12 συστατικά στη φόρμουλα της Disney για τη Marvel που έχουν κουράσει

Spoilers!

Με πολλές ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές με υπερήρωες, το MCU έχει αναπτύξει μια φόρμουλα επιτυχίας, αλλά αυτό σημαίνει ότι οι ταινίες της Marvel έχουν φτάσει να γίνονται προβλέψιμες.

Η τρέχουσα Φάση Τέσσερα, η οποία περιλαμβάνει ταινίες όπως οι Thor: Love and Thunder και The Eternals και τηλεοπτικές εκπομπές όπως το Hawkeye και η Ms. Marvel, ήταν η φάση με τη χειρότερη κριτική στη διάρκεια ζωής του MCU. Αν και αυτό θα μπορούσε να αποδοθεί στην κούραση του franchise, είναι πιο πιθανό το κοινό να είναι ανθεκτικό σε ορισμένες τάσεις στο σύμπαν.

#12 Κάθε ταινία πρέπει να είναι μια 3ωρη εμπειρία

Παλαιότερα, η μεγάλη διάρκεια μιας ταινίας αποτελούσε κάτι ξεχωριστό, όπως η τριλογία του Lord Of the Rings. Η ανάγκη του MCU να μετατρέψει κάθε ταινία σε ένα έπος 3 ωρών είναι μια τάση που πρέπει να σταματήσει. Δεν υπάρχει τίποτα κακό με τις ταινίες που είναι μεγαλύτερες από το συνηθισμένο, ειδικά καθώς το Endgame άξιζε τον παρατεταμένο χρόνο προβολής. Ωστόσο, οι τρέχουσες ταινίες του MCU μετά βίας έχουν αρκετή πλοκή για να δικαιολογήσουν τόσο μεγάλες διάρκειες. Οι μεγάλες διάρκειες έχουν χρησιμοποιηθεί ως τέχνασμα μάρκετινγκ για ταινίες υπερπαραγωγικής επιτυχίας εδώ και λίγο καιρό, αλλά γίνεται βαρετό. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να νιώθεις ότι μια ταινία είναι φουσκωμένη μόνο και μόνο για να γεμίσει λεπτά στην οθόνη.

#11 Όλα πρέπει να είναι αστεία

Αν και αυτό αρχικά ήταν κάτι που έλκυε τους φαν του franchise, οι ταινίες γίνονται ολοένα και πιο χαζοχαρούμενες και άβολες. Παραδόξως, όσο περισσότερα αστεία υπάρχουν, τόσο λιγότερο αστείες είναι οι ταινίες. Το εξέχον παράδειγμα στη Φάση Τέσσερα είναι το Love and Thunder, το οποίο πήρε μια βαριά ιστορία και την υπονόμευσε με απροσδιόριστο χιούμορ. Η κωμωδία του MCU ήταν κάποτε ένα τεράστιο σημείο πώλησης για το franchise. Ορισμένες ταινίες, όπως η τριλογία του Spider-man και οι ταινίες Guardians of the Galaxy, εξακολουθούν να καταφέρνουν να ισορροπούν αποτελεσματικά ανάμεσα στο χιούμορ και στο συναίσθημα, αλλά παραμένουν ελάχιστες τα τελευταία χρόνια.

#10 Τα Cameos καραδωκούν

Υπάρχουν φορές που το MCU δίνει στους θαυμαστές cameo εμφανίσεις χωρίς να έχουν καμία σχέση με την ιστορία. Το No Way Home κατάφερε να ενσωματώσει το Spider-Verse (το οποίο ήταν ήδη ένα εμβληματικό φαινόμενο κόμικ) με δικαιολογημένη μόδα, χρησιμοποιώντας τους τρεις Peter του για να υπογραμμίσει το μήνυμα της ταινίας. Το Multiverse of Madness, από την άλλη, πετάει αναγνωρίσιμα ονόματα και πρόσωπα χωρίς να λαμβάνεται υπόψη την ιστορία, τόσο της ταινίας όσο και των ίδιων των χαρακτήρων. Μάλιστα, τα υψηλά στάνταρ που έθεσε το No Way Home δημιούργησαν εξωφρενικές θεωρίες για την ταινία που οδήγησε στην απογοήτευση μεγάλου ποσοστού των θεατών. Το MCU κινδυνεύει να χάσει αυτήν την παραπάνω χαρά που προσφέρουν οι cameo εμφανίσεις με το να τις χρησιμοποιεί αλόγιστα.

#9 Όλοι έχουν τη δική τους σειρά στο Disney+

Όπως σημειώνεται από το IGN, ο συνολικός χρόνος της Φάσης Τέσσερα στο μέσο της σχεδόν διπλασιάζει αυτόν των τριών πρώτων φάσεων μαζί. Σε μεγάλο βαθμό, αυτό οφείλεται στο Disney+. Είναι σχεδόν άξιο στεναχώριας σε αυτό το σημείο πόσοι χαρακτήρες τους δίνεται μια έξι ωρών τηλεοπτική σειρά αντί για μια σταθερή ταινία. Είναι μια κίνηση τακτικής μάρκετινγκ για να αυξήσει τους συνδρομητές της πλατφόρμας της και να κάνει τους θεατές να γαντζωθούν από το περιεχόμενό της προκειμένου να μπορούν να είναι μέρος της εμπειρίας του MCU.

Αλλά αυτό έχει πραγματικά κουράσει και πλέον πολλοί φανς, όσο δύσκολο κι αν τους φαίνεται, επιλέγουν συγκεκριμένα πρότζεκτ για να παρακολουθήσουν, αφού η καραντίνα τελείωσε και ο χρόνος τους πλέον είναι περιορισμένος. Ενώ πολλές από τις τηλεοπτικές σειρές του MCU είναι υπέροχες, ειδικά οι WandaVision και Loki, καταλήγουν με ολόκληρες σειρές στο όνομά τους χαρακτήρες που συναντάμε πρώτη φορά σε άλλες σειρές, όπως οι Echo και Agatha, που έλαβαν πολύ λίγα στις σειρές τους για να δικαιολογήσουν έξι ώρες αυτόνομης ψυχαγωγίας.

#8 Η σεζόν των έξι επεισοδίων

Οι θαυμαστές μπορεί να αναρωτιούνται γιατί το Disney+ φαίνεται να επιμένει στην αυστηρή μορφή των έξι επεισοδίων. Με λίγα λόγια, είναι λόγω των χρημάτων. Έξι επεισόδια είναι το σημείο καμπής, από άποψη προϋπολογισμού, όταν το κόστος μιας σειράς αρχίζει να ανταγωνίζεται αυτό μιας ταινίας. Το πρόβλημα είναι ότι έξι επεισόδια δεν είναι αρκετός χρόνος για να αφηγηθεί ικανοποιητικά σε μορφή σειράς μια ιστορία, αλλά πάρα πολύς χρόνος για μια «ταινία μεγάλης διάρκειας».

Αυτή η μορφή είναι ο λόγος που τα επεισόδια μπορεί να αισθάνονται λίγο ασύνδετα ή σαν να λείπει κάτι, παρά μια διασκεδαστική εμπειρία από μόνη της. Αντί για έξι ιστορίες, φτιάχνουν μια ιστορία και την κόβουν σε έξι μέρη.

Βέβαια, η νέα σειρά που ανακοίνωσε ο Kevin Feige στο Comic Con του San Diego, Daredevil: Born Again, κλέβει μια σελίδα από το εγχειρίδιο του Netflix με 18 επεισόδια η σεζόν. Βέβαια, αυτή η απόφαση πολύ πιθανόν έχει σχέση περισσότερο με την επιστροφή του Daredevil στη μικρή οθόνη και τη δομή που είχε η σειρά του όταν ακόμα ήταν στο Netflix, παρά με μια γενικευμένη αλλαγή στάσης απέναντι στο τηλεοπτικό περιεχόμενο.

#7 Οι κακοί πρέπει να πεθάνουν

Αυτή είναι μια μακροχρόνια παράδοση στο MCU, αν και έχει γίνει πιο απογοητευτική με τα χρόνια. Είναι απίστευτα σπάνιο ότι ένας κακός του MCU έχει περισσότερες από μία εμφανίσεις και ακόμη πιο σπάνιο να τον δούμε να επιβιώνει μακροπρόθεσμα. Παραφράζοντας τα λόγια του Two-faced στο The Dark Knight, στο MCU πεθαίνεις ή ζεις αρκετά για να δεις τον εαυτό σου να γίνεται ήρωας (βλέπε Loki).

Η τυπική πρακτική του MCU είναι να βάζει τον ήρωα να νικήσει οριστικά το κακό, σκοτώνοντάς τον ανταγωνιστή εντελώς στο τέλος της πρώτης τους ταινίας. Αυτό μπορεί να είναι απίστευτα απογοητευτικό λόγω της προβλέψιμης φύσης του αποτελέσματος και των χαμένων δυνατοτήτων ενός χαρακτήρα, ειδικά όταν ο κακός έχει πολλές δυνατότητες.

Επιπλέον, η τακτική αυτή περνά εντελώς λάθος μηνύματα σχετικά με την επικράτηση του καλού, όπου η νίκη επέρχεται μόνο με τον βίαιο κι αιματηρό τερματισμό του αντιπάλου.

#6 Κρατήστε τους ήρωες ζωντανούς με κάθε κόστος

Η Wanda Maximoff δεν πέθανε. Κανείς στο Κινηματογραφικό Σύμπαν της Marvel δεν είναι ποτέ πραγματικά νεκρός, ακόμα και η Τζέιν Φόστερ εξακολουθεί να ζει στη Βαλχάλα. Οι δημιουργοί του MCU φοβούνται τόσο πολύ να αναστατώσουν τους θαυμαστές που σπάνια σκοτώνουν ακόμη και δευτερεύοντες χαρακτήρες όπως ο Grandmaster ή ο Baron Mordo, που και οι δύο είχαν σκηνές θανάτου που κόπηκαν από τις ταινίες τους. Μια συγκλονιστική σκηνή θανάτου δεν κάνει καλή μια ταινία, αλλά η απουσία υψηλών διακυβευμάτων σίγουρα την κάνει κακή. Αν και οι χαρακτήρες των κόμικς είναι διαβόητα ανθεκτικοί, θα ήταν ανόητο για τους ήρωες να αντιμετωπίζουν το τέλος του σύμπαντος επανειλημμένα και να χάνουν χαρακτήρες μόνο όταν είναι έτοιμοι να αποσυρθούν.

#5 Οι χαρακτήρες κάνουν παρακάμψεις αντί για ταξίδια

Ένα ταξίδι είναι όταν ένας χαρακτήρας με το τέλος της ταινίας βρίσκεται σε ένα δραματικά διαφορετικό μέρος από όπου ξεκίνησε, και οι συνθήκες και η συναισθηματική του κατάσταση αλλάζουν ανεπανόρθωτα. Μια παράκαμψη είναι όταν μια δύναμη της φύσης απλώς απομακρύνει τον χαρακτήρα για λίγες ώρες πριν τον επιστρέψει από εκεί ακριβώς που βρισκόταν.

Το No Way Home είναι μια ταινία του MCU με ένα πλήρες, δραματικό και απροσδόκητο ταξίδι για τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα της. Ο Shang-Chi άλλαξε, αλλά το κοινό γνώριζε ήδη ότι θα γινόταν ήρωας. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες της Φάσης Τέσσερα είναι ουσιαστικά οι άνθρωποι που ήταν στην αρχή της ταινίας, έχοντας κάνει ορισμένες στιλιστικές αλλαγές.

Οι θαυμαστές μπορούν να συγχωρήσουν άλλες τάσεις του MCU λίγο πιο εύκολα, αλλά αυτή η φόρμουλα είναι η πιο δύσκολη για το κοινό να αποδεχτεί, καθώς πλέον οι χαρακτήρες μένουν στάσιμοι και το κοινό αδυνατεί πλέον να ταυτιστεί με οποιονδήποτε τρόπο.

#4 Οι κακοί είναι «έξω από αυτόν τον κόσμο»

Όταν στην πρώτη ταινία Iron Man, ο Tony Stark τα έβαλε με τον άπληστο συνεργάτη του, το κοινό ενθουσιάστηκε και αργότερα όταν ο Loki εισέβαλε με ένα εξωγήινο στρατό για να καταλάβει τη Γη, η απειλεί ήταν τόσο μεγάλη που κανένας ήρωας δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει μοναχός του και δημιουργήθηκαν οι Avengers. Πλέον όλα αυτά δεν έχουν σημασία: όταν μόνος του ο Doctor Strange μπορεί να διαχειριστεί μια κρίση του Πολυσύμπαντος, και μάλιστα δύο φορές, τι μπορεί να συμβεί που να ενώσει όλους τους ήρωες μαζί;

Αυτό οδηγεί το σύμπαν να κινδυνεύει, από ταινία σε ταινία, από ολοένα πιο εξωπραγματικούς εχθρούς. Είναι πλέον πολύ αργά για το MCU να γυρίσει σε ήρωες που προστατεύουν τις γειτονιές της Νέας Υόρκης από το οργανωμένο έγκλημα και τη διαφθορά. Είναι ένας από τους λόγους που οι σειρές του Netflix δεν ωχριούν μπροστά στο MCU, αλλά αντίθετα λείπουν στο κοινό.

#3 Όλα πρέπει να είναι PG-13

Η Disney είναι μια εταιρεία που έχει μια τεράστια παράδοση στο να έχει ένα family-friendly περιεχόμενο και το έχει περάσει αυτό και στο MCU. Ήταν ο λόγος που οι φανς αναστατώθηκαν για τυχόν λογοκρισία του περιεχομένου των σειρών του Netflix, όταν αυτές μεταφέρθηκαν στο Disney+. Όταν ανακοινώθηκε ότι το Doctor Strange in the Multiverse of Madness θα είναι η πρώτη ταινία τρόμου και μάλιστα ο Sam Raimi (The Evil Dead series) θα καθόταν στην καρέκλα του σκηνοθέτη, οι φαν ενθουσιάστηκαν. Αλλά πώς πίστευε το στούντιο ότι θα πετύχαινε μια ταινία τρόμου για… παιδιά;

Η ταινία αποτελεί ένα πρότζεκτ με πολλές δυνατότητες που κατακρεουργήθηκε από τη συγκεκριμένη τακτική της Disney. Αυτό που φοβάται το στούντιο είναι η μειωμένη προσέλευση στις αίθουσες εξαιτίας του ηλικιακού ορίου, αλλά μιλώντας για τον πραγματικό κόσμο, πόσα 13χρονα δεν είδαν την R-rated ταινία Joker (2019);

#2 Όλα οδηγούν σε κάτι μεγαλύτερο

Το MCU μας εισήγαγε στην κουλτούρα των Φάσεων. Όταν οι πρώτες ιστορίες των εκδικητών μας οδήγησαν στο Avengers, όλοι ενθουσιαστήκαμε με τον υπομονετικό και μακροχρόνιο σχεδιασμό της Marvel. Οι θεατές αγκάλιασαν το κόνσεπτ αυτό χαρακτηρίζοντας τα Avengers: Infinity War και Avengers: Endgame δύο από τα δυσκολότερα εγχειρήματα στην ιστορία του κινηματογράφου. Ωστόσο, με την ήττα του Thanos, η 4^η και η 5^η Φάση -έτσι όπως παρουσιάστηκε στο SDCC- αποτελούν το απόλυτο χάος. Όχι μόνο δεν βγάζουν νόημα ως ξεχωριστές φάσεις, αλλά μοιάζουν και τελείως ασύνδετες μεταξύ τους.

Ο Kevin Feige ανακοίνωσε ότι στο τέλος της 6^η Φάσης έρχονται τα Avengers: The Kang Dynasty και Avengers: Secret Wars, που σημαίνει ότι όντως φτάνουμε σε κάτι μεγάλο, αλλά η όλη προσέγγιση των ταινιών καθιστά τους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους πιόνια ενός μεγαλύτερου σχεδίου. Οι ταινίες πλέον δεν στέκονται ως αυτόνομες ιστορίες, αλλά ως επεισόδια μιας σειράς ταινιών και το στούντιο αρκείται στο να παράγει αρκετά μέτριες ταινίες, αφού οι θεατές θα επιστρέφουν στις αίθουσες για το «επόμενο επεισόδιο».

#1 Όλα πρέπει να είναι MCU

Το No Way Home ήταν μια ταινία που περιμέναμε πολύ καιρό, κυρίως επειδή ανυπομονούσαμε να δούμε τον Tobey Maguire και τον Andrew Garfield να ενσαρκώνουν ξανά τον χαρακτήρα του Peter Parker. H τελευταία ταινία του Spider-man ενσωμάτωσε τις σειρές ταινιών Spider-man και The Amazing Spier-man στο πολυσύμπαν πλέον του MCU. Είναι ξεκάθαρη η πρόθεση της Disney να ενσωματώσει κάθε παλαιότερο έργο της Marvel σε ένα τεράστιο σύμπαν, αλλά απλά καταντάει κουραστικό και χωρίς ουσία.

Ρίχνοντας μια ματιά στην τεχνική που ακολουθεί η αντίπαλη εταιρεία, η DC, βλέπουμε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση. Mε το DCEU να πηγαίνει από μέτριες σε κακές ταινίες, η Warner Bros. δεν εγκαταλείπει το εγχείρημα για δημιουργία ενός κινηματογραφικού σύμπαντος -και μάλιστα με πρόθεση να περιλάβει κάποια στιγμή και το ήδη πετυχημένο τηλεοπτικό της σύμπαν-, αλλά αφήνει χώρο στην παραγωγή ταινιών με υπερήρωες από διαφορετικούς καλλιτέχνες με διαφορετικές προσεγγίσεις.

Φωτεινά παραδείγματα αποτελούν η τριλογία του Nolan, αλλά και οι πιο πρόσφατες ταινίες Joker (2019) και The Batman (2022) που μας χάρισαν κάποιες από τις καλύτερες απεικόνισης του σκοτεινού ιππότη και της νέμεσίς του, του Joker. Όσο η Disney αναλώνεται στη σχεδίαση ενός master-plan, η DC πειραματίζεται με τους χαρακτήρες και τα κινηματογραφικά είδη παράγοντας έργα και με καλλιτεχνική αξία.