Ο Στάθης Μαυρόπουλος στήνει ένα πόλεμο σε τέσσερις τοίχους

Από 10 Νοεμβρίου έως 05 Δεκεμβρίου 2017, το έργο «ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ – ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΙΧΟΥΣ» του Γιάννη Οικονομίδη φτάνει στο Θέατρο Αυλαία.

Η παράσταση είναι μεταφορά της κινηματογραφικής ταινίας «ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ» του Γιάννη Οικονομίδη που πρωτοπαρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία το 2002. Η ταινία αποτέλεσε για πολλούς μια από τις κορυφαίες στιγμές του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου και άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση για το πώς «μέσα από ένα πανηγύρι ακούραστης υστερίας, ο Οικονομίδης κατόρθωσε να κάνει μια καταπληκτική σάτιρα» και να ξεκλειδώσει την πόρτα της μικροαστικής οικογένειας.

Το έργο διαδραματίζεται στο διαμέρισμα μιας ελληνικής οικογένειας, με το αιρκοντίσιον και την λογική «εκτός λειτουργίας». Ενδοοικογενειακή βία, λεκτική πενία, σεξισμός, κοινωνικός ρατσισμός, προβάλλονται σε υπερθετικό βαθμό με αποτέλεσμα τα συναισθήματα όλων των χαρακτήρων να είναι έτοιμα να εκραγούν και να πυρπολήσουν τα θεμέλια των μεταξύ τους σχέσεων. Μια απρόοπτη εξομολόγηση θα γίνει η σπίθα που θα πυροδοτήσει ολόκληρο το «σπιρτόκουτο».

Ο άνθρωπος που βρίσκεται από πίσω σε τριπλό ρόλο, της παραγωγής, της σκηνοθεσίας και της ενσάρκωσης, μίλησε στην Parallaxi εφ’όλης της ύλης. Ο Στάθης Μαυρόπουλος παρουσιάζει το “Σπιρτόκουτο”.

-Η Εταιρεία Θεάτρου σας έχει αναλάβει την παραγωγή, σκηνοθετείτε, και πρωταγωνιστείτε στο έργο. Μετά από τα πολλά χρόνια εμπειρίας σας στο θέατρο, ποιος ρόλος είναι πιο δύσκολος και ποιος ανταμείβει περισσότερο;

Η “Γκραν Γκινιόλ” δεν είναι ένας θίασος με την κλασική σημασία της λέξης. Είμαστε ομάδα, δεν κρατούμε ιεραρχημένους ρόλους και αυτό σημαίνει ότι όλα τα μέλη συμμετέχουν ενεργά στην παραγωγή μιας παράστασης. Προσωπικά, έχω την ανάγκη όσο μεγαλώνω και «ωριμάζω» να βουτάω σε όλο και πιο βαθιά νερά. Νιώθω, ότι νεώτερος δεν άφηνα τον εαυτό μου να ρισκάρει, ενώ τώρα έχω άποψη. Ναι, δεν διστάζω να πάρω δύο καρπούζια σε μια μασχάλη. Μπορεί σε κάποιους να ακούγεται «ψωνίστικο», στα δικά μου μάτια είναι στοίχημα με τον εαυτό μου. Κακά τα ψέματα όμως, οι πρώτες αγάπες είναι και οι πιο δυνατές. Η πρόκληση του να είσαι αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο στη σκηνή με τον θεατή δεν συγκρίνεται με τίποτε.

-Πρόκειται για ένα σκληρό έργο για την ελληνική κοινωνία και οικογένεια του σήμερα. Γιατί επιλέξατε να μεταφέρετε το συγκεκριμένο έργο στη σκηνή;

Καταρχάς, θαυμάζω τον δημιουργό Γιάννη Οικονομίδη. Πιστεύω ότι μπορεί να δημιουργήσει ποίηση «χωρίς να μιλάει τη γλώσσα των ποιητών», όπως έχει πει ο ίδιος για τη γλώσσα των ηρώων του. Το κινηματογραφικό «Σπιρτόκουτο» δεν είναι μια καλτ ταινία. Ένα έμπειρο μάτι θα διαβάσει στην ταινία τον «Πατέρα» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, καθώς και τον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου που απ’ αυτόν εμπνεύστηκε ο Στρίντμπεργκ. Κι όλα αυτά, μ’ ένα λόγο τραχύ, βίαιο που δεν χρειάζεται να πάει κανείς στην πιο υποβαθμισμένη γειτονιά της χώρας για να τον ακούσει.

-Ποια είναι τα ζητήματα και νοήματα που επιδιώκετε να αναδείξετε με την παράσταση;

Ο Οικονομίδης έφτιαξε το «Σπιρτόκουτο» το 2002, στα χρόνια που όλοι μας «πετούσαμε αετό», δεν φανταζόμασταν τι θα επακολουθήσει με την κρίση. Σήμερα, οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει. Βρίζουν και επιτίθενται για ασήμαντη αφορμή. Για μια θέση πάρκινγκ, για την ουρά στο ταμείο του σούπερ μάρκετ… Η παιδεία ως συνέπεια της κρίσης καταβαραθρώνεται και αυτό σημαίνει πενία. Πιστεύω από εκεί ξεκινάνε όλα. Ρατσισμός, ξενοφοβία, σεξισμός, λεκτική και σωματική βία, έλλειψη επικοινωνίας είναι τα ζητήματα που απασχολούν την παράσταση. Κι όλα αυτά στο φουλ…

-Ποιες είναι οι προκλήσεις της μεταφοράς στην σκηνή μιας κινηματογραφικής ταινίας, πόσο μάλλον μιας από τις κορυφαίες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου όπως το «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη;

Αυτό που με εξιτάρισε από την αρχή, είναι το πώς δεν θα κάνω μια θεατρική «κόπια» της ταινίας. Δεν έχει κανένα νόημα. Αν κάποιος περιμένει να δει από μας την ταινία, καλύτερα να τη δει στο You Tube. Το κινηματογραφικό «Σπιρτόκουτο» ανήκει σε μια άλλη τέχνη με διαφορετική γραφή. Πώς να μεταφέρει κάποιος πειστικά και με ειλικρίνεια τη ζέστη και τον ιδρώτα που κυλάει στα πρόσωπα των ηρώων, κάτι που στην ταινία προβαλλόταν κυρίως με κοντινά πλάνα; Το θέατρο έχει άλλους κώδικες. Δεν θέλησα καν να το μεταφέρω σε μικροαστικό περιβάλλον με φραπέδες, σαγιονάρες κλπ. Το « Σπιρτόκουτο» για μένα είναι διαχρονικό και διαταξικό και αφορά όλους.

-Σε τι κόσμο θα λέγατε ότι απευθύνεται το «Σπιρτόκουτο»;

Κανονικά, θα έλεγα «σε όλους» για να διαφημίσω τη δουλειά μας, αλλά θα ήταν ουτοπικό. Φίλε θεατή, αν δεν θέλεις να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου, τη γυναίκα σου, τον άντρα σου, το γείτονά σου, το αφεντικό σου κλπ επί σκηνής και θέλεις απλώς να ξεσκάσεις μια ωρίτσα, πήγαινε αλλού, μην έρθεις να μας δεις…

-Τι πρέπει να έχει στο νου το κοινό της πόλης πριν περάσει τις πόρτες του Θεάτρου Αυλαία, και τι ελπίζετε να του μείνει όταν βγει;

Τις προάλλες γύριζα από την πρόβα και έπεσα σε έναν οικογενειακό καυγά στην πολυκατοικία. Το πρώτο πράμα που σκέφτηκα είναι ότι το «Σπιρτόκουτο» δεν πιάνει μπάζα μπροστά του… Τελικά, ποιος αντιγράφει ποιόν; Η τέχνη τη ζωή, ή το αντίθετο; Συστήνω στο κοινό που θα επιλέξει να έρθει για μας στο Αυλαία, ψυχραιμία… Θα ακούσει λόγια τόσο οικεία και τόσο ενοχλητικά. Θα δει μια οικογένεια να «τρώει» τις σάρκες της. Θα δει τους τέσσερις τοίχους της οικογενειακής εστίας που κανονικά θα έπρεπε να περιθάλπουν τα μέλη της, να μετατρέπονται σε ερείπια πολέμου. Προσωπικά, μετά απ’ όλο αυτό έχω γίνει πιο «ειρηνικός», το ίδιο ελπίζω και για τους θεατές.

ΣΤΑΘΗΣ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1966.

Σπούδασε θέατρο στην Αθήνα, στην «Ανωτέρα σχολή δραματικής τέχνης Ευγενίας Χατζίκου» κατά τα έτη 1984 -1987.

Είναι μέλος της Πειραματικής σκηνής της «Τέχνης» Θεσσαλονίκης από το 1993. Ερμήνευσε ρόλους σε πολλές από τις παραστάσεις του θιάσου της τελευταίας εικοσαετίας, όπως:

«Περιμένοντας τον Γκοντό» «Το Σώσε» «Χορεύοντας στη Λούνασα» «Μόλυ Σουήνυ» «Οι τρεις αδελφές» «Ο γλάρος» «Ο Βυσσινόκηπος» κ.α.

Έχει επίσης συνεργαστεί ως ηθοποιός ή σκηνοθέτης με το «Θέατρο Τ», το «Κέντρο Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης», την «Ούγκα Κλάρα», τη «Λύκη Βυθού» κλπ.

Έχει γράψει τα θεατρικά έργα:

«Dracula in far west» (2007), «Dracula Silent» (2014), «Σε μια κόλλα χαρτί» (2010).

Έχει παίξει στον κινηματογράφο και την τηλεόραση (Καραβάν Σαράι, Μανιάτισσα, Ανατομία ενός εγκλήματος κλπ) και έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλά διαφημιστικά τηλεοπτικά σποτ (Φέτα Ήπειρος, Media Markt, Εθνική τράπεζα κλπ)

Είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Θεάτρου «ΓΚΡΑΝ ΓΚΙΝΙΟΛ».

«ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ – ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΙΧΟΥΣ» του Γιάννη Οικονομίδη

Κείμενο: Γιάννης Οικονομίδης – Λένια Σπυροπούλου   Συντελεστές Σκηνοθεσία: Στάθης Μαυρόπουλος Σκηνικά – Κοστούμια: Σοφία Τσιριγώτη Σχεδιασμός Φωτισμών: Διονύσης Καραθανάσης Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Πηλεύς Τερζής Κατασκευή σκηνικού: Γιώργος Μαυρόπουλος – Art Bebe Team Επιμέλεια video – trailer: Αλέξανδρος Καντόρος Φωτογραφίες – επιμέλεια εντύπων: Τάσος Θώμογλου Ψιμυθιολόγος: Ειρήνη Σιγανού Οργάνωση Παραγωγής – Επικοινωνία: Απόστολος Λιάπης Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου «ΓΚΡΑΝ ΓΚΙΝΙΟΛ» Παίζουν:  Κώστας Βουρλιώτης, Γιάννης Κοντός, Ιωάννα Λαμνή, Πέτρος Μαλιάρας, Στάθης Μαυρόπουλος, Λένα Πετροπούλου, Δήμητρα Σταματίου