Ο τελευταίος ευπατρίδης του Ελληνικού Κινηματογράφου

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ο τελευταίος ευπατρίδης του Ελληνικού Κινηματογράφου έφυγε σε ηλικία 74 ετών από ανακοπή καρδιάς. Στα χρόνια που έζησε δίδαξε όχι μόνο κινηματογράφο σε όλους εμάς, που επιμένουμε να βλέπουμε ταινίες, αλλά , όντας ο μοναδικός από τη γενιά του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου που πέρασε στη νέα εποχή αλώβητος, συναρπαστικός, τολμηρός και κυρίως πειστικός.

Πολλοί νέοι σινεφίλ εξ’ αιτίας του έχουν ανατρέξει στις πρώτες ταινίες του για να ανακαλύψουν έναν άλλο κινηματογράφο, έναν κινηματογράφο τολμηρό, αιρετικό, σύγχρονο που υπήρξε κάποτε σε αυτή την χώρα, έναν κινηματογράφο φτιαγμένο με αίμα και πάθος, που στέκεται επάξια δίπλα σε δημιουργίες ευρωπαίων σκηνοθετών της εποχής του.

«Τα χρώματα της Ιριδας», «Οι τεμπέληδες της έφορης κοιλάδας», «το Μελόδραμα(;)» μια τριλογία για το υποσυνείδητο, το συνειδητό, την κοινωνική κατασκευή και τον πόνο, ελεγείες μιας κοινωνίας σε κραδασμό, μιας κοινωνίας που αλλάζει με βία, με απώλειες, με ανθρωποφαγία, σαν ψηφίδες αρχαίων χορικών από τραγωδίες που δεν διασώθηκαν.

Και μετα : Ονειρεύομαι τους Φίλους μου (1993), Ο Εργένης (1997), Αυτή η Νύχτα Μένει (1999), Beautiful People (2001), Κουράστηκα να Σκοτώνω τους Αγαπητικούς σου (2002), Delivery (2004), Αγρύπνια (2005), Πεθαίνοντας στην Αθήνα (2006), Αθήνα – Κωνσταντινούπολη (2008), Τα Οπωροφόρα της Αθήνας (2010), χαρτογράφηση μιας χώρας μέσα από τις σχέσεις, τις μνήμες την κυνική πραγματικότητα, την φτήνια των σχέσεων, τον σταδιακό ευτελισμό των ανθρώπων, για μια επιβίωση, για μια πρόσκαιρη επιβεβαίωση, με ένα προσωπικό χιούμορ, χειρουργική και παιγνιώδη ματιά, χωρίς διδάγματα και περιττές πολιτικολογίες, κι όμως γνήσιες πολιτικές κινηματογραφικές δημιουργίες, ενός ταλαντούχου ανθρώπου και ενεργού πολίτη, που αρνιότανε να κλειστεί σε κλισέ και κατηγορίες, επέμενε να διεκδικεί την ελευθερία του στην καλλιτεχνική του έκφραση και συγκέντρωνε ο,τι πιο ενδιαφέρον από συνεργάτες για να τους εντάξει στο δικό του φιλμικό σύμπαν, να τους δωσει μια άλλη οικουμενικότητα. Το «μαζί» που απαιτεί το σινεμά .

Ολοι θυμούνται π.χ. τη διάσταση που πήρε το τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη στο «Αυτή η νύχτα μένει», γιατί αυτή είναι η πραγματική δύναμη του κινηματογράφου.

Κρατώ σαν αγαπημένη μου, το Μελόδραμα (;) ξέρω πως κάποτε θα την αναγνωρίσουν σαν μια από τις σημαντικότερες ταινίες που έχουν γυριστεί για την απώλεια. Ομως δυστυχώς ο Νίκος Παναγιωτόπουλος δεν θα είναι εδώ για να το μάθει. Η πιο όμορφη μελαγχολική Κέρκυρα, μια ασπρόμαυρη Κέρκυρα μετά από βροχή κι ένας πανέμορφος Λευτέρης Βογιατζής, ξένος, μετά από χρόνια να επιστρέφει στο νησί. Μαζί του η Μαρία Ξενουδάκη -στην μοναδική της ίσως κινηματογραφική εμφάνιση- η Ελεωνόρα Σταθοπούλου, η Αλίκη Γεωργούλη, ο Κώστας Σφήκας η υπέροχη Αλέκα Παίζη και παντού η μουσική του Βέρντι να σου ραγίζει την καρδιά, για μια πατρίδα που χάνεται, για μια μητέρα που υποφέρει και πρέπει ο γιός να βρει τη λύση να σταματήσει τον πόνο της ή να αρχίσει ο ίδιος να πονά για να αρχίσει να ζει.

Παρ΄όλα αυτά μου επιτρέπετε να τον θυμάμαι στο ρόλο του Κώστα Σφήκα, στα “Χρώματα της Ιριδας”. Θέλω να τον κρατήσω έτσι στην μνήμη μου, να έχει αυτός την ομπρέλα ανοιχτή στην παραλία και να μπαίνει με την ομπρέλα του στη θάλασσα. Ετσι να μας αποχαιρετά σήμερα, κι όλοι εμείς στην ακτή βουβοί.