Το κορίτσι της ”Άλυτης” που μαγεύει την μεγάλη οθόνη
Συναντήσαμε την Αναστασία - Ραφαέλα Κονίδη, με αφορμή την ταινία, «Άλυτη», που προβάλλεται αυτή την περίοδο στο Ολύμπιον.
7η τέχνη, μαγικό ταξίδι με προορισμό το αβέβαιο αύριο στην Ελλάδα. Για να επιβιώσεις από τον κινηματογράφο χρειάζεσαι κάτι να σε κρατά ζωντανό για να πολεμάς τις δυσκολίες. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η πρωταγωνίστρια της ταινίας ”Άλυτη”, Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη.
Η Αναστασία ακολούθησε εντελώς αντίθετη πορεία από την συνηθισμένη. Ήταν από εκείνες τις ελάχιστες περιπτώσεις, που εγκατέλειψε την πρωτεύουσα και βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη. Πέρασε στο τμήμα Νομικής στην Αθήνα, όμως το πάθος της για την υποκριτική την οδήγησε στο Εθνικό Θέατρο, από το οποίο αποφοίτησε το 2013. Δούλεψε εκεί για αρκετά χρόνια μέχρι που βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για την ακρόαση των «Ορνιθών».
Έτσι έμεινε εδώ, στην πόλη που την κράτησε και τις έδωσε επαγγελματικές ευκαιρίες έως σήμερα. Άλλωστε νομίζει πως είναι το μέρος που της ταιριάζει, μιας και λατρεύει τις βραδινές βόλτες στην παραλία, παρέα με την μουσική.
Την συνάντησα, σε ένα καφέ στο κέντρο της πόλης, με αφορμή την ταινία, «Άλυτη», που προβάλλεται αυτή την περίοδο στο Ολύμπιον και μου μίλησε για όλο το backstage της ταινίας καθώς και για την ελληνική πραγματικότητα στο χώρο του θεάτρου.
Λίγα λόγια για την ταινία
«Η ταινία είναι ένα σκοτεινό παραμύθι, έτσι θα την χαρακτήριζα. Ένας γιατρός, μετά τον θάνατο του πατέρα του, αποχαιρετώντας τον αδελφό του φεύγει από την Αθήνα για να πάει να κάνει το αγροτικό του σε ένα χωριό, το οποίο ονομάζεται «Άλυτη». Είναι ένα μέρος πολύ απομονωμένο. Φτάνοντας εκεί, «χτυπάει» με το αυτοκίνητό του μια κοπέλα, η οποία όσο εξελίσσεται η ιστορία καταλαβαίνουμε πως πάσχει από μία δερματική πάθηση, η οποία καθιστά το δέρμα της σαν φλοιό δέντρου. Το ενδιαφέρον του για την συγκεκριμένη κοπέλα, καθώς θέλει να την γιατρέψει, σε συνδυασμό με το γεγονός πως στο συγκεκριμένο χωριό δεν έχει τι να κάνει, είναι ο πρώτος γιατρός που πάει εκεί, τον κάνει να την «αναζητήσει».
Η ταινία έχει πολλά μαγικά στοιχεία, δηλαδή δεν ξέρουμε αν την αναζητάει αυτός ή αν εκείνη τον προσκαλεί με κάποιο τρόπο. Το σημαντικό είναι πως αυτοί οι δύο χαρακτήρες συναντιούνται και από εκείνη τη στιγμή αρχίζει μία άλλη ιστορία, η οποία είναι η βασική υπόθεση της ταινίας. Υπάρχει ένα ισχυρό διακύβευμα μεταξύ των δύο. Στη συγκεκριμένη ιστορία μπορεί κανείς να το διακρίνει μέσα από το πρίσμα ενός έρωτα. Όμως, δεν είναι μόνο ο έρωτας.» δηλώνει η ηθοποιός.
Ο ρόλος της Αναστασίας είναι αυτός της Δανάης (της κοπέλας με την δερματική πάθηση).
«Είναι δύσκολο να περιγράψω τον συγκεκριμένο ρόλο γιατί θα αποκαλύψω πράγματα. Πάντως είναι ένα χαρακτήρας, ο οποίος έχει πολλά αντιθετικά στοιχεία, που από το συνδυασμό τους προκύπτει η ιδιαίτερη φύση του. Έχει κάτι γήινο και ταυτόχρονα αιθέριο, έχει κάτι ποιητικό και κάτι πολύ ενστικτώδες, κάτι παιδικό και κάτι βαθιά γυναικείο. Γι’ αυτό έπρεπε να επιστρατεύσω, για να την προσεγγίσω περισσότερο την φαντασία και το ένστικτο μου παρά την λογική.» αναφέρει.
Είχε πολύ ενδιαφέρον να δουλεύει για τον συγκεκριμένο ρόλο. Ήταν πολύ δύσκολος, γιατί ενώ υπήρχαν σεναριακά πολλά στοιχεία στα οποία μπορούσε να βασιστεί, όπως για παράδειγμα ο ιδιαίτερος τρόπος ομιλίας του χαρακτήρα, η φύση αυτού του πλάσματος ήταν τόσο μοναδική που έπρεπε να φτιαχτεί ένας ολόκληρος κόσμος που να δικαιολογεί το γιατί ο συγκεκριμένος χαρακτήρας δρα όπως δρα στην ιστορία.
«Μιλάει ελληνικά, όμως είναι μία γλώσσα αφενός ποιητική και αφετέρου έχει ένα ιδίωμα, το οποίο δεν μπορώ να πω πως το εντοπίζω συγκεκριμένα στον Παπαδιαμάντη ή στον Μυριβίλη ή στον Βιζυηνό.» επισημαίνει ενώ συμπληρώνει: «Το γεγονός πως δεν μπόρεσα να βρω πάτημα σε κάποιον συγγραφέα μου άρεσε ακόμα περισσότερο. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο να ειπωθούν αυτά τα λόγια μπροστά στην κάμερα, με μια αμεσότητα, χωρίς να φανεί πως είναι γραμμένο κείμενο. Στα αγγλικά θα μπορούσαμε να πούμε πως η γλώσσα θυμίζει Σαίξπηρ.»
Γιατί «Άλυτη»;
Είναι το όνομα του χωριού που διαδραματίζεται η ιστορία. Μάλιστα ο αγγλικός τίτλος «Entwined» που σημαίνει μπλεγμένoι, περιπλεγμένoι, μπερδεμένoι είναι επίσης πολύ εύστοχος.
Τα γυρίσματα ξεκίνησαν Μάιο του 2018 και τελείωσαν τέλη Ιουνίου, δηλαδή κράτησαν περίπου ενάμιση μήνα.
«Χαίρομαι πάρα πολύ που μπόρεσε να βγει η ταινία και συζητούσα με τον σκηνοθέτη, τον Μίνωα Νικολακάκη, πόσο δύσκολο είναι στη συνθήκη αυτή να μπορέσει η ταινία να φτάσει στις κινηματογραφικές αίθουσες. Και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη υπήρξε ενδιαφέρον και είμαι πολλή χαρούμενη.
Ο κόσμος μου δίνει την εντύπωση πως χρειάζεται το θέατρο και το σινεμά. Όταν στην Επίδαυρο, στους Όρνιθες που συμμετείχα ερχόταν ο κόσμος φορώντας μάσκες και κρατώντας ομπρέλες γιατί έβρεχε εν μέσω κορονοϊού ή όταν ένα παιδί 11 χρονών βλέπει Αριστοφάνη τρείς φορές και λέει στους γονείς του πως θέλω να το ξανά δω και μπαίνει στη διαδικασία να σε ζωγραφίσει με το κουστούμι σου και να σου δώσει την ζωγραφιά δεν μπορείς παρά να συγκινηθείς και να νιώσεις πως ο κόσμος περιμένει να επιστρέψουμε δριμύτεροι.»
Φυσικά νιώθει μεγάλη αγωνία και φόβο ότι μπορεί να ακυρωθούν οι δουλείες. Όμως αυτό υπάρχει είτε εργάζεσαι στο συγκεκριμένο κλάδο είτε όχι. Υπάρχει μία γενικότερη ατμόσφαιρα αβεβαιότητας και δεν μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστος. Επίσης έχει αγωνιά για το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα τόσο μέσα στον χειμώνα όσο και μετά. Για τα προβλήματα του πολιτισμού που βγήκαν στην επιφάνεια λόγω του κορονοϊού και χρειάζεται κάποιος να ενδιαφερθεί πραγματικά.
«Σκέφτομαι με ποια κριτήρια κρίνουμε τον ελληνικό κινηματογράφο. Και πως αλλάζει η οπτική μας πολλές φορές όταν ένας άνθρωπος που κάνει σινεμά στην Ελλάδα φύγει στο εξωτερικό και κάνει επιτυχία. Αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό. Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται ξαφνικά ένας σκηνοθέτης που κάνει μια ταινία στη χώρα του, και κάποιοι είναι πολύ αυστηροί και επικριτικοί μαζί του, μόλις πάει στο εξωτερικό να μιλάνε για εθνική υπερηφάνεια. Η υπερηφάνεια πρέπει να έχει κάποια κριτήρια που είναι σταθερά. Μπορώ να καταλάβω πως κάποιος δεν σου αρέσει, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως αλλάζεις άποψη ξαφνικά από την μία μέρα στην άλλη.»
«Έχω δει πολλές ταινίες low budget και το αποτέλεσμα τους είναι εξαιρετικό γιατί υπάρχει αυτός ο στόχος της ταινίας, είναι πολύ καλοί οι ηθοποιοί, υπάρχει σκηνοθετική γραμμή. Το γεγονός, όμως πως γίνονται καλές ταινίες δεν σημαίνει πως δεν χρειάζονται χρήματα για το σινεμά για να γίνουν τα πράγματα καλύτερα.» αναφέρει η Αναστασία.
Κάποια από τα πιο παράξενα και αστεία σκηνικά που θυμάται από τα γυρίσματα έχουν να κάνουν με τα διάφορα έντομα που υπήρχαν στο δάσος.
«Στον εξωτερικό χώρο του σπιτιού μέσα στο δάσος, ξαφνικά βλέπω ένα πλασματάκι, το οποίο ήταν ένα μικρό σκουληκάκι το οποίο δεν ξέρω πως, δεν μπορούσα να δω κάποιον ιστό αλλά πετούσε. Επίσης μου άρεσε που ξυπνήσαμε ένα πρωί γύρω στις 5 για να κάνουμε γύρισμα πάνω στο βουνό, σκαρφαλώσαμε και είδαμε τον ήλιο να βγαίνει. Ήταν μαγικό! Και τέλος λέμε για το καστανόδασος, στο οποίο έγιναν τα γυρίσματα, πόσο ωραίο είναι και ήταν πραγματικά ασύλληπτα όμορφο. Όμως το κάστανο είναι ένας καρπός που είναι κλεισμένος σε ένα κουκούλι που είναι σαν αχινός. Έπρεπε λοιπόν, όσο έτρεχα μέσα στο δάσος να προσέχω πολύ μην πατήσω τα κάστανα.» θυμάται γελώντας με τις αναμνήσεις των γυρισμάτων.
Αυτό που θα θυμάμαι, πέρα την ομορφιά του δάσους, είναι το γεγονός πως καταλαβαίνεις πόσο έχουμε απομακρυνθεί από τη φύση, πόσο πολύ μας έχουν ρουφήξει τα κινητά μας.
Θέατρο: Επάγγελμα ή Χόμπι;
«Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάνουν το θέατρο ως χόμπι. Για αυτούς που είναι δουλεία τους είναι μία άλλη ιστορία. Δεν νομίζω πως κάποιος που θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά μπορεί εύκολα να πει θα κάνω κάτι άλλο. Όμως με την πάροδο του χρόνου όντως κάποιοι μπορεί να αποφασίσουν πως δεν μπορούν, πως τα πράγματα είναι δύσκολα ή δεν βρίσκουν δουλειές. Είναι ένα επάγγελμα το οποίο δυστυχώς πολλές φορές δεν αντιμετωπίζεται ως επάγγελμα και μπορείς να το καταλάβεις από απλά πράγματα. Όταν για παράδειγμα λες είμαι ηθοποιός και η απάντηση που παίρνεις είναι «πέρα από την υποκριτική κάνεις κάτι άλλο;». Σε κανένα άλλο επάγγελμα δεν γίνεται αυτή η ερώτηση.
Αυτή τη στιγμή οι δυσκολίες αφορούν όλο τον κόσμο και όλα τα επαγγέλματα. Ο δικός μας κλάδος απειλείται πραγματικά, οι περιορισμοί και οι ακυρώσεις των εκδηλώσεων λόγω covid οδήγησαν σε ανεργία ένα τεράστιο αριθμό ανθρώπων οι οποίοι πεινάνε κυριολεκτικά.
Στον κλάδο μας, υπάρχουν ούτως ή άλλως τεράστιες οικονομικές δυσκολίες, δυσκολίες εύρεσης εργασίας, εννοώντας πως μία σεζόν μπορεί να μην έχεις κάποια πρόταση, να μην βρεις δουλειά, να μην σε πάρουν σε κάποια ακρόαση, να ακυρωθεί η παράσταση σου και την επόμενη σεζόν να πρέπει να κάνεις δύο εργασίες μαζί για να επιβιώσεις. Αντίστοιχα, στο καλλιτεχνικό κομμάτι, νομίζω δεν παίρνουμε τον χρόνο για γίνουν κάποια πράγματα. Δεν ξέρω, όμως, πόσο βιώσιμο είναι αυτό, το να κάνεις μόνο μια δουλεία κάθε φορά και να αφιερώνεσαι εκεί. Μια δουλεία που χρειάζεται 7 μήνες για να ολοκληρωθεί σίγουρα πάντως δεν γίνεται να την κάνεις σε δύο»
Η ταινία προβάλλεται στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, καθώς έχουν ξεκινήσει οι προβολές και στο Φεστιβάλ Οδυσσού έως τις αρχές Οκτωβρίου, ενώ επρόκειτο να αρχίσουν και στο L.A greek film festival και στο San Frasinsco greek film festival.
