Εμβληματικές φιγούρες στα ξενοδοχεία του κόσμου

Τα αυτιά των ενοίκων των διπλανών δωματίων είναι τεντωμένα. Κάθε βράδυ στήνουν αυτί και περιμένουν την Άβα και τον ταυρομάχο της να τσακώθουν, τον Σαλβαντόρ να ταίσει τον μυρμηγκοφάγο του, τον Έρνεστ και τον Όρσον να σκοντάψουν μεθυσμένοι σε κάποιο σκαμπό, τον Τζον και την Γιόκο να μιλήσουν για την είρηνη και τον Τρούμαν να παραδεχτεί ότι είναι ο βασιλιάς της Νέας Υόρκης. Τα δωμάτια των ξενοδοχείων “ποτίζουν” με τα λόγια και τις σκέψεις μοναδικών ανθρώπων.

Η σουίτα 106-107 του Meurice στο Παρίσι

Οι τοίχοι της περίφημης σουίτας «106-107» του ξενοδοχείου Meurice στην οδό Ριβολί θα είχαν σίγουρα να μαρτυρήσουν πολλά. Το δωμάτιο έχει στεγάσει πάμπολλες φορές τον μεγαλοφυή Σαλβαντόρ Νταλί και την γυναίκα του Γκαλά. Μπορούμε να φανταστούμε εκείνον με το μπλε ναυτικό κουστούμι του και πιθανόν παρέα με τον τεράστιο μυρμηγκοφάγο του, μιλά με νεαρούς καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, θαυμαστές του, ενώ εκείνη, οπού στα μάτια του ενσάρκωνε το απόλυτο, μούσα, σύντροφος, γραμματέας να κρατά την ζωή του σε μια τάξη και παράλληλα να του χορηγεί κοκτέιλ υπνωτικών. Ο Νταλί είναι ερωτευμένος με το Παρίσι κιόλας από το 1927, όπου και πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στην πόλη, ζώντας λίγο ασύστολα τις επισκέψεις του εκεί μέχρι να γνωρίσει την Γκαλά. Με την γνωριμία τους έκοψε κάποιες από τις «κακές συνήθειες» του αλλά όχι αυτή της σουίτας στο Meurice στην οποία διέμενε με την σύζυγο του τουλάχιστον δύο μήνες τον χρόνο.

Ο ‘Ορσον Γουέλς σε έναν παράδεισο μακριά από βόμβες

Ρίο Ντε Τζανέιρο. 1942. Ο «ευφυέστερος άνθρωπος που γέννησε ποτέ το Hollywood» είναι μόλις 27 χρονών και καταφθάνει στο Copacabana Palace οδηγώντας ένα κάμπριο σπορ αμάξι και με μια μηχανή να τον συνοδεύει. Έχει έρθει για γυρίσει το «It’s all true», ένα ντοκιμαντέρ στο οποίο προσπαθεί να αποτυπώσει καθαρή και αληθινή την εικόνα της Λατινικής Αμερικής. Ο λόγος για τον μεγαλοφυή κύριο Όρσον Γουέλς και το ντοκιμαντέρ που δεν ολοκλήρωσε ποτέ, καθώς ο νεαρός δημιουργός –και λάτρης της «καλής ζωής»- αρχίζει να «χάνεται» όλο και πιο συχνά στα στενά του Ρίο μαζί με  βραζιλιανές καλλονές και ένα μπουκάλι ρούμι. Βάση όλων των «εξορμήσεων» του είναι το κοσμοπολίτικο Copacabana Palace όπου εκείνη την περίοδο αποτελεί έναν παράδεισο για διασημότητες, stars, και τυχοδιώκτες μακριά από τις βόμβες και τον θάνατο της Ευρώπης.

Η Νέα Υόρκη χορεύει μασκοφορεμένη στον ρυθμό του Τρούμαν

1966. Η κοσμική ζωή της Νέας Υόρκης «ανήκει» στον Τρούμαν Καπότε. Ο ίδιος απολαμβάνει την δύναμη του από την σουίτα 437 του ξενοδοχείου Plaza βλέποντας τους κοσμικούς της πόλης να «σφάζονται» για μια πολυπόθητη πρόσκληση για τον μεγαλειώδη χορό μασκαράδων που διοργανώνει. Ο Καπότε έχει μια ιδιαίτερη αγάπη για το Plaza, η οποία φαίνεται και από την πρώτη σκηνή του Summer Crossing, της πρώτης του νουβέλας ;oπου εκτυλίσσετε σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου. Το «Black and White Ball» γίνεται προς τιμήν της εκδότριας Katharin Graham και η όλη εκδήλωση έχει «γραμμένο» το όνομα του Τρούμαν Καπότε παντού γύρω της. Εκατοντάδες κοσμικοί, κατακόκκινα τραπεζομάντιλα, χρυσά κηροπήγια, 450 μπουκάλια σαμπάνιας Taittinger, το δείπνο να σερβίρεται τα μεσάνυχτα, ενώ έχουν προηγηθεί για πολλούς από τους καλεσμένους ιδιωτικά πάρτι όπου διοργάνωσαν φίλοι του Τρούμαν. Το συνολικό κόστος του χορού έφτασε τα 16,000 δολάρια. Το Βlack and White Ball χαρακτηρίστηκε ως ο κολοφώνας της κοινωνικής ιστορίας της Νέας Υόρκης.

Η σταρ ο ταυρομάχος και το Wellington

H Άβα Γκάρντερ ουρλιάζει στον πιο περιζήτητο ταυρομάχο του κόσμου, εκείνος φεύγει από το δωμάτιο του ξενοδοχείου Wellington. Οι κακίες γλώσσες αργότερα λένε ότι η Γκάρντερ κατέβασε 25 ποτήρια ουίσκι περιμένοντας να γυρίσει ο Λουίς Μιγκέλ Δομινγκίν. O Δομινγκίν το 1954, οπότε και συνδέεται με την Άβα Γκάρντερ, είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος torero στον κόσμο, αγαπητός σε όλη την Ισπανία και έχει συνδεθεί φιλικά με μεγάλα πνεύματα της εποχής όπως ο Χέμινγουεϊ και ο Πικάσο. O Χέμινγουεϊ μάλιστα τον περιγράφει ως έναν «συνδιασμό Δον Ζουάν και Άμλετ» ενώ η ίδια η Άβα Γκάρντερ λέει πως «ήταν ψηλός και υπερήφανος και χωρίς καμία αμφιβολία γεννημένος για εμένα». Το ζευγάρι περνά πολλά βράδια στο ξενοδοχείο της οδού Βελάσκεθ, καυγαδίζοντας, μεθώντας, κάνοντας έρωτα, έως ότου η σχέση τους περνά στην ιστορία. Η σουίτα που διέμενε το ζευγάρι σήμερα έχει το όνομα της Άβα Γκάρντερ ως φόρος τιμής σε μια «άλλη εποχή».

Η Κούβα που αγάπησε ο Χέμινγουεϊ

Δεκαετία του ’30. Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ φτάνει για πρώτη φορά στην Κουβά με έναν γνωστό του που διακινεί ρούμι πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Λίγες ώρες μετά ο Έρνεστ ακουμπά την γραφομηχανή πάνω στο γραφείο του δωματίου 511 του ξενοδοχείου «Ambos Mundos». Ο ερωτάς του με το νησί είναι κεραυνοβόλος, πράγμα που τον κάνει να το επιλέξει ως μόνιμο ορμητήριο του για τα περισσότερα χρόνια της ζωής του. Ο 30αρης συγγραφέας εμπνέεται από την Κουβά, δουλεύει 8 ώρες την ημέρα και μετά γυρνά στους δρόμους και στο λιμάνι της Αβάνας, αμφότερες οι δραστηριότητες του συνοδεύονται με μπόλικο αλκοόλ. Πολλά χρόνια αργότερα θα δηλώσει «Αυτό το ξενοδοχείο είναι πολύ καλό μέρος για να γράφεις» πράγμα πέρα για πέρα αληθινό αφού κάτω από την στέγη του «Ambos Mundos» γράφει το «Για ποιον χτυπά η καμπάνα». Το δωμάτιό του, στον τελευταίο όροφο του κτιρίου έχει γίνει μουσείο και έχει καταστήσει το ξενοδοχείο αυτό πόλο έλξης για τους χιλιάδες τουρίστες που περνάνε από την Αβάνα.

Το μυθικό Chelsea Hotel

To Chelsea Hotel δεν έχει έναν πρωταγωνιστή. Είναι μια ζωντανή εγκυκλοπαίδεια λογοτεχνίας, rock ‘n roll, σκανδάλων, καθημερινότητας και ποπ κουλτούρας. Στο Chelsea Hotel o Σιντ (Βίσιους) και η Νάνσι του πέρασαν στο δωμάτιο 100 την βραδιά του θανάτου της. Στο Chelsea Hotel o Αρθούρ Κλάρκ έγραψε το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» και ο Γουίλιαμ Μπάροουζ το «Γυμνό Γεύμα». Στο Chelsea Hotel η Μαντόντα ποζάρει για το βιβλίο της «Sex». Στο Chelsea Hotel o Λέοναρντ Κόεν γράφει το Chelsea Song για την part-time συγκάτοικό του στο ξενοδοχείο, Τζάνις Τζόπλιν ενώ ο  Μπομπ Ντίλαν φλερτάρει την Εντι Σέντγουικ, για την οποία υπάρχει υποψία ότι έχει γράψει το «Just Like Α Woman». Στο Chelsea Hotel έζησε για ένα διάστημα και ο Άντι Γουόρχολ και γύρισε το «Chelsea Girls». Ο συγγραφέας μουσικών βιογραφιών Μπάρι Μάιλς το χαρακτήρισε «το ξενοδοχείο ροκ-εν-ρολ, γιατί μπορούν να συμβούν τα πάντα. Μπορεί να μπεις κρατώντας στην αγκαλιά σου έναν πιγκουίνο και να μη δώσει σημασία κανένας». Την δεκαετία του ’60 ηθοποιοί, μουσικοί, στυλίστες, παραγωγοί, ζωγράφοι, γλύπτες, αρχιτέκτονες ζουν μια ζωή χωρίς ιδιαίτερες δεσμεύσεις στο Chelsea Hotel, στο μέρος που τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Το Bed In του Τζον και της Γιόκο

Στις 20 Μαρτίου του 1969 ο Τζον Λένον και η Γιόκο Όνο παντρεύονται. To γεγονός παίρνει τεράστιες διαστάσεις και ο Τζον και η Γιόκο αποφασίζουν να συνδυάσουν το γαμήλιο ταξίδι τους με μια ιδιαίτερη διαμαρτυρία. To ζευγάρι περνά από τις 25 έως και τις 31 Μαρτίου ξαπλωμένο στο κρεβάτι της προεδρικής σουίτας του ξενοδοχείου Χίλτον στο Άμστερνταμ ενώ μιλά 12 ώρες την ημέρα (9.00-21.00) με δημοσιογράφους από όλο τον κόσμο. Το Bed In αποτέλεσε μια ειρηνική διαμαρτυρία υπέρ της ειρήνης, κατά του πολέμου που μαίνεται στο Βιετνάμ. O Τζον και Γιόκο παρόλες τις φήμες ότι το Bed In θα περιλάμβανε ερωτικές περιπτύξεις απλά καθόντουσαν στο κρεβάτι του δωματίου 902, μιλώντας για την ειρήνη με συνθήματα όπως «Hair Peace» και «Bed Peace» να στολίζουν τους τοίχους του δωματίου.