Ένα ταξίδι μέσα από τα ημερολόγια εγκλεισμού εικαστικών καλλιτεχνών
Ημέρες εγκλεισμού, σιωπής, αλλά και δημιουργίας.
Λέξεις-Εικόνες: Νόπη Ράντη
Ημέρες εγκλεισμού, σιωπής, απομόνωσης, απόστασης αλλά και ενδοσκόπησης και δημιουργίας. Ένα ταξίδι μέσα από τα ημερολόγια εγκλεισμού εικαστικών καλλιτεχνών μας.
1. Γιώργος Κεβρεκίδης
Εξακολουθώ να βιώνω τον εγκλεισμό ως άσκηση αυθυποβολής, προκειμένου να απελευθερώσω ενέργειες, με φόντο ένα μισάνοιχτο τραπέζι πινγκ πονγκ, βαλμένο εν επαφή με τον τοίχο, τον επενδεδυμένο από καθρέφτη. Την άξαφνη απώλεια του τελευταίου, εν ζωή, υπέργηρου «συνεπιβάτη» μου, εκείνου που στήναμε παρτίδες λιγοστής αδρεναλίνης, αντικαθιστώντας τα μπαλάκια με άνισες δόσεις αυτοάνοσης ντοπαμίνης, δε μπορούσα παρά να την συμπεριλάβω στη νέα συνθήκη, οπτικοποίησης του οικείου. Αφού στο άκουσμα ενός μαζικού, αποτρόπαιου ακρωτηριασμού της «ευπαθούς», ηλικιακά, ομάδας πληθυσμού, εν είδει του πιο άκομψου «τελεολογικού» αστείου, ολοένα κι ενδυνάμωνε μέσα μου η οικουμενικότητα μιας ατομικής λαβωματιάς.
Τις αφανείς ουλές μιας ντετερμινιστικής πλέον κατάστασης, ξεκίνησα να μετουσιώνω σε χειρωνακτική άσκηση ψυχικού ξεδιαλύματος. Κι ανασκάλεψα άλμπουμ φωτογραφιών, ως πρόσφορο μέσο για την οπτικοποίηση των πιο δυνατών μου αναμνήσεων, από τη μέχρι πρότινος γονική συντροφιά, σχεδιάζοντας νευρικά με σοφτ πάστελ πάνω σε χαρτονένια περισσεύματα. Ξεδιπλώνοντας παράλληλα τη δική μου νέα αφήγηση, με όχημα τις πιο «φωναχτές» λέξεις και τις πιο σταράτες κουβέντες.
Έτσι θέλησα να αντισταθμίσω ένα επιπλέον βάρος, ενός έξωθεν υποβληθέντος καταναγκασμού σε εκούσια παραμονή κατ’οίκον, για όσο χρειαστεί. Απνευστί καταπίνοντας τα θανατηφόρα μαντάτα, που μου πετιόντουσαν στα μούτρα σαν τον πιο εκπαιδευμένο παραλήπτη. Κι όσο τα τηλεοπτικά ραπόρτα γέμιζαν από κοφτές συστάσεις του «μη» εκείνο «μη» το άλλο, άλλο τόσο επιδιδόμουν εγώ σε ακατάπαυστη «πολυλογία», θέλοντας να ξορκίσω το «αναθεματισμένο» μότο #μένουμεσπίτι. Βρίσκοντας δημιουργικό καταφύγιο στο όταν #μέναμεσπίτι.
#μέναμεσπίτι #σουβλίζαμεοβελία ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΑΦΗΓΗΜΑ. 35 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ. Την Άνοιξη προϋπαντούσε γλυκό κελάηδημα ανενόχλητων, αντιπαθητικών αηδονιών, ανεντόπιστων μες τα φυλλώματα των κωνοφόρων δέντρων της αυλής. Στην εσωτερική αυλή ψήσαμε το αρνί, ανήμερα του Πάσχα που σύμφωνα με το πεπραγμένο εορτολόγιο, έπεφτε 14 Απριλίου. Εγώ κοιμόμουν ακόμη, με την αυγοκομμένη επίγευση μαγειρίτσας στο στόμα, αφού η τελετή της Αναστάσεως με είχε κρατήσει άγρυπνο ως τις πρώτες πρωινές ώρες. Οι δικοί μου είχαν αναλάβει ήδη το πασχαλινό πόστο τους. Εκείνος, από νωρίς είχε “σκάψει το λάκκο” στο ανυπεράσπιστο αμνοερίφιο, είχε μπήξει στο χώμα τους σιδερένιους σιγμοειδείς υποδοχείς της σούβλας, είχε προνοήσει για την απαραίτητη πόση οίνου, όσο θα διαρκούσε το ιεροτελεστικόν έθιμον. Εκείνη από την άλλη, αφανής, υποστηριχτική υπηρεσία. Βρισκόταν επί ποδός, συχνά ανεβοκατεβαίνοντας την άβολη μεταλλική κλίμακα που οδηγούσε στα “έγκατα” του σπιτιού, μην τύχει και λείψει κάτι του άξιου ψήστη (από άφθονη ποσότητα λαδολέμονου για τακτική αμνοεφίδρωση, χειροποίητα κουλουράκια, κάτι ραγισμένους, αφάγωτους κρόκους, εν είδει δεκατιανού κολατσιού). Η αυλή γέμιζε από φανταστικές συγχορδίες που περιλάμβαναν, πότε τις δικές τους φωνές αντιπαράθεσης και πότε τις “φωνασκίες” των ξερογλειφόμενων, από ψηλά, αοιδών…Το φετινό Πάσχα θα κυριαρχήσει η “τετράγωνη λογική” ή “square of opposition” (αγγλιστί), όπως εμφανίζεται για πρώτη φορά στο έργο του Αριστοτέλη “Περί Ερμηνείας” η σχέση “Τετραγώνου” και “Λογικής”, σε κάτι που ονομάζει “Τετράγωνο Αντίθεσης”. Άλλη τη λένε λογική του “στόκου”, άλλοι πάλι την ερμηνεύουν ως μια λογική υπέρ αναλυτική. Στο καρέ χαρτόνι θα συνταιριάξω χρώματα κι αρώματα της εποχής του #μέναμεσπίτι. Η σκουριά των χρόνια αφρόντιστων υποδοχέων της σούβλας θα πάρει τη θέση της στο κάδρο, πλάι στην ξερολούκουμη κρούστα του ηδονιστικά ξεπετσιασμένου αμνού. Το φετινό Πάσχα θα χω όλα τα αποδημητικά «πουλιά» και πάλι πλάι μου, σε φουλ enorchestrated, dolby surround, version, ενώ τα τραυματικά ίχνη του σκαμμένου λάκκου θα απαλύνονται τεχνηέντως, κάτω από τον συνθετικό χλοοτάπητα…
(ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡ.ΚΕΒΡΕΚΙΔΗΣ, Νέα Αρτάκη, 01/04/2020)
ΕΡΓΟ 1 / Εις μνήμην V, 24.5×24.5cm…(nwip) #familymoments #easter1985 #mothermemories #fathermemories #softpasteldrawing #march #2020
“Αυτό είναι. Δεν είναι άλλο από αυτό”. Λέω καθημερινά στον αντανακλώμενο, στον τοίχο από καθρέφτη, νέο συνένοικο. Παρέα με τους στίχους:
This earth will grow cold, a star among stars and one of the smallest, a gilded mote on blue velvet– I mean this, our great earth. This earth will grow cold one day, not like a block of ice or a dead cloud even but like an empty walnut it will roll along in pitch-black space … You must grieve for this right now –you have to feel this sorrow now– for the world must be loved this much if you’re going to say “I lived” …
Trans. by Randy Blasing and Mutlu Konuk (1993)
(“ON LIVING III”, Nazım HİKMET/ February 1948)
ΕΡΓΟ 2 / On living III, 100x70cm… #nazimhikmet #poetry #newworkinprogress #softpasteldrawing
https://www.kevrekidisgiorgos.
https://www.facebook.com/
2. Μαρία Βοζαλή
Την πρώτη μέρα του εγκλεισμού ξύπνησα και νόμιζα ότι κάποιος μου κάνει πλάκα
Την δεύτερη μέρα πέρασαν αστραπιαία χιλιάδες σκέψεις και εικόνες από το μυαλό μου, χωρίς να έχω την παραμικρή ανάγκη να τις βάλω σε τάξη
Την τρίτη… τίποτα
Την τέταρτη μέρα, έφερα το σπίτι άνω κάτω
Την πέμπτη μέρα όταν συνειδητοποίησα ότι όσο και να γυρίζω από δωμάτιο σε δωμάτιο δεν μπορώ να ξεφύγω από τον εαυτό μου, κατάλαβα ότι ήρθε η ώρα να ξανασυστηθούμε.
Την άλλη μέρα ένιωσα τυχερή, όταν βρέθηκα στο εργαστήριό μου. Ο χρόνος σταμάτησε. Οι σκέψεις, οι εικόνες, οι φόβοι, όλα βρέθηκαν να αιωρούνται σε μια απόκοσμη ησυχία. Μπήκα σε απομόνωση αλλά στην απομόνωση που επέλεξα εγώ, θέτοντας τους δικούς μου όρους.
Έτσι έγινε η καθημερινή μου ρουτίνα, μια στρατηγική αντιμετώπισης . Ομολογώ πως η ρουτίνα ποτέ δεν ήταν μια ελκυστική κατάσταση για μένα, αλλά μπορώ να αναγνωρίσω ότι αυτές τις μέρες που είναι τόσο αλλόκοτες, με ξεκουράζει και μου δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας.
