Είδαμε την ταινία του Αλμοδόβαρ στη Βενετία
Ανταπόκριση του Ορέστη Ανδρεαδάκη από την Βενετία.
Λέξεις: Ορέστης Ανδρεαδάκης
Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ με τις «Παράλληλες Μητέρες» εγκαινίασε το 78ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας αποδεικνύοντας ότι είναι ένας από τους πιο τολμηρούς, τους πιο ευαίσθητους και -μολονότι δεν είναι εμφανές- ένας από τους πιο πολιτικούς σκηνοθέτες του σύγχρονου σινεμά.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο Πέδρο Αλμοδόβαρ καταπιάνεται με τις μητέρες και την μητρότητα. Και οι 22 μέχρι τώρα ταινίες του είναι στην πραγματικότητα γυναικείες: Αναδύουν το άρωμα, το πάθος και την αγάπη προς τη γυναίκα.
Αυτή τη φορά όμως ο 71χρονος Ισπανός δημιουργός προχωράει ένα βήμα παραπέρα. Μιλάει μεν για τη μητρότητα, αλλά τοποθετεί ταυτόχρονα και τους χαρακτήρες του μέσα σε μία καθαρά «πολιτική» συνθήκη θέλοντας ίσως να μας υπενθυμίσει ότι όλο το έργο του δεν ήταν απλώς ένα διασκεδαστικό μελόδραμα ή ένας φόρος τιμής στον Ντάγκλας Σερκ και στον Τενεσί Ουίλιαμς αλλά μια καθαρά πολιτική θέση για τη γυναικεία ταυτότητα, την ερωτική επιθυμία και την κοινωνική διάσταση του φύλου.
Οι ηρωίδες της ταινίας του είναι μία φωτογράφος μόδας (Πενέλοπε Κρουζ) και μια νέα κοπέλα (Μιλένα Σμιτ) οι οποίες γεννούν την ίδια μέρα σε ένα μαιευτήριο. Οι εγκυμοσύνες τους δεν ήταν ηθελημένες. Η πρώτη αποφάσισε να κρατήσει τον καρπό μιας προβληματικής σχέσης η οποία διαλύθηκε αμέσως μετά και η δεύτερη έπεσε θύμα βιασμού.
Στη συνέχεια η μία ανατροπή διαδέχεται την άλλη και οι εκπλήξεις συνθέτουν μια περίτεχνη τοιχογραφία της ισπανικής, αλλά και ολόκληρης της ευρωπαϊκής, κοινωνίας καθώς η Πενέλοπε Κρουζ προσπαθεί να ξεθάψει και να ταυτοποιήσει τους σκελετούς των προγόνων της, οι οποίοι δολοφονήθηκαν από τους Φαλαγγίτες του Φράνκο και θάφτηκαν σε έναν πρόχειρο, και χωρίς σήμανση, τάφο στο χωριό της.
Αυτή η παράλληλη ιστορία μιας ταινίας που έχει στον τίτλο της τη λέξη «παράλληλες» δεν μας αφήνει στιγμή να ξεχάσουμε το τραγικό παρελθόν της Ισπανίας. Η μνήμη για τον Πέδρο Αλμοδόβαρ ταυτίζεται με τη διαδικασία της μητρότητας, είναι η κοινή μήτρα μέσα στην οποία κυοφορούνται τα καλύτερα αλλά και τα πιο επώδυνα στοιχεία της Ιστορίας.
Στο τέλος της προβολής, εδώ στο Λίντο της Βενετίας, οι περισσότεροι θεατές προσπαθούσαν να κρύψουν τα δάκρυά τους ενώ ο ίδιος ο Αλμοδόβαρ και οι συνεργάτες του υποκλίθηκαν γνωρίζοντας ότι έβαλαν ένα ακόμη σημαντικό λίθο στο οικοδόμημα του ευρωπαϊκού σινεμά.
*Ο Ορέστης Ανδρεαδάκης είναι κριτικός κινηματογράφου και διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απεσταλμένος της Parallaxi στο 78ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
