Το τρυφερό άγγιγμα της μάνας μέσα από τον φωτογραφικό φακό

Λένε ότι μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Εκτός αυτού, δεν υπάρχει καλύτερη αποτύπωση μιας στιγμής, από το να την βλέπεις σε φωτογραφία. Ο αυθορμητισμός και το συναίσθημα, μπορούν να σταθεροποιηθούν ταυτόχρονα σε ένα κάδρο, μια φωτογραφία, μια κάρτ ποστάλ. Αυτά, κι άλλα πολλά, κατάφερε να παρουσιάσει μια νεαρή φωτογράφος, στο πλαίσιο του πρώτου φροντιστηρίου Μητρικού Θηλασμού που πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο του νοσοκομείου « Παπαγεωργίου» με αφορμή την Παγκόσμια Εβδομάδα Μητρικού Θηλασμού.

Στο επίκεντρο της έκθεσης φωτογραφίας με τίτλο > βρίσκεται ο θηλασμός. Μια διαδικασία, σημαντική για κάθε παιδί που έρχεται στον κόσμο και έχει ανάγκη την αγκαλιά και την περιποίηση της μητέρας. Κι αφού μιλάμε για ανάγκη, δεν μπορούμε να προγραμματίσουμε πότε ένα νεογέννητο θα θελήσει να θηλάσει. Σε ανύποπτο τόπο και χρόνο, η ( νέα ή και έμπειρη) μάνα θα προσφέρει στο παιδί της ότι έχει. Έτσι λοιπόν, η Ελπίδα Νικολαΐδου ” εισέβαλε” στον προσωπικό χώρο τριών παιδιών και κατέγραψε με τον φακό την μοναδική αυτή στιγμή. ” Ήθελα να είμαι και ταυτόχρονα να μην είμαι εκεί. Να καταγράψω το αυθόρμητο, χωρίς σκηνοθετημένες εικόνες”, λέει και η ίδια.

Τρεις φωτογραφίες της έκθεσης που σου μένουν

– Ένα μικρό πλάσμα στην αγκαλιά της μαμάς του που θηλάζει πάνω από την κατσαρόλα, ενώ ταυτόχρονα η γυναίκα μαγειρεύει. Μητέρα είναι ρήμα. Είναι κάτι που κάνεις, όχι απλά αυτό που είσαι.

Dorothy Canfield Fisher

– Το νεογέννητο θηλάζει στην αγκαλιά της μάνας του, ενώ παράλληλα εκείνη κρατάει το χέρι του μεγαλύτερου της παιδιού. Υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες αλλά μόνο μία μητέρα.

Βολιβιανή παροιμία

– Ο πατέρας δίπλα στο μωρό και την μαμά που θηλάζουν, “κλέβει” λίγη από την τρυφερότητα της στιγμής. Όταν είσαι μητέρα, δεν είσαι ποτέ πραγματικά μόνη στις σκέψεις σου. Μια μητέρα πρέπει να σκέφτεται πάντα δύο φορές. Μια για τον εαυτό της και μια για το παιδί της.

Sophia Loren

Ακολουθεί η προσέγγιση της φωτογράφου:

« Άγγιγμα.

Θηλασμός. Διαφορετικά συναισθήματα, διαφορετικές απόψεις. Ποια είναι η πρώτη λέξη σου που έρχεται στο μυαλό;

Ζωή, δέσιμο, μητρότητα, αμηχανία,γάλα, βιολογική ανάγκη, οικογένεια, ανάπτυξη; Οποία και αν είναι αυτή, ότι άποψη και να έχεις γύρω από το θέμα, το σίγουρο είναι ότι έχεις περάσει από αυτή την διαδικασία, κάποτε που πεινούσες και ας μην το θυμάσαι. Είναι λοιπόν αυτή η διαδικασία που δημιουργεί έναν δεσμό

Αυτά τα πρώτα γεύματα που κανείς δεν θυμάται πως ήταν, ούτε τι γεύση είχαν.

Μέσα από το συγκεκριμένο φωτογραφικό project στόχος είναι η ευαισθητοποίηση γύρω από το θέμα αλλά και η απόδοση στιγμών, πλημμυρισμένα από συναισθήματα που σου προσεγγίζει τις δυσκολίες και τις απολαύσεις που διαγράφονται στις εκφράσεις και πηγάζουν από το ” άγγιγμα”. Ο πατέρας και αυτός άμεσα συνδεδεμένος κατέχοντας το ρόλο μιας υποστηρικτικής φιγούρας, ικανής να γίνει συναίσθημα και ανάμνηση στην μνήμη του παιδιού

Έτσι το “άγγιγμα” αποφέρει την οικογενειακή ενότητα»