Εικόνες: Το «Παρίσι – Τέξας» ζωντάνεψε κάτω από τον ουρανό της Μπολόνια

Μια μαγική κινηματογραφική βραδιά κάτω από τον ουρανό της Μπολόνια έζησαν 6.000 θεατές που έσπευσαν για να παρακολουθήσουν τη μυθική ταινία «Παρίσι – Τέξας» του Βιμ Βέντερς, 40 χρόνια μετά την κυκλοφορία της. Σε μια από τις ωραιότερες πλατείες του κόσμου, την Piazza Maggiore.

Το παρών έδωσε και ο Γερμανός δημιουργός ο οποίος είναι επίτιμος καλεσμένος του Il Cinema Ritrovato που φιλοξενείται στην ιταλική πόλη.

Η πλοκή επικεντρώνεται στον Τράβις (Στάντον) που έχει αμνησία, ο οποίος, μετά από μυστηριώδη περιπλάνηση στην έρημο, προσπαθεί να επανενωθεί με τον αδελφό του (Στόκγουελ) και τον επτάχρονο γιο του (Κάρσον). Μετά την επανασύνδεση με το γιο του, ο Τράβις και το αγόρι ξεκινούν ένα ταξίδι στα νοτιοδυτικά των ΗΠΑ, για να εντοπίσουν την εδώ και χρόνια χαμένη γυναίκα του Τράβις (Κίνσκι).

Η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα, το FIPRESCI και το βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής στο 37ο φεστιβάλ των Καννών. Φέτος το καλοκαίρι γιορτάζει τα 40α γενέθλια της καθώς βγήκε στις αίθουσες τον Αύγουστο του 1984.

Στα βραβεία BAFTA του 1985 κέρδισε στην κατηγορία της καλύτερης σκηνοθεσίας, ενώ ήταν υποψήφια και στις κατηγορίες καλύτερης ταινίας, διασκευασμένου σεναρίου και μουσικής.

Επίσης, ήταν υποψήφια για τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και για το βραβείο Σεζάρ καλύτερης ξένης ταινίας.

Πρωταγωνιστές

Χάρι Ντιν Στάντον ως Τράβις Χέντερσον Ναστάζια Κίνσκι ως Τζέιν Χέντερσον Ντιν Στόκγουελ ως Γουόλτ Χέντερσον Ορόρ Κλεμάν ως Αν Χέντερσον Χάντερ Κάρσον ως Χάντερ Χέντερσον

Σκηνοθεσία Βιμ Βέντερς

Παραγωγή Ανατόλ Ντάουμαν

Σενάριο Λ. Μ. Κιτ Κάρσον , Σαμ Σέπαρντ

«Δεν ξέρω αν είναι τύχη ή μοίρα ή ο συνδυασμός αυτών των δύο, αλλά υπάρχουν κάποιες ταινίες που κυκλοφορούν ακριβώς την κατάλληλη στιγμή»

Το περασμένο καλοκαίρι ο Βέντερς είχε μοιραστεί τις αναμνήσεις του από τα γυρίσματα της ταινίας.

«Είναι ένα παράξενο φαινόμενο. Υπάρχουν κάποιες ταινίες που κυκλοφορούν ακριβώς την κατάλληλη στιγμή, και αυτό συνέβη με το Παρίσι, Τέξας. Δεν ξέρω αν είναι τύχη ή μοίρα ή ο συνδυασμός αυτών των δύο. Στην περίπτωσή μου, ο Χάρι Ντιν Στάντον ήταν εκεί την ιδανική στιγμή, η Ναστάζια Κίνσκι βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας της, ήταν το πρώτο σενάριο του Σαμ Σέπαρντ και ο Ry Cooder που έγραψε τη μουσική ήθελε να αποδείξει την αξία του. Αυτό που έπρεπε να κάνω εγώ ήταν να μην τα κάνω μαντάρα».

«Ήθελα να κάνω μια ταινία στην αμερικανική Δύση, σ’ αυτά τα απέραντα τοπία. Ήταν και παραμένει ακόμα ξεκάθαρο για μένα ότι δεν μπορείς να κάνεις ταινίες με θέματα, ότι αυτά μπορούν να προκύψουν μόνο από τους χαρακτήρες. Και αν κάποιος ήξερε αυτά τα τοπία και αυτούς τους χαρακτήρες, αυτός ήταν ο Σαμ Σέπαρντ. Ο Σαμ πάντα έγραφε για τη Δύση. Το βιβλίο του Motel Chronicles ήταν η ουσία του Παρίσι, Τέξας. Ένας δρόμος, μια πρόσοψη, ένα βουνό, μια γέφυρα ή ένα ποτάμι δεν είναι απλώς το φόντο της αφήγησης. Έχουν τη δική τους ιστορία, τη δική τους προσωπικότητα, μια ταυτότητα που αξίζει να ληφθεί υπόψη και να αποτυπωθεί… Ίσως [αυτό] να οφείλεται στο γεγονός ότι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα για την ιστορία του κινηματογράφου, αλλά [μάλλον] για την ιστορία των ανθρώπων που έκαναν ταινίες», είπε ο Βέντερς.

Το αρχικό σχέδιο του Βέντερς ήταν γεωγραφικά πιο φιλόδοξο: ήθελε να ξεκινήσει από την Καλιφόρνια και να φτάσει μέχρι την Αλάσκα. Ο Σέπαρντ όμως είχε αντίρρηση. «Μου είπε “μην ασχολείσαι μ’ αυτό το ζιγκ-ζαγκ. Μπορείς να βρεις όλη την Αμερική σε μία μόνο πολιτεία: το Τέξας”… Το να έχεις τις απαντήσεις είναι πολύ διαφορετικό από το να αναζητάς τις απαντήσεις στη διάρκεια του γυρίσματος – είμαι υπέρ αυτού. Όπως ο Τριφό, ο οποίος δεν έκανε διάκριση μεταξύ της ζωής του και των ταινιών του».

Από τα γυρίσματα του Παρίσι, Τέξας, θυμάται πρώτα και κύρια την έντονη ανασφάλεια του Χάρι Ντιν Στάντον: «Για πολλούς μήνες ήμουν ο ψυχοθεραπευτής του. Ένιωθε άσχημος και γέρος. Ήταν 35 χρόνια μεγαλύτερος από τη Ναστάζια. Περιφερόταν νευρικά, υποτιμώντας τον εαυτό του κάθε μέρα. Όταν τελικά πήγαμε στο φεστιβάλ των Καννών, του είπα ότι δεν μπορούσα πια να είμαι διαρκώς στη διάθεσή του και ότι θα έπρεπε να βρει κάποιον άλλον να τον συνοδεύει. Ο Χάρι πλήρωσε για να πάει μαζί του στο ταξίδι ένας νεαρός ηθοποιός που στεκόταν δίπλα του ώρα με την ώρα, υποστηρίζοντάς τον αδιάκοπα. Αυτός ο νεαρός ήταν ο Σον Πεν».

Το «Παρίσι, Τέξας» δεν κατάφερε να φτάσει στα Όσκαρ. Ο Βέντερς είναι ξεκάθαρος για τον λόγο που συνέβη αυτό: «Η Twentieth Century Fox το αγόρασε [για τη διανομή] στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ετοίμασαν μια έξυπνη καμπάνια, σκέφτηκαν ακόμη και την προοπτική των Όσκαρ. Ξαφνικά όμως, η διοίκηση στην κορυφή αντικαταστάθηκε και μέσα σε τρεις εβδομάδες ακόμη και οι ρεσεψιονίστ ήταν διαφορετικοί. Τα νέα στελέχη δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση με τις ιδέες των προηγούμενων και δεν προετοίμασαν καν προβολή για τα μέλη της Ακαδημίας ούτε έκαναν κάποια σχετική προώθηση. Ο Χάρι ήταν συντετριμμένος».

Μερικούς μήνες νωρίτερα όμως, τον Μάιο του 1984, είχε κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. «Είχα ήδη βρεθεί εκεί το 1975 για το Kings of the Road, [όταν ήμουν] πολύ νέος για να το απολαύσω. Το 1984 το βίωσα διαφορετικά. Στο τέλος του φεστιβάλ μάς ζήτησαν να μείνουμε γιατί είχαμε κερδίσει κάτι. Η τελετή της απονομής προχωρούσε κι εμείς εξακολουθούσαμε να μην έχουμε κερδίσει κάποιο βραβείο, και στο τέλος είχαμε μείνει μόνο ο Τζον Χιούστον [για το Κάτω από το ηφαίστειο] κι εγώ. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και χαμογελάσαμε, παρόλο που δεν γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον. Όταν τελικά ανακοίνωσαν το όνομά μου, του είπα: “Συγγνώμη, Τζον”. Γελάσαμε πολύ μετά».

Το #CinemaRitrovato και η πόλη: 8 αίθουσες της πόλης (συμπεριλαμβανομένων, για πρώτη φορά το Cinema Modernissimo) και 3 υπαίθριες αρένες, Arena Puccini, Piazzetta Pasolini και, φυσικά η  #PiazzaMaggiore, χθες το βράδυ με ένα κοινό 6 χιλιάδων ανθρώπων σε μια μαγική προβολή.

Κόντρα στη βροχή σε μία από τις πιο αναμενόμενες προβολές, αυτή του ‘#ParisTexas’, cult film, που γιορτάζεται στην 40η επέτειό της, με τον ίδιο Γερμανό σκηνοθέτη, επίτιμο καλεσμένο αυτής της έκδοσης του Cinema Found.

*πηγή εικόνων: Cineteca di Bologna