18+1 (σχεδόν) αληθινές ιστορίες
Ο Θεοδόσης Μίχος, μας μιλάει για το πρώτο του βιβλίου «Κράτα το Σόου» που κυκλοφορεί από την Key Books.
Ο Θεοδόσης Μίχος, μας μιλάει για το πρώτο του βιβλίο (για το δεύτερο λέξη δεν του πήραμε), «Κράτα το Σόου» που κυκλοφορεί από την Key Books. Άλλωστε δεν είναι από αυτούς που μιλούν ποτέ χωρίς λόγο αλλά πάντα για μια αφορμή και μάλιστα άκρως δημιουργική. Ακριβολόγος και εστέτ όσο πατάει η γάτα, ένας από τους αρχισυντάκτες του Popaganda.gr, ραδιοφωνικός παραγωγός του Best 92.6. και ένας από τους πιο αγαπημένους και αμφιλεγόμενους μουσικούς παραγωγούς, ο Θεοδόσης Μίχος μοιάζει να βρίσκεται σε μόνιμο προβληματισμό. Αποποιείται τον χαρακτηρισμό του «παντογνώστη» των μουσικών πραγμάτων και δηλώνει πως καταναλώνει απλά μεγάλη ποσότητα μουσικής. Με σύμμαχο την εγκάρδια άδεια του Γιάννη Αγγελάκα για τον τίτλο του βιβλίου του και την εισαγωγή του Φοίβου Δεληβοριά, επιθυμεί να κατακτήσει τους μελλοντικούς του αναγνώστες. Εκείνους που ακούν ψαγμένες μουσικές, εκείνους που δεν ακούν, αυτούς που ταξιδεύουν, αυτούς που παραμένουν στατικοί και κυρίως αυτούς που συσπειρώνονται κάτω από ένα… «Κράτα το Σόου».
Το πέρασμα από τον χάρτινο στο διαδικτυακό τύπο, τι άφησε πίσω και τι επέφερε;
«Ένας από τους πιο καλούς μου φίλους και πρώην διευθυντής μου σε ένα χάρτινο περιοδικό, όταν γνωριστήκαμε μου είχε πει να διαβάσω το “Frank Sinatra Has A Cold” του Gay Talese, ένα από τα πιο εμβληματικά κείμενα της Νέας Δημοσιογραφίας, που γράφτηκε το 1966 θεωρείται ίσως το καλύτερο profile στην ιστορία των αμερικανικών περιοδικών (που είναι και τα καλύτερα περιοδικά στον κόσμο). Ακόμη και σήμερα, λοιπόν, σχεδόν τρία χρόνια αφότου μερικοί γραφιάδες γαλουχημένοι στο χαρτί αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στο δικό μας διαδικτυακό σπίτι (Popaganda), το συγκεκριμένο κείμενο έχω στο μυαλό μου ως την επιτομή της καλής δημοσιογραφίας. Προφανώς κάτι λέει αυτό για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζω αυτό που έχω επιλέξει να κάνω. Κατά τα λοιπά, πείτε στον ελεύθερό μου χρόνο ότι ακόμη τον ψάχνω.»
Πώς είναι να είσαι στην παρέα ο παντογνώστης των μουσικών πραγμάτων;
«Τι να σας πω, δεν είμαι ο παντογνώστης ούτε των μουσικών ούτε κανενός άλλου πράγματος. Απλώς συνεχίζω να καταναλώνω μεγάλη ποσότητα μουσικής, μεγαλύτερη από κάποιους, και μικρότερη από κάποιους άλλους, όχι όμως και τόσο μεγάλη όσο θα ήθελα. Αυτό κάνουν και οι καλύτεροί μου φίλοι που επιμένουν να αγοράζουν δίσκους, ενίοτε μάλιστα να τους βγάζουν κιόλας από τις ζελατίνες τους. Παρ’ όλα αυτά επιλέγω να μην παίρνω τη μουσική περισσότερο σοβαρά απ’ όσο χρειάζεται, για να μην της απομυζώ το συγκινησιακό της drive.»
«Κράτα το Σόου», ήδη από τον τίτλο διαφαίνεται μια πρώτη διακειμενικότητα με το συγκρότημα, «Τρύπες»;
«Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα προτιμούσα να κάνουν reunion οι Τρύπες παρά οι Smiths, και τις περισσότερες φορές το εννοώ. Κι ας πρόλαβα να τους δω μια ντουζίνα φορές ζωντανά, στα κρίσιμα εφηβικά μου χρόνια. Οπότε καταλαβαίνετε την ένταση της σχέσης μου με τη συγκεκριμένη μπάντα. Μάλιστα, ένα από τα κεφάλαια του βιβλίου ξετυλίγεται με αφορμή μια δική τους συναυλία. Η έμπνευση για τον τίτλο του βιβλίου προφανώς γεννήθηκε από το «Κράτα το σόου μαϊμού» αλλά δεν έχει να κάνει με το τραγούδι καθαυτό. Πιστεύω όμως ότι περικλείει, με έναν ωραίο συνθηματολογικό τρόπο, ακριβώς το πνεύμα του βιβλίου. Όταν, πάντως, μίλησα με τον Γιάννη Αγγελάκα για να ζητήσω την άδειά του ώστε να χρησιμοποιήσω αυτές τις τρεις «δικές του» λέξεις, η απάντησή του ήταν η εξής: «σε ευχαριστώ που με πήρες, αλλά δεν χρειαζόταν. Καλοτάξιδο το βιβλίο σου, φίλε μου». Απλά το ρίχνω στο τραπέζι.»
Πόσες εμπειρίες χρειάστηκαν για τις 18+1 ιστορίες;
«Όσες έζησα μέχρι να ξεκινήσω να γράφω τις 18+1 ιστορίες που αποτελούν τις πράξεις μιας μεγαλύτερης ιστορίας. Δυστυχώς δεν μπορώ να γίνω πιο συγκεκριμένος. Ας πούμε λοιπόν ότι σίγουρα χρειάστηκαν περισσότερες από 18+1.»
Ένα παιχνίδι ενηλικίωσης. Πότε επέρχεται η ενηλικίωση, όταν έχουμε τις απαντήσεις ή όταν δεν τις αναζητούμε πια;
«Θέλω να πιστεύω πως η αναζήτηση απαντήσεων συνεχίζεται μέχρι την ατομική επαλήθευση της μοναδικής βεβαιότητας που έχει καθολικό χαρακτήρα σε αυτή τη ζωή. Αν με τον όρο ενηλικίωση εννοούμε κάτι άλλο πέρα από την ηλικιακή, πιθανολογώ ότι αυτή συμβαίνει όταν αρχίσουμε να συμφιλιωνόμαστε με το ψυχοσωματικό κόστος του να είναι ο καθένας μας όπως είναι ή επιλέγει να είναι. Τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση έτσι νομίζω ότι συνέβη. Μπορεί βέβαια να κάνω και λάθος.»
Ο πατέρας σας ήταν ο πρώτος άνθρωπος που διάβασε το βιβλίο;
«Ο πατέρας μου έμαθε αρκετά νωρίς ότι έγραφα ένα βιβλίο, χωρίς να έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται (σε ελάχιστους ανθρώπους το είχα πει) αλλά όχι, δεν το διάβασε πριν από την ολοκλήρωσή του, και σπάνια με ρωτούσε για αυτό κατά τη διάρκειά της συγγραφής, ίσως γιατί μπορεί να μην ήθελε να με φέρει σε δύσκολη θέση. Εκτίμησα πολύ τη στάση του – όχι ότι έκανε και κάτι σπουδαίο βέβαια, παρά μόνο το αυτονόητο. Όπως αυτονόητο είναι ότι οι γονείς μου θα ήταν από τους πρώτους που θα αποκτούσαν το «Κράτα το Σόου» (δεν δέχτηκαν να τους το στείλω, ήθελαν να το αγοράσουν, για το καλό). Ομολογώ πως ένα μικρό άγχος το είχα. Το πρώτο του σχόλιο είχε να κάνει με ένα συγκεκριμένο απόσπασμα του βιβλίου. Ήθελε να μάθει αν πράγματι συνέβη ή αν επρόκειτο για μυθοπλασία. Απέφυγα να απαντήσω κυρίως για να δω πως θα αντιδράσει. Όταν ψιλογέλασε του είπα την αλήθεια.»
Ποια αφιέρωση θα κάνατε ή τι θα λέγατε σε κάθε πιθανό αναγνώστη σας;
«Να πίνετε πολλά υγρά για να μην αφυδατώνεστε και προσοχή στο moshpit. Cheers.»
Εν αναμονή του δεύτερου βιβλίου, μια γεύση;
«Υπάρχει η ιδέα. Αναζητείται ο χρόνος. Ξέρω ξέρω, δεν είναι γεύση αυτό. Αλλά τι να κάνω;»
Κάτι για το τέλος, δέχεστε τις κατηγορίες γυναικών ότι είστε από αυτούς που ωθείτε τους άντρες να μαγειρεύουν τουλάχιστον στα πρώτα ραντεβού;
«Δεν νομίζω ότι τα αναφέρω και τόσο συχνά, και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (τις οποίες μάλιστα μετανιώνω) δεν ανεβάζω στο instagram πιάτα και άλλα τινά – απεχθάνομαι το #foodporn. Ούτε έχω την παραμικρή πρεμούρα να ανακαλύψω το επόμενο στέκι για το οποίο θα μιλάνε όλοι και τότε ακριβώς θα το βαρεθώ εγώ. Μη νομίζετε, στα ίδια και τα ίδια μπαρ προτιμώ να πηγαίνω. Ένα άγχος λιγότερο σε αυτή τη ζωή. Όμως από περίπου ένα χρόνο, όμως, σε μία άλλη συνέντευξη με είχαν ρωτήσει για πλάκα τι θεωρώ και που βρίσκω comfort food στην Αθήνα και είχα πει ότι πάνω απ’ όλα προτιμώ τις μελιτζάνες παπουτσάκια που φτιάχνω εγώ συνήθως τις Κυριακές. Ξέρω κι εγώ, είναι αυτό αρκετό για να αποκτήσει κάποιος που θα το διαβάσει ενδιαφέρον για τη μαγειρική; Αν ναι, δηλώνω ένοχος στις όποιες κατηγορίες και διατεθειμένος να μοιραστώ τη συνταγή μου.»
Περισσότερα: https://www.facebook.com/KrataToShow.TheodosisMichos/
http://www.keybooks.gr/krata-to-show
