Όταν το θέατρο συναντάει την πραγματικότητα

Ο Τάσος Αγγελόπουλος μιλάει για μια νέα ενδιαφέρουσα παράσταση που συναντάμε αυτή την περίοδο στην πόλη, με θέμα το bullying.

Τάσος Αγγελόπουλος

22 Δεκεμβρίου 2015, 10:06 πμ

όταν-το-θέατρο-συναντάει-την-πραγματι-78765

Τάσος Αγγελόπουλος

22 Δεκεμβρίου 2015, 10:06 πμ

του Τάσου Αγγελόπουλου

Κάποτε, κάποια καθηγήτρια στο Τμήμα Θεάτρου Α.Π.Θ. μας απάντησε στο αιώνιο ερώτημα σε τι χρησιμεύει το θέατρο, λέγοντας, «το θέατρο φέρνει κοντά τις αιτίες που έχουν γεννήσει τα γεγονότα κι έτσι μας βοηθάει, πρώτα απ’ όλα, να καταλάβουμε την ζωή μας που μοιάζει τυχαία, κι έπειτα, μπορεί και να θέλουμε να την αλλάξουμε». Η ίδια απάντηση θα ταίριαζε και στο γιατί να ανέβει μία παράσταση για ένα πραγματικό, ένα γνωστό και πρόσφατο γεγονός, μόνο που θα συμπληρωνόταν και με κάτι ακόμη. Κάτι που θα είχε σχέση με το πόσο καλά όλες οι κοινωνίες μαθαίνουμε να κρύβουμε τα μυστικά μας, το πόσο οι πηγές της πληροφόρησης αλλάζουν διαρκώς στόχευση, το πόσο, τελικά, είμαστε έτοιμοι εμείς οι ίδιοι να αντιμετωπίσουμε όσα θέλουμε να ξεχνάμε.

Η ενασχόληση της θεατρικής ομάδας ΠΑΠΑΛΑΝΓΚΙ με το bullying δεν είναι καινούρια ούτε (θέλουμε να πιστεύουμε) επιδερμική: εδώ και τέσσερα χρόνια, μόνοι σχεδόν, παρουσιάσαμε την Ιστορία του Βίκτωρα και της Μαρίας από σχολείο σε σχολείο και από τάξη σε τάξη, κι από τότε, όλες οι εφηβικές και βραδινές παραστάσεις μας αγγίζουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το ίδιο θέμα. Κι αν από τότε, το bullying – και με αφορμή τραγικά γεγονότα, με αποκορύφωμα το περσινό, στο οποίο αναφέρεται και η παράσταση – άρχισε να φιγουράρει συχνά πυκνά στις ειδήσεις, αναρωτιέται κανείς αν, την ίδια στιγμή, η δημόσια συζήτηση έφτασε ποτέ στο σημείο να ξεπεράσει το σχήμα «καλό θύμα – κακός θύτης».

Η Υπόθεση Β ήρθε, λοιπόν, σαν φυσικό επακόλουθο αυτής της πορείας, για να μην ξεχάσουμε τον Β. και όλους τους Β. αυτού του κόσμου, που σαν διάττοντες αστέρες μας απασχολούν μόνο όταν συνδέονται με την τραγική τους κατάληξη, παραμένοντας, σε αντίθετη περίπτωση, θύματα από «τους ίδιους του φίλους τους, που δεν είναι ακριβώς φίλοι τους, αλλά δεν ξέρουν και τι ακριβώς είναι» ή επιμένοντας να λένε ψέματα στις μανάδες τους για τα σπασμένα τους κρεβάτια. Ήρθε, όμως, και σαν ανάγκη να ανακαλύψουμε, πρώτοι εμείς κι έπειτα το κοινό, το πόσο σκατάνθρωποι είμαστε κατά βάθος. Ή, καλύτερα, γινόμαστε. Όχι γρήγορα, αλλά σιγά σιγά και χωρίς να το καταλάβουμε. Από παιδιά, στο σχολείο, μέχρι κάθε μέρα, σήμερα ως ενήλικες. Μήπως δεν είναι bullying όταν γελάμε όλοι (και εμείς οι ίδιοι) αφ’ υψηλού, στην πρώτη σκηνή της παράστασης, με την Σούλα Καποτοπούλου και τον Παναγιώτη, που πάνε στο δάσος για να στεγάσουν τον έρωτά τους, αλλά ανακαλύπτουν ένα.. πτώμα; Ή, όταν οι ρεπόρτερ, σε μία άλλη σκηνή της παράστασης, γρονθοκοπιούνται κυριολεκτικά για το ποιος θα μεταδώσει την είδηση;

Και τώρα, κάποιος θα πει: ωραία όλα αυτά, αλλά ποιος και γιατί μας έκανε έτσι; Και τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε; «Αααα, αυτό δεν το ξέρω», όπως θα έλεγε και η Σούλα. Αυτό είναι κάτι που μια παράσταση μίας ώρας δεν μπορεί να το απαντήσει τόσο εύκολα. Εξάλλου, αφορά στον καθένα μας, κάθε μέρα και στιγμή, οπουδήποτε. Ας μείνουμε μόνο στην δακρυσμένη θεατή, που, μετά την παράσταση, δήλωσε ότι αισθάνθηκε «προσωπικά ένοχη» για τον Β. Είναι μια καλή αρχή.

Υπόθεση Β | εκδοχή β’

Από 14 Δεκεμβρίου έως 5 Ιανουαρίου.

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Στο θέατρο “BLACK BOX”.

Η θεατρική ομάδα ΠΑΠΑΛΑΝΓΚΙ παρουσιάζει την καινούρια της παράσταση βασισμένη σε μία υπόθεση bullying που απασχόλησε την κοινή γνώμη και τα μέσα ενημέρωσης το 2014.

Η παράσταση αποτελεί μία υπόθεση εργασίας σχετικά με τις αιτίες του συμβάντος, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζει με πρωτότυπο τρόπο τα ήδη γνωστά γεγονότα. Το κείμενο της παράστασης βασίζεται σε μία ιδέα του Χρήστου Τσαβλίδη, αλλά δημιουργήθηκε στην διαδικασία της πρόβας.

“Μιλάμε όμως κυρίως, για κείνα τα παιδιά,

που ότι και να δούνε, τα μάτια χαμηλά

κρατούν και δεν μιλάνε. Δεν θέλουνε μπλεξίματα.

Τα πάντα αντιλαμβάνονται. Μα ο φόβος, κόβει βήματα.”