Η αναζήτηση για το “άγνωστο κορίτσι”

H Παρασκευή Γιουβανάκη κάνει κριτική στην νέα ταινία “Το άγνωστο κορίτσι” που μόλις βγήκε στις σκοτεινές αίθουσες.

Το άγνωστο κορίτσι

LA FILLE INCONNUE/ The Unknown Girl

Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne Hθοποιοί: Adele Haenel, Olivier Bonnaud, Jeremie Renier

Όπως ακριβώς και στην τελευταία ταινία των αδερφών Dardenne, “Δύο Μέρες μια Νύχτα” (με την υπέροχη Marion Cotillard), που ακολουθεί πιστά το βασικότερο σεναριακό χαρακτηριστικό τους: ένας στον αριθμό οι κεντρικοί χαρακτήρες, έτσι και εδώ έχουμε τη νεαρή Jenny Davin που είναι γιατρός στο επάγγελμα και που δεν διστάζει να τα βάλει με όλους και με όλα για το κοινό καλό (;).

Η νεαρή ειδικευόμενη λοιπόν, ακούει ένα βράδυ το κουδούνι στο ιατρείο της μετά από μια μεγάλη και κουραστική ημέρα, αλλά δεν απαντά. Το επόμενο πρωί, η αστυνομία την ενημερώνει ότι μια άγνωστη γυναίκα βρέθηκε νεκρή κοντά στο σπίτι της. Γεμάτη ενοχές, θέτει σκοπό της ζωής της να ανακαλύψει την ταυτότητα της. Δε θέλει να χαθεί ανώνυμα, να εξαφανιστεί σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Μέσα σε αυτή την υπόθεση απαντάται το κοινωνικοπολιτικό ενδιαφέρον που εκφράζει το σινεμά των αγαπημένων αδερφών Dardenne που έχουν κερδίσει δύο φορές το Χρυσό Φοίνικα (“Ροζέτα” και “Παιδί”). Το ενδιαφέρον για ένα άγνωστο, (στην περίπτωση μας “κορίτσι”), που πρέπει να σωθεί με τον οποιοδήποτε δυνατό τρόπο, ή αλλιώς, η οπτικοακουστική συμφωνία που προσπαθεί να σώσει μια χαρακωμένη κοινωνία, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια για ένα κοινό καλό. Πόσο όμως αληθοφανές αποδίδεται αυτό στα πλάνα και στις σκηνές; Κατά πόσο το σενάριο καταφέρνει να ανταποκριθεί στη δυναμική του θέματος;

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο τοποθετείται η Adele Haenel, ένα αρκετά δυνατό υποκριτικό χαρτί, μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της Γαλλίας αλλά και της γενιάς της. Ο αντιφατικός χαρακτήρας της Jenny Davin συνοδεύεται από τις μη ποικιλόμορφες εκφράσεις προσώπου και σώματος της Haenel. Η 28χρονη ηθοποιός ανταποκρίνεται με ευκολία στο ρόλο της γιατρού που της δόθηκε, ισορροπώντας επικίνδυνα με την ερμηνεία της πάνω στη λεπτή γραμμή που ενώνει την απαιτούμενη αποστασιοποίηση της ειδικότητας της με τα αναπόφευκτα ανθρώπινα συναισθήματα.

Όσον αφορά την πλοκή, τα σκηνοθετικά αλλά και σεναριακά μέσα που χρησιμοποιούνται δεν διαχειρίζονται σωστά τον κινηματογραφικό χρόνο. Η αναζήτηση για το “άγνωστο κορίτσι’ που καταλήγει να γίνει αυτοσκοπός της πρωταγωνίστριας, καταλήγει να μετατραπεί σε ένα άνευρο κυνήγι του “κακού”. Χαρακτήρες εμφανίζονται και εξαφανίζονται σε μηδενικό χρόνο ενώ η κοπέλα συνεχίζει να ψάχνει μέσα σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Λιέγης (η πάντα πρωταγωνίστρια επαρχία στη φιλμογραφία των Dardenne) με την προσωπική της ζωή, τη ζωή εκτός ιατρείου (γιατί υπάρχει και αυτή) να είναι και να παραμένει εντελώς απούσα. Το κυριότερο είναι πως μέσα σε από αυτό το ανθρωποκεντρικό κυνήγι απουσιάζει η ενέργεια, το νεύρο και κυρίως η αληθοφάνεια των γεγονότων που χαρακτηρίζει το έργο των δύο Βέλγων κινηματογραφιστών.

Όμως, λίγα δευτερόλεπτα πριν την εμφάνιση των τίτλων τέλους και μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα έχουμε ένα μόλις πλάνο που ναι, κερδίζει σε δύναμη, ένταση και ανθρωπιά, όλες τις σκηνές που προηγήθηκαν μέσα σε ένα (σχεδόν) δίωρο. Και εδώ αναγνωρίζουμε επιτέλους το γνώριμο κινηματογραφικό ύφος των αδερφών Jean-Pierre και Luc Dardenne που αγαπάμε, αυτό το ύφος που σφύζει από ανθρωπιά.

2.5/5