Ένα ηχηρό μήνυμα ζωής στις Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ στη Θεσσαλονίκη

«Άνθη να Φυτρώνουν Εκεί που Πονάς»

6 Οκτωβρίου 2025, 10:50 πμ

ένα-ηχηρό-μήνυμα-ζωής-στις-βιτρίνες-τέ-1385351

6 Οκτωβρίου 2025, 10:50 πμ

Ήταν στον πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης της, όταν η Ελένη Σιμώνη ήρθε αντιμέτωπη με το τέρας της ασθένειας.

Ένα τραύμα βαθύ της ψυχής, πιθανόν, η αιτία που βρήκε τρόπο σκληρό να δηλώσει μεγαλόφωνα την παρουσία της, στην πιο ευαίσθητη περίοδο της ζωής μιας γυναίκας.

Όμως, εκείνη, από παιδί έμαθε να ακροβατεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στα δίπολα που ορίζουν την μοίρα των ανθρώπων, Ζωή – Θάνατος, Φως – Σκοτάδι, Θλίψη – Χαρά, Δύναμη – Δειλία, Πόλεμος – Ειρήνη.

Ενώ κυοφορεί, ξεκινά να λαμβάνει ήπια θεραπεία και έτσι κατορθώνει να φέρει στον κόσμο ένα υγιέστατο πλασματάκι.

«Το παιδί μου το έχω σαν λουλούδι».

Η Ελένη γεννά και αμέσως μπαίνει σε νέο κύκλο εντατικών θεραπειών, ώσπου σήμερα να είναι πλέον απόλυτα υγιής η ίδια και το παιδί της.

«Κανείς δεν ξέρει τι πρόκειται να συμβεί αύριο».

Όπλο ισχυρό απέναντι στην ασθένεια, η τέχνη.

«Κουράστηκα να υποκρίνομαι, για να μην νοιώθουν άβολα οι άλλοι. Αγαπώ την ομορφιά, την αλήθεια, απεχθάνομαι την μιζέρια».

Αγαπημένο της Ελένης, το ροζ, το παρεξηγημένο αυτό παλ χρώμα, που προκύπτει ανάμεσα στην τρυφερή φιλία του κόκκινου με το λευκό.

Αγαπά το ροζ γιατί είναι απαλό, θηλυκό, αισιόδοξο, ευαίσθητο. Ήρεμη δύναμη, γεμάτη φως και ενέργεια θετική, με την αύρα του εφήμερου να κυλά υποδόρια στις φλέβες, να θυμίζει τον στίχο του ποιητή, «Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα. Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα».

«Στον θεατή δημιουργείται η αίσθηση πως τα πράγματα είναι τυχαία τοποθετημένα, όμως δεν είναι καθόλου έτσι».

Μέσα στο εξπρεσιονιστικό σύμπαν που ζωγραφίζει με τα πινέλα της, γεννιούνται έρωτες, τοπία ήρεμα που από μέσα τους ξεπηδούν τίγρεις, έτοιμες να ξεριζώσουν τον φόβο κάθε στιγμή, παιδιά που παλεύουν να ξεφύγουν από εφιάλτες τις νύχτες, γυναίκες μόνες, φεγγάρια και ξανά έρωτες, γιατί μονάχα ο έρωτας έχει την δύναμη να κοιτάξει στα μάτια τον θάνατο και να νικήσει.