Είδαμε την ταινία έναρξης του Φεστιβάλ : Father Mother Sister Brother – Μικρές ιστορίες συγγένειας και αποστασιοποίησης
Ο Τζάρμους προσπαθεί να ερμηνεύσει τις οικογενειακές σχέσεις και τις δυσκολίες τους στο σύγχρονο κόσμο που ζούμε
Είδαμε την ταινία έναρξης του Φεστιβάλ : Father Mother Sister Brother – Μικρές ιστορίες συγγένειας και αποστασιοποίησης Του Γιάννη Γκροσδάνη
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τζιμ Τζάρμους αποτελεί μια από τις πιο καθοριστικές μορφές του ανεξάρτητου κινηματογράφου από τη δεκαετία του 1980 και μετά. Έχει υπογράψει σημαντικές ταινίες, κάποιες μάλιστα αποτελούν μικρές εκπλήξεις, όπως λ.χ. το Ghost Dog: The Way of the Samurai ή το Only Lovers Left Alive ενώ άλλες όπως το Down By Law, το Night on Earth και από τις πρόσφατες το Paterson έχουν μια καλτ διάσταση (κάποιες ίσως και κάτι παραπάνω από απλά καλτ).
Η τελευταία ταινία του, το Father Mother Sister Brother, που κέρδισε ανέλπιστα το Χρυσό Λιοντάρι στην Βενετία, τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε, είναι ένα τρίπτυχο που ακολουθεί τρεις οικογενειακές ιστορίες οι οποίες, αν και δεν συνδέονται μεταξύ τους, παρουσιάζουν απροσδόκητες ομοιότητες.
Στην πρώτη ιστορία συναντά δύο αγαπημένους του ηθοποιούς, τον Άνταμ Ντραϊβερ και τον Τομ Γουεϊτς. Η αφήγηση εστιάζει σε δύο αδέλφια, που επισκέπτονται τον άρρωστο πατέρα τους. Η σχέση μεταξύ παιδιών και πατέρα – ειδικά μετά τον θάνατο της μητέρας – είναι εμφανώς ψυχρή, καθώς δεν έχουν διατηρήσει τακτική επαφή – μάλιστα ομολογούν μεταξύ τους την αδιαφορία τους για αυτόν – αλλά για κάποιον ενδόμυχο λόγο τα δύο παιδιά ανησυχούν για την υγεία του πατέρα τους. Ο Γουέιτς είναι απολαυστικός στον ρόλο του πατέρα, τον οποίο όμως διακρίνει μια λεπτή ευφυΐα, με στοιχεία σαρκασμού και τρυφερότητας μαζί. Η επόμενη ιστορία μας μεταφέρει στο Δουβλίνο για να παρακολουθήσουμε το ίδιο ακριβώς στόρι, εδώ ανάμεσα σε δύο κόρες και την μητέρα τους – μια πετυχημένη συγγραφέα – την οποία τα δύο κορίτσια παρά το ότι έχουν ρυθμίσει τις ζωές τους με τρόπο που να εξασφαλίζει εύκολη πρόσβαση στη μητέρα τους στο να τις βλέπει ωστόσο την επισκέπτονται με ευλαβική ακρίβεια μόνο μια φορά το χρόνο για ένα απογευματινό τσάι.
Η Βίκι Κριπς είναι εξαιρετική ως εκκεντρική κόρη, το ίδιο και η Κεϊτ Μπλάνσετ που αποτελεί το alter ego, την σοβαρή και συγκρατημένη κόρη της οικογένειας. Ο Τζάρμους αποτυπώνει με ωραίο τρόπο την αμηχανία και τις σιωπές των οικογενειακών σχέσεων, στις δύο πρώτες ιστορίες. Ειδικά στην δεύτερη ιστορία επιλέγει συνειδητά να δώσει με υπερβολή και στυλιζάρισμα την αποστασιοποίηση ανάμεσα στις δύο κόρες και την μητέρα κάτι που σαφώς έχει στόχο να τονίσει την αμηχανία και την απομάκρυνση ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Η τελευταία ιστορία διαδραματίζεται στο Παρίσι, όπου δύο (δίδυμα) αδέλφια ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν και να αδειάσουν το παλιό διαμέρισμα των γονιών τους. Παράλληλα αποκαλύπτουν μεταξύ τους μικρές αλήθειες και ψέματα πάνω στα οποία είχαν χτίσει την ζωή τους οι γονείς τους ως ζευγάρι. Πρόκειται ίσως για το πιο «ελαφρύ» μέρος του τρίπτυχου, πιο εξισορροπημένο, ανθρώπινο και νατουραλιζέ ερμηνευτικά.
Η ουσία είναι ότι ο Τζάρμους δεν επιχειρεί σε αυτή την ταινία να αναδείξει κάτι ριζικά καινούργιο από όσα μας έχει πει στο παρελθόν. Όσοι δεν είναι εξοικειωμένοι με το έργο του ενδεχομένως να δυσκολευτούν να συνδεθούν με τον αργό, στοχαστικό ρυθμό του. Οι μακροχρόνιοι θαυμαστές του από την άλλη θα βρουν αρκετά αναγνωρίσιμα στοιχεία που θα τους συγκινήσουν αλλά και πάλι όχι κάτι για να ενθουσιαστούν πραγματικά. Οι ερμηνείες —ιδίως των δύο πρώτων ιστοριών — κρατούν ένα κάποιο ενδιαφέρον προσοχής. Ο Τζάρμους προσπαθεί να ερμηνεύσει τις οικογενειακές σχέσεις και τις δυσκολίες τους στο σύγχρονο κόσμο που ζούμε, παρεμβάλλει – με ανάλαφρες πινελιές και διακριτικό χιούμορ – μικρές λεπτομέρειες ως αλληγορικά μοτίβα και επαναληπτικούς διαλόγους που αναδεικνύουν τις παραλληλίες και την ουσιαστική σύνδεση ανάμεσα στις ιστορίες, παρά τις γεωγραφικές τους διαφορές.
Τελειώνοντας πάντως η ταινία ο θεατής αισθάνεται ότι η ταινία δεν μας κόμισε κάτι φρέσκο, κάτι που δεν μας το έχει πει ο δημιουργός σε παλαιότερες ταινίες του κι αυτό είναι το ουσιαστικό μείον της.
ΥΓ (ετεροχρονισμένο): Αλεξάντερ Πεϊν, σοβαρά τώρα;
Info: Το Father, Mother, Sister Brother θα κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες τα Χριστούγεννα του 2025 από το Cinobo
