Ο λαβύρινθος του συγγραφέα

Ο Βασίλης Αλεξάκης φωτογραφημένος για ένα free press. Στον μικρό κήπο του υπόγειου διαμερίσματός του στο Κολωνάκι. Δίπλα σε μια άσπρη, ξύλινη σκάλα. Πιο δίπλα σε μια λεμονιά. Άσπρο μακό, παντελόνι φόρμας, μπορντό παντόφλες. Αγουροξυπνημένος ή σε αναγκαστικό διάλειμμα από τη δουλειά του (λόγω φωτογράφησης; Μάλλον). Κατηφής πάντως, μουτρωμένος. Ο συγγραφέας στον λαβύρινθό του.

Γράφεις, προσπαθείς να γράψεις, ετοιμάζεσαι για να γράψεις. Κυρίως το τελευταίο: ετοιμάζεσαι για να γράψεις. Είσαι ανήσυχος, νευρικός, κουρασμένος. Σποραδικές σπίθες στο κεφάλι σου πριν το πρώτο πυροτέχνημα. Βαρεμάρα. Πάλι λέξεις; Πάλι λόγια; Πάλι σκηνές; Πάλι κάποιοι θα μιλήσουν εξ ονόματός σου εκβιάζοντάς σε, μέχρι να υποκύψεις και να τους αφήσεις να μιλήσουν στο όνομά τους και με το όνομά τους (που, ωστόσο, τους έχεις δώσει εσύ – τι μπέρδεμα!). Το διαμέρισμα άνω κάτω, εκκρεμότητες αναρίθμητες. Αδυνατείς, σόρρυ. Το θέμα είναι να χτυπήσει το ταμπούρλο, το θέμα είναι να στηθείς προ έξι βημάτων απέναντι απ’ την οθόνη του υπολογιστή, το θέμα είναι να μη χτυπήσει το τηλέφωνο. Το θέμα είναι να μείνεις μόνος σου μπροστά στον αργαλειό σου ενώ οι μνηστήρες γλεντοκοπάνε τριγύρω. Να μην έχεις φωτογράφηση. Να σταθείς δίπλα στη σκάλα και πιο δίπλα στη λεμονιά χωρίς τίποτα στο νου σου. Να μην έχεις τίποτα στο νου σου είναι ο μόνος τρόπος να σου ‘ρθει κάτι (ή κάποιος).

Δεν έχω διαβάσει τις «Πρώτες λέξεις» του Αλεξάκη, μπορεί και να μην τις διαβάσω (αν και θα ‘θελα -τι να πρωτοπρολάβω;), αλλά τον βλέπω στην ατημέλητη αυτή φωτογραφία και κάπου, κάπως τον καταλαβαίνω. Τους πιο πολλούς συγγραφείς τους καταλαβαίνω. Κυρίως όταν ετοιμάζονται να γράψουν. Ή νομίζω. Αλλά δεν τους πολυσυμπαθώ σ’ αυτή τη φάση. Ούτ’ εμένα με πολυσυμπαθώ σ’ αυτή τη φάση. Γι’ αυτό μ’ αποφεύγω τελευταία.