Τα βιβλία που θα διαβάσεις αυτές τις μέρες

Βιβλία που βρέθηκαν στα χέρια μας και ξεχωρίσαμε, σας τα παρουσιάζουμε προκειμένου να έχετε την πιο καλή «συντροφιά» αυτές τις μέρες του φθινοπώρου.

Αυτή τη φορά, έχουμε μερικές εξαιρετικές εκδόσεις που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και απευθύνονται σε εκείνους που αναζητούν ένα καλό βιβλίο – συντροφιά και γνώση για διαφορετικές απαιτήσεις ενδεχομένως, αλλά με διάθεση για κάτι ενδιαφέρον και, γιατί όχι, και διαφορετικού είδους από τα συνηυθισμένα.

Εμείς πάντως, τα αγαπήσαμε αμέσως και δεν γινόταν να μην τα μοιραστούμε. Σκέφτεστε άλλωστε κάποια καλύτερη παρέα από ένα καλό βιβλίο;

“Ο Ικανός Θεραπευτής” | Σόφη Θεοδωρίδου

Ο Ελληνοαμερικανός θεραπευτής Ίων Γουίλσον φτάνει σε μια επαρχιακή πόλη στις αρχές Νοεμβρίου του 1970, όταν το δικτατορικό καθεστώς έχει ρίξει τη βαριά σκιά του στη χώρα. Επειδή είναι ωραίος «σαν σταρ του σινεμά», όπως διατείνεται η Δώρα Γαλανοπούλου, η κυρία δημάρχου, οι γυναίκες και οι κοπέλες τον τριγυρίζουν εξαρχής όπως οι μέλισσες το μέλι. Όταν αρχίζει να θεραπεύει ασθενείς δίχως αμοιβή, οι ιδιωτεύοντες γιατροί της πόλης τον εχθρεύονται και θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να τον διώξουν.

Η όμορφη Νένα, η κόρη του διοικητή της χωροφυλακής, τον ερωτεύεται, αλλά ο Ίων δε θέλει μπλεξίματα με τον πατέρα της και την αποφεύγει. Η Νένα πεισμώνει και, προκειμένου να τον βλέπει συχνότερα, του ζητά να θεραπεύσει τη θεία της, Ισμήνη, κι εκείνος δέχεται. Ανάμεσα σε άλλους που αναλαμβάνει να θεραπεύσει είναι κι η Κρυσταλλία, η κόρη του δημάρχου, όπως κι η νεαρή Φανή.

Καθώς έχει τον τρόπο του να εκμαιεύει μυστικά από τους ασθενείς του, αυτοί του εξομολογούνται όσα βαραίνουν την ψυχή τους και του αποκαλύπτουν κρυμμένες αλήθειες και δράματα, που άπτονται των πιο σκληρών περιόδων της ελληνικής ιστορίας. Ο Ελληνοαμερικανός θεραπευτής αποκαλύπτει βαθιά κρυμμένα μυστικά και αμαρτίες του παρελθόντος.

*Η Σόφη Θεοδωρίδου κατάγεται από την Αλμωπία, μια μικρή επαρχία του Νομού Πέλλας. Σπούδασε νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη κι εγκαταστάθηκε κατόπιν στην περιοχή καταγωγής της, όπου διαμένει μέχρι σήμερα με την οικογένειά της. Λατρεύει τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία, και πιστεύει πως η αγάπη της για την τελευταία την οδήγησε τελικά στη συγγραφή.

Εκδόσεις Ψυχογιός, σελ. 512

“Μορφές μοναστικής εμπειρίας στο Βυζάντιο 800-1453” | Alice-Mary Talbot, Επιμέλεια: Αλέξανδρος Αλεξάκης

Πρόκειται για μία πρωτοποριακή μελέτη του βυζαντινού μοναχισμού που παρουσιάζει την πιο καθαρή εικόνα αυτού του θεσμού όπως την έχουν διασώσει οι πηγές. Η συγγραφέας ανατρέπει τη δυαδική κατηγοριοποίηση μεταξύ κοινοβιακού και ερημιτικού μοναχισμού, και διαμορφώνει μια επιβλητική εικόνα των ποικίλων τρόπων μοναχισμού στο Βυζάντιο. Άνδρες, γυναίκες και ευνούχοι υιοθέτησαν διαδοχικά και τις δύο αυτές μορφές κατά τη διάρκεια της ζωής τους, ενώ στους μοναστικούς κύκλους υπήρχε έντονη συζήτηση σχετικά με το ποια μορφή μοναχισμού ήταν ανώτερη. Η Talbot δίνει έμφαση στον τρόπο ζωής που βίωναν οι μοναχοί στα διάφορα μοναστικά περιβάλλοντα, παρά στις διαφορές σε δομή, οργάνωση και κηδεμονία ανάμεσα σε αυτοκρατορικά, πατριαρχικά και ιδιωτικά μοναστήρια. Γίνεται διάκριση μεταξύ αστικού και εκτός πόλεως μοναχισμού, μεταξύ ανδρικών και γυναικείων μοναστηριών, και περιγράφονται κάποια ασυνήθιστα ιδρύματα όπως τα διπλά μοναστήρια και οι μονές αποκλειστικά για ευνούχους. Τέλος, διερευνώνται και οι μοναχοί που επέλεξαν έναν εναλλακτικό τρόπο άσκησης: περιπλανώμενοι μοναχοί, παρενδυσιακές μοναχές, σαλοί, έγκλειστοι, και οι σκιώδεις περιπτώσεις των ημιαυτόνομων μοναχών και μοναστριών που ζούσαν σε πόλεις ή χωριά έξω από τα όρια μίας μονής και της εξουσίας ενός ηγουμένου, συνήθως σε σπίτια δικά τους ή ξένων. Για λόγους επιστημολογικής συνέπειας η συγγραφέας παραθέτει όσο πιο εξαντλητικά της είναι δυνατόν το υλικό των σχετικών πηγών (βίοι αγίων, μοναστηριακοί κανονισμοί λειτουργίας [Τυπικά], ιστοριογραφία αλλά ακόμη και αρχαιολογικά ευρήματα) πριν καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα. Χρονολογικά καλύπτει την περίοδο μεταξύ του ένατου και του δέκατου πέμπτου αιώνα, και γεωγραφικά, με σπάνιες εξαιρέσεις, επικεντρώνεται στην ενδοχώρα της μέσης και της ύστερης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, την Ελλάδα και την Ανατολία (Μικρά Ασία), με σποραδικές παρεκβάσεις στον ιταλο-ελληνικό μοναχισμό.

*Η Alice-Mary Talbot είναι Διευθύντρια Βυζαντινών Σπουδών Emerita , Dumbarton Oaks Research Library and Collection . Η ιδιαίτερη εμπειρία της είναι το κοινωνικό πλαίσιο των βυζαντινών θρησκευτικών πρακτικών, συμπεριλαμβανομένης της αγιογραφίας, του μοναχισμού και των σπουδών φύλου. Μεγάλο μέρος της δουλειάς της επικεντρώθηκε στην έκδοση και μετάφραση βυζαντινών κειμένων.

Ο Ταλμπότ έλαβε πτυχίο στα κλασικά από το Radcliffe College . Τελείωσε το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό της (1970) στη Βυζαντινή και Οθωμανική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια . Η διδακτορική της διατριβή είχε τίτλο Η αλληλογραφία του Αθανασίου, πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης (1289-1293, 1303-1309) με τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Β΄ (δύο τόμους). Ο διδακτορικός επόπτης της ήταν ο Ihor Ševčenko . Η Talbot δίδαξε σε διάφορα κολέγια στο Οχάιο , καθώς και ως Junior Fellow Βυζαντινών Σπουδών (1966-1968) στο Dumbarton Oaks . Ήταν ανώτερος συνεργάτης των Βυζαντινών Σπουδών (1978-1983) στο Dumbarton Oaks, και Βυζαντινές Μελέτες Επισκέπτης Ανώτερος Ερευνητικός Συνεργάτης (1991-1992). Ήταν σύμβουλος του έργου αγιογραφίας (1992-1997) και σύμβουλος βυζαντινών εκδόσεων (1996-1997). Από το 1997 έως το 2009 διετέλεσε Διευθύντρια Βυζαντινών Σπουδών και συντάκτης των Dumbarton Oaks Papers . Ήταν Senior Fellow (ex-officio) Βυζαντινών Σπουδών (1997-2008). Ήταν η Εκτελεστική Επιμέλεια του Oxford Dictionary of Byzantium , που δημοσιεύθηκε το 1991.

Η υποτροφία του Talbot επηρέασε σε μεγάλο βαθμό το πεδίο των Βυζαντινών Σπουδών στην Αμερική και την Ευρώπη. Έχει συντάξει τέσσερα βιβλία, συντάκτη ή συν-συντάκτη τεσσάρων επιπλέον βιβλίων και συγγραφέα περισσότερων από εβδομήντα άρθρων. (xxi) Ήταν Πρόεδρος της Μεσαιωνικής Ακαδημίας της Αμερικής, 2011–12.

*Ο Αλέξανδρος Αλεξάκης, είναι καθηγητής βυζαντινής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

University Studio Press, σελ. 408

“90 δευτερόλεπτα” | Σάκης Σερέφας

Τι μπορεί να κάνει κάποιος μέσα σε 90 δευτερόλεπτα; Μοιάζουν λίγα μα είναι πάρα πολλά. Γιατί μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα ένας άνθρωπος μπορεί:
Να βγει στον δρόμο και να ακολουθήσει κάποιον άγνωστο, παρατηρώντας τον καλά. Και να αναρωτηθεί μετά: Είμαι έτοιμος να νυμφευθώ το πλήθος; Να γίνω ένα μαζί του;
Να παρατηρήσει το πέταγμα μιας μύγας που νιώθει κίνδυνο και προσπαθεί να γλιτώσει. Πώς τα καταφέρνει αυτό το εντομάκι ενώ εγώ το τρώω το κεφάλι μου;
Να αναλογιστεί σε πόσες φωτογραφίες που τράβηξαν άγνωστοι υπάρχει εν αγνοία του, σαν ένας τυχαίος περαστικός στο φόντο τους. Δηλαδή, να εννοήσει σε πόσες ανθρώπινες ιστορίες είναι ένας αμελητέος κομπάρσος.
Να παρατηρήσει τους άλλους οδηγούς στις διπλανές λωρίδες κυκλοφορίας σ’ έναν δρόμο με κίνηση. Τι πιστεύει ο κάθε ένας οδηγός βλέποντας τον άλλο;
Να αναλογιστεί τι θα συνέβαινε αν η Γη σταματούσε να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της όπως εμείς γύρω από τον δικό μας.
Να σηκωθεί το βράδυ και ν’ ανοίξει την πόρτα του ψυγείου του ξανά και ξανά. Να προσπαθήσει να δει το σκοτάδι μες στη συσκευή πριν προλάβει να ανάψει το λαμπάκι του θαλάμου. Κι έπειτα να ξαπλώσει ξανά, ανοίγοντας το δικό του πορτάκι μέσα του. Τι θα δει;

Ο Σάκης Σερέφας, μέσα από 58 ευφάνταστα και στοχαστικά κείμενά του, προτείνει 58 ανατρεπτικούς τρόπους για να γνωρίσει κάποιος τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του. Μέσα σε 90 δευτερόλεπτα την κάθε φορά.
Τι ψυχή έχουν τα έρημα;

Αγοράστε ένα φτηνό χρονόμετρο και μετρήστε τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος μέσα σε ενενήντα δευτερόλεπτα, δίχως να βιάζεται. Μπορεί να βράσει ένα αυγό. Να ανακαλέσει και να ξετυλίξει στη μνήμη του μια εικόνα από το περσινό καλοκαίρι. Να φάει την πέτσα από ένα γιαούρτι. Να κάνει ζάπινγκ σε ογδόντα ένα κανάλια. Να φυτέψει έναν βολβό τουλίπας. Να μελετήσει, κοιτώντας έξω από το παράθυρό του, τον γείτονα καθώς κυνηγάει το παιδί του στο μπαλκόνι. Να διαβάσει ένα σονέτο του Σαίξπηρ. Να στείλει ένα διαδικτυακό γράμμα τριών αράδων. Να ερωτευτεί. Ναι, ναι, ναι. Να ερωτευτεί. Από εργαστηριακές έρευνες που έχουν γίνει, φαίνεται πως η ανθρώπινη συσκευή χρειάζεται από ενενήντα δευτερόλεπτα έως τέσσερα λεπτά της ώρας για να αποφασίσει εάν κάποια άλλη ανθρώπινη συσκευή την ελκύει ερωτικά ή όχι. Ο έρωτας με την πρώτη ματιά αποτελεί μια από τις πλέον πρακτικές αυτορρυθμίσεις του ανθρώπινου σκληρού δίσκου: Ή αποθηκεύεται για πάντα η πληροφορία «έρωτας» ή πηγαίνει κατευθείαν στον κάδο.

*Ο Σάκης Σερέφας έχει εκδώσει 70 βιβλία µε ποίηση, πεζογραφία, θέατρο, µελέτες για πόλεις, για τόπους και για ποιητές, µεταφράσεις και ανθολογίες, βιβλία για παιδιά. Θεατρικά έργα του έχουν ανέβει στο Εθνικό Θέατρο, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, στο Φεστιβάλ Φιλίππων-Καβάλας, στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν», στην Πειραµατική Σκηνή της «Τέχνης», στο Tristan Bates Theatre (Λονδίνο, σε αγγλική µετάφραση) και αλλού. Το θεατρικό έργο του Μαµ τιµήθηκε µε το Βραβείο ελληνικού έργου «Κάρολος Κουν 2007», της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών Κριτικών. Το θεατρικό έργο του Αποστολή στον πλανήτη Γη τιµήθηκε µε το Βραβείο του Υπουργείου Πολιτισµού για το 2007. Το βιβλίο του Ένας δεινόσαυρος στο µπαλκόνι µου τιµήθηκε µε το Κρατικό Βραβείο Βιβλίου Γνώσεων για Παιδιά, 2008. Το βιβλίο του Μια τρύπα στο νερό τιµήθηκε µε το Βραβείο «Πηνελόπη Μαξίµου» για το 2012 από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Το 2015 τιµήθηκε µε το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου για το βιβλίο του Δρόµο παίρνω, δρόµο αφήνω. Το θεατρικό έργο του Χέρια τιµήθηκε µε το Βραβείο συγγραφής θεατρικού έργου µικρής φόρµας στον διεθνή διαγωνισµό του Διεθνούς Φεστιβάλ Αναλόγιο 2021 µε θέµα: «200 χρόνια Επανάσταση; Ξαναγράφοντας τους αρχαίους µύθους σήµερα».

Εκδόσεις Μεταίχμιο, σελ. 232

“Πιλάτος” | Βρεττός Ιωάννου

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θερμαϊκός η ποιητική συλλογή του Ιωάννη Ιωάννου Βρεττού, με τίτλο «Πιλάτος». Ο συγγραφέας μάς μεταφέρει με τον λόγο του μπροστά στον αυτόχειρα Πιλάτο, ο οποίος ψυχορραγεί με ανοιγμένες τις φλέβες του από τα καρφιά που σταύρωσαν τον Ιησού. Στη συνέχεια τον βλέπουμε να μονολογεί και να παραληρεί απευθυνόμενος στον απόντα Χριστό. Τέλος, πεθαίνει πιστεύοντας πως η δίκη στο Πραιτόριο ήταν μία προαποφασισμένη επιλογή, την οποία ο ίδιος –ως «εκλεκτός» της μοίρας– πραγμάτωσε.

*Ο Ιωάννης Ιωάννου Βρεττός κατάγεται από τους Ξυλικούς Λοκρίδας του νομού Φθιώτιδας και είναι συνταξιούχος δάσκαλος. Ασχολείται με τη συγγραφή διαφόρων λογοτεχνικών ειδών. Κείμενα και έργα του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά Λόγου και Τέχνης και στίχοι του έχουν συμπεριληφθεί σε σχολικά εγχειρίδια του δημοτικού. Είναι αρθρογράφος της εφημερίδας «Χορτιάτης 570». Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Φλοιός», εκδόσεις Ανατολή, 1997, «Φλοιός ΙΙ», εκδόσεις Δόμος, 2000, «Παιδική Ηλικία», 2003, «Των Σωμάτων», 2006, «Έκτορας», 2013, από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης, το δοκίμιο «Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη ή η Συνείδηση του Τέλους», εκδόσεις Σαββάλας, 2002, το θεατρικό «Γιορτή και Σχόλη και Σχολείο», εκδόσεις Σαββάλας, 2001, και τη βιογραφία «Ανδρέας Τσαούσης», αυτοέκδοση, 2006. Το ποιητικό του έργο «Έκτορας» έχει μεταφραστεί στα Ιταλικά.

Εκδόσεις Θερμαϊκός, σελ. 40

“Εγκλήματα στη καρδιά του Φθινοπώρου” | Agatha Christie

Γυμνά καφέ κλαδιά με φόντο ένα λοξό φεγγάρι (Και Κάτι που σαλεύει στο δάσος), Φύλλα που θροΐζουν και επιστρέφουν από τους νεκρούς, Κλαδιά που γνέφουν πονηρά στο φως (Και Κάτι που βαδίζει στο δάσος). Ριγώντας και στρίβοντας, τα φύλλα ζωντανεύουν! Σταλμένα από τον Θάνατο σε ξέφρενο χορό!

Κι ο Φόβος… ο άκρατος Φόβος ξεπροβάλλει μέσα από το δάσος!

Το φθινόπωρο είναι η εποχή που η καταχνιά τυλίγει τα πρωινά και μια δροσιά σκεπάζει τα βράδια, αλλά καθώς τα φύλλα αρχίζουν να πέφτουν, οι νύχτες γίνονται μεγαλύτερες και οι σκιές μακραίνουν… Απομονωμένα αγροτόσπιτα, μυστηριώδεις επαύλεις και καταραμένοι τάφοι είναι μερικά από τα σκηνικά για τις 12 ιστορίες της αγαπημένης Agatha Christie στις οποίες πρωταγωνιστούν, μεταξύ άλλων, οι συνήθεις ύποπτοι: Μις Μαρπλ και Ηρακλής Πουαρό.

*Η Άγκαθα Κρίστι γεννήθηκε στην Αγγλία, στο Τορκί, το 1890. Είναι γνωστή κυρίως για τα αστυνομικά έργα της –εξήντα έξι μυθιστορήματα και δεκατέσσερις συλλογές διηγημάτων–, πολλά από τα οποία έχουν κεντρικό χαρακτήρα τον θρυλικό ντετέκτιβ Πουαρό ή την απαράμιλλη μις Μαρπλ. Έγραψε επίσης δύο αυτοβιογραφικά έργα, αισθηματικά μυθιστορήματα αλλά και θεατρικά, μεταξύ των οποίων το μακροβιότερο έργο στην ιστορία του σύγχρονου θεάτρου, την Ποντικοπαγίδα. Είναι η δημοφιλέστερη συγγραφέας όλων των εποχών, καθώς οι πωλήσεις των έργων της έχουν ξεπεράσει το ένα δισεκατομμύριο αντίτυπα στην αγγλική γλώσσα και άλλο ένα δισεκατομμύριο σε μεταφράσεις. Πέθανε το 1976. 

Εκδόσεις Ψυχογιός, σελ. 312

“Το δωμάτιο με τις μύγες” | Θάνος Καψάλης

Το 1976 ο Φώ­της Κα­φά­τος έγρα­φε για το κλί­μα εντός του οποίου ευδο­κι­μεί η βι­ο­λο­γι­κή έρευ­να:

«Στα δη­μι­ουρ­γι­κά ερ­γα­στή­ρια οι κα­θη­γη­τές και οι φοι­τη­τές δου­λεύ­ουν πλάι-πλάι στην έρευ­να … Ανταλ­λάσ­σουν δι­αρ­κώς ιδέ­ες, και κα­νείς δεν ξε­νί­ζε­ται πως οι πιο δη­μι­ουρ­γι­κές συ­χνά προ­έρ­χο­νται από τους εικο­σά­χρο­νους. Το κλί­μα αυτό είναι ση­μα­ντι­κό, γι­α­τί επι­στή­μη δεν είναι ένα σύ­νο­λο πλη­ρο­φο­ρι­ών, αλ­λά ένας τρό­πος σκέ­ψης».

Ήταν σαν να ήθε­λε, ο με­γά­λος εκλι­πών βι­ο­λό­γος να πε­ρι­γρά­ψει την ατμό­σφαι­ρα του μι­κρού ερ­γα­στη­ρίου του Columbia στο οποίο στις αρ­χές του 20ου αιώ­να, ένας εμπνευ­σμέ­νος κα­θη­γη­τής, ο Thomas Hunt Morgan και οι τρεις εικο­σά­χρο­νοι φοι­τη­τές του, οι Η. Muller, A. Sturtevant και C. Bridges έθε­σαν τις βά­σεις της Γε­νε­τι­κής στη μορ­φή που τη γνω­ρί­ζου­με σή­με­ρα.

Την ιστο­ρία αυτού του ερ­γα­στη­ρίου, του «δω­μα­τίου με τις μύ­γες», αφη­γεί­ται το βι­βλίο που κρα­τά­τε στα χέ­ρια σας. Μια ιστο­ρία συ­γκι­νη­τι­κή, κα­θώς συ­μπυ­κνώ­νει το πνεύ­μα της πε­ρι­έρ­γει­ας και της συ­νερ­γα­σί­ας στην ανα­ζή­τη­ση της γνώ­σης, αλ­λά και με­γα­λει­ώ­δης ταυ­τό­χρο­να. Αυτά που συ­νέ­βη­σαν, δεν ήταν μό­νο επα­να­στα­τι­κά για τη Γε­νε­τι­κή και τον τρό­πο με τον οποίο ορ­γα­νώ­νε­ται η έρευ­να. Δη­μι­ούρ­γη­σαν μια «σχο­λή» με μια δε­κά­δα σχε­δόν, βρα­βεί­ων Νό­μπελ, που ήταν μα­θη­τές του Morgan ή μα­θη­τές, μα­θη­τών του.

*Γεν­νή­θη­κε το 1956 στην Αθή­να, στην οποία ζει. Σπού­δα­σε βι­ο­λο­γία στο ΑΠΘ και ερ­γά­στη­κε για 35 χρό­νια ως εκ­παι­δευ­τι­κός. Ανά­με­σα στα βι­βλία που συ­νέ­γρα­ψε πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται τα: «Μια ημέ­ρα σαν κι αυτή στην ιστο­ρία της Βι­ο­λο­γί­ας» – Ελ­λη­νο­εκ­δο­τι­κή, και «Η Γε­νε­τι­κή σε δύ­σκο­λους και­ρούς και τό­πους» – Σαβ­βά­λας.

Εκδόσεις Επίκεντρο, σελ. 208

“Το νόημα της κρίσης” | Θωμάς Σιώμος

«Εντός του όλου της «κρί­σης», ο Σι­ώ­μος ανα­λύει προ­σφυ­ώς τα δι­α­κρι­τά είδη του ειδη­σε­ο­γρα­φι­κού, του καλ­λι­τε­χνι­κού, του επι­τε­λε­στι­κού/κι­νη­μα­τι­κού, του αυτα­να­φο­ρι­κού μι­ντι­α­κού και ακα­δη­μα­ϊ­κού λό­γου. Με πραγ­μα­τι­κά επι­δέ­ξιο τρό­πο συν­δυ­ά­ζει σε θε­ω­ρη­τι­κό επί­πε­δο τη Σχο­λή του Essex (Laclau, Σταυ­ρα­κά­κης κ.ά.), τη βι­ο­πο­λι­τι­κή (Φου­κώ, Agamben), τη λα­κα­νι­κή κοι­νω­νι­κή θε­ω­ρία (Zizek), τη θε­ω­ρία του Μέ­σου, την κοι­νω­νι­ο­λο­γία των συ­ναι­σθη­μά­των, την Κυ­βερ­νη­τι­κή και βέ­βαια τη θε­ω­ρία της με­τα­δη­μο­κρα­τί­ας.

Το βι­βλίο κα­τα­πι­ά­νε­ται με έναν ικα­νό όγκο πραγ­μα­το­λο­γι­κού υλι­κού το οποίο ανα­λύει με τη χρή­ση δι­α­φο­ρε­τι­κών με­θό­δων (λε­ξι­κο­με­τρία, πο­λυ­τρο­πι­κή ανά­λυ­ση, επι­κοι­νω­νι­α­κή πλαι­σί­ω­ση) έτσι, ώστε να επι­τύ­χει την απα­ραί­τη­τη με­θο­δο­λο­γι­κή τρι­γω­νο­ποί­η­ση και άρα να κα­το­χυ­ρώ­σει την εγκυ­ρό­τη­τα των συ­μπε­ρα­σμά­των του.

Αξι­ο­ση­μεί­ω­τη αρε­τή του συγ­γρα­φέα είναι ότι κι­νεί­ται με την ίδια άνε­ση στο μα­κρο-, με­σο- και μι­κρο-επί­πε­δο ανά­λυ­σης προ­σφέ­ρο­ντας πρω­τό­τυ­πες και πρω­το­πο­ρι­α­κές ερ­μη­νεί­ες σε οντι­κή, οντο­λο­γι­κή και επι­στη­μο­λο­γι­κή κλί­μα­κα.

Κι αυτό δι­ό­τι αφε­νός δι­α­θέ­τει σο­βα­ρό θε­ω­ρη­τι­κό υπό­βα­θρο που τον προ­φυ­λάσ­σει από την πα­γί­δα του «πα­ρο­ντι­σμού» ανα­φο­ρι­κά με το εύρος των ανα­λύ­σε­ών του και, αφε­τέ­ρου, δι­ό­τι είναι δει­νός χρή­στης των ποι­ο­τι­κών με­θό­δων τις οποί­ες με­τήλ­θε. Βά­σει αυτών, μπο­ρεί και τολ­μά να σκε­φτεί «έξω από το κου­τί» και να ανε­βά­σει έτσι ση­μα­ντι­κά τον πή­χη για τους με­λε­τη­τές του πο­λι­τι­κού λό­γου.»

*Ο Θω­μάς Σι­ώ­μος για τρεις δε­κα­ε­τί­ες ερ­γά­στη­κε σε πλή­θος μέ­σων ενη­μέ­ρω­σης ως δη­μο­σι­ο­γρά­φος (Ελευ­θε­ρο­τυ­πία, ΕΡΤ κ.α.) γρά­φο­ντας άρ­θρα και πα­ρου­σι­ά­ζο­ντας ρα­δι­ο­τη­λε­ο­πτι­κές εκ­πο­μπές και ντο­κι­μα­ντέρ. Επί­σης, ερ­γά­στη­κε σε ιδι­ω­τι­κούς, δη­μό­σι­ους και πο­λι­τι­κούς ορ­γα­νι­σμούς ως υπεύ­θυ­νος τύ­που και στρα­τη­γι­κής επι­κοι­νω­νί­ας. Κα­τέ­χει πα­νε­πι­στη­μι­α­κό τίτ­λο στις Ευρω­πα­ϊ­κές Σπου­δές και πα­ρα­κο­λού­θη­σε το με­τα­πτυ­χι­α­κό πρό­γραμ­μα σπου­δών στην Πο­λι­τι­κή Ανά­λυ­ση στο Τμή­μα Πο­λι­τι­κών Επι­στη­μών του ΑΠΘ στο οποίο υπο­στή­ρι­ξε και τη δι­δα­κτο­ρι­κή του δι­α­τρι­βή δι­ε­ρευ­νώ­ντας την έν­νοια της μα­ταί­ω­σης και το τρί­πτυ­χο «κρί­ση-μέ­σα-λα­ϊ­κι­σμός». Δί­δα­ξε στο Τμή­μα Πο­λι­τι­κών Επι­στη­μών του ΑΠΘ μα­θή­μα­τα σχε­τι­κά με τις ποι­ο­τι­κές με­θό­δους έρευ­νας στην ψη­φι­α­κή επο­χή, την πο­λι­τι­κή επι­κοι­νω­νία, τον λα­ϊ­κι­σμό και τον εθνι­κι­σμό. Ερ­γά­στη­κε ως δι­δα­κτο­ρι­κός ερευ­νη­τής στο πλαί­σιο του προ­γράμ­μα­τος «POPULISMUS: Λα­ϊ­κι­στι­κός λό­γος και Δη­μο­κρα­τία» και συμ­με­τεί­χε ως με­τα­δι­δα­κτο­ρι­κός ερευ­νη­τής στο έρ­γο DataPopEU «Και­νο­τό­μες μέ­θο­δοι και δε­δο­μέ­να υψη­λής ποι­ό­τη­τας για την έρευ­να του λα­ϊ­κι­σμού και του ευρω­σκε­πτι­κι­σμού» και στο πρό­γραμ­μα «Απολ­λω­νίς: Εθνι­κή Υπο­δο­μή για τις Ψη­φι­α­κές Αν­θρω­πι­στι­κές Επι­στή­μες και Τέ­χνες και για τη Γλωσ­σι­κή Έρευ­να και Και­νο­το­μία. Σή­με­ρα εκ­πο­νεί με­τα­δι­δα­κτο­ρι­κή έρευ­να ως ανα­πλη­ρω­τής επι­στη­μο­νι­κά υπεύ­θυ­νος στο πρό­γραμ­μα DePresPop «Η δη­μό­σια αντι­πα­ρά­θε­ση για τη Συμ­φω­νία των Πρε­σπών: λό­γος, πό­λω­ση και λα­ϊ­κι­σμός».

Εκδόσεις Επίκεντρο, σελ. 456

«ΕΥ & Chef» | Δημήτρης Χατζηνικολάου

Στο μεθυστικό Λεύκωμα: «ΕΥ & Chef» ο Γευσιγνώστης και Οινολόγος Δημήτρης Χατζηνικολάου, καταθέτει πρωτόγνωρες προτάσεις για «χρυσούς γάμους» οίνων και εδεσμάτων, χαρίζοντας σε κάθε κλασσικό ή τολμηρό αναγνώστη, το αληθινό Ευ της ζωής.

Με γλαφυρές Ενότητες όπως: Ας σπάσουμε τους… κωδικούς, ταξίδι από τη διατροφή…στην απόλαυση, τα «προικιά» των συνταγών, γευσιγνώστης γίνεσαι ή γεννιέσαι; Συμπληρωματικότητα & αντίθεση στο τραπέζι, η ένταση των εντάσεων και των ενστάσεων… ο έμπειρος συγγραφέας, θεωρείται ο ιδανικότερος ξεναγός στα γευστικά ταξίδια κάθε μάχιμου ουρανίσκου.

Πρόκειται για μια δίγλωσση Ελλ-οινική συνάντηση κορυφής με 16 σεφ, 64 συνταγές, 92 οινοποιεία & 256 κρασιά, μέσα σε 350 πολύχρωμες σελίδες γευστικών συνδυασμών για κλασσικούς & τολμηρούς ουρανίσκους…

*Οινολόγος, διπλωματούχος γευσιγνώστης, με Master και διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο του Bordeaux, ο Δημήτρης Χατζηνικολάου σπούδασε με ειδική υποτροφία, ενώ για τις ερευνητικές του μελέτες τού απονεμήθηκε τιμητικά η γαλλική υπηκοότητα. Πρωτοπόρος οινο-δημοσιογράφος και συγγραφέας 15 βιβλίων, θεωρείται ο πλέον χαρισματικός δάσκαλος οινογνωσίας, ενώ οι ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές του εκπομπές συνεχίζουν να μας ξεναγούν στις ομορφιές του τόπου…

Εκδόσεις Οίνος ο Αγαπητός, σελ. 326