Κάνοντας την επιστήμη οικείο τόπο

Κάτι το οποίο πλέον με ενοχλεί, είναι η εμμονή, όσων καταπιάνονται με επιστήμες, να πασχίζουν να δημιουργήσουν και να δημιουργούν πασχίζοντας, ένα έργο επιστημονικό, το χαρακτήρα του οποίου να στηρίζουν στις διαρκείς και πηχτές παραπομπές, σε σημείο που ειλικρινά να μην διακρίνεται κάποια δική τους πρωταρχική σκέψη και σύλληψη.

Αυτό που κάνει ο Δημήτρης Χριστόπουλος στο βιβλίο αυτό είναι πραγματικά πολύ βοηθητικό και αξιοθαύμαστο, το είχε κάνει και ο Κωστής Παπαϊωάννου στην Ιστορία για μεγάλα παιδιά. Αποφεύγει τις παραπομπές τις ολόκληρες προτάσεις που μπαίνουν σφίνα σε άλλες, ή παραπεμθείσες, αλλά διαλέγει μέσα από τα βαθύ αρχείο της γνώσης του, αποσπάσματα, τα οποία κράτα και σχολιάζει επαρκώς. Από τον Αριστοτέλη και το Λούθηρο, ως Μάνεση και τον Μαρσίλιο της Πάδουας.

Νομίζω ότι στην εποχή που που βρισκόμαστε με όλους τους ιδιωματισμούς και τις δομικές τους παραμέτρους, που εντοπίζονται κυρίως στο “ψηφιακό”, ο διαδικτυακός ακτιβισμός, η ελαφρά cancel culture, τό γρήγορο ραπόρτο για την καταπάτηση ενός δικαιώματος, ενός ανθρώπου κάπου και η δυνατότητα για άμεση κινητοποίηση, όποια και να είναι αυτή, φέρνει την έννοια του δικαιώματος μπροστά στην άμεσα ανάγκη να χειρουργηθεί υπό το βλέμμα των επίσης αλλαγμένων εννοιών του Κράτους και του νόμου που αυτό πρέπει να διαμορφώσει, ως βοηθό. Για το λόγο αυτό χρειάζεται ένα εγχειρίδιο νέας πολιτειολογικής ανατομίας. Και να το!

Είναι σπουδαίο εγχείρημα ενός ανθρώπου με απλό τρόπο να θέλει να εισαγάγει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες με απλό λόγο σε βασικές ιδέες ενός τόσο ολοκληρωτικής επιρροής στη ζωή πράγματος, όπως το Κράτος και οι σχέσεις και οι όροι που σαν πλοκάμια ή κεφάλια Λερναίας Ύδρας δημιουργεί.

Ειδικά, στον καιρό της χρησιμοθυρικής εξειδίκευσης των επιστημών, που γυμνώνονται από τη θεωρία τους, την φιλοσοφία της ιστορίας τους, αλλά και το συνταίριασμα τους με τα άλλους αισθητικούς ή γνωστικούς υποδοχείς, δηλαδή από την περισκεψη γύρω από την ταυτότητα τους, κάτι το οποίο μας παραπέμπει σε αυτό που έλεγε ο Ρωλς για την αδυναμία του γνωστικού αντικειμένου να καθοδηγηθεί από τον κάτοχό του χωρίς ευρύτερες ιδέες, ο καθηγητής Δημήτρης Χριστόπουλος πετυχαίνει αυτό που ήθελε να γράψει ένα έργο θεμελειακό, σαν κάρτα για πρόσβαση στην πολιτειολογική σκέψη και όχι ένα έργο επιτηδευμένης εμβάθυνσης μια γυμνής ψευτοαριστείας.