Ο Κόλλιας δεν θα άντεχε σήμερα

Η ποίηση του Καββαδία ήταν σαν τα ταξίδια του. Είχε μια νοσταλγία, μια μελαγχολία, αλλά επ’ ουδενί θλίψη. Το ταξίδι ήταν το ζωτικό στοιχείο για την νοηματοδότηση του γυναικείου σώματος και αρώματος, της μυρωδιάς των βοδινών κοπράνων μέσω της επίμονης προσμονής τους. Η μισή αίγλη του ταξιδιού είναι το να πιάνεις λιμάνι. Να πλησιάζεις αυτά που πεθύμησες. Αυτό χρησιμοποιούσε και ως πρώτη ύλη με την οποία συνταίριαζε τις πάμπολλες εικόνες που είχε δει στις ακτές του κόσμου, διαμορφώνοντας έναν λυρικό εξωτισμό.

Ο ναυτόπαις μπάρκαρε λίγο μετά το θάνατο του πατέρα του, εγκαταλείποντας δουλειά γραφείου σε ναυτική επιχείρηση.

Δεν την μπορούσε τη στεριά. Αν και γεμάτη κόσμο πάντα θύμιζε ερημιά. Από την επικοινωνία των ανθρώπων, τη μοίρα που τους έλαχε, την απουσία, τους θανάτους μέσα σε δωμάτια νοσοκομείων. Ενώ η θάλασσα μπορεί να έμοιαζε ως προς την απεραντοσύνη και την ομοιομορφία της μπλε επιφάνειας, όμως εκεί που δεν αναμένει κανείς ζωή, τα καράβια που την ταξιδεύουν την σώζουν από το να γίνει έρημος τόπος. Καλύτερα είναι σπάνια να παίρνουν καράβια γεμάτα κόσμο, παρά κόσμος πολύς και άδειος παντού να στέκεται.

Η ποίηση του Καββαδία φέρει τρία στοιχεία που σήμερα θα τον διέλυαν δια της απουσίας τους και ούτε θα μπορούσε να σαλπάρει ξέροντας τις συνθήκες στις ακτές.

Την αφή, το απτό πράγμα, την ορατή ύλη, την όσφρηση και τον φόβο του στεριανού θανάτου.

Ο κόσμος έχει ερημώσει, νόημα δεν έχει να φτάσει το καράβι στην ακτή. Μόνο για αυτόν που πουλάει το εμπόρευμα. Οι ναύτες δεν έχουν τίποτα να κάνουν, μόνο τη δουλειά τους. Η όσφρηση μπορεί να χαθεί. Είναι σύμπτωμα. Και ο θάνατος στη στεριά είναι σκληρός και ίδιος για όλους. Μοναχικός σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου.

[…] Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,θα ‘χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες. […]