ΕΜΠΡΟΣ: Η ιστορία του ελεύθερου αυτοδιαχειριζόμενου θεάτρου στο 26ο ΦΝΘ
Ένα ντοκουμέντο καταγραφής ενός κτηρίου, ενός θεάτρου, φτάνοντας στα καίρια ζητήματα της ιστορίας της ελευθερίας έκφρασης και των εμποδίων της στην Ελλάδα του σήμερα
Πολύτιμη καταγραφή ενός μέρους του πολιτιστικού γίγνεσθαι στην Ελλάδα της κρίσης και μέχρι σήμερα το ντοκιμαντέρ της Άλκηστις Καφετζή αποκαλύπτει την ανάγκη για ελευθερία έκφρασης και δημιουργία όχι μόνο για το χώρο του θεάτρου Εμπρός αλλά κυρίως για τους καλλιτέχνες.
Ξεκινώντας την έρευνα από την δεκαετία του ’80, όταν μια ομάδα δημιουργική σπουδαίων ηθοποιών (οι Μορφές των Δημήτρη Καταλειφού, Τάσου Μπαντή και Ράνιας Οικονομίδου) αφοσιωμένων στο θέατρο τόλμησαν να πάρουν το παλιό κτήριο μιας εφημερίδας και να το αναδείξουν σε χώρο τέχνης και πολιτισμού. που το υποστηρίζουν.
Έτσι η ταινία αναδεικνύεται σε ένα ντοκουμέντο καταγραφής ενός κτηρίου, ενός θεάτρου και φυσικά φτάνει στα καίρια ζητήματα της ιστορίας της ελευθερίας έκφρασης και των εμποδίων της στην Ελλάδα του σήμερα.
Φυσικά η ταινία εστιάζει πολύ περισσότερο στην κατάληψη και στην δημιουργική πνοή που δίνουν στο χώρο οι καλλιτέχνες της αυτοδιαχείρισης της Κίνησης Μαβίλη και του Εμπρός, ένα ξεχωριστό παράδειγμα τέχνης και δημιουργικού ακτιβισμού μέσα σε ένα πραγματικά δύσκολο περιβάλλον, όπου τα πάντα στην Ελλάδα εκποιούνται έναντι πινακίου φακής ενώ ο πολιτισμός είναι περικυκλωμένος από διάφορες ιδιωτικές πρωτοβουλίες και ιδρύματα.
Από τους πρωτοστάτες αυτής της πρωτοβουλίας ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Κουκαλάνι ενώ στην ταινία μιλάνε σημαντικοί θεωρητικοί της τέχνης, νομικοί, καλλιτέχνες που υποστηρίζουν την κατάληψη ξεδιπλώνοντας το νέο προφίλ του χώρου.
Ενός χώρου που είναι ασφυκτικά γεμάτος με ανθρώπους που εκφράζονται ελεύθερα και έχουν καθοριστική συλλογική δύναμη δημοκρατική, αντιρατσιστική, αντιφασιστική και υποστηρίζουν τα δικαιώματα μειονοτήτων όπως οι ανάπηροι ή οι μετανάστες, ενδεχομένως η ταινία της Άλκηστις Καφετζή να μην προχωράει παραπάνω το θέμα της και να στέκεται κάπως πιο στατικά στο σήμερα ωστόσο αποτελεί μια πολύτιμη καταγραφή και υπενθύμιση για την σπουδαιότητα της αυτοδιαχείρισης κόντρα στον γενικότερο εφησυχασμό της κοινωνίας.
