19ο ΦΝΘ: Το πρώτο τριήμερο του φεστιβαλίζειν

Οι πρώτες τρεις μέρες του Φεστιβάλ ήταν γεμάτες ταινίες, πάρτυ, εκθέσεις, σκηνοθέτες, ουρές, γεμάτες αίθουσες, χαμόγελα, διαλείμματα ήλιου στην Πλατεία και στην Πρώτη Προβλήτα, πηγαδάκια, φώτα, βόλτες… Κάναμε τη σούμα σε εικόνες

Εικόνες: Motion team

Στο δρόμο, στις αίθουσες

Παρασκευή 3/3 – Τελετή έναρξης

Πάρτυ έναρξης στο Ολύμπιον: Στο φουαγέ, στις σκάλες, στο ανακαινισμένο Δωμάτιο με θέα και στο Πράσινο Δωμάτιο

Έκθεση Χωρίς μαχαίρι και πιρούνι

ΕΚΘΕΣΗ ΤΖΟΝ ΜΠΕΡΤΖΕΡ – ΕΝΑΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΟΥΜΑΝΙΣΤΗΣ

Σάββατο 4/3, food vs food στο Καπάνι

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ “ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗΣ MADE IN EUROPE – ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ”

Σκίτσα που γέννησε η προσφυγική κρίση, η ξενοφοβική Ευρώπη, οι κοινωνίες των κλειστών συνόρων και των συρματοπλεγμάτων, παρουσιάζονται στην έκθεση του περιοδικού δρόμου «σχεδία» με τίτλο «Μιχάλης Κουντούρης, Made in Europe. Μιλώντας για το προσφυγικό χωρίς λόγια». Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν το Σάββατο 4 Μαρτίου 2017, στο MOB Café, όπου φιλοξενείται η έκθεση, στο πλαίσιο του 19^ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Η έκθεση αποτελεί διοργάνωση της «σχεδίας» και του MOB Café, με την υποστήριξη του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

After party στο Uberντουζ

Κυριακή 5/3 Κουβεντιάζοντας

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΝΙΑΣ “ΜΠΟΥΜΠΑ ΚΑΙ ΣΑΡΟΝ” ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΧΙΛ ΑΛΝΤΕΡΣΧΟΦ

Πρόσωπα

«78/52» Αλεξάντρ Ο. Φιλίπ:  «Δε θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα το Ψυχώ. Κατά έναν περίεργο τρόπο, νιώθω σαν να είχα πάντα μια οικειότητα με αυτή την ταινία. Αυτό για να πω την αλήθεια με λυπεί λιγάκι, και ζηλεύω όσους θυμούνται με ακρίβεια το πώς έζησαν το σοκ της σκηνής του ντους για πρώτη φορά. Οι γονείς μου, μου επέτρεπαν να βλέπω οτιδήποτε από πολύ νεαρή ηλικία, συμπεριλαμβανομένου και των ταινιών τρόμου, οπότε το Ψυχώ δεν ήταν εκτός ορίων. Εάν μου είχαν απαγορεύσει να το δω, φαντάζομαι θα θυμόμουν ξεκάθαρα την πρώτη φορά που είδα την εμβληματική σκηνή του ντους».

«A Greek Winter» Ίνγκεμπορχ Γιάνσεν: «Ανυπομονώ για την προβολή του ντοκιμαντέρ μου στο μέρος όπου γυρίστηκε, τη Θεσσαλονίκη, αλλά φοβάμαι και λίγο. Απεικόνισα ανθρώπους και καταστάσεις σωστά; Μετέφερα σωστά τις απόψεις των χαρακτήρων; Πώς θα φανούν οι φωνές και τα βρισίδια; (Προς έκπληξή μου, πολλοί Ολλανδοί και άλλοι βόρειοι θεατές πήραν τις φωνές πολύ στα σοβαρά, υπερβολικά σοβαρά θα έλεγα. Αναρωτιέμαι πώς θα αντιδράσουν οι Έλληνες). Γενικά ελπίζω οι Έλληνες να αναγνωρίσουν και να απολαύσουν αυτήν την απεικόνιση της σύγχρονης ελληνικής καθημερινότητας – και είμαι ανοικτή σε κριτική και συζήτηση – γι’ αυτό άλλωστε γίνονται και τα ντοκιμαντέρ».