Τίτλοι τέλους για το βιβλιοπωλείο Επί Λέξει στο κέντρο της Αθήνας

Με ανάρτηση στο Facebook οι ιδιοκτήτες του βιβλιοπωλείου Επί Λέξει στο κέντρο της Αθήνας ανακοίνωσαν χτες βράδυ το κλείσιμό του.

Όπως αναφέρεται στην ανάρτηση, κλείνει τον κύκλο του καθώς οι ιδιοκτήτες του ακινήτου απαιτούν υπερδιπλασιασμό του ενοικίου.

Στα δώδεκα χρόνια ζωής του, το βιβλιοπωλείο της Μαρίας και του Χρίστου Παπαγεωργίου έγινε σημείο αναφοράς.

Σε μια Αθήνα που καθημερινά μετατρέπεται σε τουριστικό πάρκο, η απώλεια ενός τόσο επιδραστικού για τον πολιτισμό χώρου αποτελεί τεράστια απώλεια.

Η σχετική ανακοίνωση αναφέρει:

«Αγαπητοί και αγαπημένοι μας φίλοι. Με μεγάλη θλίψη σας ανακοινώνουμε ότι ο κύκλος-που άνοιξε το βιβλιοπωλείο μας, το Επί Λέξει-κλείνει.

Παρά τις προσπάθειές μας, δεν καταφέραμε να μεταβιβάσουμε το βιβλιοπωλείο, αφού η απαίτηση των ιδιοκτητών του ακινήτου για υπερδιπλασιασμό του ενοικίου, είναι ο τοίχος που δεν μπορούμε να γκρεμίσουμε.

Το Επί Λέξει θα παραμείνει ανοιχτό για τους επόμενους δύο μήνες, προσφέροντας τα βιβλία του σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές. Θα θέλαμε να είσαστε δίπλα μας και σε αυτή την τελευταία προσπάθεια, προκειμένου να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας.

Σας ευχαριστούμε όλους. Τους βιβλιόφιλους και τους βιβλιοφάγους, τους συγγραφείς και τους εκδότες, και όλους όσοι μας αγαπήσατε και μας στηρίξατε.

Ήταν δώδεκα υπέροχα χρόνια.

Ευχαριστούμε πολύ!!!»

Πολλοί είναι εκείνοι που μέσω αναρτήσεων στα social media «αποχαιρετούν» το αγαπημένο βιβλιοπωλείο σημειώνοντας φυσικά ότι πρόκειται για ένα πλήγμα για το χώρο του βιβλίου, αλλά και συνολικά του πολιτισμού.

Ο Στρατής Μπουρνάζος γράφει:

Να μην κλείσει το “Επί Λέξει” – όχι δάκρυα, αλλά δράση!

Το Επί Λέξει Βιβλιοπωλείο είναι ένα σπουδαίο βιβλιοπωλείο, από τα λίγα που έχει η πόλη. Οι χιλιάδες τίτλοι, νέοι και παλιοί, ο απέριττος χώρος και πάνω από όλα η γνώση και το πάθος των ανθρώπων του, με πρώτη τη Μαρία Παπαγεωργίου, το έκαναν κάτι μοναδικό. Αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω: τόπος συζήτησης, συνάντησης ανθρώπων και ιδεών. Από τις εκατοντάδες εκδηλώσεις του, παρέλασαν πάμπολλοι/ες εκδότες, συγγραφείς, μεταφραστές, κριτικοί, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών. Η Μαρία και οι άνθρωποι του βιβλιοπωλείου πρόσφεραν απλόχερα τον χώρο, με περίσσευμα καρδίας, ιδεών και πάθους.

Όλοι και όλες που περάσαμε, που ωφεληθήκαμε, που διαμορφωθήκαμε, που χαρήκαμε σε αυτό το χώρο οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα για να μην κλείσει το “Επί Λέξει”. Είναι στοιχειώδες. Όχι για την τιμή των όπλων, αλλά για να παραμείνει το βιβλιοπωλείο. Δεν χρειάζονται δάκρυα, αλλά να υψώσουμε τη φωνή μας. Προς όλους: τους ιδιοκτήτες του χώρου, αλλά και καθένα που μπορεί να συνδράμει όπως ο Δήμος Αθηναίων και οι φορείς που σχετίζονται με το βιβλίο.

Το οφείλουμε στους εαυτούς μας, στην πόλη, στις ιδέες και στο βιβλίο. Σε όσα ζήσαμε και όσα έρχονται. Όλοι και όλες εμείς, το κέντρο της πόλης, οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες δεν μπορούν να χάσουν έναν τέτοιο μοναδικό χώρο. Είναι ζωτική μας ανάγκη.

Το θέμα δεν είναι απλό, καθώς πρόκειται για ιδιώτη ιδιοκτήτη (ή εταιρεία) που μπορεί να ζητάει όποιο ποσό κρίνει, να θέλει να μεγιστοποιήσει το κέρδος του. Αλλά αξίζει να ασκήσουμε τη μέγιστη πίεση, να δείξουμε ότι υπάρχουν και άλλα μέτρα και σταθμά. Ας σκεφτούμε και ας οργανωθούμε. Να δράσουμε, τάχιστα. Από αύριο.

Ο Γιάννης Μακριδάκης γράφει:

Σαν ζεστό ψωμάκι φεύγει το βιβλίο σου, μου είχε πει στο τηλέφωνο τότε η βιβλιοπώλισσα της Εστίας, η Μαρία Παπαγεωργίου, και γλύκανε την ψυχή μου. Ήμουν πρωτάρης ακόμη σε εμπειρίες της λογοτεχνικής πιάτσας. Μόλις είχα εκδώσει την δεξιά τσέπη του ράσου και η Μαρία έκτοτε πάντα χαμογελαστή με περίμενε για να μου κάνει μια ζεστή αγκαλιά όποτε πήγαινα στην Αθήνα και περνούσα από την Σόλωνος.

Κατόπιν, με το κλείσιμο του βιβλιοπωλείου της Εστίας, η Μαρία και οι συνεργάτες της έφτιαξαν το “επί λέξει”. Ακόμη την θυμάμαι τη στιγμή που μου είπε στο τηλέφωνο το όνομα του νέου βιβλιοπωλείου, που θα έφτιαχνε, πάλι με το ζεστό της χαμόγελο.

Τα τελευταία χρόνια περνούσα λοιπόν πάντα από την Ακαδημίας και το Επί λέξει, τις λιγοστές φορές που πήγα στην Αθήνα, να δω την Μαρία, να μου κάνει μια ζεστή γελαστή αγκαλιά, να με ρωτήσει για τα φυτά και τα ζώα μου, να μου πει για τον γάιδαρό της στο χωριό, για τις ελιές και τα αμπέλια της, κι ύστερα για το τι τραβάνε όσοι ζουν και εργάζονται στο κέντρο της Αθήνας. Σαν να με είχε υιοθετήσει από τα πρώτα μου συγγραφικά βήματα ένιωθα η Μαρία και σαν να είχε αγωνία μη τυχόν αφήσω ποτέ τη φύση και το περιβολακι μου και πάω για να μείνω στην Αθήνα, υποκύπτοντας στις όποιες Σειρήνες της. Όταν της έλεγα πως σε δύο μέρες επιστρέφω στο χωριό ανακουφιζόταν και χαμογελούσε ακόμα περισσότερο.

Τώρα, που κλείνει το Επί λέξει, θα μου λείψει πάρα πολύ αυτή η πηγή αίσθησης σπιτιού, οικογένειας, ανθρωπιάς, οικειότητας, ζεστής αγκαλιάς κι αγάπης που έρρεε για μένα μες στη μέση της οδού Ακαδημίας, στο σκληρό και αφιλόξενο κέντρο της Αθήνας αλλά δεν στεναχωριέμαι. Διότι εγώ πηγαίνω στην Αθήνα μόνο κάνα δύο μέρες τον χρόνο και αν. Η Μαρία όμως τώρα θα πάει στο χωριό, στον γαϊδαράκο της, στα αμπέλια, στις ελιές της, θα βάλει κι έναν μπαξέ φέτος και θα μιλάμε πια στο εξής στο τηλέφωνο μόνο για κολοκύθια.

Ευχαριστώ Μαρία, καλή νέα αρχή στη ζωή, σου εύχομαι. Το ίδιο και στον Θοδωρή και στην Βάσω, ανθρώπους του βιβλίου με μακρά πείρα, συνεργάτες της Μαρίας στο Επί λέξει. Σας ευχαριστώ