Δέκα τραγούδια του Παπάζογλου που μιλάνε στους σημερινούς 20άρηδες

Λέξεις: Ανδρέας Μιχελάκης

Πλέον η μουσική που ακούνε οι νέοι έχει αλλάξει αρκετά. Λίγοι είναι αυτοί που θα αφεθούν στη μελωδία ενός έντεχνου ή λαϊκού τραγουδιού. Όμως υπάρχουν καλλιτέχνες, που έχουν αφήσει ιστορία, είναι διαχρονικοί, και αξίζουν την προσοχή της νέας γενιάς. Ένας από αυτούς τους ήταν, είναι και θα είναι ο Νίκος Παπάζογλου, που στις 17 Απριλίου του 2011 έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 63 ετών.

Τα θυμόμαστε σήμερα, 20 Μαρτίου, ημέρα που γεννήθηκε ο Νίκος Παπάζογλου.

Διαβάστε σχετικά: Σαν σήμερα έφυγε το καρντάσι | Γράφει ο Γιάννης Τσολακίδης

Στη λίστα που ακολουθεί περιλαμβάνονται δέκα κομμάτια που κάθε νέος αξίζει να ακούσει, δέκα συνθέσεις που μιλούν απευθείας στην ψυχή των millenials κι ας μην έχουν – ακόμα – συνδέσει αυτό τον ήχο με τα προσωπικά τους βιώματα. 

#1 Αύγουστος (Στίχοι και σύνθεση: Νίκος Παπάζογλου)

Από τα πιο γνωστά, ίσως το πιο γνωστό τραγούδι του Παπάζογλου. Αυτό το τραγούδι μπορεί να συγκινήσει κάθε ηλικία, με την απαλή του μελωδία και τους εκπληκτικούς στίχους. Πιο συγκεκριμένα εδώ μιλάει για μια κοπέλα, που ποτέ δεν τόλμησε να πλησιάσει επειδή τη θεωρούσε πολύ όμορφη. Ποιος νέος δεν έχει νιώσει το συναίσθημα ότι είναι λίγος, ή όχι αρκετός για κάποια; Όμως αξίζει να πάρεις το ρίσκο, ακόμα κι αν σου βγει και σε κακό.

”Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά, την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε, καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά, διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε, θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό”

#2 Το όνειρο (Στίχοι και σύνθεση: Νίκος Παπάζογλου)

Το προσωπικά αγαπημένο τραγούδι του Παπάζογλου. Οι στίχοι μιλάνε για την απουσία ενός ανθρώπου από τη ζωή μας. Όμως εύκολα μπορεί να παραφραστεί και να κολλήσει σε μια περίπτωση ερωτικής απογοήτευσης – χωρισμού, που οι περισσότεροι εικοσάχρονοι τις βιώνουν αρκετά συχνά. Χώρια από αυτά, στα είκοσι μας αρχίζουμε σιγά σιγά να ωριμάζουμε και να πονάμε πιο πολύ με κάθε απώλεια, ακόμα κι αν δεν το δείχνουμε προς τα έξω.

”Πάει καιρός που έφυγες ξέρω σου λεν πως σ’ έχω ξεχάσει, μα τα σημάδια μέσα μου ούτε το ότι είσαι μακριά, ούτε ο καιρός θα σβήσει”

Διαβάστε ακόμα: Μια μέρα στο «Αγροτικόν» του Νικόλα | Γράφει ο Κωστής Ζαφειράκης

#3 Φεύγω (Στίχοι και σύνθεση: Ορφέας Περίδης)

Κομμάτι που μπορεί να δημιουργήσει έντονα συναισθήματα. Όταν είμαστε νέοι, δοκιμαζόμαστε σε πολλά νέα πράγματα. Όμως αυτό δεν είναι πάντα καλό. Μερικές φορές πρέπει να βρίσκουμε τη δύναμη και να φεύγουμε από πρόσωπα και καταστάσεις που μας φθείρουν. Γιατί όταν φεύγεις από κάπου, αυτομάτως αλλάζεις. Πολλοί θα αργήσουν να το συνειδητοποιήσουν, όμως ποτέ δεν είναι αργά. Εμένα προσωπικά μου θυμίζει την εποχή που έφυγα για φοιτητής, και ζώντας πλέον σε μια νέα πόλη, μπορούσα να παρουσιάσω έναν καινούριο εαυτό.

”Μπαίνω στο τρένο την αυγή για να με βρει σε άλλο μέρος, η μέρα ετούτη που θα μπει να με γλιτώσει από ‘κει που ήμουν ξένος”

#4 Στιγμές (Στίχοι: Πολυξένη Βελένη, σύνθεση: Νίκος Παπάζογλου)

Όπως λέει και το τραγούδι, είναι κάποιες στιγμές που ο καθένας μας τις κρατάει μέσα του και λειτουργούν είτε δίνοντας μας δύναμη, είτε μας κάνουν πιο ευάλωτους.. Γιατί όπως λέει και το τραγούδι, η γενιά μας είναι όντως θύμα κακής συγκυρίας. Αυτό που πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε, είναι πως η ζωή αποτελείται από στιγμές, γι΄ αυτό πρέπει να φροντίζουμε να είναι όμορφες, μέσα από τις δυσκολίες κάθε εποχής.

”Είναι κάτι στιγμές, σα μικρές πινελιές ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει, λείπουν λίγα ακριβά των χρωμάτων νερά, για να δώσουν του τόπου τη γνώση”

#5 Φύσηξε ο Βαρδάρης (Στίχοι και σύνθεση: Νίκος Παπάζογλου)

Ένα πιο ροκ κομμάτι, πιο εύκολο στο αυτί των νέων. Το τραγούδι αυτό καθ΄ αυτό κρύβει μεγάλο πόνο πίσω από τους στίχους του για τον καλλιτέχνη. Από μια άλλη οπτική, και εστιάζοντας στην πρώτη στροφή, γεμίζω αισιοδοξία. Γιατί κάθε φορά, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, όλο και κάποιος άνεμος θα φυσήξει και θα έρθουν καλύτερες μέρες.

”Φύσηξε ο Βαρδάρης και καθάρισε, ήλιος λες και τελείωσε ο χειμώνας, βγήκα μια βόλτα μπροστά της βρέθηκα, στάθηκα, κι απόμεινα κοιτώντας”

Διαβάστε σχετικά: Ο Νίκος στην Τούμπα | Γράφει ο Γιώργος Τούλας 

#6 Εγώ δεν είμαι ποιητής (Στίχοι: Λάζαρος Ανδρέου, σύνθεση: Νίκος Παπάζογλου)

Βλέποντας τη σημερινή νεολαία, απογοητεύομαι λίγο σε μερικά πράγματα. Κυρίως για την κρίση αξιών που υπάρχει. Αυτό το  πανέμορφο τραγούδι μας υπενθυμίζει την ταπεινότητα που πρέπει να μας διακατέχει σαν προσωπικότητες. Πράγμα που ξεχνάμε πολλοί, λόγω της έπαρσης και του νεαρού της ηλικίας μας.

”Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι, είμαι στιχάκι της στιγμής, πάνω σε τοίχο φυλακής και σε παγκάκι”

#7 Καρυάτιδα (Στίχοι και μουσική: Νίκος Παπάζογλου)

Τραγούδι διπλής σημασίας. Προφανώς για τον έρωτα που ακόμα δεν έχουμε βρει, αλλά μέσα από μια αλληγορία. Μέσα από αυτούς τους στίχους, γυρίζω αρκετά πίσω στα παιδικά μου χρόνια, τότε που ακόμα ερωτευόμασταν διάσημες ηθοποιούς και τραγουδίστριες που βλέπαμε μόνο από την τηλεόραση.

”Ποτές μου δεν την έχω δει, ούτε κι αυτή με ξέρει, μα σίγουρα πολύ συχνά, κοιτάμε το ίδιο αστέρι”

#8 Απόψε σιωπηλοί (Στίχοι και μουσική: Βάσω Αλλαγιάννη)

Αρκετά δυνατοί στίχοι, που είναι δύσκολο να τους συλλάβει ένας εικοσάχρονος, επειδή δεν έχει νιώσει ακόμα τόσο δυνατά συναισθήματα για κάποιον. Όμως, καλό είναι να είμαστε προϊδεασμένοι. Αυτό που κρατάω από το τραγούδι είναι πως όσο μεγαλώνει κανείς, τόσο περισσότερο συνειδητοποιεί, ότι η καλύτερη απάντηση σε μερικά ερωτήματα είναι η σιωπή.

”Απόψε είμαστε κι οι δυο μας σιωπηλοί, ακόμα και οι λέξεις φοβήθηκαν τα χείλη,το ξέρω θα μου δώσεις ένα φιλί, και θα μου πεις να μείνουμε δυο φίλοι”

Διαβάστε σχετικά: Ο Νίκος πήρε το βαρκάκι του | Γράφει η Έφη Σταμούλη 

#9 Πότε Βούδας πότε Κούδας (Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης, σύνθεση: Πέτρος Βαγιόπουλος)

Σίγουρα ένα από τα τραγούδια που άκουγα λάθος στίχους όταν ήμουν μικρός, αφού πάντα νόμιζα πως κάπου υπάρχει ένας Σκιούδας. Διαχρονικό κομμάτι, που αν και πλέον οι μουσικές προτιμήσεις των νέων έχουν αλλάξει, πάντα με αυτό το κομμάτι θα ξεσηκώνονται, θα τραγουδάνε και θα χορεύουν.

”Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι”

#10 Σαν μια ταινία (Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης και Νίκος Ξυδάκης, σύνθεση: Νίκος Ξυδάκης)

Σύντομο τραγούδι, μόλις ένα λεπτό και είκοσι δευτερόλεπτα. Κι όμως είναι ικανό να σου προκαλέσει έστω και μια μικρή συγκίνηση. Γεννιόμαστε ουσιαστικά, χωρίς να το επιλέξουμε, σε ένα μέρος που και πάλι δεν επιλέγουμε, με μια οικογένεια που.. μαντέψτε.. πάλι δεν επιλέγουμε. Όλα μοιάζουν δηλαδή τυχαία. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως είναι, αφού το καθορίζουμε εμείς. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι στη ζωή μας, εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές και όχι οι κομπάρσοι.

”Σαν μια ταινία γυρνάει η ζωή μου και πρωταγωνιστείτε προτού να το σκεφτείτε, κι εγώ κομπάρσος στην καρδιά της, μα ποιος θα το δει το τέλος να μου πει”