Τα βιβλία που θα διαβάσεις αυτό το καλοκαίρι

Tι είναι το καλοκαίρι χωρίς μερικά καλά βιβλία στη τσάντα και μερικά ακόμα (αδιάβαστα) στη βιβλιοθήκη μας που περιμένουν τη σειρά τους;

Για να μη μιλήσουμε για εκείνα τα καινούρια που κάθε τόσο κυκλοφορούν και ΠΡΕΠΕΙ να πάρουμε! Αναζητώντας λοιπόν τι καινούριο κυκλοφορεί, «πέσαμε» στα παρακάτω βιβλία που ξεχωρίζουν και δε γινόταν να μην τα προτείνουμε!

Για τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού και για ένα καλοκαίρι μόνιμο, στις καρδιές μας…

Η τέχνη του να μην κυβερνιέσαι | James C. Scott

Η Ζόμια είναι μια ονομασία που άρχισε να καθιερώνεται στο πεδίο της γεω­γραφίας και των ιστορικών σπουδών μόλις τις τελευταίες δεκαετίες. Ορίζει εν πολλοίς τον γεωγραφικό χώρο των υψιπέδων της Νοτιοανατολικής Ασίας, μια τεράστια περιοχή, σε υψόμετρο 300 και πάνω, που εκτείνεται σε πέντε κράτη (Βιετνάμ, Καμπότζη, Λάος, Ταϊλάνδη και Βιρμανία) και τέσσερις επαρχίες της νότιας Κίνας. Εκεί ζουν περίπου εκατό εκατομμύρια άνθρωποι, που ανήκουν σε μειονοτικούς πληθυσμούς και συγκροτούν ένα περίπλοκο εθνοτικό και πολιτισμικό μωσαϊκό. Ήταν, και ώς έναν βαθμό παραμένει, μια «ζώνη θραύσης» της κρατικής συγκρότησης, όπως ιστορικά υπήρξαν ο Καύκασος και τα Βαλκάνια. Εποικιζόταν για τουλάχιστον δύο χιλιετίες, από διαδοχικά κύματα φυγάδων που εγκατέλειπαν τους κρατικούς πυρήνες, τα «ορυζοκράτη» των κοιλάδων —εξαιτίας των εισβολών, των δουλοθηρικών επιδρομών, των επιδημιών και της καταναγκαστικής εργασίας—, καταφεύγοντας σ’ αυτή τη δύσβατη ζώνη που ενθάρρυνε την απόκλιση διαλέκτων, εθίμων, θρησκευτικών αντιλήψεων και ταυτοτήτων.

*Ο James Scott, ένας από τους κορυφαίους μελετητές του κράτους, των αγροτικών πολιτισμών και της περιοχής της Νοτιοανατολικής Ασίας, αφηγείται την ιδιαίτερη οδύσσεια των λαών της Ζόμιας στον αγώνα τους για ελευθερία και αυτοπροσδιορισμό. Δεδομένου ότι η ορεσιβιότητα υπήρξε παρεπόμενο του κράτους και καθοριστικό γνώρισμα μιας κοινωνίας φυγάδων, καλούμαστε να ξαναδούμε υπό ριζικά νέο πρίσμα τα εκπολιτιστικά αφήγηματα των κρατών, τι σημαίνει βάρβαρος και πολιτισμένος, κέντρο και περιφέρεια, και να επανεξετάσουμε την ιστορική και πολιτισμική διά­σταση των ορεινών χώρων σε όλο τον κόσμο, αλλά και να προσεγγίσουμε με άλλη οπτική κοινότητες φυγάδων όπως οι Τσιγγάνοι, οι Κοζάκοι, οι Βέρβεροι ή οι «φυλές» του Αμαζονίου. Την επίσημη ιστορία την αφηγούνται τα κράτη· η Τέχνη του να μην κυβερνιέσαι είναι ένα είδος αντιιστορίας του ανθρώπινου πολιτισμού.

Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, σελ. 576

1944 – 1949: Πώς η Ελλάδα παρέμεινε στον ελεύθερο κόσμο, Τόμος Α΄ | Σάκης Μουμτζής

Ο Εμ­φύ­λι­ος άφη­σε ανε­ξί­τη­λη τη σφρα­γί­δα του στους πα­λαι­ό­τε­ρους. Εμείς οι νε­ό­τε­ροι πή­ρα­με τη μυ­ρω­διά που μας άφη­σαν εκεί­νοι που έζη­σαν τα γε­γο­νό­τα.

Ο Σά­κης, λοι­πόν, είχε μία δι­α­φο­ρε­τι­κή ιστο­ρία να μας πει για τον Εμ­φύ­λιο από εκεί­νη που επι­κρα­τού­σε μέ­χρι τα πρώ­τα μνη­μο­νι­α­κά χρό­νια. Πριν δη­λα­δή ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανα­λά­βει την εξου­σία. Και αυτό έχει τη ση­μα­σία του, υπό την έν­νοια ότι ο αστι­κός μύ­θος σε μία χώ­ρα όπου η Αρι­στε­ρά είχε κυ­ρι­αρ­χή­σει ιδε­ο­λο­γι­κά έλε­γε ότι η Ελ­λά­δα θα ήταν μια κα­λύ­τε­ρη χώ­ρα αν τον Εμ­φύ­λιο τον είχαν κερ­δί­σει οι κομ­μου­νι­στές.

Σή­με­ρα, έπει­τα από 4,5 χρό­νια ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, οι αυτα­πά­τες έχουν ξε­πε­ρα­στεί. Χρει­ά­στη­κε πρώ­τα να δι­α­ψευ­στούν. Ήταν αναμ­φί­βο­λα μία επί­πο­νη δι­α­δι­κα­σία. Ίσως απ’ όλη αυτή την ιστο­ρία να βγει στο τέ­λος κά­τι κα­λό. Σαν να θά­βου­με, επι­τέ­λους, τον νε­κρό και να απο­φα­σί­ζου­με έτσι να συ­νε­χί­σου­με τη ζωή μας.

Η ιστο­ρία που έχει να μας πει ο Σά­κης για τον Εμ­φύ­λιο προ­σφέ­ρει με­γά­λη υπη­ρε­σία στην ίδια τη Δη­μο­κρα­τία. Η γνώ­ση του πα­ρελ­θό­ντος δεν ανα­μο­χλεύει τα πά­θη. Το θά­ψι­μο της αλή­θει­ας ήταν αυτό που επέ­τρε­ψε στην Αρι­στε­ρά να δι­εκ­δι­κή­σει τη ρε­βάνς στον λε­γό­με­νο τρί­το γύ­ρο.

*O Σά­κης Μουμ­τζής γεν­νή­θη­κε το 1953 στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Απο­φοί­τη­σε από το Πει­ρα­μα­τι­κό Σχο­λείο το 1971 και πή­ρε το πτυ­χίο της Νο­μι­κής το 1976. Δρα­στη­ρι­ο­ποι­ή­θη­κε πο­λι­τι­κά στο χώ­ρο του Ρή­γα Φε­ραίου, στη Σπου­δά­ζου­σα και στη συ­νέ­χεια στις γραμ­μές της Κομ­μα­τι­κής Ορ­γά­νω­σης Θεσ­σα­λο­νί­κης του ΚΚΕ εσω­τε­ρι­κού με­τέ­χο­ντας στη συ­ντα­κτι­κή επι­τρο­πή του πε­ρι­ο­δι­κού Αγώ­νας. Επί 30 χρό­νια ασχο­λή­θη­κε με την οικο­γε­νει­α­κή επι­χεί­ρη­ση. Συ­νέ­γρα­ψε τα βι­βλίο «Κόκ­κι­νη βία 1943-1946” (2013), ” Κόκ­κι­νη βία 1947-1950” (2015), ”ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, απά­τες και αυτα­πά­τες” (2016), ”ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, το τέ­λος της βαρ­βα­ρό­τη­τας” (2019), ”Πώς η Ελ­λά­δα πα­ρέ­μει­νε στον ελεύ­θε­ρο κό­σμο” (2018, τό­μοι δύο). Αρ­θρο­γρα­φεί κα­θη­με­ρι­νά στο Liberl.GR και στις εφη­με­ρί­δες ”ΚΑ­ΘΗ­ΜΕ­ΡΙ­ΝΗ” και ”ΜΑ­ΚΕ­ΔΟ­ΝΙΑ”, συ­νερ­γά­ζε­ται με το Δη­μο­τι­κό Ρα­δι­ό­φω­νο της Θεσ­σα­λο­νί­κης. Έχει γρά­ψε δε­κά­δες βι­βλι­ο­κρι­τι­κές. Ζει στη Θεσ­σα­λο­νί­κη.

Εκδόσεις Επίκεντρο, σελ. 240

Όταν ο ήλιος σπάει την πέτρα | Νίκος Δημαράς

“Το βιβλίο αυτό προέκυψε από επισκέψεις στο χωριό μου, το Κουτσοχέρι Μεσολογγίου, καθώς κάθε φορά ήθελα να αφεθώ στην αχλύ του μύθου και της ιστορίας, να φέρω στο νου στιγμές, γεγονότα, ανθρώπους και εικόνες και να περιγράψω τη ζωή εκεί, για μερικές δεκαετίες, αμέσως μετά τον εμφύλιο”, όπως εξηγεί ο συγγραφέας στο σημείωμα του οπισθόφυλλου.

“Αναμνήσεις και αναπολήσεις από τότε, που οι μικρές κοινωνίες των χωριών επιβίωναν σε δύσκολες συνθήκες, είχαν αληθινές σχέσεις αλληλεγγύης, αισθάνονταν ασφάλεια με ανοιχτές πόρτες και ένιωθαν περισσότερες στιγμές ευτυχίας. Οι άνθρωποι δούλευαν ολημερίς και μόνο όταν ο ήλιος “χτυπούσε” τη μεγάλη πέτρα του βουνού της Βαράσοβας και γυάλιζε η κόψη της έκαναν διάλειμμα για να φάνε κάτι. Μερικές φορές μάλιστα η πέτρα έσπαγε σε κάποια σημεία από τη ζέστη. Ακούγαμε τον κρότο από κομμάτια που κατρακυλούσαν. Αλλά εμείς δουλειά, υπομονή και πίστη σε αξίες για προκοπή. Ήταν ένα “μοντέλο ζωής”, ίδιο με αυτό που επικρατούσε και σε πολλά άλλα χωριά. Υπό την έννοια αυτή το βιβλίο μπορεί να έχει και κοινωνιολογική ή και ηθογραφική σημασία. Μακάρι να βρουν οι αναγνώστες τέτοιες “σπίθες” αξιών για καλύτερη ζωή και στη σημερινή εποχή.”, περιγράφει ο Νίκος Δημαράς.

Εκδόσεις Μαλλιάρης-Παιδεία, σελ. 104

Το κορίτσι από το πουθενά… | Φλώρα Τζελέπη

Η Νάντια, μια νέα και γεμάτη όρεξη για ζωή κοπέλα, αποφασίζει να δουλέψει σεζόν στην Πάτμο παρά τις αντιρρήσεις των γονέων της. Εκεί συναντά τη Στέλλα, η οποία είναι λίγο μεγαλύτερή της, και αμέσως γεννάται μια φιλία ανάμεσά τους παρόλο που προέρχονται από δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους. Νιώθοντας πως κάτι βαθύτερο τις ενώνει, περνούν τις ημέρες τους στο νησί και η μία αρχίζει να ανοίγεται στην άλλη. Ποια όμως είναι εκείνη που θέλει να ξεφύγει από το παρελθόν της; Ποια από τις δύο κρύβει τρομερά μυστικά; Ποια είναι το κορίτσι από το πουθενά;

Ένα μυθιστόρημα για τη σημασία της φιλίας, τη δύναμη της αγάπης, τα παιχνίδια που μπορεί να μας παίξει η μοίρα και τη βαρύτητα που έχει το παρελθόν στο παρόν μας

Με τόσα που πέρασε τι είχε να φοβηθεί; Το σκοτάδι; Τη σκέπαζε… Την ερημιά; Την προστάτευε… Τους ξένους ανθρώπους; Γι’ αυτούς ήταν άγνωστη… Τους δικούς της φοβόταν κι έτρεμε… Την κατέστρεψαν…

Άκουγε κι έβλεπε τα πουλιά να πετούν, να γυρεύουν τροφή, να ζητούν καταφύγιο, να τρομάζουν με τη βροχή και τους κεραυνούς και να στεγνώνουν τις φτερούγες τους στον ήλιο, και ήταν σαν να κοιτούσε τον εαυτό της που μόνη κι έρημη έψαχνε καταφύγιο και τροφή πασχίζοντας να επιβιώσει. Από κάπου κρυμμένος κάποιος θεός θα τα φρόντιζε, θα είχε την έννοια τους. Μονάχα εκείνη δεν είχε κανέναν, την έπαιρνε το παράπονο. Κι όταν εικόνες γυρνούσαν στη μνήμη της, αυτές απ’ την κόλαση που την τραβούσαν στο σκοτεινό παρελθόν της, την έπιαναν κλάματα.

Όπου κι αν κρυβόταν, όπου κι αν πήγαινε, ό,τι κι αν έκανε, θα τη στοίχειωναν μια ζωή, θα την κυνηγούσαν. Κι ας μην έφταιγε, ας μην ήταν δική της επιλογή, κι ας ήταν κουρέλι και έρμαιο, καραβάκι που πριν ταξιδέψει ναυάγησε στ’ αγριότερα βράχια.

*Η Φλώρα Τζελέπη γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στον Πειραιά. Έχει σπουδάσει Δημοσιογραφία, Marketing και Δημόσιες Σχέσεις. Μιλάει τρεις ξένες γλώσσες, αγαπάει την ιστορία, τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική και λατρεύει τη θάλασσα. Με καταξιωμένη καριέρα και διακρίσεις σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία, υπήρξε επί σειρά ετών μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων, ιδρυτικό στέλεχος του Διεθνούς Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής του Πόρτο Χελίου και υπεύθυνη θεμάτων Πολιτιστικής Ιστορίας της Νεότερης Ελλάδας των Εκδόσεων «Μπίρης». Είναι παντρεμένη με τον μαθηματικό και συγγραφέα Αντώνη Τζελέπη και χάρη στην κοινή τους αγάπη για τα ταξίδια έχουν αποκομίσει πολλές γνώσεις και εμπειρίες από τις πιο μακρινές χώρες του πλανήτη. Έχει δυο παιδιά, τον Δημήτρη, επιτυχημένο χρηματοοικονομικό και ασφαλιστικό σύμβουλο και τη Μαριλίνα, διακεκριμένη πιανίστα και καθηγήτρια μουσικής. Είναι συγγραφέας των μυθιστορημάτων: «Οι γραμμές της ζωής» (2020, αυτοέκδοση), «Μυστικά στην άνυδρη γη» (2021, εκδ. Αποστακτήριο) και «Ο Δικηγόρος» (2023, εκδ. Θερμαϊκός).

Εκδόσεις Θερμαϊκός, σελ. 248

Is that all there is | Χρήστος Σωτηρόπουλος

“Όπως πολλοί που γεννήθηκαν στο απόγειο της αστυφιλίας (δεκαετία ’80) έτσι και εγώ άφησα το χωριό μου για να δημιουργήσω τη δική μου ζωή και οικογένεια σε αστικό κέντρο. Όσο περνούσαν τα χρόνια όλο και πιο πολύ απομακρυνόμουν από τις σχέσεις και τις αναμνήσεις που είχα δημιουργήσει με το μέρος που γεννήθηκα. Μετά τη γέννηση του παιδιού μου, αρκετές εκδρομές του σαββατοκύριακου αφορούσαν οργανωμένες δραστηριότητες στη φύση (ράντσα, ζωολογικοί και βοτανικοί κήποι, οργανωμένα κάμπινγκ και περίπατοι). Ο ενθουσιασμός και η φαντασία που επιστράτευε για να συνδιαλλαγεί με τη φύση ενεργοποίησαν τις δικές μου αναμνήσεις. Ο γιος μου έκανε τα ίδια πράγματα που έκανα και εγώ μικρός. Μόνο που εμένα τότε ήταν μέρος της καθημερινότητας μου ενώ για το γιο μου ήταν μέρος μια πολιτιστικής κουλτούρας προς κατανάλωση. Το ίδιο παρατήρησα ότι ίσχυε και για γονείς που σε αντίθεση με εμένα είχαν μεγαλώσει σε πόλεις. Κατάλαβα λοιπόν ότι ένα μέρος του εαυτού μου ήταν πάντα αφοσιωμένο στο μέρος που μεγάλωσα, στην ελληνική επαρχία. Το σώμα μου ξαναθυμήθηκε να περπατάει σε δυσπρόσιτα μονοπάτια, να μυρίζει υγρασία από χώμα φυτεμένο με ελιές και αγριόχορτα, να αναπνέει το καυτό φιλτραρισμένο από φύλλα πλατάνου αέρα του καλοκαιρινού μεσημεριού. Συνειδητοποίησα ότι είχα μάθει να μιλάω και να κατανοώ συμπεριφορές ανθρώπων πολύ διαφορετικών από εκείνων που αποτελούσαν τη καθημερινότητά μου στη πόλη. Ανθρώπων που τη φαντασία και τη προσωπικότητα την είχε πλάσει ο ίδιος ο τόπος σμιλευμένος τόσο από τους μύθους όσο και από τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Αποφάσισα λοιπόν το σεβασμό μου για την ελληνική επαρχία να τον μετατρέψω σε φωτογραφικό βιβλίο που αποφεύγει στερεοτυπικές αναπαραστάσεις της και προσπαθεί να αναδείξει τη πολυπλοκότητα και τις ιδιαιτερότητές της μέσα από τη συμβίωση των ανθρώπων της με τη φύση. Διότι για εμένα η ελληνική επαρχία δεν είναι απλά το μέρος που μεγάλωσα. Είναι το μέρος που ωρίμασα και έμαθα πως να ζω την ενήλικη ζωή μου”.

Το βιβλίο έχει 7 κεφάλαια: Chapter 1: The King is Dead – Για τις καλοκαιρινές γιορτές που ζητούσαν να είμαστε κάποιοι άλλοι. Chapter 2: The Man In Outer Space – Για τον 'τρελό του χωριού' που μας προκαλούσε να τολμήσουμε πράγματα. Chapter 3: The Silent Storm – Για τις ήττες που βούλιαξαν στην ησυχία της νύχτας. Chapter 4: Her – Για την πρώτη φορά που το παιχνίδι έπαψε να είναι αθώο. Chapter 5: The Burn – Για τη ζέστη του μεσημεριού που κουβαλάμε ακόμη στο δέρμα μας. Chapter 6 – The Stunt – Για τις στιγμές μας που συλλέγονται σε κάδρα σε τυχαία σαλόνια. Chapter 7: ..Then Let's Keep Dancing – Για τις επιστροφές μας.

*Ο Χρήστος Σωτηρόπουλος ζει μόνιμα στην Πάτρα, όπου εργάζεται ως μικροβιολόγος. Ασχολείται με τη φωτογραφία εδώ και 25 χρόνια

Ιδιωτική έκδοση, σελ. 102

Η φίλη μου Άννα Φρανκ | Hannah Pick – Goslar

Ένα μοναδικό πορτρέτο του πιο αναγνωρίσιμου θύματος του Ολοκαυτώματος, της Άννας Φρανκ, αλλά και μια βαθιά συγκινητική αφήγηση για τη φιλία και τα παιδικά χρόνια σε μια από τις σκοτεινότερες περιόδους της παγκόσμιας ιστορίας.

To 1933, η Χάννα Πικ-Γκόσλαρ κι η οικογένειά της έφυγαν από τη ναζιστική Γερμανία για να ζήσουν στο Άμστερνταμ, όπου η Χάννα δημιούργησε στενή φιλική σχέση με τη γειτόνισσα της διπλανής πόρτας, ένα ευχάριστο και ντόμπρο κορίτσι που λεγόταν Άννα Φρανκ. Για αρκετά χρόνια, το αχώριστο δίδυμο απολάμβανε τα παιχνίδια μιας ανέμελης παιδικής ηλικίας, αλλά το 1942 οι ζωές της Χάννα και της Άννας άλλαξαν απότομα για πάντα. Καθώς εξελισσόταν η Κατοχή των Ναζί στο Άμστερνταμ, η Άννα και η οικογένεια Φρανκ εξαφανίστηκαν. Έχοντας αποχωριστεί την αγαπημένη της φίλη χωρίς καμία προειδοποίηση, η Χάννα πέρασε τα επόμενα δύο χρόνια, διερωτώμενη αν η Άννα είχε καταφέρει, από κάποιο θαύμα, να ξεφύγει από τον κίνδυνο.

Η Χάννα μοιράζεται μαζί μας την ιστορία της κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, από την εφαρμογή των αντιεβραϊκών νόμων στο Άμστερνταμ και τη σταδιακή εξαφάνιση συμμαθητών της και της οικογένειας Φρανκ ως την αιχμαλωσία της ίδιας της Χάννα και της οικογένειάς της στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν – με αποκορύφωμα ένα απίστευτο μοιραίο ξανασμίξιμο με τη φίλη της την Άννα Φρανκ.

*Η ΧΑΝΝΑ ΠΙΚ-ΓΚΟΣΛΑΡ –αναφέρεται ως Λις Γκούσενς στο ημερολόγιο της Άννας Φρανκ– γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1928. Τον Ιούνιο του 1943, η Χάννα κι η οικογένειά της συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο μεταγωγών Βέστερμπορκ και στη συνέχεια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν. Η Χάννα έζησε εκεί δεκατέσσερις μήνες μέχρι την απελευθέρωση του στρατοπέδου το 1945. Μετανάστευσε στην Παλαιστίνη υπό Βρετανική Εντολή το 1947, λίγο προτού γίνει το σημερινό κράτος του Ισραήλ, και σπούδασε νοσηλευτική. Απεβίωσε το 2022 σε ηλικία ενενήντα τριών ετών.

Εκδόσεις Ψυχογιός, σελ. 384

Τα χρώματα και οι μυστικές ζωές τους | Kassia St Clair

Το 2015 ξέσπασε σάλος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γύρω από ένα φόρεμα. Οι μισοί το περιέγραφαν ως μπλε με μαύρο, ενώ οι άλλοι μισοί ως λευκό με χρυσό. Αυτό φυσικά έδειξε αφενός πόσο υποκειμενικό είναι το χρώμα, αφετέρου πόση αμηχανία νιώθουμε όταν πρέπει να ορίσουμε μια απόχρωση. Συχνά ξεχνάμε πόσο σημαντικό είναι το χρώμα στη ζωή μας. Αν όμως σκεφτούμε τους φωτεινούς σηματοδότες που ρυθμίζουν την κυκλοφορία, αν προσπαθήσουμε να μιλήσουμε για τα μάτια ενός αγαπημένου μας προσώπου, καταλαβαίνουμε πόσο καταλυτικό ρόλο έχει στην καθημερινότητά μας.

Σε αυτό το βιβλίο αναλύονται εβδομήντα επτά αποχρώσεις που έχουν ενταχθεί στις ευρύτερες κατηγορίες των χρωμάτων του ορατού φάσματος. Από το nude φόρεμα της Μισέλ Ομπάμα μέχρι το καφέ στις στρατιωτικές στολές που άλλαξαν τον τρόπο που διε­ξάγονται οι μάχες, από τη γαλάζια περίοδο του Πικάσσο μέχρι την ώχρα που χρησιμοποιούσε ο παλαιο­λιθικός άνθρωπος στα τοιχώματα των σπηλαίων — όλες αυτές οι συναρπαστικές ιστορίες φωτίζουν αθέατες πλευρές των χρωμάτων και μας μυούν στη γοητεία τους.

Η Kassia St Clair ανέλαβε ένα δύσκολο εγχείρημα και χάρη στο πάθος της για τα χρώματα κατάφερε να γράψει αυτή τη μελέτη πάνω στην αλληλένδετη σχέση μεταξύ ανθρώπινης ιστορίας και χρώματος.

*H Kassia St Clair είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Αποφοίτησε το 2007 από το τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ με άριστα και συνέχισε τις σπουδές της σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Εκεί έγραψε την πτυχιακή της εργασία πάνω στα γυναικεία κοστούμια μεταμφίεσης του 18ου αιώνα και αποφοίτησε με διάκριση. Από τότε έχει αρθρογραφήσει για τη διακόσμηση και τον πολιτισμό σε περιοδικά όπως το The Economist, το House & Garden, το Quartz και το New Statesman. Διατηρεί μια στήλη στο περιοδικό Elle Decoration από το 2013 και έχει εργαστεί ως βοηθός αρχισυντάκτη στον τομέα των βιβλίων και των τεχνών του The Economist. Τα χρώματα και οι μυστικές ζωές τους είναι το πρώτο της βιβλίο. Το δεύτερο, υπό τον τίτλο The Golden Thread, διηγείται τη συναρπαστική ιστορία του υφάσματος. Ζει στο Λονδίνο.

Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, σελ. 376

Τέχνη Εκ Των Πραγμάτων | Άλκης Χαραλαμπίδης

Τα αντικείμενα είναι αυτά που συνθέτουν τον ορατό κόσμο και που καθορίζουν αποφασιστικά τη στάση μας απέναντί του, την κοσμοθεωρία μας. Στη μελέτη αυτή ο Άλκης Χαραλαμπίδης παρακολουθεί βήμα-βήμα την έξοδο από τον εικαστικό χώρο των δύο διαστάσεων στον χώρο των πραγματικών αντικειμένων. Με την αναφορά σε ρεύματα, καλλιτέχνες και έργα, αναδεικνύει τις κυριότερες εκφάνσεις της παρουσίας του έτοιμου αντικειμένου ως φορέα μηνυμάτων και ως αισθητικού μέσου.

Το βιβλίο Τέχνη εκ των πραγμάτων συνιστά μια περιεκτική και επίκαιρη αφήγηση της περιπέτειας του αντικειμένου· από τους πειραματισμούς των κυβιστών με το collage ως την «αναισθησία» των readymades, από τους παράδοξους συνειρμούς των σουρεαλιστών και την εξιδανίκευσή του ως απορρίμματος στη Junk Art, τον Nouveau Réalisme και την Arte Povera ως την «ειδωλολατρία» της Pop Art, από τη δυστοπική εκδοχή του στα Environments και τις αρχέγονες εκφάνσεις του στη Zero ως την πρωτεϊκή του διάσταση στην Informel και από το μυστήριο της απόκρυψής του ως την ολοκληρωτική απόσβεση κάθε υλικού του ίχνους στην Conceptual Art. Το αντικείμενο, με την ένταξή του μέσα στον ευρύτερο περιβαλλοντικό προβληματισμό, εξακολουθεί να κατέχει κεντρική θέση στις τάσεις της τέχνης του 21^ου αιώνα, σε μια εποχή που η διαλεκτική σχέση υλικού και άυλου, αναλογικού και ψηφιακού, φυσικού και τεχνητού βρίσκεται υπό διαρκή μετασχηματισμό και που τα όρια της καλλιτεχνικής δημιουργίας έχουν μετατοπιστεί πέρα από τη ζωγραφική και τη γλυπτική, σε μια ασαφή, απροσδιόριστη περιοχή του πολιτισμικού φαινομένου. Η συνεκτική οργάνωση του περιεχομένου, ο αναλυτικός και ερμηνευτικός χαρακτήρας των παραδειγμάτων και η πλούσια εικονογράφηση του βιβλίου το καθιστούν πολύτιμο εργαλείο στα χέρια ειδικών και μη.

*Ο Άλκης Χαραλαμπίδης είναι ιστορικός της τέχνης, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

University Studio Press, σελ. 216

Η κατάλυση του χρόνου | Μιχάλης Αλμπάτης

…Βιβλία… Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν τι κρύβει ετούτη η λέξη. Οι περισσότεροι δεν ανοίγουν ούτε ένα στη ζωή τους, άλλοι τα έχουνε για να σκοτώνουνε την ώρα τους, λίγοι είναι οι μυημένοι, αυτοί που ξέρουν πόση μαγεία μα και πόσο κίνδυνο κρύβει αυτή η απλή πράξη, να παίρνεις ένα βιβλίο στα χέρια σου και και ανοίγοντάς το να αρχίζεις να διαβάζεις… Δεν θα είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος όταν στη τελευταία του σελίδα θα έχεις φτάσει, σαν το ποτάμι του Ηρακλείτου είναι και αυτά, ούτε και το βιβλίο θα να πια το ίδιο, κάθε αναγνώστης το γεμίζει με καινούργιες σημασίες…

Η υπόθεση του μυθιστορήματος διαδραματίζεται σε μια πόλη της Τσεχοσλοβακίας, την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Ήρωας του βιβλίου είναι ένα Εβραιόπουλο, ο Γίοσουα, που από τύχη θα γλιτώσει από την μοίρα των υπόλοιπων Εβραίων, βρίσκοντας καταφύγιο σε μια σοφίτα, που είναι ολόκληρη μια βιβλιοθήκη, ενός παλιού επαναστάτη, με χιλιάδες βιβλία. Εκεί θα περάσει το υπόλοιπο του πολέμου, παρέα με αμέτρητα βιβλία, διαβάζοντας ασταμάτητα και μπολιάζοντας το πνεύμα του από το πλήθος των αναγνωσμάτων. Με ορμητήριο τη σοφίτα και με 2 φίλους του, ως αποστόλους, κοινωνεί στους νέους της πόλης τις ανατρεπτικές του ιδέες που τα τόσα αναγνώσματα του εμφύσησαν, σπέρνοντας το σπόρο της ανυπακοής, προσκαλώντας τους να εποικίσουν την πραγματικότητα με μυριάδες παράφορους οραματισμούς, δίνοντας μορφή και περιεχόμενο στην ουτοπία.

Ο Μιχάλης Αλμπάτης στο νέο του μυθιστόρημα παντρεύει τα ιστορικά γεγονότα με την μυθοπλασία και μέσω της ιστορίας ενός αγοριού που βίαια ενηλικιώνεται, θέλει να αναδείξει την υπέρτατη αξία της γνώσης. Μας μιλά για την καθοριστική σημασία της ανάγνωσης των βιβλίων στην διαμόρφωση των ιδεών και ενδεχομένως των ανατροπών. Η κατάλυση του χρόνου είναι μια διαρκής υπενθύμιση πως το πνεύμα και η ψυχή δεν φυλακίζονται ποτέ.

*Ο Μιχάλης Αλμπάτης γεννήθηκε το 1973 στο Ζαρό, στους πρόποδες του Ψηλορείτη. Από τα δεκαοχτώ του ζει στο Ηράκλειο, όπου, κατά τη νεότητά του, διέπρεψε στους κύκλους των οδοιπόρων της απώλειας και της αριστοκρατίας των αφανών. Το 2018 δημοσίευσε την πρώτη του νουβέλα “Ο κώλος της Άννας”, εκδ. Απόπειρα. Το διήγημά του “Ο άνδρας που έκλαιγε” έχει συμπεριληφθεί στη συλλογή “Παράξενες μέρες στο Ηράκλειο”, εκδ. Παράξενες Μέρες, 2018.

Εκδόσεις Νήσος, σελ. 176

Το μεγάλο Σχολείο | Γιουλη Μιγγειρου (Για παιδιά από 5 ετών)

Παιδιά, θυμάστε την Παναγιώτα που μια φορά φοβόταν έναν δράκο; Αφού ξεπέρασε αυτό τον φόβο τη, τώρα έχει άλλες ανησυχίες: περιμένει με αγωνία να τελειώσει το νηπιαγωγείο και να πάει, επιτέλους, στο δημοτικό, το «μεγάλο σχολείο». Θέλει να γίνει μεγάλη κοπέλα! Πώς θα είναι, άραγε, η πρώτη μέρα στο δημοτικό; Θα τα καταφέρει η Παναγιώτα; Πώς μπορούν να βοηθήσουν οι καλοί της φίλοι Γιώργος και Δώρα, οι γονείς, η δασκάλα και η γιαγιά της; Μια ιστορία που θα βοηθήσει τα παιδάκια και τους γονείς να συζητήσουν για όλα όσα τους απασχολούν σε σχέση με το νέο ξεκίνημα στη ζωή τους.

*Η ΓΙΟΥΛΗ ΜΙΓΓΕΙΡΟΥ (1969-2018) καταγόταν από τη Μάνη Λακωνίας, ήταν παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών. Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολλέγιο και το Πάντειο Πανεπιστήμιο στον τομέα της Ψυχολογίας. Είχε μεταπτυχιακό στη Συμβουλευτική Ψυχολογία (MSc Psychology and Counseling) από το Manchester Metropolitan University της Αγγλίας. Το 2006 ίδρυσε το «Κέντρο Συμβουλευτικής για τον Νέο, τον Έφηβο και την Οικογένεια» στη Νέα Σμύρνη και παραχωρούσε ομιλίες σε σχολεία και συλλόγους με θέματα τις παιδικές φοβίες κι ανασφάλειες, πειθαρχία και παιδί, σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, τεχνικές και μέθοδοι αποτελεσματικής μελέτης, βία κι επιθετικότητα, συναισθηματική νοημοσύνη, οικογένεια και παιδί. Βασική ασχολία της ήταν η συμβουλευτική γονέων, νέων, εφήβων και ζευγαριού. Επίσης, από το 2011 οργάνωνε ομάδες που εστίαζαν κυρίως στη δημιουργία και εδραίωση της γυναικείας αυτοπεποίθησης.

Εκδόσεις Ψυχογιός, σελ. 56

Ανθρώπινες σχέσεις | Νίκος Καραμπάτσος

Πρόκειται για ένα δοκίμιο Κοινωνιολογίας για την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, οι οποίες προσεγγίζονται τόσο από την κοινωνική όσο και από την τοξική τους διάσταση – το επώδυνο πρόσωπό τους.

Η «αποτύπωση» των διαστάσεων αυτών, όπως και ο ίδιος ο συγγραφέας επισημαίνει στον πρόλογό του «γίνεται χωρίς ωραιοποίηση, αλλά με ρεαλισμό, φωτίζοντας την πραγματική τους σύσταση, λειτουργία και διαχείριση».

*Ο Νίκος Καραμπάτσος έκανε σπουδές Ηλεκτρολόγου-Μηχανολόγου στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με εν συνεχεία μετεκπαίδευση στο εξωτερικό σε εξαγορές-συγχωνεύσεις εταιρειών και διεθνείς χρηματιστηριακές αγορές. Διετέλεσε ανώτατο στέλεχος μεγάλων εταιρειών. Ζει στην Γαλλία και είναι σύμβουλος επιχειρήσεων και επενδύσεων.

Εκδόσεις Θερμαϊκός, σελ. 56