Η δεξιά τσέπη του ράσου ή κοχύλια μαζεμένα σε ένα μπουκάλι

Χτες βράδυ, στις 20.00, στην Αίθουσα Τζον Κασσαβέτης, στα πλαίσια του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, έκανε την διεθνή πρεμιέρα της η ελληνική ταινία “Η δεξιά τσέπη του ράσου”, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη. Η Βιβιάννα Μεταλληνού γράφει τις εντυπώσεις μέσα από την αίθουσα.

Λέξεις: Βιβιάννα Μεταλληνού

Λένε ότι άμα θεραπεύεσαι βαθιά, αισθάνεσαι πείνα! Κι εγώ, μόλις κατακάθισε το συγκινησιακό απαύγασμα της οθόνης, ένοιωσα μια πείνα, μια πείνα…

Όλοι ρουφομυξίζαμε… «Μας μουτζουρώσατε!» είπε μια γλυκιά κοπέλα στον Λαπατά, σκουπίζοντας την περιοχή κάτω από τα γυαλιά της…». Στην εκκλησία και το σινεμά ερχόμαστε χωρίς ρίμελ», σκέφθηκα αυθόρμητα!

Γιατί μπορεί να συμβεί ακριβώς αυτό! Να μουντζουρωθείς!

Ήταν μια εξαιρετική συνάντηση ανθρώπων στο ίδιο μήκος κύματος, και πριν (στην ιστορία) και μετά (στο φιλμ). Με τις ίδιες συχνότητες, τις ίδιες κοινές δονήσεις, τις ίδιες παύσεις και τις σιωπές. Νομίζω ότι ήταν έκδηλη η ευγνωμοσύνη και των δυο, του καθένα Γιάννη για τον άλλο, και του μικρού και του μεγάλου! Και αυτή η αρμονία μας θεράπευσε όλους!

«…Σε αυτές τις παύλες κυλάει η ζωή μας…» Πως θα μπορούσε να ήταν και αλλιώς; Ήταν η ελεγεία του συναισθήματος αυτό που παρακολουθήσαμε απόψε. Του ενός και μοναδικού συναισθήματος της αγάπης! Που περικλείει μέσα της όλο το μεγαλείο των άλλων συναισθημάτων, όταν φθάσεις να τη δεις κατάματα!

Το σχεδόν αυτοβιογραφικό βιβλίο του Μακριδάκη φανέρωσε σε αυτήν την ασκητική προσομοίωση του ενός ελάχιστου τόπου, κάτι από τις ψυχές του καθενός μας. Μέσα σε μια τσέπη ανασταίνεται η παλάμη μας, χουχουλιάζουν οι τρομάρες μας, ηρεμεί η καρδιά μας – κρυμμένη, ασφαλής, ήσυχη.

Κι όλες αυτές οι συγκυρίες που αναδύθηκαν στην πορεία των εννέα χρόνων του γυρίσματος της ταινίας – έμεινα να αναπολώ όλον αυτόν τον χρόνο- οι ψυχούλες που έφυγαν, αναπάντητα και αναπάντεχα, και η αφιέρωσή της στη Δήμητρα Νικολοπούλου, την πιο αναπάντεχη αναχώρηση από όλες, μέσα στο καλοκαίρι, κάνουν αυτό το δίπολο γραφής που συνάντησα, να αποκτά μια μυστηριακή και μαγική παρουσία εντός μου.

Δήμητρα, Μπαλού, Ράκκα, Φρουφρούκα μου, να’στε αναπαυμένες και να μας προσέχετε…

Η δεξιά τσέπη του ράσου

Ένας μοναχικός καλόγερος προσπαθεί να διαχειριστεί την αβάσταχτη λύπη και μοναξιά, που ξαφνικά και αναπάντεχα επιστρέφουν όταν χάνει τη μοναδική συντροφιά του: τη σκυλίτσα του. Εντονότατα συναισθήματα θα τον κάνουν να συνομιλήσει με το παρελθόν του και με αυτή την –ταπεινή, για πολλούς– αφορμή, θα επανατοποθετήσει την πορεία και τη ζωή του.

Σκηνοθεσία:Γιάννης Β. Λαπατάς