Τα νέα βιβλία που θα διαβάσεις σε μια παραλία αυτό το καλοκαίρι

Είμαστε στη καρδιά του καλοκαιριού και αν υπάρχει μία εποχή που εκφράζει περισσότερο την ανάγνωση βιβλίων, είναι σίγουρα αυτή τώρα, που όλο και περισσότερο χρόνο βρίσκουμε για μία καλή ιστορία σε σελίδες, δίπλα σε μία θάλασσα ή κάτω από ένα κλιματιστικό.

Κι αν όλοι μας έχουμε αρκετά βιβλία στις βιβλιοθήκες μας, είναι γνωστό πως τα καινούρια βιβλία έχουν άλλη χάρη και πάντα θα έχουμε λίγο χώρο για μερικά καινούργια ακόμα!

Έτσι, θα δούμε σήμερα εκείνα τα βιβλία που εμείς ξεχωρίσαμε και σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα για τους επόμενους μήνες!

Καλή ανάγνωση!

Οι Βαράγγοι | Sverrir Jakobsson

Η ιστορία των Βαράγγων είναι πολυσύνθετη, τόσο ως προς τον χρονολογικό όσο και προς τον γεωγραφικό ορίζοντα, καθώς φαίνεται να αποτελούν μια «αχαρτογράφητη» ομάδα. Εμφανίζονται ξαφνικά τον 9ο αιώνα στα χρονικά, μνημονεύονται επί τρεις ή τέσσερις αιώνες και στη συνέχεια παύουν οι όποιες αναφορές σε αυτούς. Στο βιβλίο Οι Βάραγγοι: Στην άγια φωτιά του Θεού ιχνηλατούνται οι δεσμοί και η πορεία των ανατολικών Βίκινγκ, των Ρως και των Βαράγγων από τις πρώιμες αναφορές έως και την ύστερη μεσαιωνική περίοδο, οπότε οι ανατολικοί Βίκινγκ γίνονται πλέον στερεοτυπικοί χαρακτήρες στις σάγκα. Συνεξετάζονται μάλιστα πηγές από διαφορετικούς πολιτισμούς, όπως το Βυζάντιο, το χαλιφάτο των Αββασιδών και τα διάδοχα κράτη του, τα πρώιμα κράτη των Ρως καθώς και τα μεταγενέστερα σκανδιναβικά βασίλεια του Μεσαίωνα. Βασικός άξονας σε αυτό το ιστορικό περίγραμμα των Βαράγγων είναι το πώς διαφορετικοί πολιτισμοί αποκτούν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σε σύγκριση ή σε αντιπαράθεση με τους Άλλους. Σκοπός του συγγραφέα είναι να δώσει μια νέα οπτική σε αυτές τις πηγές και να εκτιμήσει εκ νέου το μεγάλο αφήγημα που κατασκεύασε η ιστοριογραφία γύρω από τους σκανδιναβικούς λαούς της Ανατολής.

*Ο Sverrir Jakobsson είναι καθηγητής Μεσαιωνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Ισλανδίας. Σπούδασε Ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Ισλανδίας, έκανε μεταπτυχιακό στη Μεσαιωνική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Ληντς και εξειδικεύτηκε στον τομέα των Ελληνικών και Ρωμαϊκών Σπουδών. Ανάμεσα στις άλλες δημοσιεύσεις του κυκλοφορεί το βιβλίο Medieval Iceland: Politics, Patronage and Power.

Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, σελ. 288

Μετέωρος | Ρίντβαλντ Δήμο

Η ζωή των μεταναστών μοιάζει συχνά προδιαγεγραμμένη: σκληρή δουλειά, φτώχεια και καθημερινές δυσκολίες που συνθλίβουν το όνειρο. Για πολλούς, η επιβίωση είναι ο μόνος στόχος. Όμως, ο ήρωας αυτής της ιστορίας δεν συμβιβάστηκε ποτέ με το «λίγο». Μέσα από απρόβλεπτες συγκυρίες, σκληρή προσωπική πάλη και αστείρευτο πάθος, χαράζει μια αναπάντεχη πορεία: από τα περιθώρια της κοινωνίας, στην κορυφή της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Η ανάδειξή του δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή μιας βαθιάς υπαρξιακής σύγκρουσης. Στα βαθιά του γεράματα, γυρνά πίσω, όχι για να πανηγυρίσει, αλλά για να καταλάβει. Καλείται να δώσει απαντήσεις σε διλήμματα που ποτέ δεν έπαψαν να τον βαραίνουν: Τι θυσίασε για να φτάσει εκεί; Ποιες πληγές άφησε ανοιχτές; Ήταν η επιτυχία λύτρωση ή φυγή;

Διλήμματα προσωπικά, οικογενειακά, επαγγελματικά και πολιτικά τον στοιχειώνουν καθημερινά στη ζωή του. Κι εκείνος, μέχρι το τέλος, αιωρείται ανάμεσα στον «αν», το «πώς» και το «γιατί».

Μια ιστορία για τη μετανάστευση, την ταυτότητα, τη φιλοδοξία, και την αιώνια ανθρώπινη ανάγκη για νόημα.

*Ο Ρίντβαλντ είναι μηχανολόγος μηχανικός, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, όπου διακρίθηκε για τις ακαδημαϊκές του επιδόσεις. Ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αεροδιαστημική στο Cranfield University στο Ηνωμένο Βασίλειο και έχει εργαστεί σε διεθνείς και εθνικούς οργανισμούς όπως η Mitsubishi Power Europe, Toshiba International, Nationwide Building Society και σήμερα εργάζεται στην Ε.ΟΝ στον τομέα της αειφόρου ανάπτυξης. Διετέλεσε μέλος του διοικητικού συμβουλίου των εργαζομένων και σήμερα είναι ενεργό μέλος του χρηματοοικονομικού συμβουλίου στο Institution of Mechanical Engineers (IMechE). Από το Boshnaj της Αλβανίας, στον Βόλο και τα τελευταία δέκα χρόνια στο Λονδίνο, η ζωή του είναι μια πορεία ανάμεσα σε κόσμους και ταυτότητες. Γράφει για να δώσει μορφή στη φαντασία του και να την αποτυπώσει στο χαρτί με ειλικρίνεια και συναίσθημα.

Εκδόσεις Επίκεντρο. σελ. 336

Το σπίτι με τους χάρτες | Ευρυδίκη Παπαγιάννη

«Το Σπίτι με τους Χάρτες» είναι ένα μυθιστόρηµα που βασίζεται σε αφηγήσεις για την ιστορία της οικίας που βρίσκεται στην οδό Δημητρίου Πολιορκητού 37, στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης, και για τη ζωή των ανθρώπων εκεί από το 1922 έως τα µισά της δεκαετίας του΄80. Σήμερα στεγάζει το Αρχείο Χαρτογραφικής Κληρονομιάς. Η ιστορία του περνά μπροστά από τον αναγνώστη άλλοτε μέσα από τη ματιά ενός μικρού κοριτσιού και άλλοτε μιας ενήλικης γυναίκας, που διατηρεί αναλλοίωτη την αγάπη της για το οίκημα αυτό ως ζωντανό οργανισμό της Θεσσαλονίκης. Η ατοµική μνήμη και η ζωή των ενοίκων του σπιτιού συμπλέκονται µε τη συλλογική μνήμη και την ιστορία της πόλης και της ευρύτερης περιοχής από τις αρχές του εικοστού αιώνα έως σήµερα, δημιουργώντας ένα ζωντανό μωσαϊκό ανθρώπων, συναισθηµάτων, καταστάσεων, γεγονότων και πληροφοριών, που ανασύρονται από το παρελθόν, για να ταξιδέψουν τον αναγνώστη σε µια εποχή που έχει πια χαθεί.

*Η Ευρυδίκη Παπαγιάννη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές και τη διδακτορική της διατριβή με θέμα την επίδραση της ελληνικής αρχαιότητας στην πολιτική σκέψη του Γαλλικού Διαφωτισμού. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση

Εκδόσεις Επόμενος Σταθμός, σελ. 404

Σερβία και Αλβανία | Ντιμίτριγιε Τούτσοβιτς

Σύμφωνα με τη γνωστή στερεοτυπική οριενταλιστική εικόνα των Βαλκανίων, η περιοχή μας παράγει πολέμους και εθνικιστικά μίση· την ίδια στιγμή, η συμβολή των Βαλκανίων στην παραγωγή αντιπολεμικής σκέψης και στην κριτική του εθνικισμού παραμένει ελάχιστα γνωστή πέρα από έναν μικρό κύκλο ειδικών. Κι όμως, τα Βαλκάνια, βιώνοντας τον μετασχηματισμό των φιλελεύθερων εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων σε επεκτατικούς κρατικούς εθνικισμούς υπό τις ιδιαίτερες συνθήκες της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και του χρονίζοντος Ανατολικού Ζητήματος, θα προσφέρουν τη δική τους αυθεντική και αξιοσημείωτη περιφερειακή ματιά στα φλέγοντα ζητήματα μιας εποχής που θα οδηγήσει την Ευρώπη στον ολοκληρωτικό Μεγάλο Πόλεμο.

Με απαράμιλλη τόλμη, ο Σέρβος σοσιαλιστής νομικός Ντιμίτριγιε Τούτσοβιτς θα στηλιτεύσει τόσο τον ρατσισμό όσο και την επεκτατική πολιτική της ίδιας του της χώρας στους Βαλκανικούς Πολέμους, το πιο απτό αποτέλεσμα της οποίας ήταν το να εμπεδώσει την έχθρα μεταξύ Σέρβων και Αλβανών που ταλανίζει μέχρι σήμερα τους δύο λαούς και την περιοχή μας.

Το έργο του Τούτσοβιτς δεν αποτελεί ωστόσο μόνο ένα τολμηρό διάβημα που προσθέτει μια σερβική σελίδα στην παγκόσμια ιστορία της αντιπολεμικής ηθικής. Με οδηγό τη μαρξιστική σκέψη της εποχής του, ο Τούτσοβιτς θα διερευνήσει τις δυναμικές, εγχώριες και παγκόσμιες, που παράγουν την επεκτατικότητα του μικρού σερβικού κράτους στον κολοφώνα της «εποχής των αυτοκρατοριών», προσφέροντας μια διεισδυτική ματιά με ευρύτερη αξία για τα Βαλκάνια του καιρού του, αλλά και του δικού μας. Εξίσου επίκαιρη για εμάς —και στα χρόνια του Τούτσοβιτς εξαιρετικά πρωτοπόρα— είναι η ανάδειξη της στενής —σχεδόν νομοτελειακής— σχέσης μεταξύ εθνικιστικού και αποικιοκρατικού/ιμπεριαλιστικού λόγου. Η μπροσούρα «Σερβία και Αλβανία» είναι μια ανεξίτηλη βαλκανική πινελιά στον καμβά της παγκόσμιας αντιεθνικιστικής και αντιαποικιοκρατικής σκέψης.

*Ο Ντιμίτριγιε Τούτσοβιτς γεννήθηκε το 1881 στο χωριό Γκόστιλιε της δυτικής Σερβίας, μαθήτευσε στα γυμνάσια του Ούζιτσε και του Βελιγραδίου και ολοκλήρωσε τις πανεπιστημιακές του σπουδές στη Νομική Σχολή της σερβικής πρωτεύουσας το 1906. Αφιερωμένος από τα μαθητικά του χρόνια στην υπόθεση του σοσιαλισμού, ο Τούτσοβιτς θα εξελιχθεί σε έναν από τους επιφανέστερους Σέρβους μαρξιστές της εποχής του και θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση και ανάπτυξη του Σερβικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Στους Βαλκανικούς Πολέμους ηγήθηκε της αντιπολεμικής κίνησης των Σέρβων σοσιαλιστών. Βρήκε πρόωρο θάνατο το 1914 στα χαρακώματα του Αʹ Παγκοσμίου Πολέμου, πολεμώντας ως αξιωματικός του σερβικού στρατού ενάντια στην αυστροουγγρική εισβολή.

Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, σελ.

Η απαρνημένη μνήμη. Η Ευρώπη και το Βυζάντιο | Giorgio Vespignani

Ο Αντρέας Παλαιολόγος (Μυστράς, 1453-Ρώμη, 1502) και η αδελφή του Ζωή Παλαιολογίνα (Μυστράς, περ. 1450-Μόσχα, 1503), απόγονοι των τελευταίων αυτοκρατόρων του Βυζαντίου, του Ιωάννη Η΄ και του Κωνσταντίνου ΙΑ΄, είναι από τα πρόσωπα που ξεχωρίζουν ανάμεσα στους Βυζαντινούς εξόριστους στη Δύση μετά την Άλωση της Πόλης και τον εδαφικό κατακερματισμό της ανατολικο-ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι Ελληνόφωνοι Ορθόδοξοι της Διασποράς, στο εξής, εμφανίζονταν ως φαντάσματα ενός κοντινού παρελθόντος, ενώ ο κόσμος βαθμιαία απαρνιόταν τη μνήμη της βασιλείας των Ρωμαίων. Παρακολουθώντας, μέσα από τις διαθέσιμες πηγές, τις περιπέτειες των δύο αυτών αδελφών, γίνεται, θαρρείς, πιο κατανοητή σε εμάς η αδιαφορία των ηγεμόνων της Ευρώπης απέναντι στο σχέδιο της παπικής Κουρίας για την οργάνωση στρατιωτικής εκστρατείας εναντίον των Τούρκων, με σκοπό την ανάκτηση της Ρωμανίας από τη χριστιανοσύνη. Αδιαφορία που οφειλόταν πρωτίστως στο συμφέρον τους να διατηρείται σταθερή η γεωπολιτική ισορροπία στην Ανατολική Μεσόγειο, προς όφελος της ελεύθερης διακίνησης του εμπορίου.

Παράλληλα, στη νεότερη και σύγχρονη ιστοριογραφία, τα βάσανα εν γένει των Βυζαντινών εξορίστων αποτελούν τον δυσμενή εκείνο κοινό τόπο που σηματοδοτεί την απάρνηση της μνήμης της ανατολικο-ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ως το αναπόφευκτο τέλος μιας ήδη παρηκμασμένης και προορισμένης στη λήθη χιλιετίας‧ μιας σελίδας της μεσαιωνικής ιστορίας της Ευρώπης, που επιτέλους γυρνάει για να πορευτεί η γηραιά ήπειρος, απελεύθερη πλέον, προς τους νεότερους χρόνους. Αντίθετα, στον ζοφερό κλοιό του «εκβυζαντινισμού» –κράμα ασιατισμού, οριενταλισμού και μεσαιωνικού σκοταδισμού– παραμένει φυλακισμένη η Ρωσία, στην ιστορική της εξέλιξη κατά τον 15ο και 16ο αιώνα, μετά το γάμο (1472) της Ζωής Παλαιολογίνας με τον Πρίγκιπα Ιβάν Γ΄ Βασίλιεβιτς. Το όραμα της «μεταφοράς της αυτοκρατορίας» (traslatio imperii) ενσαρκώνεται εδώ, από τη Νέα Ρώμη της Κωνσταντινούπολης, στην Τρίτη Ρώμη της Μόσχας.

*Ο Giorgio Vespignani (γεν. 1962) είναι καθηγητής του Βυζαντινού πολιτισμού στο Alma Mater Studiorum – Πανεπιστήμιο της Μπολόνιας. Οι μελέτες του στρέφονται κυρίως γύρω από τη βυζαντινή πολιτική ιδεολογία, ειδικότερα μέσα από το τελετουργικό της αυτοκρατορικής αυλής και του Ιπποδρόμου της Κωνσταντινούπολης. Μελετά επίσης τις σχέσεις ανάμεσα στο Βυζάντιο και στις ιταλικές πόλεις κατά το 14ο και 15ο αιώνα, προπάντων τη Βενετία και τη Φλωρεντία, και τον περιπλανώμενο βίο των τελευταίων Παλαιολόγων στην Ιταλία μετά την Άλωση της Πόλης. Πιο πρόσφατο έργο του: Bisanzio e Firenze. La Romània fiorentina nel Quattrocento, πρόλογος A. Carile, έκδοση Fondazione Centro italiano di studi sull’alto Medioevo, Σπολέτο 2022.

Ο συγγραφέας και η μεταφράστρια αφιερώνουν την ελληνική έκδοση του βιβλίου στην αείμνηστη Χρύσα Μαλτέζου.

Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, σελ. 296

Η Θεσσαλονίκη του 20ού αιώνα | Χρίστος Ζαφείρης

Ο 20ός είναι ο πιο συναρπαστικός αιώνας της νεότερης Θεσσαλονίκης. Στη διάρκειά του έγιναν ιστορικές αλλαγές και μεγάλες μεταμορφώσεις της πόλης, και σημειώθηκαν σημαντικά γεγονότα, που τον διαφοροποιούν από τους 23 αιώνες της ιστορίας της.

Στόχος του βιβλίου είναι να παρουσιάσει συνοπτικά την πολύπτυχη πορεία και παρουσία της Θεσσαλονίκης στον 20ό αιώνα (ιστορική, οικιστική, πληθυσμιακή, κοινωνική, πολιτισμική), από διαφορετική όμως σκοπιά. Ευελπιστεί να κάνει την προσέγγιση του αιώνα με άξονα τα εμπράγματα κατάλοιπα και τα σωζόμενα ντοκουμέντα της περιόδου: τα εμβληματικά κτήρια, τους αξιοθέατους ιστορικούς τόπους, τις μουσειακές συλλογές, αλλά και τα χαμένα τοπόσημά του, που φωτίζουν πρόσωπα, δράσεις, συρμούς και εποχές.

Γι’ αυτό, το σύνθημα «Επισκέπτομαι την ιστορία της πόλης μου» είναι ο βασικός άξονας του Οδηγού, δίνοντας περισσότερη σημασία στην περιήγηση, στην επίσκεψη και τη γνωριμία ιστορικών τόπων, μνημείων και μουσείων. Οι «επισκέψεις» αυτές, μαζί με το πλούσιο φωτογραφικό υλικό, συνθέτουν το πανόραμα του συγκλονιστικού 20ού αιώνα της αγαπημένης μας πόλης.

*Ο Χρίστος Ζαφείρης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας δώδεκα βιβλίων ιστορικής έρευνας για την Θεσσαλονίκη, τον περιφερειακό ελληνισμό και ελληνικούς τόπους. Γεννήθηκε το 1945 στην Κρανιά Ελασσόνας και ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ, μέλος της ΕΣΗΕΜ-Θ και της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε στο Ραδιόφωνο, την Τηλεόραση και τον Τύπο ως συντάκτης και διευθυντικό στέλεχος. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το ντοκιμαντέρ, ως ερευνητής και σεναριογράφος, σε θέματα για τη Θεσσαλονίκη και τον μείζονα ελληνισμό. Διατηρεί και γράφει το ιστολόγιο www.thessmemory.gr. Το 2005 πήρε το βραβείο του Ιδρύματος Μπότση, κορυφαίο δημοσιογραφικό βραβείο της χώρας, και διατέλεσε μέλος διοικητικών συμβουλίων του δημοσιογραφικού κλάδου και κοινωνικών φορέων της Θεσσαλονίκης.

Εκδόσεις Επίκεντρο, σελ. 280

Με είκοσι μαχαιριές | Φλώρα Τζελέπη

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις IANOS το βιβλίο της Φλώρας Τζελέπη με τίτλο «Με είκοσι μαχαιριές». Η Μυρτώ, μια νεαρή και καλόψυχη κοπέλα, παντρεύεται έναν βίαιο άνδρα, τον Γιώργη, ο οποίος δεν διστάζει να τερματίσει τη ζωή της με τον πιο αδίστακτο τρόπο και μπροστά στα μάτια του μόλις τριών ετών γιου τους. Λίγο πριν κλείσει τα είκοσι χρόνια, η Μυρτώ δέχτηκε είκοσι μαχαιριές και είκοσι χρόνια μετά η υπόθεση κινδυνεύει να κλείσει, καθώς ο δράστης δεν βρέθηκε και δεν τιμωρήθηκε. Η απρόσμενη αποκάλυψη των όσων πραγματικά συνέβησαν συγκλονίζει τον γιο της Ορέστη, ο οποίος –είκοσι τριών χρόνων τώρα πια– ζητά δικαιοσύνη για την ψυχή της μητέρας του, επιδιώκοντάς τη με κάθε τρόπο. Μια σχεδόν καθημερινή ιστορία φρίκης, ντροπής και αποτροπιασμού, ένα στίγμα στην ανθρωπιά και στον υποτιθέμενο πολιτισμό μας. Μια υπόθεση γυναικοκτονίας, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, που μας καλεί να σκεφτούμε με σοβαρότητα, ενσυναίσθηση, σεβασμό και ευθύνη τα αθώα θύματα –τις γυναίκες και τα παιδιά τους– που δίχως στήριξη και βοήθεια βιώνουν τον δικό τους Γολγοθά.

*Η Φλώρα Τζελέπη γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στον Πειραιά. Έχει σπουδάσει Δημοσιογραφία, Marketing και Δημόσιες Σχέσεις. Μιλάει τρεις ξένες γλώσσες, αγαπάει την ιστορία, τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική και λατρεύει τη θάλασσα. Με καταξιωμένη καριέρα και διακρίσεις σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία, υπήρξε επί σειρά ετών μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων, ιδρυτικό στέλεχος του Διεθνούς Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής του Πόρτο Χελίου και υπεύθυνη θεμάτων Πολιτιστικής Ιστορίας της Νεότερης Ελλάδας των Εκδόσεων «Μπίρης». Είναι παντρεμένη με τον μαθηματικό και συγγραφέα Αντώνη Τζελέπη και χάρη στην κοινή τους αγάπη για τα ταξίδια έχουν αποκομίσει πολλές γνώσεις και εμπειρίες από τις πιο μακρινές χώρες του πλανήτη. Έχει δυο παιδιά, τον Δημήτρη, επιτυχημένο χρηματοοικονομικό και ασφαλιστικό σύμβουλο και τη Μαριλίνα, διακεκριμένη πιανίστα και καθηγήτρια μουσικής. Είναι συγγραφέας των μυθιστορημάτων: «Οι γραμμές της ζωής» (2020, αυτοέκδοση), «Μυστικά στην άνυδρη γη» (2021, εκδ. Αποστακτήριο), «Ο Δικηγόρος» (2023, εκδ. Θερμαϊκός) και «Το κορίτσι από το πουθενά…» (2024, εκδ. Θερμαϊκός).

Εκδόσεις IANOS, σελ. 232

Οι κατακτημένοι | Ελένη Κεφάλα

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 από τους Οθωμανούς και, στην άλλη άκρη του κόσμου, η άλωση της Τενοτστίτλαν-Τλατελόλκο (της σημερινής Πόλης του Μεξικού) από τους Ισπανούς κονκισταδόρες και τους γηγενείς συμμάχους τους το 1521 είναι δύο από τα γεγονότα που σηματοδοτούν τις απαρχές της πρώιμης νεωτερικότητας. Πέρα από τη χρονική τους εγγύτητα, τα γεγονότα αυτά τα συνδέουν παρόμοιες αφηγήσεις για δυσοίωνα σημάδια που τα προδιέγραφαν· και, την εποχή των σημαδιακών αυτών συμβάντων, κάποιοι Έλληνες και κάποιοι Μεσίκα αποτύπωσαν αντίστοιχα σε ποιήματα και τραγούδια την τραυματική εμπειρία της κατάκτησης.

Το βιβλίο εξετάζει με συγκριτική οπτική τρία θρηνητικά ποιητικά αφηγήματα, αφενός το Ανακάλημα της Κωνσταντινόπολης και αφετέρου το Τραγούδι του Ουεσοτσίνκο και το Τραγούδι της Τλασκάλα, παρακολουθώντας επίσης τις τύχες αυτών των κειμένων μέχρι τις μέρες μας. Πρόκειται ουσιαστικά για μια μελέτη που καταπιάνεται με το πώς παράγονται γλωσσικά η συλλογική μνήμη και το πολιτισμικό τραύμα, πώς αποτυπώνεται το βίωμα του κατακτημένου, πώς το τραύμα διαιωνίζεται και πώς, εντέλει, συνδέεται με τη συγκρότηση της εθνικής ταυτότητας.

*Η Ελένη Κεφάλα σπούδασε βυζαντινή και νεοελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και απέκτησε το διδακτορικό της από το Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ. Εργάστηκε ως μεταδιδακτόρισσα στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και ως fellow στο Πρόγραμμα Βυζαντινών Σπουδών του Νταμπάρτον Όουκς. Είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Λατινοαμερικάνικης Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Σαιντ Άντριους στη Σκωτία. Η έρευνά της επικεντρώνεται στη νεωτερικότητα, σε διαφορετικές περιόδους και σε διαφορετικές κουλτούρες, μέσα από συγκριτική και διεπιστημονική οπτική. Έχει δημοσιεύσει επίσης τις μονογραφίες Peripheral (Post) Modernity: The Syncretist Aesthetics of Borges, Piglia, Kalokyris and Kyriakidis (Peter Lang, 2007), Buenos Aires Across the Arts: Five and One Theses on Modernity, 1921–1939 (University of Pittsburgh Press, 2022), The Open Veins of Modernity: Ecological Crisis and the Legacy of Byzantium and Pre-Columbian America (Cambridge University Press, 2024), καθώς και τις ποιητικές συλλογές Μνήμη και παραλλαγές (Πλανόδιον, 2007), Χρονορραφία (Νεφέλη, 2013· Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Κύπρου) και Direct Orient (Περισπωμένη, 2024).

Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, σελ. 232