Βιβλία που θα διαβάσουμε αυτόν τον Απρίλιο

Βιβλία που βρέθηκαν στα χέρια μας και ξεχωρίσαμε, σας τα παρουσιάζουμε προκειμένου να έχετε την πιο καλή «συντροφιά» αυτές τις μέρες της άνοιξης.

Αυτή τη φορά, έχουμε μερικές εξαιρετικές εκδόσεις που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και απευθύνονται σε εκείνους που αναζητούν ένα καλό βιβλίο – συντροφιά και γνώση για διαφορετικές απαιτήσεις ενδεχομένως, αλλά με διάθεση για κάτι ενδιαφέρον.

Εμείς πάντως, τα αγαπήσαμε αμέσως και δεν γινόταν να μην τα μοιραστούμε. Σκέφτεστε άλλωστε κάποια καλύτερη παρέα από ένα καλό βιβλίο;

“Ανοιχτή Θάλασσα” | Caleb Azumah Nelson (μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς)

Δυο νέοι γνωρίζονται σε μια πολύβουη λονδρέζικη παμπ. Και οι δύο είναι Μαύροι, Βρετανοί, και οι δύο πήγαν με υποτροφία σε ιδιωτικά σχολεία στα οποία δεν ταίριαξαν, και οι δύο είναι τώρα καλλιτέχνες –φωτογράφος εκείνος, χορεύτρια εκείνη–, και οι δύο προσπαθούν να αφήσουν το ίχνος τους σε μια πόλη που πότε τους τιμά και πότε τους απορρίπτει. Διστακτικά, τρυφερά, ερωτεύονται. Μα δυο άνθρωποι, ακόμα κι αν φαίνονται προορισμένοι να είναι μαζί, μπορεί να χωριστούν από τον φόβο και τη βία.

Μια οδυνηρά όμορφη ιστορία αγάπης αλλά και μια έντονη ματιά στη φυλή και την αρρενωπότητα. Με γραφή τρυφερή και οικεία μας κάνει να αναρωτηθούμε για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος σε έναν κόσμο που σε βλέπει μόνο ως μαύρο σώμα, να είσαι ευάλωτος όταν σε σέβονται μονάχα για τη δύναμή σου, να βρίσκεις την ασφάλεια στον έρωτα, μόνο και μόνο για να τον χάσεις. Με υπέροχη εκφραστική ένταση ο Caleb Azumah Nelson σε αυτό το πρώτο του μυθιστόρημα μας παραδίδει ένα σπαρακτικό πορτρέτο του έρωτα με όλα του τα πυρετώδη κύματα και την παρηγορητική του ομορφιά.

*Ο Caleb Azumah Nelson (γ. 1993) είναι Βρετανο-γκανέζος συγγραφέας και φωτογράφος. Ζει στο Λονδίνο. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στο Litro, ενώ ήταν στη βραχεία λίστα για το BBC National Short Story Award 2020 με το διήγημα «Pray» και επελέγη ως ένας από τους 10 καλύτερους πρωτοεμφανιζόμενους μυθιστοριογράφους του 2021 από τον Observer. To Open Water κέρδισε το βραβείο Costa 2021 και το Dylan Thomas Prize. Ήταν ένας από τους «5 under 35» συγγραφείς του National Book Award. Η Ανοιχτή θάλασσα αναμένεται να κυκλοφορήσει σε τουλάχιστον 17 χώρες, ενώ την άνοιξη του 2023 θα κυκλοφορήσει το δεύτερο μυθιστόρημά του Small Worlds.

Εκδόσεις Μεταίχμιο, σελ. 276

“Πόσο ζυγίζουν τα σύννεφα;” | David Calle (μετάφραση: Κρίτων Ηλιόπουλος)

Γιατί ο γείτονάς σου στον κάτω όροφο θα ζήσει περισσότερο από εσένα; Τι χρώμα είναι ο καθρέφτης; Πόσο ζυγίζει το σφυρί του Θορ; Γιατί δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε στο παρελθόν; Πόσα μεγαπίξελ έχει το ανθρώπινο μάτι;

Για να διαβάσεις αυτό το βιβλίο θα αφιερώσεις το 0,0005% της ζωής σου, από 7.200 έως 14.400 δευτερόλεπτα. Ίσως όσα και για το Blade Runner 2049 ή για την αρχική τριλογία του Star Wars. Ξέρεις όμως ότι ο χρόνος είναι κάτι σχετικό, όπως τόσα άλλα πράγματα.

Αν σε περιμένει μια ζωή μεγάλη και ευτυχισμένη, θα ζήσεις πάνω από δύο δισεκατομμύρια δευτερόλεπτα, παρότι το ένα τρίτο θα κοιμάσαι. Τα υπόλοιπα δευτερόλεπτα, έπειτα από κάμποσο καιρό πάνω στο μαξιλάρι, θα είσαι ξυπνητός, θα τα ζήσεις, θα τα απολαύσεις. Γιατί μπορεί να είναι υπέροχα. Σκέψου λοιπόν πώς θα τα αξιοποιήσεις με τον καλύτερο τρόπο.

Σε μερικά χρόνια, κάποια από τα πράγματα που θα διαβάσεις σε τούτο το βιβλίο, απ’ αυτά που σήμερα θεωρούνται βέβαια, είναι πιθανόν να μην έχουν κανένα νόημα. Τίποτα δεν παραμένει ίδιο, τίποτα δεν είναι σταθερό. «Το μόνο σταθερό είναι η αλλαγή», πρόβλεψε ο Ηράκλειτος πριν από 2.500 χρόνια. Είναι το θαύμα της επιστήμης που προχωράει ασταμάτητη μέρα με τη μέρα.

Γι’ αυτό θέλω τούτο το βιβλίο να σταθεί για εσένα πηγή έμπνευσης, να σε βοηθήσει να αναζητήσεις τις δικές σου απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα που σε απασχολούν, και τις απαντήσεις αυτές να τις ψάξεις χωρίς να καταφεύγεις σε τυποποιημένες γνώσεις ή αντιεπιστημονικούς μύθους.

*Ο David Calle (Νταβίντ Κάγιε) γεννήθηκε το 1972 στη Μαδρίτη. Όταν ήταν μικρός, του άρεσαν οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας, καθώς τον εντυπωσίαζαν τα ειδικά εφέ. Κυρίως όμως του άρεσαν γιατί πάντα έβγαινε από τον κινηματογράφο με ένα νέο ερώτημα στον νου του. Ίσως εκείνες οι ταινίες να ήταν ο λόγος που αποφάσισε να σπουδάσει μηχανικός τηλεπικοινωνιακών συστημάτων. Όσο σπούδαζε, εξασφάλιζε κάποια έσοδα διδάσκοντας σε ένα φροντιστήριο, που χρόνια αργότερα τον βοήθησε να ξαναβρεί το πάθος του για τη διδασκαλία. Αφού εργάστηκε σε διάφορες πολυεθνικές εταιρείες, το 2003 άρχισε να εργάζεται και πάλι ως καθηγητής. Το 2011, εν μέσω της οικονομικής κρίσης, άνοιξε το δικό του κανάλι στο YouTube, όπου παρέδιδε δωρεάν μαθήματα σε μαθητές που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τα πληρώσουν. Το κανάλι αυτό πήρε την ονομασία Unicoos και εξελίχθηκε στο δημοφιλέστερο εκπαιδευτικό κανάλι σε όλο τον ισπανόφωνο κόσμο, με εκατομμύρια εγγεγραμμένους. Το 2017 ήταν ένας από τους 10 τελικούς διεκδικητές του Global Teacher Prize, ενώ το περιοδικό Forbes τον συμπεριέλαβε στη λίστα με τους «100 πιο δημιουργικούς ανθρώπους στον κόσμο».

Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, σελ. 288

“Καλντερίμι” | Γιάννης Καλπούζος

Δύο άγνωστοι απειλούν με μαχαίρι και πιστόλι τον Παράσχο. Έχουν απαγάγει την κόρη του και απαιτούν ο γιος του να ελευθερώσει τον κομιτατζή Ασάν Τάνο. Σε παράλληλο χρόνο ο παππούς Αντίπας ζει με την ανάμνηση της αινιγματικής Ρωξάνης. Το κυνήγι της ευτυχίας, το λίγο που γεμίζει μια ζωή, η μεταμόρφωση μιας πόλης, τα όνειρα και οι ψευδαισθήσεις τριών γενιών, που πορεύονται όπως καθορίζουν τα βήματά τους οι γυναίκες – σύζυγοι, ερωμένες, μητέρες, κόρες, αδελφές… Κι όλα έχουν ως φόντο τη βαβυλωνία φυλών και γλωσσών κι εν γένει τη συνταρακτική ιστορία της Θεσσαλονίκης από τα τέλη του 19ου αιώνα έως τις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ου, με τις μνήμες να συμπληρώνουν κύκλο ενενήντα εννέα χρόνων. Οι ήρωες σμίγουν με νταήδες, τυχοδιώκτες και αδελφικούς φίλους, ενώ στο προσκήνιο εναλλάσσονται συμμορίες, χοροεσπερίδες, καφέ σαντάν, χαμαιτυπεία, πόρνες, κατάσκοποι, βομβιστικές επιθέσεις, πυρκαγιές… Πότε βλέπουν τ’ αστέρια να σπιθίζουν, πότε τραντάζονται στο καλντερίμι της ζωής και πότε φλέγονται στο καμίνι της εκδίκησης, της προδοσίας, των ηθών, της απώλειας, του μίσους, του εθνικισμού, του χρήματος, μα και στον ξέφρενο χορό του έρωτα.

*Ο Γιάννης Καλπούζος γεννήθηκε το 1960 στο χωριό Μελάτες της Άρτας. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: ΙΜΑΡΕΤ, το οποίο τιμήθηκε το 2009 με το Βραβείο Αναγνωστών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και έχει μεταφραστεί στα πολωνικά, στα τουρκικά, στα αραβικά, στα αγγλικά και στα αλβανικά, ΣΑΟΣ, ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ, ΟΥΡΑΝΟΠΕΤΡΑ, Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΩ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ, ΡΑΓΙΑΣ, ΣΕΡΡΑ, το οποίο τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο Μυθιστορήματος Μικρασιατικού Περιεχομένου για τα έτη 2016-2018 και έχει μεταφραστεί στα αλβανικά, ΓΙΝΑΤΙ και ΕΡΑΝ, τα οποία τιμήθηκαν με το Βραβείο Βιβλιοπωλείων Public 2019 και 2021 αντίστοιχα. Το ΙΜΑΡΕΤ κυκλοφορεί διασκευασμένο σε εφηβικό μυθιστόρημα, με εικονογράφηση του σκηνογράφου Αντώνη Χαλκιά. Επίσης έχει γράψει ποιητικές συλλογές, οι οποίες εμπεριέχονται στον τόμο ΠΟΙΗΣΗ 2000-2017, στίχους για 80 τραγούδια και τη συλλογή διηγημάτων ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ ΠΟΤΕ.

Εκδόσεις Ψυχογιός, σελ. 576

“Τα πατσατζίδικα της Ανατολής στη Θεσσαλονίκη της Δύσης” | Λέ­να Κα­λα­ϊ­τζή-Οφλί­δη

…«Η Θεσ­σα­λο­νί­κη είναι μια ερω­τι­κή πό­λη και ο πα­τσάς δεν έχει τί­πο­τα το ερω­τι­κό». Έτσι, πέ­ρα από την κα­τα­γρα­φή του είδους και της ιστο­ρί­ας του, επι­φορ­τί­στη­κα και μ’ ένα ακό­μα κα­θή­κον. Να απο­δεί­ξω πως, σ’ ό,τι υπάρ­χει με­ρά­κι και αφο­σί­ω­ση, υπάρ­χει και έρω­τας. Και ότι βέ­βαια ο ερω­τι­κός χα­ρα­κτή­ρας της πό­λης μας δεν προ­δί­δε­ται από τα πα­τσα­τζί­δι­κά της. Ίσα-ίσα που ο πα­τσάς είναι μια από­δει­ξη του ερω­τι­κού της δε­σμού με την Ανα­το­λή πε­ρισ­σό­τε­ρο απ’ όλες ίσως συ­γκε­κρι­μέ­νη και χει­ρο­πι­α­στή.

Εξάλ­λου γνώ­ρι­σα πολ­λούς πε­λά­τες πα­τσα­τζί­δι­κων προ­σκολ­λη­μέ­νους στη γα­στρο­νο­μι­κή τους προ­τί­μη­ση με την απα­ρέ­γκλι­τη αφο­σί­ω­ση του ερω­τευ­μέ­νου. Τό­ση, που να θε­ω­ρούν πραγ­μα­τι­κή ερω­τι­κή μυ­στα­γω­γία ένα ζε­στό πι­ά­το «σού­πα» στις πέ­ντε τα ξη­με­ρώ­μα­τα…

Από το 1992 της πρώ­της έκ­δο­σης αυτού του βι­βλίου μέ­χρι τη ση­με­ρι­νή νέα, επι­και­ρο­ποι­η­μέ­νη και βελ­τι­ω­μέ­νη έκ­δο­σή του πέ­ρα­σαν πολ­λά χρό­νια.

Η Θεσ­σα­λο­νί­κη, ως ζώ­σα οντό­τη­τα, άλ­λα­ξε! Άλ­λα­ξε η γε­ω­γρα­φία της και ο κοι­νω­νι­κός της χάρ­της. Άλ­λα­ξε, όπως ήταν ανα­με­νό­με­νο, και ο χάρ­της των πα­τσα­τζί­δι­κών της.

Ση­μει­ώ­θη­καν με­τα­βο­λές στους κώ­δι­κες της γα­στρο­νο­μί­ας, απου­σί­ες εμ­βλη­μα­τι­κών πα­τσα­τζί­δι­κων και πα­ρου­σί­ες νέ­ων.

Η δεύ­τε­ρη, λοι­πόν, έκ­δο­ση αυτού του βι­βλίου μπο­ρεί να θε­ω­ρη­θεί και ως μία νέα σκη­νο­θε­σία του ίδιου έρ­γου.

*Η Λέ­να Κα­λα­ϊ­τζή-Οφλί­δη είναι Θεσ­σα­λο­νι­κιά συγ­γρα­φέ­ας. Ασχο­λή­θη­κε με το θέ­α­τρο και υπη­ρέ­τη­σε ως φι­λό­λο­γος στη μέ­ση εκ­παί­δευ­ση. Έγρα­ψε θε­α­τρι­κά έρ­γα και πε­ζά. Άλ­λα έρ­γα της: 1. «Αυτοί κα­λά κι εμείς χει­ρό­τε­ρα». Θε­α­τρι­κό 2. «Τι ώρα τη ση­κώ­νου­νε;». Θε­α­τρι­κό, μου­σι­κή επι­θε­ώ­ρη­ση 3. «Κα­ρα­γκι­όζ μπερ­ντέ». Θε­α­τρι­κό (Κρα­τι­κό βρα­βείο 1989) 4. «Η Φουρ­φού­ρα και το αη­δό­νι». Παι­δι­κό θε­α­τρι­κό 5. «Ολυ­μπι­άς». Έμ­με­τρο λι­μπρέ­το για την ομώ­νυ­μη όπε­ρα του Σα­ρά­ντη Κασ­σά­ρα 6. Κρι­τι­κές και βι­βλι­ο­πα­ρου­σι­ά­σεις Σε συ­νερ­γα­σία με τον Σί­μο Οφλί­δη: 1. «Τα κα­ρα­γκι­ό­ζι­κα της Θεσ­σα­λο­νί­κης». Θε­α­τρι­κά (Εκ­δό­σεις ΠΑ­ΡΑ­ΤΗ­ΡΗ­ΤΗΣ) 2. «Τρία για την Τροία». Θε­α­τρι­κά (Κρα­τι­κό βρα­βείο. Εκ­δό­σεις ΠΑ­ΡΑ­ΤΗ­ΡΗ­ΤΗΣ) 3. «Δυ­τι­κά της Σα­λο­νί­κης στις πα­ρά­γκες με τους κύ­κνους». Δι­η­γή­μα­τα (Εκ­δό­σεις ΠΑ­ΡΑ­ΤΗ­ΡΗ­ΤΗΣ) 4. «Ο έρω­τας τρώ­γε­ται με το κου­κού­τσι». Δι­η­γή­μα­τα (Εκ­δό­σεις ΣΥΓ­ΧΡΟ­ΝΟΙ ΟΡΙ­ΖΟ­ΝΤΕΣ) 5. «Λί­αν προ­σε­χώς». Μυ­θι­στό­ρη­μα (Εκ­δό­σεις ΣΥΓ­ΧΡΟ­ΝΟΙ ΟΡΙ­ΖΟ­ΝΤΕΣ) 6. «Ρε­τούς». Μυ­θι­στό­ρη­μα (Εκ­δό­σεις ΝΗ­ΣΙ­ΔΕΣ) 7. «Θεσ­σα­λο­νί­κης χαλ­κεία και χαλ­κεύ­μα­τα». Μυ­θι­στο­ρί­ες (Εκ­δό­σεις ΙΑ­ΝΟΣ) 8. Δι­η­γή­μα­τα για λο­γο­τε­χνι­κά πε­ρι­ο­δι­κά

Εκδόσεις Επίκεντρο, σελ. 168

Από το Ρεζί Βαρδάρ στην Ξηροκρήνη | Δημήτρης Γουλής

Το βιβλίο διερευνά καταρχάς τα αρχεία ενός σχολείου της Θεσσαλονίκης και αφορά την περίοδο του μεσοπολέμου. Τότε κατέφθασαν στο Ρεζί Βαρδάρ και την Ξηροκρήνη οι πρόσφυγες, προσδίδοντας νέα ταυτότητα στον χαρακτήρα της περιοχής που κυρίως κατοικούνταν από Εβραίους. Η μελέτη –προϊόν μεταδιδακτορικής έρευνας– επικεντρώθηκε αρχικά στα γενικότερα χωροταξικά και κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά της περιοχής, από τις αρχές της δεκαετίας του 1920 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1930, επιχειρώντας την ανασύσταση του τοπίου εκείνης της εποχής.

Παράλληλα, καλύπτει αρκετά ερευνητικά κενά, διευρύνοντας τις θεματικές που παραμένουν, ακόμη και σήμερα, συσκοτισμένες και εν πολλοίς ξεχασμένες, προσεγγίζοντας τα γεγονότα και μέσα από την οπτική της μικροϊστορίας. Στο πρώτο μέρος ερευνάται το ιστορικό-κοινωνικό πλαίσιο και η τοπογραφία της περιοχής κατά την χρονική περίοδο που εξετάζεται. Στο δεύτερο μέρος, μελετάται το εκπαιδευτικό τοπίο της εποχής, όπως αποτυπώνεται σε ποικίλες πηγές και στο αρχείο του σχολείου. Τέλος, στο τρίτο μέρος, παρουσιάζονται οι διδακτικές παρεμβάσεις που υλοποιήθηκαν ως εφαρμογή της μελέτης του παραπάνω αρχειακού υλικού, οι οποίες δεν περιορίζονται στο μάθημα και τη διδασκαλία της τοπικής ιστορίας, αλλά απλώνονται τόσο σε προσεγγίσεις μουσειακής εκπαίδευσης και διδασκαλίας του Ολοκαυτώματος, όσο και στο γλωσσικό μάθημα και τη διδασκαλία συγκεκριμένων κειμενικών ειδών, έως τα όρια της λογοτεχνίας και της δημιουργικής γραφής.

*Ο Δημήτρης Γουλής είναι επίκουρος καθηγητής του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Αλεξανδρούπολης, το Π.Τ.Δ.Ε. Ιωαννίνων, το Ε.Α.Π. και η διατριβή του αφορά την παιδική λογοτεχνία. Υπηρέτησε ως δάσκαλος στη Σχολή Κωφών, την Κατερίνη, την Κέρκυρα, το Κιλκίς και τη Θεσσαλονίκη από το 1989 μέχρι σήμερα. Έχει διδάξει ως επιμορφωτής στα Π.Ε.Κ., την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών για τα νέα βιβλία, το Μείζον Πρόγραμμα Επιμόρφωσης αλλά και το Πρόγραμμα Φιλαναγνωσίας του ΕΚΕΒΙ, στην Ελλάδα και την Κύπρο. Δίδαξε, επίσης, σε σειρά μαθημάτων για την παιδική λογοτεχνία στο Π.Τ.Δ.Ε. και στο Τ.Ε.Π.Α.Ε. του Α.Π.Θ. Έχει λάβει μέρος σε πολλά συνέδρια, με ανακοινώσεις που σχετίζονται με ζητήματα διδακτικής της γλώσσας, της λογοτεχνίας και της χρήσης των Τ.Π.Ε. στη σχολική πράξη

University Studio Press, σελ. 184

Οι ιστορίες της Κ. | Καλλιόπη Πασιά

«Είμαι η κόρη που έχασε τον πατέρα και η μάνα που δεν γέννησε τον γιο. Είμαι το κορίτσι που φοβάται τις πεταλούδες και αγαπάει τους λύκους. Είμαι αυτή που αγάπησε πολύ στο τώρα και την αγάπησαν περισσότερο στο μετά. Είμαι ο ήχος της γαλήνης και το βλέμμα της επανάστασης. Είμαι αυτή που περπατά πάνω στα ορθά κι όμως ζει τα πάντα ανάποδα. Είμαι εδώ μα πάντα είμαι αλλού». ήταν σαν να, αλλά δεν ήταν 67 στιγμιότυπα αφήγησης ένα επιρρηματικό memoir για όποιο γράμμα της αλφαβήτας

*Η Καλλιόπη Πασιά γεννήθηκε, ζει και αγαπά μεταξύ των δύο πόλεων, Αθήνας και Θεσσαλονίκης, ενώ πάντα αφήνει περιθώρια για το μέλλον. Με σπουδές στη Νομική Επιστήμη, την Πολιτική Επικοινωνία, τη Δημοσιογραφία, την Επικοινωνία και τον Πολιτισμό, παραμένει διαρκώς ασκούμενη στη μάθηση. Συντονίζει εργαστήρια δημιουργικής γραφής, υπήρξε Επιστ.Συντονίστρια Εκπαιδευτικών Δράσεων σε Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας, με ενεργή συμμετοχή στην κοινωνική επανένταξη πρώην κρατουμένων και λοιπών ευάλωτων ομάδων. Επιμελείται την οργάνωση και εκτέλεση καλλιτεχνικών Project και είναι υπεύθυνη του εκδοτικού τμήματος της ΤΡΙ.ΕΝΑ πολιτισμού. Έχει συμμετάσχει και διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, κείμενα της περιλαμβάνονται σε συλλογές διηγημάτων, σε ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Πού πάει το λευκό όταν το χιόνι λιώνει;» (Libron Εκδοτική, 2016) και «Από το τέλος ξεκινά η αρχή» (Οδός Πανός, 2020). Το αύριο είναι μπροστά της και είναι άγνωστο ακόμη.

Εκδόσεις Τρι Ένα Πολιτισμού, σελ. 160

“Για έναν αριστερό λαϊκισμό” | Chantal Mouffe (μετάφραση: Αντώνης Γαλανόπουλος)

Στην αφετηρία αυτού του βιβλίου βρίσκεται η πεποίθησή μου ότι είναι επείγον να κατανοήσει η Αριστερά τη φύση της σημερινής συγκυρίας και την πρόκληση που αντιπροσωπεύει η «λαϊκιστική στιγμή». Γινόμαστε μάρτυρες μιας κρίσης του νεοφιλελεύθερου ηγεμονικού σχηματισμού και αυτή η κρίση ανοίγει τη δυνατότητα για την οικοδόμηση μιας πιο δημοκρατικής τάξης [order]. Για να μπορέσουμε να αδράξουμε αυτήν την ευκαιρία, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε τη φύση των μετασχηματισμών που συντελέστηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια και των συνεπειών τους για τη δημοκρατική πολιτική.

[…] Το κεντρικό επιχείρημα αυτού του βιβλίου είναι ότι για να παρέμβουμε στην ηγεμονική κρίση είναι απαραίτητο να χαράξουμε ένα πολιτικό σύνορο και ότι ο αριστερός λαϊκισμός, νοούμενος ως μια στρατηγική δια του λόγου οικοδόμησης του πολιτικού συνόρου μεταξύ του «λαού» και της «ολιγαρχίας», αποτελεί, στην παρούσα συγκυρία, τον τύπο της πολιτικής που απαιτείται για την ανάκτηση και την εμβάθυνση της δημοκρατίας.

[…] Μια αριστερή λαϊκιστική στρατηγική ανταποκρίνεται στις προσδοκίες πολλών ανθρώπων, αναγνωρίζοντας τον κρίσιμο ρόλο που διαδραματίζει ο δημοκρατικός λόγος στο πολιτικό φαντασιακό των κοινωνιών μας και δημιουργώντας, γύρω από τη δημοκρατία ως ηγεμονικό σημαίνον, μια αλυσίδα ισοδυναμίας μεταξύ των πολυποίκιλων αγώνων κατά της υποταγής. Υποστηρίζω ότι τα επόμενα χρόνια ο κεντρικός άξονας της πολιτικής σύγκρουσης θα είναι μεταξύ του δεξιού και του αριστερού λαϊκισμού.

Και ως εκ τούτου, οι ξενοφοβικές πολιτικές που προωθεί ο δεξιός λαϊκισμός θα είναι δυνατόν να καταπολεμηθούν μέσω της κατασκευής ενός «λαού», μιας συλλογικής βούλησης που θα προκύψει από την κινητοποίηση κοινών συναισθημάτων για την υπεράσπιση της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

*Η Chantal Mouffe γεννήθηκε στο Βέλγιο το 1943. Σπούδασε φιλοσοφία και πολιτική επιστήμη στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβαίν, στο Παρίσι και στο Έσεξ. Είναι καθηγήτρια Πολιτικής Θεωρίας στο Κέντρο για τη Μελέτη της Δημοκρατίας του Πανεπιστημίου Westminster (Λονδίνο). Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία της: «Ηγεμονία και Σοσιαλιστική Στρατηγική: Προς μια ριζοσπαστική δημοκρατική πολιτική» (Εκδόσεις Επέκεινα, 2021), που έγραψε μαζί με τον Ernesto Laclau, «Το δημοκρατικό παράδοξο» (Πόλις, 2008) και «Επί του Πολιτικού» (Εκκρεμές, 2010). Στα βιβλία της περιλαμβάνονται και τα: «The Return of the Political» (1993), «Agonistis» (2013), «Podemos: In the Name of the People» (2016), που έγραψε μαζί με τον Inigo Errejon. Το τελευταίο της βιβλίο «Towards a Green Democratic Revolution» κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2022 από τις εκδόσεις Verso. Έχει επίσης επιμεληθεί τους συλλογικούς τόμους: «Gramsci and Marxist theory» (1979), «Dimension of radical democracy: Pluralism, citizenship and community» (1992), «Deconstruction and pragmatism» (1996), «The challenge of Carl Schmitt» (1999).

Εκδόσεις Επέκεινα, σελ. 108