4 χρόνια στο σανίδι

Φεβρουάριος 2016 και η Dino’s Film κάνει πανελλήνια πρεμιέρα με την κωμωδία του Μιχαήλ Άνθη «Παρ’τη γάτα απ’το κεφάλι μου» στο θέατρο Black Box, σε σκηνοθεσία Παύλου Δανελάτου και πρωταγωνιστές τους Παπαδοπούλου Νικολέττα και Κουνέλη Νίκο.

Ο θεατής επικεντρωμένος στο χωρισμένο ζευγάρι και στα ανάμεικτα συναισθήματα προσπαθεί να καταλάβει αν τελικά κερδίζει ο έρωτας ή ο εγωισμός.

Λίγα χρόνια πίσω στο 2012. Έκει όπου για πρώτη φορά η Dinos Film κάνει την εμφάνιση της, στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Η Σοφία και η Νικολέττα, δυο αδερφές με έκδειλη την αγάπη τους προς το θεατρικό σανίδι, αφηγούνται την μέχρι τώρα ιστορία τους. Κάπως θεατρικά, όπως άλλωστε είναι και οι ζωές τους.

«Εχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε, χρόνια που εσωκλείουν ανάμεικτα συναισθήματα, χαράς και λύπης, θάρρους και απογοήτευσης.Το θέατρο εξάλλου από τη φύση του εσωκλείει όλα τα συναισθήματα της ρεαλιστικής πραγματικότητας. Πόσο μάλλον όταν η εταιρεία μας είναι οικογενειακή υπόθεση, γεγονός που διογκώνει τα πάθη. Η Σοφία, η αδερφή μου,κι εγώ πορευόμαστε παρέα με στόχο να δημιουργήσουμε ένα ασφαλές περιβάλλον θεατρικής παραγωγής, ασφαλές απέναντι στα κείμενα όσο και στους επαγγελματίες συνεργάτες μας, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, σκηνογράφους, ενδυματολόγους και τεχνικούς. Μέχρι στιγμής, η εταιρεία έχει επιμεληθεί της παραγωγής τεσσάρων θεατρικών παραστάσεων, σε κεντρικά θέατρα της Θεσσαλονίκης».

Ποια η σχέση της Θεσσαλονίκης με το θέατρο;

Το θέατρο ως πρακτική στην Θεσσαλονίκη είναι «αμφιλεγόμενο». Πάντα μου προκαλούσε ερωτηματικά πώς, ενώ μία παράσταση των Αθηνών μπορεί να γεμίσει μια θεατρική αίθουσα, μια παράσταση της Θεσσαλονίκης δυσκολεύεται να δει γεμάτες αίθουσες σε παραγωγές της. Αισθάνομαι υπερήφανη που η εταιρεία μας κατάφερε να δει γεμάτες θεατρικές αίθουσες σε παραστάσεις της. Δεν είναι μόνο μια εισπρακτική επιτυχία που μας ωθεί. Είναι βέβαια πολύ σημαντικός παράγοντας αλλά εξίσου,ίσως και περισσότεροσημαντικός παράγοντας είναι η αναγνώριση τηςπροσπάθειάςμας. Όπως και να το κάνουμε, κανείς δεν επιθυμεί να παρουσιάζει την προσπάθειά του μόνο στον εαυτό του. Το θέατρο είναι λαϊκή τέχνη και ως εκ τούτου θέλει κοινό.

Πώς ανταμοίβετε το κοινό για να σας ανταμείψει (με τη σειρά του) και ποια η σχέση των νέων (του χώρου) με μεγάλους καλλιτέχνες του χώρου σας; 

Το κοινό σε ανταμοίβει μόνο όταν το σέβεσαι και του ανταποδίδεις την ανταμοιβή. Συνεχώς προσπαθούμε λοιπόν να «φροντίζουμε» το κοινό της πόλης αλλά και τους συνεργάτες μας. Από την πρώτη ημέρα της συνεργασίας μας προσπαθούμε να δημιουργούμε τις συνθήκες εκείνες που βοηθούν τους ηθοποιούς αλλά και όσους πασχίζουν σε μία παραγωγή να βάζουν ένα μικρό κομμάτι του εαυτού τους, ώστε να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.Βεβαίως, έχουμε κάνει λάθη. Κάποια απαίτησαν επώδυνη «πληρωμή», κάποια όχι. Μέσα από τα λάθη του παρελθόντος και από όσα θα κάνουμε στο μέλλον αποκτούμε την ταυτότητάμας. Φέτος για παράδειγμα οΜ. Άνθης μας εμπιστεύθηκε έργο του, το οποίο παρουσιάζεται πανελλήνια πρώτα από εμάς. Χτίσαμε και χτίζουμε ένα προφίλ το οποίο, θέλω να ελπίζω, θα εμφυσήσει την ιδέα ότι η Θεσσαλονίκη έχει την υποδομή αλλά και το κοινό να παραγάγει θεατρικές παραστάσεις εφάμιλλες των Αθηνών. Η αλήθεια είναι ότι η Θεσσαλονίκη δεν έρχεται δεύτερη στις θεατρικές παραγωγές. Αναλογικά με το θεατρόφιλο κοινό, «ανεβαίνουν» όσες παραστάσεις «ανεβαίνουν» και στην Αθήνα. Νομίζω όμως ότι το θέατρο, τόσο στο κομάτι της παραγωγής όσο και των αιθουσών αλλά και όσων ασχολούνται με αυτό πρέπει να απομακρυνθεί από εναν αδικαιολόγητο ερασιτεχνισμό. Για παράδειγμα, στην πόλη μας δεν υπάρχουν «ταξικές», αν μπορώ να τις χαρακτηρίσω έτσι, διαφορές στις παραστάσεις. Υπάρχουν πολλές λόου μπάτζετ παραστάσεις, λιγότερες οι οποίες έχουνυψηλότερο οικονομικό «ταβάνι»και σχεδόν καμία παραγωγή, από εκείνες που χαρακτηρίζουμε υπερπαραγωγές. Εξαιρείται βέβαια το Κ.Θ.Β.Ε. το οποίο έχει τη δυνατότητα να χρηματοδοτεί ακριβές πραγωγές.

Η οικονομική κατάσταση μπορεί να βλάψει το θέατρο;

Η οικονομία της πόλης βέβαια είναι μια γενικευμένη παθογένεια, ακόμη περισσότερο την εποχή που διανύουμε.Παρ’ όλ’ αυτά προσπαθούν όλοι να κρατήσουν ένα σχετικά υψηλό επίπεδο, επίσης στο κομμάτι της υποκριτικής. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ιδιοκτήτεςτων αιθουσών οι οποίοι προσφέρουν στέγη σε όσους αγαπούν το θέατρο. Προσωπικά έχω δει πολλές λόου μπάτζετ παραστάσειςπου δεν είχαν σε τίποτα να ζηλέψουν αντίστοιχα πολυ διαφημισμένες και πολυδάπανες. Βασικά είχαν να ζηλέψουν στα χρήματα αλλά υπερτερούσαν σε τέχνη και μεράκι. Το μεράκι και ο ζήλος είναι απαραίτητα συστατικά σε οποιαδηποτε προσπάθεια αλλά πρέπει αναγκαστικά να εναρμονίζονται με την πολύ δουλειά και τη γνώση. Το θέατρο ανάγεται παγκόσμια σε επιστήμη και όπως κάθε επιστήμη, έτσι και στο θέατρο επιβάλλεται να επικρατεί ο επαγγελματισμός και η γνώση. Αφού είμαστε σίγουροι ότι αυτά υπάρχουν, ο κύκλος της παραγωγής μπορεί να κλείσει από το σημείο το οποίο ξεκίνησε: το μεράκι, την αγάπη. Πρώτα, την αγάπηόσων βρίσκονται δίπλα μας καθημερινά, η οικογένειά μας και οι φίλοι μαςκαι εν συνεχεία οι παρέες που μοιράζονται μαζί μας τις ιστορίες των θεατρικών κειμένων και γίνονται οι ίδιες πρωταγωνιστές, εκείνες για εμάς και εμείς για εκείνες. Εκεί ακριβώς βρίσκεται το σημείο σύγκλισης της σκηνικής πραγματικότητας με τον ρεαλισμό της καθημερινότητας

Οι μέχρι τώρα παραγωγές και παραστάσεις της Dino’s Film

• 2012 ~ ΠΑΙΖΟΥΜΕ // Κείμενο : Νικολέτα Παπαδοπούλου // Σκηνοθεσία: Τάσος Ράτζος
• 2013 ~ ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΦΙΛΑ ΜΕ // Κείμενο: Νικολέτα Παπαδοπούλου // Σκηνοθεσία : Μαρία Λαφτσίδου
• 2014 ~ ΚΟΜΜΕΝΗ ΜΑΓΙΟΝΕΖΑ // Κείμενο: Μιχαήλ Ανθης&Ντίνος Σπυρόπουλος // Σκηνοθεσία: Νικολέτα Παπαδοπούλου
• 2016 ~ ΠΑΡΕ ΤΗ ΓΑΤΑ ΑΠ’ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ // Κείμενο: Μιχαήλ Ανθής // Σκηνοθεσία: Παύλος Δανελάτος