Μην ελπίζετε να απαλλαγείτε από τα βιβλία: Χίλντα Παπαδημητρίου

-Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που αγαπήσατε;

Το πρώτο βιβλίο που αγάπησα ήταν ο Ταρζάν, το μυθιστόρημα του αμερικανού συγγραφέα Έντουαρντ Λη Μπάροουζ. Μου το διάβαζε η μητέρα μου πριν μάθω να διαβάζω μόνη μου, κι εγώ άκουγα μαγεμένη τις περιπέτειες του βρετανού λόρδου και της λαίδης Γκρέιστοκ, οι οποίοι αιχμαλωτίστηκαν από πειρατές σ’ ένα ταξίδι τους στη Δυτική Αφρική. Μετά το θάνατό τους, το μικρό γιο τους ανέλαβαν οι Μανγκάνι, μια φυλή από γορίλες, και του έδωσαν το όνομα Ταρζάν, που στη γλώσσα τους σημαίνει λευκός άνθρωπος.

-Από τους αγαπημένους σας συγγραφείς οι πιο αγαπημένοι είναι… Ο Ντάσιελ Χάμετ και ο Ρέημοντ Τσάντλερ. Ο Γκρέαμ Γκρην και ο Έρικ Άμπλερ. Η Τζην Ρυς και η Μάργκαρετ Άτγουντ. Ο Ζαν-Κλωντ Ιζζό και ο Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ. Η Μινέτ Γουόλτερς και η Πατρίσια Χάισμιθ. Ο Λούις Σεπούλβεδα.

  -Από τους μεγάλους συγγραφείς υπάρχει κάποιος που δεν καταφέρατε να συμπαθήσετε; Αν θέλετε, εξηγείτε και τους λόγους. Δεν ξέρω αν είναι θέμα συμπάθειας. Νιώθω απλώς ότι η ζωή είναι πολύ μικρή κι εγώ υπερβολικά ανυπόμονη για να διαβάσω Τζέιμς Τζόις και Μαρσέλ Προυστ. Επίσης, παρότι είναι μεγάλες συγγραφείς, δεν αντέχω την Ελφρίντε Γιέλινεκ και την Τόνι Μόρισον, διότι με κάνουν να θέλω να δέσω μια πέτρα στο λαιμό μου.

-Ποιον λογοτεχνικό χαρακτήρα δεν μπορέσατε ποτέ να ξεπεράσετε; Τον γοητευτικό κύριο Ρίπλεϊ της Πατρίσια Χάισμιθ. Τον Μιχαήλ Στρογκώφ του Ιούλιου Βερν. Και τον Γκάι Μόνταγκ, τον πρωταγωνιστή του Φαρενάιτ 451, του Ραίη Μπράντμπερι.

-Από όλους τους συγγραφείς του κόσμου εσείς θα θέλατε να συναντήσετε… Τον Ιρλανδό Ρόντι Ντόιλ, τον συγγραφέα της Τριλογίας του Μπάριταουν, την οποία ξέρουμε από τις ταινίες The Commitments – The Snapper – The Van. Με γοητεύει το χιούμορ και η ανθρωπιά του, η σχέση του με τη μουσική και η πικρή αισιοδοξία του. Και τη Μάγια Αγγέλου, γιατί η ποίησή της είναι μια μορφή μουσικής – τζαζ, θα έλεγα.

-Υπάρχουν βιβλία στα οποία επιστρέφετε ξανά και ξανά; Το Φαρενάιτ 451. Η Τριλογία της Μασσαλίας, του Ιζζό. Όλα τα βιβλία του Χάμετ, του Τσάντλερ και του Τσίρκα.

-Ο μεγαλύτερος μύθος που συνδέεται με την βιβλιοφιλία είναι… Ότι η ανάγνωση μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Η τεράστια βιβλιοθήκη δεν σημαίνει απαραίτητα ανθρωπιά, ευγένεια και καλοσύνη –αρετές που θεωρώ εκ των ουκ άνευ.

-Ποιος είναι για σας ο ιδανικός τόπος για ανάγνωση; Επειδή όσο περνούν τα χρόνια, βρίσκω όλο λιγότερο χρόνο για διάβασμα, όλοι οι τόποι είναι για μένα εξίσου καλοί: η αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου, η ουρά στην τράπεζα, το μετρό, το κρεβάτι μου, ένα καφέ όπου περιμένω κάποιο φίλο.

-Η βιβλιοθήκη κάποιου διηγείται και την ιστορία της ζωής του; Αναμφίβολα. Όχι μόνο η βιβλιοθήκη αλλά και η δισκοθήκη του. Και αναρωτιέμαι τώρα που όλα τα αποθηκεύουμε σε σκληρούς δίσκους – βιβλία, ταινίες και cd – τι θα διηγείται το σπίτι μας σ’ έναν άγνωστο που μπαίνει σ’ αυτό για πρώτη φορά.

-Τι σκέφτεστε, όταν βλέπετε στην βιβλιοθήκη σας τα βιβλία, που ακόμη δεν προλάβατε να διαβάσετε; Για πολλά αναρωτιέμαι, «Αυτό άραγε τι μου ήρθε και το αγόρασα;» Ένα ποσοστό γύρω στο 30%, ξέρω ότι δεν θα το διαβάσω ποτέ, χωρίς καμία απολύτως ενοχή. Αλλά υπάρχουν κι εκείνα που λαχταρώ να βρω το χρόνο να τα διαβάσω. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, παρότι ξέρω ότι πρόκειται για μια μάχη χαμένη.

* Το δεύτερο μυθιστόρημα της Χίλντας Παπαδημήτριου με τίτλο Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς θα κυκλοφορήσει στις 20 Μαΐου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο