Τα δύο κορίτσια του βιβλιοπωλείου Μυθιστορία σας κάνουν προτάσεις βιβλίων
Μέρες σιωπής και περισυλλογής, μέρες απομόνωσης, παύσης. Για όσους αγαπούν το διάβασμα, αλλά και για όσους μέχρι σήμερα το απεύφευγαν, είναι η ιδανική στιγμή.
Φωτογραφίες αρχείου-κείμενο: Νόπη Ράντη
«Ένα βιβλίο διαβασμένο από χίλιους διαφορετικούς ανθρώπους είναι χίλια διαφορετικά βιβλία.» – Αντρέι Ταρκόφσκι
Μέρες σιωπής και περισυλλογής, μέρες απομόνωσης, παύσης. Για όσους αγαπούν το διάβασμα, αλλά και για όσους μέχρι σήμερα το απεύφευγαν, είναι η ιδανική στιγμή. Ένα βιβλίο μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή, να σε ταξιδέψει σε κόσμους μαγικούς, ανεξερεύνητους, να σε φέρει σε επαφή με την ουσία σου, να σε ανατρέψει, να σε ξελογιάσει, να σε κάνει να ξεχαστείς. Αν μη τι άλλο είναι μια καλή ευκαιρία για κάποιον να μην είναι όλη μέρα μπροστά σε μια οθόνη, αλλά και για το ίδιο το σύστημα να αποφορτίσει. Υπάρχουν τόσα πολλά που μπορεί να κάνει κάποιος χωρίς ίντερνετ. Κάντε μια πραγματική παύση, διαβάστε ένα βιβλίο!
Τώρα που τα βιβλιοπωλεία έκλεισαν, πολλά από αυτά αλλά και εκδοτικοί οίκοι, σας αποστέλλουν ό,τι βιβλίο επιθυμείτε στον χώρο σας, ένα από αυτά και το αγαπημένο βιβλιοπωλείο Μυθιστορία. Για τον λόγο αυτό ζητήσαμε μερικές προτάσεις, από τα δυο του κορίτσια, την Στέλλα και την Τζίνα.
Στο σπίτι όλα είναι ήσυχα αυτές τις μέρες. Ειδικά τα βράδια δεν ακούγεται τίποτα απ’έξω, ούτε καν οι γείτονες από δίπλα κι εδώ σε μας δεν έχουν βγει ακόμη να τραγουδήσουν στα μπαλκόνια. Όλα είναι ήσυχα και βαρετά κι όπως πλησιάζεις το παράθυρο βλέπεις από τις γύρω πολυκατοικίες κι άλλους να κοιτάνε έξω από τα παράθυρά τους ή από τα μπαλκόνια τους, με λαχτάρα, τα δεντράκια που πρασινίζουν και την άνοιξη που έρχεται.
Μέσα σ’ όλα αυτά, ευκαιρία είναι να κάνεις τις γλάστρες στο μπαλκόνι, το ξεκαθάρισμα στα ρούχα, να δεις τις ταινίες και τις σειρές που ξεκινούσες και σ’ έπαιρνε ο ύπνος από την κούραση (ή τη βαρεμάρα) και να ασχοληθείς με τη βιβλιοθήκη σου (αν έχεις).
Το να δώσεις/χαρίσεις/ξεφορτωθείς βιβλία που δεν σου άρεσαν ή δεν τα κατάλαβες ή δεν γενικώς, δεν είναι έγκλημα. Είναι απελευθέρωση, άσε που μπορεί να εξελιχθεί και σε απόλαυση. Εγώ για παράδειγμα, που βαριέμαι του θανατά τον Προυστ (το ξέρω ότι είναι αριστούργημα, αλλά βαριέμαι!) έχω μια πολύ ωραία δωρεά του «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» σε κάποιον που θα γίνει ευτυχισμένος. Ταυτόχρονα γίνομαι και εγώ ευτυχισμένη που έτσι ανοίγει χώρος για καινούρια βιβλία. Όπως ας πούμε τα Sapiens και Deus του Γιούβαλ Νοα Χαράρι, (ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ), επίκαιρα μάλλον εν μέσω πανδημίας και πάρα πολύ ενδιαφέροντα, είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς.
Όπως ας πούμε το «Κόκκινο Μαντήλι» του Κυριάκου Αθανασιάδη (ΨΥΧΟΓΙΟΣ), ένα συγκινητικό ταξίδι στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα ή οι «Ρετσίνες του Βασιλιά» του Ισίδωρου Ζουργού (ΠΑΤΑΚΗΣ), ένα άχρονο παραμύθι και τα δύο από συγγραφείς της πόλης.
Η «Σώσα» του Ισαάκ Μπάσεβιτς Σίνγκερ είναι το νέο επίτευγμα των εκδόσεων ΚΙΧΛΗ. Μια ιστορία αγάπης σε μια χαμένη κοινότητα, την Yiddishland, ενώ ο Χίτλερ ανεβαίνει στην εξουσία και το Ολοκαύτωμα έρχεται. Με επίμετρα από τους Σταύρο Ζουμπουλάκη και Μιχάλη Πάγκαλο (που έχει κάνει και τη μετάφραση).
Αν πράγματι θέλετε να διαβάσετε Tο Μυθιστόρημα, δεν υπάρχει καλύτερο από τον «Κόμη Μοντε Κρίστο» σε δύο εκδόσεις, ΕΣΤΙΑ και GUTENBERG, πρώτη φορά μεταφρασμένο ολόκληρο στα ελληνικά, από τη Σοφία Αυγερινού στην ΕΣΤΙΑ κι από τον Ωρίωνα Αρκομάνη στο GUTENBERG. Τα έχει όλα, μυστήριο, δολοπλοκίες, φθόνο, αγάπη, μίσος, περιπέτεια, τραγωδία, κωμωδία, εκδίκηση, συγχώρεση. 1200 σελίδες μετά, έχεις ξεχάσει την καραντίνα κι έχεις πειστεί ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα στη ζωή. Υπάρχουν πράγματι.
Στέλλα Μόσχου
Είμαι αμήχανη, μέσα κι έξω από το σπίτι. Περιφέρομαι τριγύρω άσκοπα, από την κουζίνα στο σαλόνι, στην κρεββατοκάμαρα, ρούχα και βιβλία παντού. Σκέφτομαι βαριέμαι τώρα, θα τακτοποιήσω αύριο και ανοίγω τις μπαλκονόπορτες. Ακούγονται μόνο τα πουλάκια και πιάτα που πλένονται από τους από κάτω. Πάλι μαγειρεύουν στιφάδο και η μυρωδιά μου φέρνει δάκρυα, είναι σαν Κυριακή αλλά ήσυχα. Σαν να μην υπάρχει κανένας να μαζευτεί στο τραπέζι, να μοιραστει τη μέρα του με τους αγαπημένους τους. Λέω, δεν μπορεί, ποιος μαγειρεύει για ποιον; Φοράω γάντια, τη μάσκα την αφήνω, θέλω να μυρίσω την άνοιξη κι ας έχω αλλεργία και ας φτερνίζομαι κάθε δύο δευτερόλεπτα και βγάζω το Κατερινάκι βόλτα. Υπάρχουν κι άλλοι που κάνουν βόλτα με τα σκυλάκια τους, τους βλέπω από μακρια και κανένας τους δεν είναι χαρούμενος. Οι πιο τολμηροί κάθονται στα απέναντι παγκάκια και καπνίζουν. Λένε μερικά αστεία μεταξύ τους, τους βλέπω πως κινείται το σώμα τους, χαιδεύουν αυτιά και ουρές, όλο το βάρος κατρακυλάει, αναπνέουν.
Επιστρέφουμε γρήγορα, δεν ευχαριστηθήκαμε πάλι έξω, αν και είχε ήλιο ζεστό. Απολύμανση πατούσες, μουσούδα, χέρια, διακόπτες, χερούλια. Η ζωή των άλλων είναι πιο ενδιαφέρουσα, σκέφτομαι. Κι ας σε έχει εγκαταλείψει ο κόσμος όπως τη εύθραυστη Σταχούλα που εμφανίστηκε ξαφνικά στο Αρχέγονο μία μέρα το καλοκαίρι του 1914 και αποφάσισε να βάλει όλη τη γνώση μέσα της, τη ζωή και τον θάνατο. Ή την μικροσκοπική Φλοντερίνκα που απλά τρελάθηκε και απειλούσε το φεγγάρι τις νύχτες. Παρακολουθώ με κομμένη την ανάσα τη ζωή της Μίσια που το βλέμμα της συνάντησε τον φύλακα άγγελό της κι αυτός ταράχτηκε και η συμπόνοια του έγινε το δίχτυ προστασίας της μπερδεμένης της ψυχής. Τον αδερφό της τον Ιζίντορ που έψανε την απάντηση στα αστέρια κάτω από το φεγγίτη, για ποιο λόγο στον πόλεμο σκοτώνουν ανθρώπους και ζώα, για ποιο λόγο ο Θεός ανεχόταν το κακό και τα βάσανα στη γη, για ποιο λόγο έφυγε η γυναίκα που αγαπούσε. Και γιατί ο μπαμπάς της Αντέλκα έζησε σαν πεθαμένος, χωρίς ανάγκες και φόβο. Οι μέρες καραντίνας δεν είναι τίποτα άλλο από αυτούς τους άλλους καιρούς, τους άλλους ανθρώπους, την αναγέννηση της φύσης, τον μικρόκοσμο του μυθικού χωριού της Όλγκας Τοκάρτσουκ και οι τέσσερις άγγελοι που το φυλάνε είναι οι ίδιοι που μας συντροφεύουν στην ερημιά του δικού μας δράματος.
Τζίνα Άρχοντα
«Το Αρχέγονο και άλλοι καιροί», Όλγκα Τοκάρτσουκ, εκδ:Καστανιώτης.
Για παραγγελίες βιβλίων μπορείτε να απευθυνθείτε εδώ:
Δείτε επίσης:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
