Πλανήτης Γη καλεί David Bowie

 Ground control, to David Bowie: “May God’s love be with you”…

Όλη τη δεκαετία του 2000 – και λίγο πιο πριν – ήμασταν μια μεγάλη παρέα στη Θεσσαλονίκη. Οι πιο πολλοί από εμάς είχαμε γαλουχηθεί στην πλατεία Ναυαρίνου για κάποια χρόνια, είχαμε ασπαστεί τη ροκ σε όλες της τις μορφές και συχνάζαμε σε όλα σχεδόν τα ροκ μπαρ της πόλης. Στα σπίτια μας και τη δισκοθήκη μας δέσποζαν κασέτες και cd των αγαπημένων μας συγκροτημάτων και τραγουδιστών και στις εξόδους μας καταλήγαμε – ή αρχίζαμε συχνά από εκεί – στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι».

Έχω συχνά μια εικόνα από εκεί, με τον τότε dj του μαγαζιού, τον Αλέξανδρο, να παίζει το «Space Oddity» του David Bowie παραγγελία από εμένα και με τον Κλεάνθη, τον ιδιοκτήτη, να μας κερνάει σφηνάκια Jägermeister. Και να σιγοτραγουδάμε: «Ground control, to Major Tom». Ο David Bowie όχι μόνο ήταν πάντα αθάνατος και «για πάντα» στο μυαλό και την καρδιά μου, αλλά και μια φωνή που όταν την ακούω πάντα με εξιτάρει. Η πιο «σέξι» φωνή στην ιστορία της ροκ, για το δικό μου αφτί…

Ήμουν 19 χρονών, όταν ο Ηλίας μου έδωσε το πρώτο cd του David Bowie, για να το αντιγράψω. Μέχρι τότε δεν τον είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση, ήταν πολύ εκκεντρικός για τα γούστα μου, η μουσική του με ξένιζε. Αρκούσε μια κουβέντα με την παρέα μου ένα βράδυ, για να γίνω φαν. Και να γίνει η μεγάλη μου αγάπη…

Την ίδια χρονιά άκουγα σχεδόν καθημερινά το «Space Oddity», το κομμάτι αυτό έγινε ένα από τα στάνταρντ που ζητούσα στα μπαρ που κυκλοφορούσαμε, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα.

Θεωρούσα – και το θεωρώ ακόμη – ότι ο David Bowie ήταν ο πιο σέξι τραγουδιστής, ειδικά όσο περνούσαν τα χρόνια. Το ίδιο και η Άννα, το ίδιο και η Φανή που, περιέργως, τον ερωτεύτηκε επίσης. Απ’ όσο θυμάμαι καλά, το ίδιο και ο Χρήστος, το ίδιο και ο Λάζος, που σιγόνταραν.

Soundtracks…

Οι μουσικοί μου ορίζοντες, εξελίχθηκαν με τη μουσική του. Μου έγινε πιο εύκολο να ακούω ηλεκτρονική μουσική, ξέροντας ότι έχει αρχίσει από μια ιδιοφυία του καλλιτεχνικού χώρου, που «κρατούσε» ήδη από αρκετά πριν γεννηθώ. Έγινα πιο ευέλικτη και μαζί με το «Ziggy Stardust» ανοιγόμουν σε νέα σύμπαντα, σε νέα σταθμά, με τη φαντασία να πετάει όπως το «tin can» του Major Tom κι εμένα με τους φίλους μου να μετράμε αντίστροφα, κάθε φορά και να κλαίμε στο τέλος…

Όλη εκείνη τη χρονιά, τα μουσικά και κινηματογραφικά μου γούστα, άνθισαν και συνέχισαν να ανθίζουν. Και σήμερα, ίσως, συνειδητοποιώ για πρώτη φορά, ότι ο David Bowie με την ιδιοφυή δημιουργικότητα και το avand garde στυλ του, συνέβαλλε μέγιστα σε αυτό.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, τη στιγμή που κατάλαβα ότι στο τέλος του «Δαμάζοντας τα κύματα» του Lars von Trier, η ωραιότατη φωνή που ακούγεται είναι το Bowie, στο «Life on Mars»

Από τότε, εκτίμησα ακόμη περισσότερο την ταινία…Και τον ερωτεύτηκα ακόμη παραπάνω.

Όλες οι συμμετοχές του Bowie σε ταινίες, από το παίξιμο και τα κομμάτια του στο «Labyrinth» του Jim Henson.

μέχρι το «I’m deranged» στο playlist του «Lost Highway» του David Lynch, έχουν δώσει μια μεγάλη νότα αρχοντιάς και καλής αισθητικής επιπλέον, στο ηχητικό και τελικό αποτέλεσμα.

Η εμφάνισή του στο «Zoolander», ως κριτή των δύο πρωταγωνιστών, άλλαξε το «ρου» όλης της ταινίας. Ο επιβλητικός του χαρακτήρας, το βλέμμα του, η σιγουριά της εικόνας του και – θα το ξαναπώ – η φωνή του, σπάνια περνούσαν απαρατήρητα…

Με την είδηση του θανάτου του, άρχισα να ταξιδεύω και πάλι σε εκείνη τη δεκαετία. Με θλίψη, στενοχώρια, αλλά και με την αυτονόητη ιδέα ότι όλα κάποτε τελειώνουν. Όλα αυτά τα χρόνια, όσο ο David Bowie προχωρούσε με σταθερά και συνεχή βήματα στην καριέρα του μέχρι την τελευταία στιγμή, η παλιά παρέα της Θεσσαλονίκης εξελίχθηκε με νέες δυναμικές, δεν χάθηκε όμως ποτέ.

Ο ίδιος ο David Bowie, ο Ziggie Stardust, βρίσκεται πλέον κάπου που του άρεσε πάντα πολύ, μαζί με το Freddie Mercury και άλλες μεγαλοφυΐες και αγαπημένους της μουσικής σκηνής. Κάπου παραμυθένια, κάπου με πολλή αστερόσκονη και που όλα πηγαίνουν προς τα επάνω…Κι εμείς, τον θαυμάζουμε και τον κοιτάμε, πλέον, από εδώ, χαμηλά, με όλους τους δίσκους του στο ενεργητικό μας. Εγώ, τουλάχιστον, ξέρω ότι δεν θα τον ξεχάσω ποτέ…