Δεν σε ξέχασα ποτέ

Η Ζάνα, ο Γκάμπι, ο Ιντό, η Γράσια, αλλά και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές του έργου (γιατί για μένα όλοι οι αφηγητές της ιστορίας πρωταγωνιστούν) επαναφέρουν την ιστορική μνήμη ενός κόσμου που εξοντώθηκε βίαια και λησμονήθηκε άδικα. Θέτουν διάφορα ζητήματα: την αδιαφορία που επέδειξαν πολλοί συμπολίτες για την τύχη των γειτόνων τους αλλά και την έμπρακτη στήριξη που επέδειξαν άλλοι την ίδια χρονική στιγμή. Τον έρωτα, τον έρωτα που υπάρχει, είναι κυρίαρχος, ακόμη και σε συνθήκες υπέρτατης εξαθλίωσης, την ώρα που οι περισσότεροι διαρκώς καταδιώκονται, τη στιγμή που σχεδόν όλοι μάχονται, όταν η πλειονότητα εξοντώνεται, αλλά κυρίως όταν η μειονότητα επιβιώνει. Τη μετανάστευση, εξακολουθητική συνθήκη ζωής για τον εβραϊκό αλλά και για πολλούς άλλους λαούς που δοκιμάζονται.

Όλα αυτά συνθέτουν και τη δική μου κληρονομιά. Με τα σεφαραδίτικα, που άκουγα να μιλούν στο σπίτι παππούδες, γιαγιάδες και γονείς. Με το παράπονο, βέβαια, γιατί η δική μου γενιά καταλαβαίνει πλέον λίγες μοναχά ισπανοεβραϊκές λέξεις. Με την ανησυχία της συναισθηματικής αποστασιοποίησης που ίσως στιγματίσει τις επόμενες γενιές. Αλλά και με την υπέρτατη ανάγκη διαχείρισης της μνήμης των πολλών «απόντων». Και, κυρίως, με την άνιση συχνά μάχη απέναντι σε όσους αμφισβητούν τα αναμφισβήτητα.

H Zάνα δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο, αν και βλέπω ότι η εποχή μας, άκρως ρεαλιστική, διψά για αληθινά γεγονότα. Το κοινό, μ’ άλλα λόγια, αναγνωστικό, θεατρικό ή άλλο, θέλει συνήθως, να γνωρίζει, και τέρπεται μάλιστα, από τις περιπέτειες αληθινών προσώπων. Η Ζάνα – η πρωταγωνίστρια του έργου – είναι επινοημένη από τη συγγραφική μου φαντασία, ωστόσο μπορείς να κάνεις πάντα συνειρμούς. Ως προς τον χώρο δράσης, αλλά γεγονότα συνέβησαν και άλλα είναι υποθετικά. Κι αυτά όμως, τα υποθετικά, συνάγονται, ακόμα και συνειρμικά, από τα πραγματικά γεγονότα, τα οποία είναι, συνήθως, άμεσα συσχετισμένα με τις συνειδησιακές διαδικασίες του προσώπου που ανακαλεί το όποιο γεγονός.

Είπα, λοιπόν, να το δοκιμάσω: να συνδυάσω τις εικόνες, οι οποίες αφηγούνται από μόνες τους ξεχωριστά την ιστορία, τους ήχους, που αποτυπώνουν ποικίλες όψεις τους σεφαραδίτικου πολιτισμού, αλλά και την πρόζα, στην οποία «βουτώ» για πρώτη φορά.Εμένα, γενικά, μ’ αρέσει να πειραματίζομαι σε διαφορετικά είδη λόγου, θα το διαπιστώσεις αν δεις την θεματολογία των βιβλίων μου. Δεν δέχομαι, ίσα ίσα, θεωρώ πως είναι πολύ δεσμευτικό αυτό που υποστηρίζουν κάποιοι, ότι δηλαδή αν ασχολείσαι με την έρευνα και με τα πιο ακαδημαϊκά θέματα, δεν νομιμοποιείσαι να καταπιάνεσαι με άλλα είδη γραφής.

«Δεν σε ξέχασα ποτέ»

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει το έργο του Λέοντα Α. Ναρ «Δεν σε ξέχασα ποτέ», σε σκηνοθεσία Μιχάλη Σιώνα, στην αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης του Κτιρίου Μ2 του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο της θεματικής ενότητας «Πόλεμος, Μετανάστευση, Προσφυγιά».

Μια μουσικοθεατρική παράσταση για έναν έρωτα που, μετά από πολλές περιπέτειες, αν και ανεκπλήρωτος, αναζητά δικαίωση. Μια παράσταση για τη ζωή μιας διάσημης τραγουδίστριας που τραγουδάει επί σκηνής 10 σεφαραδίτικα  και ρεμπέτικα τραγούδια, μερικά από τα οποία γνωρίζουμε, κυρίως, από την ελληνική εκδοχή τους («Μικρός αρραβωνιάστηκα», «Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει», «Μισιρλού» κά.).

Ένα έργο, που θυμίζοντας πώς οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν κάποτε μετανάστες, τιμάει την ιστορία της ισραηλιτικής κοινότητας Θεσσαλονίκης και υπενθυμίζει πως στην πόλη αυτή κάποτε ζούσαν αδερφωμένοι Ορθόδοξοι, Εβραίοι και Οθωμανοί.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σκηνοθεσία: Μιχάλης Σιώνας Σκηνικά – Κοστούμια: Γιάννης Κατρανίτσας Φωτισμοί – Διδασκαλία κάμερας: Χάρης Πάλλας Video mapping: Κλεάνθης Καραπιπέρης Βοηθός σκηνοθέτη: Λίλα Βλαχοπούλου Οργάνωση Παραγωγής: Ναταλία Λαμπροπούλου

Παίζουν οι ηθοποιοί: Καλεμκερίδου Σοφία, Χαρίσης Γιάννης

Μουσικοί επί σκηνής: Καμπουρίδου Στέλλα, Μιναχείλης Γιώργος, Σαρηγιαννίδης Ηλίας

*ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 31 Μαρτίου 2017 έως 02 Απριλίου 2017 Παρ|Σαβ|Κυρ, 21:00 (ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΡΙΑΔΗΣ Μ2)

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ 15€, 12€, 10€ (μαθητικό – φοιτητικό – κάρτα ανεργίας – άνω των 65), 7€ (ομαδικό)