Ο Θεός της σφαγής ή πώς να πέσεις στα βράχια γελώντας

Λέξεις: Θοδωρής Μπούντας

Πήγα στο «Αριστοτέλειον» να δω την παράσταση «Ο Θεός της σφαγής» χωρίς να έχω διαβάσει οτιδήποτε για αυτό, θεωρώντας από τον τίτλο ότι θα παρακολουθήσω αυτό που λέμε Δράμα. Τελικά προέκυψε μια άκρως υπέροχη έκπληξη αφού το έργο είναι μια θαυμάσια κοινωνική κωμωδία.

Πρώτη εικόνα το σκηνικό (Αθανασία Σμαραγδή) που θα μπορούσε να είναι είτε μια οικία – σπηλιά είτε ένα σπίτι με διακόσμηση βιομηχανικής έμπνευσης. Άλλωστε όπως προκύπτει στη συνέχεια ο ανθρώπινος πολιτισμός διατηρεί πάνω στον πλανήτη Γη τόσο τα βάρβαρα πρωτόγονα ένστικτα όσο και τα μοντέρνα ιδεαλιστικά χαρακτηριστικά του.

Δύο ζευγάρια μέσης και ανώτερης μέσης τάξης συναντιούνται για να συζητήσουν ένα βίαιο επεισόδιο που συνέβη μεταξύ των ανήλικων παιδιών τους. Με αφορμή το γεγονός αυτό αρχίζει η παράσταση ενός καλοκουρδισμένου κουαρτέτου με εντάσεις, συγκρούσεις, ξερίζωμα καρδιών και συναισθημάτων, σκληρού λόγου αλλά και πολύ γέλιου αφού το πιο δραματικό άνετα μπορεί να ειδωθεί ως αστείο ξαναπαίρνοντας τις σωστές του διαστάσεις.

Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη είναι ευφυής σαν χορογραφία (η σκηνή με τις τουλίπες είναι θεατρικό masterclass), και τόσο ο ίδιος όσο και οι τρεις συμπρωταγωνιστές του (Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Στεφανία Γουλιώτη και Λουκία Μιχαλοπούλου) αφήνονται να τους οδηγήσει πάνω στα βράχια ο δυνατός κυματισμός του κειμένου.

Μια έξοχη κοινωνική κωμωδία που προβληματίζει αλλά προσφέρει και πάρα πολύ γέλιο.

Στο Αριστοτέλειον έως τις 30 Απριλίου.