Μαθητές στην Κρήτη έγραψαν μια υπέροχη ιστορία για τη διαφορετικότητα

Ένα νέο και άκρως ελπιδοφόρο project, το οποίο ονομάζεται ‘Stop Motion Animation’, δημιουργήθηκε στο Δημοτικό Σχολείο Νέας Ανατολής στην Κρήτη και περιλαμβάνει μια υπέροχη ιστορία με τίτλο «Πεταλουδομωρό».

Το Δημοτικό Σχολείο Νέας Ανατολής βρίσκεται κοντά στη νοτιότερη πόλη της Ελλάδας, την Ιεράπετρα, και είναι ανεπίσημα ένα πολυπολιτισμικό σχολείο, γεγονός που αποτέλεσε εύφορο έδαφος για την ομαδική συγγραφή της ιστορίας με την Α’ τάξη. Δίνεται έμφαση στο ‘διαφορετικό’, το οποίο μέσω της αποδοχής του είναι αιτία εμπλουτισμού και ουσιαστικής εξέλιξης.

Το Stop Motion Animation, δημιουργήθηκε σε συνεργασία με όλες τις τάξεις του σχολείου σε διάστημα λιγότερο από ένα μήνα μέσα στις ιδιαίτερες φετινές συνθήκες, στο πλαίσιο του μαθήματος των Εικαστικών. Η υπεύθυνη εκπαιδευτικός είναι η εικαστικός Βαλασία Ντόντουλου.

Η μετάφραση στα αλβανικά έγινε από τη Σοφία Ντεμίρη, και στα βουλγαρικά από τη Μελίνα Μαλαμούση.

Ήρωα της ιστορίας αποτελεί ένα ‘πεταλουδομωρό’, ή αλλιώς… μία κάμπια, το οποίο γεννιέται μονόχρωμο σε μια κοινότητα από πολύχρωμες κάμπιες. Η αντίδραση των συνομηλίκων του, είναι να τον απομονώσουν με αιτία τη γενετήσιά του μορφή, που τον ξεχωρίζει και ταυτόχρονα τον κάνει μοναδικό. Λυπημένος και αδυνατώντας να γίνει μέρος της ομάδας, αποφασίζει να χρωματιστεί ώστε να μη ξεχωρίζει, και να δώσει τέλος στον κοινωνικό του αποκλεισμό. Ενώ καταφέρνει το αρχικό του εγχείρημα, συνειδητοποιεί ότι τον ‘αγαπάνε’ για κάτι που δεν είναι, και καταλαβαίνει τη ματαιότητα της αλλαγής του. Η ιστορία κλείνει με την αγάπη και την αποδοχή προς τον εαυτό του χωρίς να περιμένει την έγκριση των άλλων… Συνειδητοποιεί ότι είναι σημαντικός, έτσι ακριβώς όπως είναι. Βρίσκει τη χαρά της ύπαρξης μέσα από το τραγούδι, την ίδια του τη φωνή, και μεταμορφώνεται σε… πεταλούδα.

Η εργασία αυτή, είναι μία έμπρακτη απόδειξη για τον ουσιαστικό ρόλο της Τέχνης στην κοινωνία που τείνει ολοένα να φιμώνεται και να ‘τσιμεντώνεται, επομένως και για το ρόλο της στο σχολείο που είναι μικρογραφία της κοινωνίας. Τα καλλιτεχνικά μαθήματα όχι απλά δεν είναι πολυτέλεια ή συμπληρωματικά ως ‘αλατοπίπερο’, αλλά είναι αναγκαία καθώς αναδεικνύουν τον εκάστοτε προσωπικό τρόπο σκέψης μέσα από την έκφραση και την αποδοχή καταρρίπτοντας την έννοια του σωστού και του λάθους. Συνεπώς η ίδια η δημιουργική πράξη είναι μία αυτοθεραπεία, αλλά και καλλιέργεια της ιδέας ότι με τα ίδια μου τα χέρια μπορώ να δώσω ζωή στις ιδέες μου, συνεπώς και στον κόσμο που θέλω να δημιουργήσω.