ΕΙΚΟΝΕΣ: Στο κτήριο «διαμάντι» της Ζετσεσιόν, στη Βιέννη
Αποτέλεσε το αρχιτεκτονικό μανιφέστο και τον εκθεσιακό χώρο για το κίνημα της Βιεννέζικης Απόσχισης, μιας ομάδας καλλιτεχνών που επαναστατούσαν ενάντια στην παλιά αντίληψη των τεχνών.
Tο Κτήριο της Ζετσεσιόν (Secession) αποτέλεσε το αρχιτεκτονικό μανιφέστο και τον εκθεσιακό χώρο για το κίνημα της Βιεννέζικης Απόσχισης (Wiener Secession), μιας ομάδας καλλιτεχνών που επαναστατούσαν ενάντια στην παλιά αντίληψη των τεχνών.
Το Κτήριο της Ζετσεσιόν (γερμανικά: Secessionsgebäude) είναι ένας εκθεσιακός χώρος στη Βιέννη της Αυστρίας και ένα τα σημαντικότερα κτήρια του αυστριακού στυλ της αρτ νουβό, της Secession.
Το κτήριο που απεικονίζεται επίσης στο αυστριακό νόμισμα των 50 λεπτών, χτίστηκε το 1897/98 σε σχέδια του Αυστριακού αρχιτέκτονα Γιόζεφ Μαρία Όλμπριχ, μαθητή του Ότο Βάγκνερ. Ο Γιόζεφ Όλμπριχ μαζί με τους Γκούσταφ Κλιμτ, Κόλομαν Μόζερ και Γιόζεφ Χόφμαν ίδρυσαν το κίνημα του Βιεννέζικης Απόσχισης (Wiener Secession), μιας ομάδας καλλιτεχνών που επαναστατούσαν ενάντια στην παλιά αντίληψη των τεχνών και αποσχίστηκαν από το Ακαδημία Καλών Τεχνών το 1897.
Τα χρήματα για την ανέγερση του κτηρίου συγκεντρώθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τα μέλη της Βιεννέζικης Απόσχισης, ενώ το δημοτικό συμβούλιο της Βιέννης, σύμφωνα με ψήφισμα της 17ης Νοεμβρίου 1897, παρείχε έναν εξαιρετικά κατάλληλο χώρο για την ανέγερση ενός εκθεσιακού κτηρίου τέχνης κοντά στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης.
Στο κτήριο αυτό διακρίνονται οι επιδράσεις τόσο του Ότο Βάγκνερ, όσο και του Γκούσταφ Κλιμτ. Οι κεκλιμένοι τοίχοι, τα βαριά γείσα, η αξονικότητα είναι μερικά από τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά αυτού του ναού της τέχνης. Ωστόσο, το στοιχείο της μεγάλης διακοσμητικής καινοτομίας είναι ο διάτρητος θόλος, σχεδόν σφαιρικός, που αποτελείται από χιλιάδες φύλλα δάφνης (συμβολίζουν αφιέρωση στον Απόλλωνα, τον θεό των τεχνών) φτιαγμένα από χαλκό επικαλυμμένο από ελάσματα χρυσού, η φωτεινότητα του οποίου έρχεται σε αντίθεση με τους λευκούς τοίχους του υπόλοιπου κτηρίου.
Το σύνθημα της Απόσχισης είναι χαραγμένο κάτω από τον τρούλο με χρυσά γράμματα: «Σε κάθε εποχή η τέχνη της, σε κάθε τέχνη η ελευθερία της» (στα γερμανικά: “Der Zeit ihre Kunst. Der Kunst ihre Freiheit”). Ακριβώς από κάτω, στην κεντρική είσοδο, υπάρχει ένα γλυπτό με τρεις γοργόνες που αντιπροσωπεύουν τη ζωγραφική, τη γλυπτική και την αρχιτεκτονική, σχεδιασμένες από τον Όθμαρ Σίμκοβιτς.
Αριστερά της κεντρικής εισόδου υπάρχει ένα δεύτερο λατινικό μότο «Ver Sacrum» (Αγία Άνοιξη), που εκφράζει την ελπίδα για μια νέα άνθηση της τέχνης, σύνθημα το οποίο ήταν επίσης ο τίτλος του περιοδικού τέχνης της Βιεννέζικης Απόσχισης. Οι μπρούτζινες πόρτες εισόδου σχεδιάστηκαν από τον Γκέοργκ Κλιμτ, αδερφό του Γκούσταφ Κλιμτ. Τα δύο μωσαϊκά μπολ δίπλα στη σκάλα που οδηγεί στην πύλη εισόδου είναι του Robert Oerley. Οι έξι κουκουβάγιες στις δύο πλευρικές προσόψεις σχεδιάστηκαν από τον Κόλομαν Μόζερ.
Τέλος, στα δεξιά του κτηρίου βρίσκεται ένα μεγάλο χάλκινο γλυπτό που δημιουργήθηκε από τον Άρτουρ Στράσερ για την ΠαγκόσμιαΈκθεση του 1900 στο Παρίσι.
To γλυπτό δείχνει τον Ρωμαίο στρατηγό και πολιτικό Μάρκο Αντόνιο να κάθεται αναπαυτικά σε ένα άρμα που το σέρνουν λέοντες. Μέσα από τη νωθρή και σωματώδη απεικόνιση του Ρωμαίου στρατηγού, το άγαλμα δείχνει τα χαρακτηριστικά της παρακμής στα οποία αντιτάχθηκαν οι καλλιτέχνες της Βιεννέζικης Απόσχισης.
