Καλοκαιρινές συναντήσεις και φθινοπωρινές αναμετρήσεις

Κατά τη διάρκεια των διακοπών σχεδόν όλοι μας έχουμε βιώσει εκείνες τις συναρπαστικές γνωριμίες που μοιάζουν βγαλμένες από κινηματογραφική ταινία. Σε ένα νησί, μακριά από την πίεση και την ρουτίνα της καθημερινότητας, η διάθεση είναι ανάλαφρη, οι συζητήσεις πιο ελεύθερες και οι άνθρωποι λιγότερο καχύποπτοι, με διάθεση να ξανοιχτούν σε νέες εμπειρίες.

Σε αυτό το χαλαρό “πλαίσιο”, οι νέες γνωριμίες αβίαστες και ξεχωριστές – και το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής, τι συμβαίνει όταν αυτές οι σχέσεις δοκιμάζονται στην πραγματικότητα του αστικού τοπίου;

Πολλές φορές αναρωτιέμαι: αν γνώριζα αυτό το άτομο στην πόλη, μέσα στη δική μου ρουτίνα, στη δική του ρουτίνα, θα είχαμε την ίδια θετική εντύπωση; Ίσως, λέω, να μην υπήρχε καν εντύπωση, και κάπως έτσι ούτε καν το πρόσωπο. Καμία διάκριση, δηλαδή, που θα μπορούσε να ευδοκιμήσει, να βρει το πρόσφορο έδαφος για να ξεκινήσει μια σχέση, όπως συνέβη στο νησί, όπου οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί, χωρίς τις τεχνητές ανάγκες και όλα εκείνα τα δημιουργήματα που μας περιβάλλουν και μας αποσπούν στην καθημερινότητα.

Και νομίζω πως αυτό είναι κάπως αναμενόμενο και συνάμα λογικό, αν θέλουμε να μην πετάμε σε ροζ συννεφάκια, δεδομένης της ευρύτερης κατάστασης που επικρατεί στις πόλεις.

Επομένως, επιστροφή – θες δεν θες – μεταφράζεται ως χαστούκι. Τι κι αν εσύ περιπλανιέσαι χαμογελαστός, γεμάτος όρεξη για συζήτηση και ουσιαστική επικοινωνία. Όλα αυτά δεν καθορίζονται μόνο από το τοπίο, αλλά και από τους ανθρώπους που το κατοικούν.

Οι υποχρεώσεις, η δουλειά και ο ρυθμός της ζωής που ξεχάσαμε πως είναι να έχουμε, μπορεί και να μην αφήσουν τον χώρο για να διατηρηθεί αυτή η γνωριμία. Είναι φρόνιμο να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε αυτές τις σχέσεις στην πόλη; Χρειάζεται να το κάνουμε;

Και λέω πάλι, ίσως (γιατί εδώ πάντα υποθέτουμε) η απάντηση να εξαρτάται από την ειλικρίνεια και κυρίως τη διάθεση και των δύο πλευρών να διατηρήσουν την επαφή σε μια νέα, αλλά γνώριμη και πιο απαιτητική πραγματικότητα.

Κάπου εδώ σκέφτομαι πως η αυτοπαρατήρηση, είναι ένα καλό εργαλείο που θα μπορούσε, ομολογουμένως, να βοηθήσει όχι μόνο στο να κατανοήσουμε πόσο πολύ αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι όταν μετακινούμαστε – αλλά πως και ο άνθρωπος που έχουμε απέναντι μας αλλάζει αντίστοιχα. Να όμως και κάτι ελπιδοφόρο, ο καθείς με τον δικό του ανεπανάληπτο τρόπο.

Μα όσο κι αν θέλω να πιστεύω πως “με τον ερχομό μου φέρνω μια επανάσταση”, αυτή η φλόγα δεν αργοσβήνει απλώς σαν τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου. Όχι, ίσα-ίσα που ίσως όταν αντικρίσεις την πραγματικότητα και η φλόγα σε γειώσει, είναι σαν να παρακολουθείς γοητευμένος το ηλιοβασίλεμα να φεύγει τόσο γρήγορα — τόσο όμορφα και τόσο επώδυνα ταυτόχρονα.

Γιατί ότι αξίζει, κάπως πονάει (θα έχει κι αυτό το λόγο του που είναι χιλιοειπωμένο). Και ότι κι αν ήταν αυτό που έζησες, για όσο κι αν κράτησε ή για όσο κι αν κρατήσει, πραγματικά υπήρξε.

Στην τελική, αν φανταστούμε πως θα ήταν το δικό μας “Μια αιωνιότητα και μια μέρα”, ο πρωταγωνιστής κάπως αναλογίζεται τη ζωή με τον ερχομό του καλοκαιρινού τέλους. Βλέπει την ανατολή και την δύση των σχέσεων του.

Κατανοούμε ότι οι προσωρινές στιγμές, ακόμη και αν είναι επώδυνες ή φευγαλέες, είναι αναπόσπαστο μέρος της δικής μας ιστορίας. Η πραγματικότητα της καθημερινότητας και η μαγεία των στιγμών μας συνδυάζονται για να δημιουργήσουν ένα αίσθημα που, αν και φαντάζει πρόσκαιρο, έχει την δική του αληθινή και ανεξίτηλη αξία.

Αν η γνωριμία βασίστηκε σε ουσιαστική επικοινωνία και κοινά ενδιαφέροντα, τότε μπορεί να αξίζει τον κόπο. Αν, όμως, ήταν μια φευγαλέα ένωση δύο ανθρώπων που συναντήθηκαν υπό συνθήκες προσωρινής ευφορίας, ίσως να είναι καλύτερη να μείνει ως μια όμορφη καλοκαιρινή ανάμνηση.

Ακόμη και έτσι – Ένα ενθύμιο για τους φθινοπωρινούς μήνες που έρχονται, μια φωλίτσα αναμνήσεων, παρηγορητική και ζεστή, για την ομαλή μετάβαση και επιστροφή στην καθημερινότητα. Αναγνωρίζοντας το τι ήταν πραγματικά, κρατώντας την ουσία, την όποια ουσία.

Άρα, όπως και στην ταινία, η δική μας εμπειρία, είτε είναι φευγαλέα είτε διαρκής, έχει τη δική της αξία, και η αξία αυτή αναγνωρίζεται καλύτερα όταν κοιτάμε πίσω και συνειδητοποιούμε την ομορφιά και την σημασία που φέρουν οι στιγμές της ζωής μας.