7 νέοι μιλάνε για το Poor Things!

Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου και γι αυτό η “κριτική” μου μπορεί να σας φανεί επιφανειακή. Παρακολούθησα την ταινία σε έναν από τους πιο ιστορικούς κινηματογράφους της πόλης. στο “ΟΛΥΜΠΙΟΝ”, που σπάνια έχει τόσο κόσμο, αν δεν είναι περίοδος Φεστιβάλ. Ανάμεσα στο πλήθος που περιμέναμε στην είσοδο, έβλεπες ανθρώπους όλων των ηλικιών και διαφορετικής κουλτούρας. Σπάνια το συναντάς αυτό στο σινεμά, καθώς στο μυαλό μου, οι ταινίες χωρίζονται βάσει γούστων.

Μπήκαμε στην αίθουσα και ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Είχα να δω τόσο κόσμο σε σινεμά από το ΦΚΘ. Μπροστά μας μία παρέα γύρω στα 35, δίπλα μας και δεξιά ένα ζευγάρι γύρω στα 30 και από αριστερά άλλη μία παρέα γύρω στα 25. Έβγαλα τα γυαλιά μου και το κινητό μου και με τον φίλο μου διαβάζαμε κριτικές και περιγραφές για την ταινία μέχρι να αρχίσει. Ομολογουμένως είχα καιρό να βιώσω την εμπειρία του κινηματογράφου και οριακά την είχα ξεχάσει. Ακούς γέλια δυνατά και συνεπαίρνεσαι, κοινά συναισθήματα σε διάφορες σκηνές. Και κάπου εκεί έσβησαν τα φώτα και ξεκίνησε η ταινία.

Μία γυναίκα, γύρω στα 30 με μυαλό μωρού, που στην διάρκεια της ταινίας, αναπτύσσεται εγκεφαλικά, σωματικά και ψυχικά έχει έρθει στην μεγάλη οθόνη για να δώσει μαθήματα στους θεατές, μέσα από σουρεάλ και πραγματικές καταστάσεις. Ο πατέρας της σπουδαίος επιστήμονας, που την έσωσε από την απόπειρα αυτοκτονίας, την παρατηρεί να μεγαλώνει, της μαθαίνει τρόπους, της μεταδίδει γνώση, της θέτει όρια – εδώ εντοπίζουμε την πατριαρχική σχέση ανάμεσα σε πατέρα και κόρη καθώς υπάρχουν αναφορές στο ότι ο πατέρας δεν αφήνει την “κόρη του” να βγει έξω και να ανακαλύψει τον κόσμο. Η Mπέλα όμως είναι αγενής, απαιτητική και βίαιη όταν δεν της κάνουν το χατήρι.

Ένας φοιτητής του πατέρα της έρχεται ως ασκούμενος στο σπίτι και καταγράφει την εξέλιξη της ενώ ταυτόχρονα την ερωτεύεται και αντίστοιχα η Μπέλα ξεκινά να έχει συναισθήματα για εκείνον. Ο πατέρας της συμφωνεί να συνάψουν δεσμό μεταξύ τους αρκεί να τηρήσουν όρους συμβολαίου που αναφέρουν πως θα πρέπει να ζήσουν μαζί του μέχρι τέλους.

Κάπου εκεί, εμφανίζεται ο συμβολαιογράφος ο οποίος επιθυμεί να γνωρίσει την Μπέλα και να την κλέψει από τον πατέρα της, λέγοντας της πως θα της δείξει τον κόσμο. Η Μπέλα φεύγει μαζί του κι εκεί ξεκινά το ταξίδι της.

Από την πορνεία, μέχρι τις σωστές ή και όχι αποστάσεις.

Η Μπέλα μέσα από τα μάτια μου στο πρώτο μισό της ταινίας είναι ένα γυναικείο αντικείμενο τριών ανδρών, “καταπιεσμένη” και χειραγωγημένη έχει θέσει διάφορα πλαίσια στον τρόπο που ζει. Μέχρι που παίρνει την ζωή στα χέρια της και κυνηγά την ανεξαρτησία. Αυτό που θα κρατούσα εγώ είναι ο κύκλος γύρω από τις ερωτικές σχέσεις της Μπέλα, καθώς η πρώτη της σχέση όπως μαθαίνουμε στο τέλος της ταινίας είναι χειριστική και καταπιεστική, η δεύτερη είναι εξίσου χειριστική ενώ η τρίτη κι αυτή που επιλέγει είναι πιο ελεύθερη και αγαθή γι αυτό και προσπαθεί να την καθυστερήσει. Ο συγκεκριμένος κύκλος για εμένα είναι η απεικόνιση των σχέσεων του σήμερα. Μπλέκουμε μόνο με “λίγους και καταπιεστικούς”.

Κατά την διάρκεια της ταινίας, το κινητό μου δεν άνοιξε δευτερόλεπτο, ούτε καν για να κοιτάξω την ώρα. Ήμουν χωμένη μέσα στο σύμπαν της ψυχεδέλιας του Γιώργου Λάνθιμου, από την μουσική μέχρι τα κοστούμια, από τους ακραία προσεγμένους διαλόγους, από τα γέλια των γύρω μου σε σκηνές που ήταν τόσο άβολες και που αν είσαι γυναίκα σίγουρα τις έχεις βιώσει και ήθελες πολύ να απαντήσεις σαν την Στόουν. Ο Λάνθιμος έδωσε μάθημα έβδομης τέχνης και η Στόουν ακολούθησε την ερμηνεία της ζωής της. Μία ταινία φαντασίας με έντονες δόσεις ρεαλισμού που συζητά για γυναικεία θέματα ανοιχτά, χιουμοριστικά και όπως θα έπρεπε.

Ζητήσαμε από 6 διαφορετικούς ανθρώπους να μας γράψουν την “κριτική τους” για το Poor Things. 

Το Poor Things και η έννοια του να είσαι γυναίκα στο τότε στο σήμερα και στο για πάντα

Η Έμμα Στόουν υποδύεται μια νέα, περιπετειώδη γεμάτη για ζωή (για την ακρίβεια διπλή ζωή) γυναίκα που ανακαλύπτει τον κόσμο ξανά από την αρχή μετά από την αναβίωση της από τον πατέρα-χειρόυργο-δημιουργό της Γκόντγουιν Μπάξτερ (υποδυόμενος από τον σταθερά φανταστικό Γουίλεμ Νταφόου) όταν εκείνη βρίσκεται νεκρή και ο Γκόντγουιν Μπαξτερ μεταφέρει το μυαλό του αγέννητου εμβρύου της το οποίο ακόμα ζει μέσα της. Σε μια Βικτοριανή εποχή που περισσότερο θυμίζει φουτουριστική φαντασίωση, η Μπέλα Μπάξτερ ξεκινά και ανακαλύπτει τον κόσμο μέσα από πέντε στάδια ανάπτυξης, από το πρωταρχικό στάδιο της ομιλίας και της κίνησης μέχρι τον σφοδρό ρεαλισμό και την αμετανόητη αντικομφορμιστική αυτονομία της. Η καινούργια ταινία του Γιώργου Λάνθιμου ως προσαρμογή του μυθιστορήματος του Σκοτσέζου συγγραφέα Άλιστερ Γκρέι (από τον σεναριογράφο Τόνι Μακναμάρα), αποτυπώνει τις ερωτήσεις που εξερευνά κάθε γυναίκα στα στάδια της ενηλικίωσης της αλλά και στην διαδικασία ενσωμάτωσης της στις ηθικές δικλίδες που είθισται να ακολουθήσει. Η Μπέλα Μπάξτερ στη διάρκεια της ζωής της όντας ένα ζωντανό επιστημονικό πείραμα αποκτά προσωπική βούληση και θέληση για περεταίρω εξερεύνηση της ζωής και του σώματος της. 

Με συνοδοιπόρο τον Καζανόβα Ντάνκαν Γουέντερμπερν (Μάρκ Ράφαλο) η Μπέλα ξεκινά ένα ταξίδι εξερεύνησης του κόσμου από τις πρώτες απολαύσεις της Λισαβόνας μέχρι την εξαθλίωση της Αλεξάνδρειας και την αναγέννηση της στο Παρίσι όπου θα φιλοξενηθεί σε ένα ξενοδοχείο-μπουρδέλο της εποχής και θα ζήσει την απόλυτη αυτονομία και αυτοδιάθεση σε ολόκληρη την ύπαρξη της, καταλήγοντας πως η γνώση της θα της φέρει μεγαλύτερη δύναμη από όση της είχε δοθεί ποτέ. Χωρίς να κηρύττει και να χειραγωγεί ιδέες και αντιλήψεις η ταινία αναδεικνύει το κομμάτι της σεξουαλικής απελευθέρωσης με έναν τρόπο ενδυνάμωσης και εξερεύνησης ποικίλων θεμάτων όπως και η σεξεργασία. Δεν υποδεικνύει ποτέ πως οι γυναίκες νιώθουν απόλυτα ελεύθερες μέσα από την πορνεία ούτε κατακρίνει την εργασία καθαυτή απλά παρατηρεί και ερωτάται από που προέρχεται η πεποίθηση αυτή, όπως ακριβώς και η ηρωίδα της ταινίας. Η Έμμα Στόουν καταφέρνει να ενσαρκώσει την ηρωίδα της Μπέλα Μπάξτερ με ένα τρόπο που ποτέ δεν φεύγει από τα όρια ώστε να δημιουργηθεί μια καρικατούρα της ιστορίας. Περισσότερο σπάει όλα τα δεσμά που μπορεί να φέρει ένας χαρακτήρας που ολόκληρη την ζωή του χειραγωγείται από πατριαρχικές φιγούρες που έχει δίπλα του.

Η επιλογή της μουσικής επένδυσης της ταινίας από τον φανταστικό συνθέτη Τζέρσκιν Φέντριξ ντύνει αριστουργηματικά τις έντονες σκηνές σεξ, επιφοίτησης και προβληματισμού θυμίζοντας μας πως η Μπέλα είναι ένα πλάσμα ζωντανό, απτό και απόλυτα ειλικρινές μπροστά μας, ενώ το αστείρευτο χιούμορ της ταινίας απομακρύνει το σοβαροφανές ύφος που επιτάσσει η θεματολογία της. Με απόλυτα κλειστοφοβικά πλάνα έντασης, ευρυγώνιους και fish eye φακούς, με ασπρόμαυρα εξπρεσιονιστικά κάδρα και καλαίσθητη σουρεαλιστική χροιά, ο Γιώργος Λάνθιμος κατάφερε να ενορχηστρώσει την ταινία της χρονιάς, η οποία αποδεικνύει χωρίς κλισέ και εντυπωσιασμούς αλλά unapologetically, τη σημασία του να είσαι γυναίκα στο σήμερα στο τότε και στο για πάντα. 

*Κλεοπάτρα Κουτσουρού, 22

Ένα εξαιρετικό πάντρεμα της βικτωριανής εποχής, με φουτουριστικά στοιχεία και στοιχεία gothic

Ο πλέον αναγνωρισμένος, και ανάμεσα στους καλύτερους του κόσμου, Έλληνας σκηνοθέτης Γιώργος Λάνθιμος, επιστρέφει με την τελευταία του ταινία, η οποία χθες απέσπασε το ένα εκ των δύο βραβείων Καλύτερης Ταινίας, για την κατηγορία Κωμωδία ή Μιούζικαλ. Σε αυτό προστέθηκε και η νίκη της Emma Stone στην αντίστοιχη κατηγορία Πρώτου Γυναικείου Ρόλου, με την ερμηνεία της ηθοποιού στο ρόλο της Bella να είναι για πολλούς το δυνατότερο σημείο της παραγωγής. Αρχικά, θεωρώ πως η συγκεκριμένη ταινία «δεν είναι για όλους», έγκειται στο υποκειμενικό γούστο και αντίληψη του καθενός.

Για εμένα ήταν μια εξαιρετική ταινία, με κάθε επιμέρους στοιχείο να ξεχωρίζει, και με μία πλοκή η οποία, μεταξύ άλλων, αδιαμφησβήτητα έχει την υπογραφή του δημιουργού της, καταφέρνοντας να βάλει τον οποιοδήποτε θεατή στον περίεργο «λανθιμικό» κόσμο που όλοι αγαπήσαμε. Σίγουρα δεν είναι αψεγάδιαστη, καθώς έχοντας συζητήσει με διάφορους θεατές, άκουσα κριτικές που έχουν να κάνουν με τα υπερβολικά στοιχεία #MeToo που η ταινία περιλαμβάνει, τα οποία την κάνουν κάπως «πιασάρικη» για τον μέσο θεατή, την διάρκεια της, και σαφώς τις αμέτρητες σκηνές σεξ στις οποίες είδαμε την (απίστευτη) Emma Stone.

Προσωπικά, ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρων ο κόσμος που δημιούργησε ο σκηνοθέτης, ένα εξαιρετικό πάντρεμα της βικτωριανής εποχής, με φουτουριστικά στοιχεία και στοιχεία gothic, με μία καταπληκτική παλέτα χρωμάτων, και μια πολύ ιδιαίτερη προσθήκη, το να βλέπεις σε κάποιες σκηνές την δράση από στρόγγυλο φακό, σαν να βλέπεις «έξω από την εξώπορτα». Καταλήγοντας, ήταν μία πολύ προσεγμένη σε όλα τα κομμάτια της ταινία, με χαρακτήρες που είχαν σαφή εξέλιξη στην διάρκεια του χρόνου, εμβληματικές ερμηνείες, πρωτότυπη μουσική, απίστευτη δουλειά όσον αφορά την ενδυμασία, την αισθητική, τα χρώματα, με σχολιασμό κοινωνικών ζητημάτων και πάνω από όλα πολύ γέλιο…!

*Ορέστης Παπαγεωργίου, 21

Γέλασα αβίαστα σε αρκετές σκηνές

*Στάθης Παυλίδης, 26

Το παιχνίδι που συμβαίνει με τις κάμερες και τον ευρυγώνιο φακό είναι φοβερά ταιριαστιο

Από όλες τις ταινίες του Λάνθιμου που έχω δει μπορώ να πω ότι ήταν μακράν η πιο όμορφη. Όπως έχουν πει σίγουρα και άλλοι πριν από μένα το Poor Things είναι επνευσμένο από το Δρ. Φρανκεσταιν σε ένα ακόμα πιο σουρεαλιστικό πλάισιο. Η ταινία για μένα σεναριακά δεν ήταν κάποιο αριστούργημα, αλλά είχε πολύ ωραία νοήματα να μεταφέρει τόσο για την ανεξαρτησία της γυναίκας όσο και για την κακοποίηση που υφίσταται, και που αυτή μπορεί να οδηγήσει. Το γεγονός ότι δεν είναι ξεκάθαρο που βρίσκεται χρονολογικά η ταινία είναι που δίνει τρομερό ενδιαφέρον.

Τα ρούχα και ο τρόπος ζωής θυμίζουν λίγο ταινία εποχής όμως όλη η σουρεαλιστική προσέγγιση του Λάνθιμου με κάνει να πιστεύω ότι πρόκειται για ένα πολύ κοντινό μέλλον,με τη μοίρα της Μπέλλα Μπάξτερ να αντικατοπτρίζει την μοίρα κάθε γυναίκας, χωρίς όμως να σχολιάζεται από την ταινία, αλλά αφήνοντας στον θεατή να κρίνει μόνος του τη γνώμη θα σχηματίσει για αυτήν.

Σε κάθε περίπτωση, σε αυτή την ταινία έχει γίνει τρομερή δουλειά σκηνοθετικά και σκηνογραφικά. Το παιχνίδι που συμβαίνει με τις κάμερες και τον ευρυγώνιο φακό είναι φοβερά ταιριαστό και εξιτάρει τον θεατή, ενώ αντίστοιχα καλοδουλεμένα είναι τα σκηνικά και τα κουστούμια, τα οποία δίνουν έναν ξεχωριστό αέρα στην ταινία και τελικά αυτά είναι που την τοποθετούν σε αυτό το ασαφές χρονικό πλαίσιο. Όμως μακράν την μεγαλύτερη εντύπωση κάνει η ερμηνεία της Έμμα Στόουν. Έκανε την Μπέλλα Μπάξτερ να ζωντανέψει και αποκτώντας την δική της πνοή να μας δείξει από τι είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Από το περπάτημα μέχρι και τις εκφράσεις του προσώπου και την φωνή, η Έμμα έχει καταφέρει να μετουσιώσει την αβολοσύνη του να ανακαλύπτεις τον κόσμο. Τρομερή ταινία – αλλά δεν είναι και βιντεοκλιπ του Ρουβά 😉 .

*Λίνα Μπαλλή

Mια άλλη πλευρά μιας γυναίκας που θέλει να είναι ανεξάρτητη

Μια ταινία πολύ διαφορετική από τις υπόλοιπες που έχω δει. Μας δείχνει την Μπέλα Μπάξτερ ένα πειραματόζωο, η οποία μη έχοντας κοινωνικούς φραγμούς συμπεριφέρεται “περίεργα” για δεδομένα. Παρόλα αυτά, μας δείχνει μια άλλη πλευρά μιας γυναίκας που θέλει να είναι ανεξάρτητη και να εξερευνήσει τον κόσμο με κάθε κόστος. Μια ευχάριστη ταινία με χιούμορ και ωραία μηνύματα. Όσο περνάνε οι μέρες από όταν την είδα τόσο πιο πολύ μου αρέσει

*Παναγιώτα, 22

Η ταινία ξεκινάει και δεν είσαι έτοιμος γι αυτό που θα ζήσεις — μέχρι να τελειώσει και να νιώσεις μοναδικά. Χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο και χωρίς να έχω φάει κάποιο σπόιλερ για το σενάριο της, πήγα στην ταινία έτοιμος να δω κάτι περίεργο όπως σχεδόν όλες οι ταινίες του Λάνθιμου. Η ταινία ξεκινάει και δεν είσαι έτοιμος γι αυτό που θα ζήσεις — μέχρι να τελειώσει και να νιώσεις μοναδικά.

Κοινωνικο-οικονομική αμφισβήτηση του κόσμου, σεξουαλική απενοχοποίηση της γυναίκας, είναι μερικά από τα θέματα που θίγονται χωρίς καμία αστική ευγένεια— πολλές φορές με χιουμοριστικά στοιχεία (δεν περίμενα να γελάσω τόσο πολύ σε αυτήν την ταινία) — με καταπληκτικές ερμηνείες του καστ. Η ερμηνεία της Εμμα Στόουν ήταν πραγματικά για όσκαρ — δε μπορώ να ξεχάσω με τίποτα τον χορό της με τον Mark Ruffalo και τις εκφράσεις της. Η εικόνα της ταινίας μέσα από ευρυγώνιους και μη φακούς, τα κουστούμια της και τα χρώματά της συνδυάζονται και δημιουργούν το καλύτερο έργο του Λανθιμου για εμένα. Θα την ξαναδώ σίγουρα μέσα στην εβδομάδα γιατί μια φορά δε φτάνει.

*Bασίλης 28