Ψάχνοντας λίγο Οξυγόνο
Ο Χρήστος Ωραιόπουλος στην κριτική του «Οξυγόνου».
Είναι όμορφο αναγνωστικό συναίσθημα ένας ή μια δημοσιογράφος που διαβάζεις, να βγάζει λογοτεχνικό βιβλίο. Αν βέβαια το βιβλίο είναι καλό ή μάλλον πολύ καλό όπως συμβαίνει με το βιβλίο της Ξένιας Κουναλάκη, το πράγμα αντιστρέφεται και καταλήγεις να διαβάζεις στο φύλλο τα δημοσιογραφικά άρθρα μιας αγαπημένης πια συγγραφέα.
Η Κουναλάκη στο Οξυγόνο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις μας συστήνει μια παρέα της γενιάς της, που πριν χρόνια στις φοιτητικές της διακοπές βίωσε τον πνιγμό του λαμπερότερου μέλους της. Είκοσι χρόνια αργότερα, η συγγραφέας ρίχνει τον προβολέα στις ζωές των ανθρώπων που έχασαν έναν φίλο ή ένα μεγάλο ερωτικό απωθημένο. Παρατηρεί και περιγράφει πώς διαχειρίστηκε ο καθένας και η καθεμιά αυτή την απώλεια. Πώς ζούνε σήμερα;
Αν ένα παλιό τραύμα μπορεί να στιγματίσει μια ολόκληρη ζωή ή ακόμη και να μεταδοθεί στα παιδιά τους. Ο Νικόλας πέθανε από υποξία στην προσπάθειά του να βγάλει ένα ροφό με το ψαροντούφεκο. Στέρεψε το σώμα του από οξυγόνο. Το στοιχείο, του οποίου η έλλειψη σκότωσε το φίλο τους, γίνεται αυτό που λείπει από τα μέλη εκείνης της παρέας. Από την ψυχή τους. Γίνεται αυτό που ψάχνουν μανιωδώς στην ενήλικη ζωή τους.
Ο Σταμάτης καθηγητής Νομικής προσπαθεί να ξεφύγει από το γάμο και τα παιδιά του στο μικρό κρεβάτι που υπάρχει στο γραφείο του με μια φοιτήτριά του. Η Κατερίνα το ίδιο και γοητεύεται από το φλερτ με ένα φίλο του γιου της. Η Εμμανουέλλα, που γράφει βιβλία ψάχνει το δικό της οξυγόνο στη μητρότητα. Απεγνωσμένα. Η Ευρυδίκη απομακρύνεται από την Ελλάδα και καταλήγει να την απεχθάνεται. Η συνάντηση στην Τήλο για το μνημόσυνο του φίλου τους θα τους φέρει όλους αντιμέτωπους με κάτι. Ακόμη και με τους εαυτούς τους.
Μέσα από την αφήγηση ζωών η Κουναλάκη γράφει μια συλλογική βιογραφία της γενιάς της, αλλά και της δικής μου, των εικοσάρηδων. Τοποθετεί στο κατάλληλο σημείο ένα κλείστρο όρασης και θέασης της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Πιάνει καλά το σφυγμό και τους σημερινούς ιδιωματισμούς κάθε ηλικίας. Από το γάμο μέχρι το τσατ στο messenger, από το θάνατο ως το tinder.
Το βιβλίο ρέει ευχάριστα και γρήγορα. Είναι από αυτά που τα αγοράζεις το πρωί και απόγευμα τα τελειώνεις. Η γλώσσα του είναι απλή και καλή, δηλαδή προσαρμοσμένη σε αυτό που θέλει να αποτυπώσει. Διαδικτυακό τσατ, νεανικοί διάλογοι εύστοχοι και καλογραμμένοι.
Ο χωρισμός των κεφαλαίων είναι ο ιδανικός και το όχημα για να ρουφήξει κανείς το βιβλίο. Η ένταση κάθε κεφαλαίου μπορεί να σε κρατάει, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που γυρνάει τις σελίδες είναι η ευστοχία στις κοινωνικές περιγραφές των σημερινών σκέψεων και πράξεών μας, που καταλήγει σε ταύτιση.
