Εβδομήντα λεπτά μοναδικής συγκίνησης. Μια σπάνια πρόταση για το πλησίασμα της παράδοσης.

Ρωμαίοι και Ιουλιέτες υπάρχουν σε κάθε παράδοση, σε κάθε τόπο. Έρωτες αδιέξοδοι, καταδικασμένοι, που τα στέφανα του γάμου διαστέλλονται και γίνονται στεφάνια κηδείας. Που τα τραγούδια της γιορτής γίνονται θρήνοι.

Μια τέτοια εκδοχή ενός άδοξου έρωτα που γεννήθηκε καταραμένος, κόντρα σε πανίσχυρες προκαθορισμένες πορείες, σε σεμνότυφα στερεότυπα, σε προαποφασισμένες ζαριές για ζωές άλλων, συναντάμε στην παράσταση ”Κάλαμος και Κυπαρίσσι” του Χορόδεντρου .

«Ο γιος φυτρώνει κάλαμο κι η κόρη κυπαρίσσι, στριφογυρίζει ο κάλαμος φιλάει το κυπαρίσσι, για δες τε τουτ’το αντρόγυνο το πολυαγαπημένο, που δεν φιλήθηκε ζωντανό, φιλιέται αποθαμένο».

Καθώς τα φώτα της αίθουσας σβήνουν και ανάβουν τα φώτα της σκηνής, ένα πανηγύρι χαράς θα στηθεί, ένα αυτοσχέδιο γλέντι. Το γλέντι της ζωής. Ο Γιάννος και η Μαριγώ, συμμαθητές στο ίδιο σχολείο και εν τέλει συγγενείς, μοιραίο σε μικρές κοινότητες, θα ερωτευτούν και θα γιορτάσουν το σκίρτημα.

Μαζί τους θα γιορτάσουμε και μεις την άνοιξη. Τη συναντάμε στα κλαδιά των δέντρων που κουβαλούν στα χέρια οι χορευτές, στα χαρούμενα χρώματα των ρούχων, στις μουσικές που μας χαρίζονται απλόχερα. Η σκηνή θα πλημμυρίσει αγόρια και κορίτσια, γυναίκες με καλοσιδερωμένα φορέματα της σχόλης και παιδιά που τριγυρίζουν ξέγνοιαστα παίζοντας τυφλόμυγα. Αγόρια και κορίτσια που θα χορέψουν το γαϊτανάκι, θα τιμήσουν τα έθιμα, θα συναντηθούν, σε συναντήσεις ωραίες, αληθινές Κοινωνίες που χάθηκαν πια πίσω από τις λίγες ίντσες μιας οθόνης κινητού. Από μια ψευδαίσθηση του συναντιέμαι, χωρίς να συναντιέμαι.

Μια Ελλάδα αληθινή, γεμάτη από το μαζί μιας άλλης εποχής, που τα ελάχιστα έμοιαζαν ο κόσμος όλος. Που της χρωστάμε αυτό που γίναμε.

Και μετά θα έρθει το σκοτάδι. Τα μαύρα ρούχα του πένθους, οι βαριοί ανδρικοί χοροί, που τα βήματα μοιάζουν ασήκωτα, τα μοιρολόγια των γυναικών, τα κλαδιά που μαραίνονται στα χέρια και γίνονται ξερόκλαδα και τα παιδιά που μετατρέπονται στο σκοτεινό δάσος σε ελάφια λαβωμένα.

Για εβδομήντα ολόκληρα λεπτά ένα συγκλονιστικό χορόδραμα 45 ανθρώπων επί σκηνής, με την εμπνευσμένη καθοδήγηση της Σοφίας Καρακάντζα στη σκηνοθεσία, που καταφέρνει να δημιουργήσει καθοδηγώντας τους αριστοτεχνικά ένα βαθιά συγκινητικό σύμπαν, που ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν αφήνεις από τα μάτια σου την εξέλιξη του και την εξαιρετική δουλειά του Σταμάτη Πασόπουλου στη σύνθεση τη μουσική επιμέλεια και τους πρωτότυπους στίχους. Έναν άθλο που σε συνεπαίρνει.

Χαμένοι κόσμοι που ανασταίνονται, ισχυροί συμβολισμοί για θέματα αιώνια που ακόμα και σήμερα, που θεωρητικά ο κόσμος προχώρησε πολύ, παραμένουν παρόντα και καιροφυλακτούν, ατόφια συγκίνηση που χάρη στο θησαυρό της ελληνικής δημοτικής μουσικής κάνουν τα μάτια σου να δακρύζουν από χαρά για ότι βλέπεις και βιώνεις.

Η ομάδα του Χορόδεντρου, επτά χρόνια τώρα αθόρυβα, συστηματικά και εν τέλει θαυματουργά δρά πάνω στο παραδοσιακό μας τραγούδι και την παράδοση, μεγαλουργεί. Στήνει μια παράσταση-ποταμό χωρίς επιχορήγηση, χωρίς βοήθειες, μόνο με τη βοήθεια όσων συμμετέχουν. 

Στήνει μια μεγαλειώδη παράσταση με τα ελάχιστα μέσα, με το υστέρημα της κυριολεκτικά, με μια ελάχιστη επιχορήγηση από το ΥΠΠΟ. Μια παράσταση που κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να παίζεται δυο και τρεις μέρες αλλά να παίζεται στα μεγάλα Φεστιβάλ και να αντιπροσωπεύσει την Ελλάδα σε μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις. Βλέποντας την αντιλαμβάνεσαι τις τεράστιες δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος και χειροκροτάς διπλά στο τέλος. Η αφανής δημιουργική Θεσσαλονίκη θριαμβεύει.

Καθώς το παραμύθι του καταραμένου έρωτα δυο εξαδέρφων κορυφώνεται στοιχειώνουν μέσα σου οι κινήσεις των γυναικών που γδέρνουν τις σάρκες των χεριών τους για να διώξουν το μίερο, το νυφικό-φυλακή της Μαριγώς που κρέμεται σαν κατάρα, ο χορός των ανδρών στην εξώθυρα του Άδη. Τι λες μωρέ παλιόπαιδο, ο ψίθυρος που γυρνά στη σκηνή σαν στοιχειό…

Χωρίς ίχνος αφήγησης και θεατρικό λόγο, μια κουβέντα ακούς όλη και όλη, την εξομολόγηση του Γιάννου στη μάνα του, με οδηγό μας τα τραγούδια, τις μουσικές, το χορό, τις κινήσεις, την αναπαράσταση εποχών που χάθηκαν πια σε μια λήθη ατυχή, ξετυλίγεται μπροστά μας με ένα απόλυτα σημερινό, καθόλου φολκλόρ και κυρίως συναρπαστικό τρόπο, αυτή η σπουδαία πολυφωνική παραλογή της ηπείρου, με άξονες την αγάπη, την απαγόρευση, την κατάρα, το θάνατο και στο τέλος τη δικαίωση μέσω μιας αιώνιας αναστημένης εικόνας, του έρωτα που τα πάντα νικά.

Η κοινή μοίρα στον κάτω κόσμο, θαμμένοι αμφότεροι σε μια διασταύρωση που πάνω της φύονται ο κάλαμος και ένα κυπαρίσσι. Η τεράστια δύναμη των συμβολισμών, ο απέραντος φόρος τιμής στην ελληνική πολύτιμη παράδοση.

Μαγικό αυτό που συμβαίνει σε αυτή τη μια ώρα και κάτι. Μάθημα για το πώς χωρίς κανένα εφέ στον καιρό των πολυμεσικών θεαμάτων, με όχημα την αγάπη για τον πολιτισμό μας, την μεγάλη προσπάθεια τόσων πολλών ανθρώπων και μια εμπνευσμένη σκηνοθεσία μπορεί να γίνει ένα αληθινό θαύμα.

Σπουδαία δουλειά, μεγάλο μπράβο σε όλους.

Παίζεται και απόψε στο Metropolitan και κάντε μου τη χάρη να κάνετε ένα μεγάλο δώρο στον εαυτό σας βλέποντας το. Ή καλύτερα βιώνοντας το.

Τη σκηνοθεσία επιμελείται η Σοφία Καρακάντζα, τη μουσική σύνθεση, επιμέλεια και πρωτότυπους στίχους ο Σταμάτης Πασόπουλος, την κινησιολογία των χορευτών και τραγουδιστών η Μέλπω Βασιλικού και ο Στέργιος Κύρινας, τα σκηνικά και τις φορεσιές η Ελίζα Μοσχοπούλου, τη διδασκαλία των χορών στους ενήλικες ο Στέργιος Κύρινας και στα παιδιά η Άννα Σίσκου, τη διδασκαλία των τραγουδιών η Κατερίνα Δούκα και του ηπειρώτικου πολυφωνικού η Γιώτα Κολιούση. Οι χορευτές και οι τραγουδιστές της παράστασης είναι μέλη του «Χορόδεντρου».

Συντελεστές της παράστασης. Σκηνοθεσία: Σοφία Καρακάντζα Μουσική επιμέλεια- Σύνθεση- Πρωτότυποι στίχοι: Σταμάτης Πασόπουλος Κινησιολογία: Μέλπω Βασιλικού, Κύρινας Στέργιος Διδασκαλία Χορών: Στέργιος Κύρινας, Άννα Σίσκου Διδασκαλία Τραγουδιών: Κατερίνα Δούκα, Γιώτα Κολιούση Σκηνογραφία / Ενδυματολογία: Ελίζα Μοσχοπούλου Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρκέλα Καραπιπέρη Παραγωγή : «Χορόδεντρο» Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Στέργιος Κύρινας, Άννα Σίσκου

Συνολικός αριθμός χορευτών/μουσικών επί σκηνής: 46

Μουσικοί: Αλέξανδρος Παπαγεωργόπουλος (κλαρίνο), Παντελής Αγκιστριώτης (βιολί, λύρα , τραγούδι), Ιάκωβος Μωυσιάδης (λαούτο) , Στάθης Παρασκευόπουλος (κρουστά), Σταμάτης Πασόπουλος (live electronics)

Χορευτές: Άννα Αϊβαζέλη, Μελίνα Αναγνωστοπούλου, Λάμπρος Αραβανής, Βασίλης Αχτσής, Χρήστος Αχτσής, Στέλλα Αχτσή, Μπέτη Βρουβλιάνη, Μαρία Ζερβού, Σούλα Καρπενήση, Βάσω Κυράνου, Ανδριάνα Κύρινα, Στέργιος Κύρινας, Αναστασία Λαχωρά, Μαρίλια Λυκοκώστα, Στέφανος Μανουσαρίδης, Ελένη Νικοπούλου, Χρύσα Νικοπούλου, Πηνελόπη Οικονομέα, Γιάννης Παπαδόπουλος, Σωτηρία Παπαδοπούλου, Ίλια Παπαφιλίππου, Τόμης Παπαχρήστος, Στέλιος Σαμαράς, Άννα Σίσκου, Κατερίνα Στυλιαρά, Θεοδοσία Τζαμπάζη, Θάνος Τόλας, Σοφία Τόλα, Βασίλης Τραγουλιάς, Αλίκη Τσινώνη, Verena Fink Πολυφωνικό σχήμα: Γιώτα Κολιούση, Φοίβη Λογοθετίδη, Φωτεινή Μποροδήμου, Ζωή Παπαστεργίου, Αναστασία Ττινιόζου Τραγουδιστές: Κατερίνα Δούκα, Μελίνα Αρβανίτη, Χαρά Ζαμπράκα, Ολίνα Μπατσούλα, Θάνος Χατζής, Στέλλα Χριστοφορίδου

Η παράσταση είναι υπό την αιγίδα και υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

Λίγα λόγια για το «Χορόδεντρο»

Το χορόδεντρο ξεκίνησε την δραστηριότητα του τον Ιούνιο του 2017. Ασχολείται με τον παραδοσιακό χορό, το τραγούδι και τη μουσική της ελληνικής παράδοσης. Στα πέντε χρόνια λειτουργίας έχει πραγματοποιήσει αρκετές εκδηλώσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Το «Αστικό Πανηγύρι» είναι αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο εγχείρημα, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο το δεύτερο Σαββατοκύριακο του Ιανουαρίου στον πολυχώρο “WE”. Η έδρα του εργαστηρίου είναι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στην περιοχή Βαλαωρίτου. Από την έναρξη του έχει περίπου στα 350 μέλη (220 ενεργά).