Ιεροκλής Μιχαηλίδης: Οι Άγαμοι Θύται κουβαλούν μαζί τους τη Θεσσαλονίκη

Οι Άγαμοι Θύται, επιστρέφουν αύριο Πέμπτη βράδυ 29 Ιουνίου στην ιδιαίτερη πατρίδα τους για μια μοναδική παράσταση. Συντονιστής τους, πρωτεργάτης και νονός τους, ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, μας μιλάει για τα 25 χρόνια θεατρικής τους πορείας και συνύπαρξης. Η συζήτηση μαζί του θυμίζει περιπλάνηση στους δρόμους της πόλης και σκιαγράφηση της ιδιαίτερης προσωπικότητας των ανθρώπων της. Ειλικρινής και αφοπλιστικός,μας μεταφέρει το κλίμα της παρέας και της συλλογικότητας μέσα από σαφείς ιεραρχίες και ξεκάθαρους καλλιτεχνικούς στόχους. Γνήσιος Βορειοελλαδίτης και πολιτογραφημένος Θεσσαλονικιός ελπίζει στην πλευρά της πόλης που ακόμα επιμένει.

25 χρόνια Άγαμοι Θύται. Τι έχουν να μας πουν ακόμα μετά από τόσα χρόνια; Είμαστε ενεργοί όλα αυτά τα χρόνια, με τα απαραίτητα διαλείμματα. Κάνουμε τη δική μας αγρανάπαυση ή αδραναύπαση, επειδή είμαστε άνδρες στο σύνολό μας για να επιθυμήσουμε μετά να ανεβούμε πάλι στη σκηνή. Το πιο δύσκολο κομμάτι για μας είναι η προετοιμασία καθώς απαιτεί κάποιους μήνες. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν μια πολύ όμορφη διαδρομή με όλες τις δυσκολίες, τις αγωνίες και από τη στιγμή που υπάρχουν θεατές που μας τιμούν με την παρουσία τους εμείς θα συνεχίσουμε να παίζουμε.

«Το πολιτικό σχόλιο αποτελεί σαφώς μεγάλο κομμάτι των παραστάσεων αλλά δεν είναι μόνο αυτό, είναι και το προσωπικό, το ψυχολογικό και κυρίως το υπαρξιακό. Αυτό που αφορά εμένα και έχει μεγάλη σημασία στην αισθητική των Αγάμων είναι το συναίσθημα.»

Είναι η πολιτική στην Ελλάδα, ο τρόπος που διεξάγεται, τα πολιτικά γεγονότα μετά τη μεταπολίτευση που προσφέρουν το έδαφος για σάτιρα και κριτική; Κάθε εποχή έχει τις ιδιαιτερότητές της και αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε μέσα από τη δουλειά μας, όπως και όλοι όσοι επιθυμούν να ανήκουν στη σφαίρα του καλλιτεχνικού γεγονότος, της τέχνης δηλαδή, είναι να καταγράψουμε την εποχή μας μέσα από αυτό το λαϊκό είδος τέχνης και να μιλήσουμε στους ανθρώπους της εποχής αυτής για τα πράγματα που αγαπάμε, μας ενοχλούν, που μας απασχολούν αλλά όχι μόνο σε επίπεδο τρέχουσας κοινωνικοπολιτικής επικαιρότητας. Το πολιτικό σχόλιο αποτελεί σαφώς μεγάλο κομμάτι των παραστάσεων αλλά δεν είναι μόνο αυτό, είναι και το προσωπικό, το ψυχολογικό και κυρίως το υπαρξιακό. Αυτό που αφορά εμένα και έχει μεγάλη σημασία στην αισθητική των Αγάμων είναι το συναίσθημα.

«Στόχος μας είναι να μη χαμηλώνουμε τον πήχη, να μην υποκύψουμε στον λαϊκισμό, να μη λέμε αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος για να είμαστε αρεστοί, να μην προσβάλλουμε πρόσωπα και καταστάσεις που δεν συνδέονται άμεσα με τις ζωές μας, δεν εκπορεύονται δηλαδή από το κοινωνικό σύνολο, να μην αναλωνόμαστε σε προσωπικές επιθέσεις για χαρακτηριστικά που δεν φταίει ο άλλος, δηλαδή να μην εκφράζεται κάποιος ατομικός ή κοινωνικός ρατσισμός.»

Οι Άγαμοι παραμένουν αδέσμευτοι, σε τι δεν υποκύπτουν και σε τι παραμένουν πιστοί; Θα σας μιλήσω για τις προθέσεις των Αγάμων, πάνω στις οποίες κάποιοι μπορεί μα μη συμφωνούν. Στόχος μας είναι να μη χαμηλώνουμε τον πήχη, να μην υποκύψουμε στον λαϊκισμό, να μη λέμε αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος για να είμαστε αρεστοί, να μην προσβάλλουμε πρόσωπα και καταστάσεις που δεν συνδέονται άμεσα με τις ζωές μας, δεν εκπορεύονται δηλαδή από το κοινωνικό σύνολο, να μην αναλωνόμαστε σε προσωπικές επιθέσεις για χαρακτηριστικά που δεν φταίει ο άλλος, δηλαδή να μην εκφράζεται κάποιος ατομικός ή κοινωνικός ρατσισμός. Επιδιώκουμε ένα είδος πολυσημίας. Παιδική αφέλεια και αθωότητα στο χιούμορ που συνδέεται με ένα συγκαταβατικό κλείσιμο ματιού και όχι μια ευθεία επίθεση.

Πώς προκύπτουν τα κείμενα; Δεν είναι μόνο το κείμενο, αυτό αποτελεί μια κύρια βάση, είναι μια συνολική ματιά, η αισθητική και διαχείριση του κειμένου είναι που προσδίδει την πολυπόθητη ταυτότητα στους Άγαμους. Αναμφισβήτητα, η σύλληψη μιας ιδέας, ενός κειμένου, ενός αστείου είναι κάτι πολύ δύσκολο και ίσως δεν μπορώ να σας εξηγήσω με ακρίβεια πώς επιτελείται κάτι τέτοιο. Υπάρχουν κείμενα που αρχικά τα έχω δουλέψει εγώ μαζί με το Χρήστο Τολιάδη και τα ολοκληρώνει η Δήμητρα Παπαδοπούλου ή τα γράφει η Δήμητρα και επεμβαίνω εγώ, υπάρχουν φορές που τα κείμενα προκύπτουν έτσι που δεν χρειάζονται καμία αλλαγή και άλλα που υποβάλλονται σε μεγάλο χειρουργείο με αρκετές συγκρούσεις. Διαφωνίες υπάρχουν και στον τρόπο υποκριτικής, πέρα από το κειμενογράφο μπορεί να συγκρουστώ και με τον ηθοποιό. Εκεί, ναι, αρχίζουν τα δύσκολα (γέλια). Μέσα, όμως, από αυτή τη διαδικασία, ενυπάρχουν όλοι οι δυνατοί τρόποι συνεργασίας και αλληλεπίδρασης. Ο Γιώργος Χρυσοστόμου, για να σας δώσω ένα παράδειγμα, δημιούργησε ένα κομμάτι αυτοσχεδιασμού μόνος του, εξαιρετικά αστείο που για μένα ταιριάζει και εντάσσεται πλήρως στο χαρακτήρα μας.

Το σκετσάκι με τη γιαγιά επιβιώνει 25 χρόνια. Η γιαγιά, είναι ένας χαρακτήρας των Αγάμων, που λειτουργεί ως τέλειο πρόσχημα για να γίνεται stand–up comedy. Τα κείμενά μας δεν έχουν σχέση με το stand–up, είναι επιθεωρησιακά και θεατρικοί μονόλογοι. Η γιαγιά, έχει μια ανάποδη σχέση και ματιά και είναι αρκετά δημοφιλής. Δεν πρόκειται για ένα γραμμένο κείμενο, αλλά για σημειώσεις. Είναι ένα παραλήρημα όπως το stand–up comedy.

«Η παρέα όταν καταφέρει να είναι λειτουργική μέσα από πολλές συγκρούσεις, γιατί οι Έλληνες δεν έχουν μάθει να δουλεύουν συλλογικά, έχει ένα χαρακτήρα που εγώ προσωπικά επιδιώκω. Ταυτόχρονα κρατούνται οι ιεραρχίες και δεν διασπώνται οι ισορροπίες. Επιβάλλεται ένα κλίμα συλλογικότητας και ομαδικότητας από την πλευρά μου χωρίς να αφήνω κανέναν να τα τινάξει όλα στον αέρα.»

Είναι το στοιχείο της παρέας, ένα βασικό συστατικό επιτυχίας; Σίγουρα. Ξεκίνησε ως onemanshow και έπρεπε να διαμορφωθεί σε συλλογικό και σε δημιουργικό επίπεδο αλλά και επί σκηνής. Να δημιουργεί την αίσθηση ότι ο άλλος είναι συμμέτοχος σ’ αυτό. Συνυπάρχουν οι έννοιες της συλλογικότητας, της παρέας αλλά και του ερασιτεχνισμού σε σχέση με τι σου ζητάει η αγορά. Όλο αυτό,όμως, πρέπει να διαμορφωθεί σε ένα επίπεδο αυστηρότητας κριτηρίων και τεχνογνωσίας μαζί με μια αφέλεια ερασιτεχνισμού για να μπορέσει να διατηρηθεί. Πρόκειται για ένα είδος βαριετέ που δεν υπόκειται σε στενά επαγγελματικά όρια. Η παρέα όταν καταφέρει να είναι λειτουργική μέσα από πολλές συγκρούσεις, γιατί οι Έλληνες δεν έχουν μάθει να δουλεύουν συλλογικά, έχει ένα χαρακτήρα που εγώ προσωπικά επιδιώκω. Ταυτόχρονα κρατούνται οι ιεραρχίες και δεν διασπώνται οι ισορροπίες. Επιβάλλεται ένα κλίμα συλλογικότητας και ομαδικότητας από την πλευρά μου χωρίς να αφήνω κανέναν να τα τινάξει όλα στον αέρα.

Ποιο είναι το πιο ηχηρό πολιτικό γεγονός που έχει ξεχωριστή θέση στην παράσταση; Είναι η συνολική κατάσταση της χώρας, όχι κάποιο μεμονωμένο γεγονός. Λειτουργούμε αφαιρετικά, δεν επικεντρώνουμε σε ένα γεγονός για να δημιουργήσουμε ένα κείμενο 7 λεπτών. Η δυσκολία έγκειται στο να συμπυκνώσουμε ένα ολόκληρο γεγονός μέσα σε δύο ατάκες.

«Το χιούμορ έχει τη δική του ιθαγένεια, όταν καταφέρει όμως να βρει περισσότερους αποδέκτες τότε ακόμα καλύτερα.»

Οι Άγαμοι Θύται κουβαλούν μαζί τους τη Θεσσαλονίκη. Είναι όπως κουβαλάει κανείς μαζί του, το χωριό του, τη μακρινή του καταγωγή, όχι μόνο στο DNA αλλά και στον τρόπο που μεγαλώνει. Δεν μπορείς να απαλλαγείς από αυτό αλλά και ούτε είναι ωφέλιμο να προσπαθείς να απαλλαγείς αλλά να υπακούσεις σ’ αυτό καθώς συνδέεται με την προσωπική σου αλήθεια. Η γενική αίσθηση που αποπνέει κανείς πρέπει να αφορά και τους υπόλοιπους. Το χιούμορ έχει τη δική του ιθαγένεια, όταν καταφέρει όμως να βρει περισσότερους αποδέκτες τότε ακόμα καλύτερα.

«Ο δημιουργικός οίστρος της πόλης τη δεκαετία του ‘ 80 και στις αρχές του ‘ 90 λείπει. Το ότι μας φταίνε οι άλλοι για ό,τι κακό μας συμβαίνει, μοιάζει να είναι ελληνικό φαινόμενο.»

Όταν επιστέφετε στη Θεσσαλονίκη, τι βλέπετε να αλλάζει στην πόλη και τι μένει απαράλλαχτο; Δεν είμαι από τη Θεσσαλονίκη αλλά πολιτογραφήθηκα ως Θεσσαλονικιός καθώς έζησα τα πρώτα 15 χρόνια της επαγγελματικής μου ζωής και έφυγα από αυτήν κρατώντας τη σχέση μου με τηνπόλη και τους φίλους μου εδώ. Η σχέση μου με την πόλη με κάνει να βλέπω πιο καθαρά κάποια πράγματα. Ελπίζω να μη γερνάω και να γκρινιάζω όπως έκαναν οι παππούδες μας. Ο δημιουργικός οίστρος της πόλης τη δεκαετία του ‘ 80 και στις αρχές του ‘ 90 λείπει. Το ότι μας φταίνε οι άλλοι για ό,τι κακό μας συμβαίνει, μοιάζει να είναι ελληνικό φαινόμενο. Παλιά, ο ανταγωνισμός Αθήνας- Θεσσαλονίκης ήταν στα όρια του αστείου, τώρα μετά από τόσους επαγγελματίες πολιτικούς και τοπικούς άρχοντες που πέρασαν και εκλαΐκευσαν την απόσταση των δύο πόλεων, έχει δομηθεί η αντίληψη ότι φταίνε οι άλλοι για τα διάφορα δεινά της πόλης. Εκδηλώνεται ένα είδος γκρίνιας που δεν είναι δημιουργική, μια εσωστρέφεια και ένα έντονο αρνητικό κλίμα. Από την άλλη, μην ξεχνάμε την πλευρά της πόλης με τους ανήσυχους πολίτες, τους ποιητές, και την άλλη με τους αραχτούς που έχουν γνώμη για όλα χωρίς να χρειάζεται να έχουν γνώμη για πολλά από αυτά. Το θέμα είναι ποια πλευρά από τις δύο θα καταφέρει να υπερισχύσει.

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος και οι Άγαμοι Θύται. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος έχει για μένα δύο διαστάσεις, μια καλλιτεχνική και μια προσωπική. Τον εκτιμώ απεριόριστα και γι’ αυτό που είναι ως άτομο αλλά και ως ηθοποιός. Είναι εξαιρετικός στο είδος της επιθεώρησης που κάνουν χρήση οι Άγαμοι. Ο Σπύρος ήταν πάντα Άγαμος ψυχικά και αισθητικά και δεν είναι τυχαίο που όλο αυτά τα χρόνια ήταν από τους πιο στενούς μας θεατές. Είναι βιρτουόζος του είδους, ξέρετε υπάρχουν σπουδαίοι ηθοποιοί που δεν ταιριάζουν στους Άγαμους. Έχει μια παιδικότητα, αφέλεια και μια απόλυτη δεξιότητα και ικανότητα που κουμπώνει στο χαρακτήρα και στις απαιτήσεις των Αγάμων.

Τα θεατρικά σχέδια του χειμώνα. Του χρόνου επιστρέφω στο Θέατρο Βασιλάκου με παραγωγό τη Μαριάννα Τόλη και σκηνοθέτη τονΝικίτα Μιλιβόγεβιτς με ένα δυνατό κείμενο όπου θα παίξουν ο Γιάννης Φέρτης, ο Δημήτρης Πιατάς και εγώ. Η παράσταση θα χαράξει την πορεία της πρώτα στην Αθήνα και μετά ίσως έρθουμε και Θεσσαλονίκη. Η ιστορία μού έμαθε ότι παραστάσεις που πάνε καλά στην Αθήνα ακολουθούν εξαίρετη πορεία και στη Θεσσαλονίκη αλλά είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσει μια παράσταση πρώτα στη Θεσσαλονίκη να κάνει δηλαδή αρχικά επιτυχία εδώ και μετά να ταξιδέψει στην Αθήνα. Δεν παραπονιέμαι, είναι ένα γεγονός που έχω απλά συνειδητοποιήσει, σας θυμίζω τον Άγριο Σπόρο.

«Θα κάψω τώρα την ατάκα αλλά χαλάλι. Λέει ο Νονός, «ανησυχώ γιατί η κυβέρνηση έχει οξύ επικοινωνιακό πρόβλημα γιατί επικοινωνεί στο εξωτερικό με τα αγγλικά του Τσίπρα και στο εσωτερικό με τα ελληνικά του Τσακαλώτου.»

Μια ατάκα από την παράσταση. Θα σας πω κάτι από το Νονό με το απαραίτητο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο. Θα κάψω τώρα την ατάκα αλλά χαλάλι. Λέει ο Νονός, «ανησυχώ γιατί η κυβέρνηση έχει οξύ επικοινωνιακό πρόβλημα γιατί επικοινωνεί στο εξωτερικό με τα αγγλικά του Τσίπρα και στο εσωτερικό με τα ελληνικά του Τσακαλώτου.»

ΘΕΑΤΡΟ ΔΑΣΟΥΣ – ΠΕΜΠΤΗ 29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017

ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ & ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

«25 Χρόνια Άγαμοι Θύται»

Μία επετειακή παράσταση του Ιεροκλή Μιχαηλίδη

Όλα αυτά τα χρόνια, οι Αγαμοι Θύται έχουν αφήσει το δικό τους μοναδικό και συχνά σουρεαλιστικό στίγμα, με τις παραστάσεις-βαριετέ που στήνουν πάντα με κέφι, φαντασία, χιούμορ, άφθονο γέλιο και σάτιρα με τον δικό τους υπαινικτικό τρόπο και με τη μουσική να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Και ενώ πάντα την … ιδρώνουν τη φανέλα, με τη διάρκεια των παραστάσεών τους να ξεπερνά τις 2μιση ώρες, ο κόσμος, που τους ακολουθεί πιστά σε όλη τους την καριέρα, πάντα ζητάει κι άλλο…

Απόδειξη τα χαμόγελα που βλέπεις στην έξοδο, στο τέλος κάθε βραδιάς. Αυτό το μαγικό μουσικοθεατρικό είδος είναι αντίδοτο στις δύσκολες εποχές που διανύουμε.

Η καλοκαιρινή παράσταση «25 Χρόνια Άγαμοι Θύται» θα παρουσιαστεί μόνο στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και την Κύπρο, με τη βεβαιότητα ότι και αυτό το καλοκαίρι θα ζήσουμε οργιαστικές νύχτες γέλιου και χαράς.

Επί σκηνής, πρωταγωνιστούν οι: Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Δημήτρης Σταρόβας, Χρήστος Μητρέντζης, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Γιώργος Χρυσοστόμου, Γιώργος Χατζής, Σοφία Παπουλάκου και η Ρούλα Μανισάνου.

Και φυσικά, o βιρτουόζος Σπύρος Παπαδόπουλος.

Συντελεστές Σκηνοθεσία: Ιεροκλής Μιχαηλίδης / Κείμενα: Δήμητρα Παπαδοπούλου Χρ. Τολιάδης, Ιερ. Μιχαηλίδης Ενορχηστρώσεις: Γιώργος Χατζής / Μουσική επιμέλεια: B. Gatz, Ιεροκλής Μιχαηλίδης Ενδυματολογική επιμέλεια: Νικόλ Παναγιώτου / Βοηθός σκηνοθέτη – παραγωγής: Πένυ Μιχαηλίδου Συντονισμός παραγωγής: Juanjo Corrales / Σχεδιασμός ήχου: Μιχάλης Αλεξάκης, Κώστας Σωτηρίου Σχεδιασμός φωτισμού: Φίλιππος Τρέπας

Ηχοληψία: Κώστας Σωτηρίου, Θεοφάνης Θεοχάρης Μουσικοί: Γιάννης Αρβανιτάκης (τρομπόνι) / Αποστόλης Παπαπέτρος (κοντραμπάσο) Χρήστος Ταμπουρατζής (κιθάρα) / Θανάσης Τσαουσέλης (πιάνο) Βρεζ Χατσατριάν (ακορντεόν) / Γιάννης Ψάλτης (τύμπανα)

Οργάνωση Παραγωγής : Ηχόχρωμα LIVE ihohroma

*29/6/2017, Θέατρο Δάσους, Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:00 / Έναρξη: 21:00, Προπώληση: Ανέργων: 10€, Μαθητικό, φοιτητικό και άτομα άνω των 65 ετών: 12€, Κανονικό: 15€, Στο ταμείο: Ανέργων: 10€, Μαθητικό, φοιτητικό και άτομα άνω των 65 ετών: 15€ , Κανονικό : 18€