Αυτή ήταν η πιο ακομπλεξάριστη συναυλία του Σεπτέμβρη

Εικόνες: Ευτυχία Πασχαλίδου

Η αίσθηση των συναυλιών είναι σίγουρα μια εμπειρία εκστατική όμως αξίζουν μόνο όταν ο καλλιτέχνης που βρίσκεται πάνω στη σκηνή σε εμπνέει από κάθε άποψη ώστε να είσαι κι εσύ για εκείνον παρών. Δυστυχώς δεν έχεις την πολυτέλεια να γνωρίζεις προσωπικά κάθε τραγουδιστή ή ηθοποιό που μπορεί να σε τιμάει δίνοντας την ψυχή του μπροστά σου για να τιμήσεις κι εσύ με τη σειρά σου εκείνον εμψυχώνοντάς τον με την παρουσία σου. Ωστόσο είναι κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι θα απογοητευόσουν πολύ αν διέψευδαν την εντύπωση που σου έχουν δημιουργήσει σε περίπτωση που θα τύχαινε τελικά να τους γνωρίσεις.

Διαβάστε σχετικά: Αυτές θα είναι οι συναυλίες του χειμώνα στη Θεσσαλονίκη

Μία από αυτούς είναι κι η Ματούλα Ζαμάνη την οποία εγώ και πολλοί άλλοι ακόμη είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τόσο στη Μονή Λαζαριστών όσο και στο Modbar street coffe bike την περασμένη Τετάρτη και την Πέμπτη αντίστοιχα. Δε μου αρέσει να χειροκροτώ παθιασμένα τον οποιονδήποτε αν αυτός πρώτα δεν έχει καταφέρει να κερδίσει το ανθρώπινο κομμάτι μέσα μου. Λέγοντας ανθρώπινο κομμάτι εννοώ την αυθεντική εκείνη πλευρά που δε χρειάζεται περιττά φτιασιδώματα για να υπάρξει και να πουλήσει κύρος, μούρη κι ιστορία. Την ακομπλεξάριστη εκείνη πλευρά που αγαπάει αυτό με το οποίο καταπιάνεται χωρίς να το αφήνει να μετατραπεί σε αιτία αλαζονείας όταν αναγνωριστεί από μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Εκείνη την πλευρά που είναι ανώτερη λόγω προσωπικότητας κι όχι λόγω αναγνωρισιμότητας.

Τη Ματούλα δεν τη γνωρίζω προσωπικά, λοιπόν, όσο κι αν θα ήθελα να συμβαίνει κάτι τέτοιο όμως αυτή της η αφτιασίδωτη, αυθεντική κι ακομπλεξάριστη παρουσία με κέρδισε αμέσως. Είχα διαβάσει συνεντεύξεις της πριν πάω να τη δω και να την ακούσω -μιας και πρόκειται για έναν άνθρωπο που θα πάει κανείς και για να τον δει και για να τον ακούσει εξίσου- οπότε οφείλω να παραδεχτώ πως κατάφερε να μου τραβήξει την προσοχή ακόμη πιο πολύ μέσα κι από εκείνες. Ταυτίστηκα με πολλά, τη θαύμασα για άλλα τόσα, τη χάρηκα για όσα έχει κάνει στη ζωή της, για τις γνώσεις και τις ιδέες της κι έπιασα στο τέλος τον εαυτό μου να λέει εκείνο το αυθόρμητο γεμάτο ενθουσιασμό “μπράβο, Ματούλα, πες τα!” όπως κι άλλα παρόμοια.

Φαίνεται άνθρωπος που δεν επαναπαύεται ούτε στην πράξη ούτε στη σκέψη κάτι το οποίο δεν είναι πια δεδομένο δυστυχώς. Από όσα έχει πει κατά καιρούς διαπιστώνεις ακόμη κι αν είσαι από εκείνους που δε συμφωνούν μαζί της, ότι είναι σκεπτόμενη, πως δε μένει στην επιφάνεια και πως -όπως ίσως θα έλεγε κι ίδια- την ψάχνει τη δουλειά. Ο αέρας που αποπνέει είναι μαγκιόρικος, ενός ζεστού ανθρώπου που δεν μπορεί τα πολλά-πολλά άνευ λόγου περιττά γύρω της ή πάνω της, που κατάφερε να κάνει το ακομπλεξάριστο στιλ της άποψη από μόνη της χωρίς καν να το επιδιώξει.

Δε χρειάζεται τίποτε άλλο πέρα από την καλή της διάθεση τη φωνή της και την αύρα της που δε διστάζει να κάνει εκείνη την τόσο λυτρωτική ορισμένες φορές “άσεμνη” χειρονομία προς κάθε τυπικό και δήθεν. Η Ματούλα δεν είναι -ή τουλάχιστον δε φαίνεται να είναι- δήθεν. Η αλήθεια της σου κλείνει το μάτι πονηρά, σε κάνει να ξεσηκώνεσαι όσο κι η φωνή της όταν είσαι μπροστά της και χειροκροτάς ή παθιάζεσαι τόσο με τα τραγούδια της όσο και με την ίδια. Θα μπορούσε άνετα αν ήθελε να βγει να τραγουδήσει με πιτζάμες και να μη νοιάξει κανέναν αυτό γιατί δε θα ένοιαζε ούτε την ίδια. Και δε θα έπρεπε να τη νοιάζει. ‘Έχει άλλον τρόπο να δείχνει πως σέβεται όσους είναι εκεί για εκείνη χωρίς να θολώνει το μάτι με γυαλιστερούς αντιπερισπασμούς. Για όποιον έχει βαρεθεί καθετί το ανούσια λαμπερό, καθετί το στημένο κι υποτιθέμενα καθώς πρέπει η Ματούλα αποτελεί γροθιά στο στομάχι. Είναι αυτόφωτη κι οι προβολείς, τα μικρόφωνα, τα χρώματα και τα ηχητικά, δεν είναι παρά συμπληρωματικά εφέ στην ήδη ολοκληρωμένη της μουσική κι όχι μόνο προσωπικότητα.

Η Ματούλα τραγουδάει επειδή το γουστάρει κι όχι για να κάνει ακόμη πιο έντονη τη χωροταξική διαφορά πάνω εγώ κάτω εσείς με τον κόσμο που συμμετέχει στις συναυλίες της. Είναι πολύ μεγάλη επιτυχία οι άνθρωποι που σε θαυμάζουν για τη δουλειά σου να σε εκτιμούν και για όσα εκπέμπεις εσύ όταν τους υποδέχεσαι. Πρόκειται, λοιπόν, για έναν άνθρωπο ο οποίος έχει κερδίσει τον πιο original σεβασμό του κατά βάση νεαρού και μποέμ “κοινού” της. Όχι τον σεβασμό τους σεις και τους σας αλλά τον σεβασμό της ισότητας και του αυθορμητισμού. Μπορείς να την νιώσεις δικό σου άνθρωπο χωρίς αυτό να την υποβιβάζει σε καμία περίπτωση στα μάτια σου.

Μου άρεσε η πιτσιρικαρία που είχα γύρω μου -αν και δεν ήταν προφανώς η μόνη- μου ταίριαξε η ατμόσφαιρα ελευθερίας που υπήρχε διάχυτη λες κι επιτέλους όλα επιτρέπονταν πέρα από στιλιζαρισμένους καθωσπρεπισμούς, μου άρεσε το πειρακτικό της χιούμορ, ακόμη κι η ναζιάρικη πλευρά της μαγκιάς της, η θετική της ενέργεια, το -σήμα κατατεθέν πια- ατίθασο όσο κι η ίδια μαλλί της, μου άρεσε το πάθος της κι ο κατάλογος θα μπορούσε να μην έχει τέλος.

Μέσα σε όλα θα ήθελα να αναγνωρίσω και την υπεράνθρωπη λογικά προσπάθεια που πρέπει να κατέβαλαν τα κορίτσια του Modbar coffe street bike μιας κι ό,τι βάζουν στο μυαλό τους φαίνεται πως τελικά το καταφέρνουν. Από μόνο του ως ιδέα το ποδηλατομπάρ που διατηρούν είναι κάτι το πρωτότυπο και φρέσκο μόνο που δε φαίνεται ούτε εκείνες να επαναπαύονται στην επιτυχία του. Παρευρέθηκαν στη Μονή Λαζαριστών, πλησίασαν τη Ματούλα και κανόνισαν συναυλία της την αμέσως επόμενη μέρα στον Ξαρχάκο (ΧΑΝΘ) όπου έδωσαν είτε για πρώτη είτε για δεύτερη φορά το δυνατό “παρών” οι φανατικοί φοιτητικά χύμα πρωταγωνιστές της πόλης. Άψογη οργάνωση κατά την άποψή μου αν αναλογιστεί κανείς και τον λίγο χρόνο που είχαν ώστε να στηθεί όλο αυτό. Δεν ξέρω αν από την πλευρά της Ματούλας θα δεχόταν κάποιος τόσο εύκολα να κάνει κάτι τέτοιο μα στα δικά μου τα μάτια ανέβηκε κι εκείνη ένα σκαλί παραπάνω γιατί υποθέτω πως το να της μιλήσουν και να οργανώσουν ένα τέτοιο εγχείρημα μαζί της επετεύχθη σε τόσο ζεστό κλίμα όσο ζεστή είναι κι η αύρα της.

Ήμασταν κι εμείς εκεί και τις δυο φορές που τραγούδησε βιώνοντας από κοντά και τις δύο ατμόσφαιρες. Η Ματούλα μπορεί να κάνει όποιον χώρο αποφασίσει δικό της. Να τραγουδήσει από μέγαρο μέχρι δρόμο και για όσο είναι στη σκηνή ο χώρος να είναι απλώς της Ματούλας με ένα κύρος ζεστό χωρίς τη σνομπ οπτική του. Της μίλησα γι’ αυτό το αφιέρωμα λίγα λεπτά πριν βγει να τραγουδήσει. Δε θέλησα ούτε κι εγώ να την πλησιάσω με το σεις και με το σας, η ντομπροσύνη που μου βγάζει με έκανε να αισθανθώ πολύ άνετα. Πρόλαβε να μου σημειώσει το e-mail της στο κινητό μου μιας και τα προφίλ της στο facebook είναι όλα tinga όπως η ίδια γράφει. Και πώς να μην είναι άλλωστε.

Ματούλα, αν ποτέ σε γνωρίσω θα ήθελα να κάνουμε μια μεγάλη συζήτηση για πολλά πράγματα και να αποδειχθεί πως είσαι αν όχι όλο αυτό που εκπέμπεις μια έστω διαφορετική version του κρατώντας το κυρίως νόημα. Μέχρι τότε κι αν συμβεί ποτέ αυτό συνέχισε έτσι και μην αλλάξεις παρά μόνο είτε για να εξελιχθείς ακόμη περισσότερο ή αν εσύ το θελήσεις.