Ένα ταξίδι μέσα από τα ημερολόγια εγκλεισμού εικαστικών καλλιτεχνών
Ημέρες εγκλεισμού, εικαστικά ημερολόγια.
Ημέρες εγκλεισμού, σιωπής, απομόνωσης, απόστασης αλλά και ενδοσκόπησης και δημιουργίας. Ένα ταξίδι μέσα από τα ημερολόγια εγκλεισμού εικαστικών καλλιτεχνών μας.
1. Ράνια Εμμανουηλίδου
«Όταν το παλιό πεθαίνει και το καινούριο αργεί να γεννηθεί, η ανθρωπότητα γεννά τέρατα».
Η ανασφάλεια σχετικά με τον covid-19 έχει αναχθεί σε βασικό άξονα ανασύνθεσης των δυνάμεων σε διεθνές επίπεδο, δημιουργώντας μία δυστοπική συνθήκη εγκλεισμού υπό το δίλλημα τάξη ή αταξία, ατομική υπευθυνότητα ή ανευθυνότητα.
Ξεπερνώντας σταδιακά αυτή την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που για ευνόητους λόγους μας έχει καθηλώσει, είναι σημαντικό να μην ξεχάσουμε ότι τίποτα δεν ήταν και δεν είναι δεδομένο: ανθρώπινα δικαιώματα, παιδεία, επαρκής πληροφόρηση, περιβάλλον.
Στην επερχόμενη οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, θα καταφέρουμε να ανταποκριθούμε με ευαισθησία, ετοιμότητα, συμμετοχικότητα και αλληλεγγύη, ώστε να μην νομιμοποιήσουμε εκ νέου ένα διεθνές καθεστώς ανισοτήτων, ελέγχου ελευθεριών, δικαιωμάτων και περιβαλλοντικής καταστροφής χωρίς τέλος;
Η Ράνια Εμμανουηλίδου παρουσιάζει κάποια από τα έργα που είναι σε εξέλιξη και έχουν δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού λόγω του covid-19.
Αυτό το διάστημα συμμετέχει στην έκθεση «Είκοσι συνεργάτες, μία έκθεση», στην γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου, στην Θεσσαλονίκη και στην έκθεση Hypnagogia, στην γκαλερί Nitra, στην Αθήνα (online), οι οποίες λόγω των συνθηκών είναι επισκέψιμες μόνο online.
Courtesy έργων: Γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου
www.zinaathanassiadougallery.
http://www.nitragallery.com/
2. Γιώργος Κόφτης
Ο τίτλος του έργου είναι ”Lockdown/κλεισμένοι στο σπίτι”, είναι (ελλείψει μοντέλου) αυτοπροσωπογραφία. Παρόλαυτα αυτός δεν είμαι εγώ, είναι ένα άνθρωπος κλεισμένος σπίτι. Έγινε στην αρχή μόλις, αυτού του παράξενου ταξιδιού που καλούμαστε να περάσουμε μαζί όλοι και ο καθένας μόνος. Οι σκέψεις μου εκείνη την στιγμή, όχι πως έχουν αλλάξει ακόμα, (απλά ίσως έχουμε συνηθίσει την νέα αυτή πραγματικότητα λίγο), ήταν για αρχή το σοκ του να μην ξέρω τι συμβαίνει. Αυτό με τρόμαξε περισσότερο, η απουσία ασφαλούς πηγής ενημέρωσης, αισθανόμουν τρόμο, ένα άδειασμα στο στομάχι. Αργότερα μετριάστηκε αυτός ο φόβος και ήρθε ο κοινός για όλους, τι θα απογίνουμε, οι γονείς μας κτλ. Ζούμε μια ιστορική συγκυρία από πάρα πολλές απόψεις, έχει φέρει φοβερή αναταραχή κάτι τόσο μη αναμενόμενο, που μας έχει αφήσει άναυδους σε μεγάλο βαθμό. Σημασία προς στιγμήν έχει να μην αφήσουμε τον ατομισμό να υπερκαλύψει την αλληλλεγύη και πρωτίστως να μην αφήσουμε την άρνηση κάποιων ανθρώπων να επηρεάσει μια συλλογική προσπάθεια. Οι πάρα πολλές μελλοντολογίες βλάπτουν επίσης, εκτός αν έχουμε κανέναν Νοστράδαμο ανάμεσά μας οπότε πάω ένα πάσο. Υπομονή και αγάπη σε όλους, να το περάσουμε όσο πιο στωικά και αναίμακτα γίνεται.
Γ. Κόφτης, εικαστικός
https://www.facebook.com/
https://www.georgekoftis.com/
https://www.instagram.com/
3. Ειρήνη Καραγιαννοπούλου
Ανοίγω το παράθυρο κι ακούω τους ήχους της πόλης. Ειδικά το πρωί, νιώθω πως βρίσκομαι σ’ ένα μικρό ορεινό χωριό: έχουν σωπάσει οι κόρνες των αυτοκινήτων και των λεωφορείων, δεν ακούγονται πια τα κομπρεσέρ, ούτε ο παλιατζής ή ο άνθρωπος που αλλάζει το χώμα. Ως κι ο φωταγωγός είναι ήσυχος κι ας βρίσκονται όλοι μέσα. Ακούω ωστόσο τιτιβίσματα, γατούλες, ένα αγοράκι που παίζει πιάνο και το χάδι του αέρα στα φύλλα της νεραντζιάς. Μπορεί να περιμένω την απελευθέρωση από τον covid-19 με λαχτάρα, η αλήθεια είναι όμως οτι κατά βάθος απολαμβάνω το νέο soundtrack της Αθήνας.
https://www.instagram.com/
