Ο Χρήστος Μασσαλάς και το δικό του “Broadway” αλά Ελληνικά

Ο Χρήστος Μασσαλάς μιλάει για την ευρωπαϊκή πρεμιέρα της νέας του ταινίας, για τις κινηματογραφικές διακρίσεις, για την επιστροφή του Χρήστου Πολίτη πολλά χρόνια μετά την “Λάμψη” και για τα όνειρα, που “καλώς ή κακώς” κάνει συνέχεια 

Οι συμμετοχές και οι διακρίσεις σε φεστιβάλ με τις μικρού μήκους ταινίες του, του δώσανε τη δυνατότητα να ταξιδέψει σε διάφορα σημεία του πλανήτη και να γνωρίσει ανθρώπους, συνήθειες και νοοτροπίες που τον κάνουν να βγαίνει μπροστά σε μία γενιά σκηνοθετών που δεν περιμένουν την επιτυχία αλλά την κυνηγούν. Με αποκορύφωμα την επίσημη συμμετοχή του «Copa-Loca» του, το 2017 στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών και με την πρόσφατη ανακοίνωση πως η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του “Broadway” θα κάνει πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Ρότερνταμ (26/1-6/2), ένα από τα σημαντικότερα της Ευρώπης, συμμετέχοντας στο διαγωνιστικό τμήμα Big Screen, αλλά και στη Γαλλία, στο φεστιβάλ Premiers Plans της Ανζέρ (24-30/1), ο Χρήστος Μασσαλάς ετοιμάζεται για ακόμα ένα σπουδαίο βήμα στο σινεμά που αγαπάει.

Κάπως έτσι, με αφορμή το “Broadway”, μιλήσαμε για την ταινία, για τις λαμπερές και ιδιαίτερες συμμετοχές της και για μια Αθήνα γεμάτη χρώματα που από τότε που επέστρεψε από το Λονδίνο, φαίνεται να τον γοητεύει ακόμα περισσότερο…

Τι βλέπουμε στο Broadway και τι θέλατε εσείς να διαπραγματευτείτε με αυτή τη ταινία σας;

Στο Broadway θα δείτε χορευτές, κλέφτες, μπράβους, μερικές από τις καλύτερες drag queens της Αθήνας, μερικούς από τους πιο δυνατούς νέους ηθοποιούς και περφόρμερ, τον φοβερό Χρήστο Πολίτη, μια μαϊμού-καπουτσίνο στο ρόλο της Λόλας και πολλές ακόμη εκπλήξεις. Θα δείτε μια ταινία η οποία μπλέκει διαφορετικά κινηματογραφικά είδη. Όπως ακριβώς και η συμμορία στο επίκεντρο της ιστορίας, που απαρτίζεται από πορτοφολάδες και χορευτές, έτσι και η ταινία είναι τόσο “νουάρ” όσο και “ποπ βαριετέ”. Και όλα αυτά με φόντο την Αθήνα σε όλο της το μεγαλείο. Θα μου επιτρέψετε να μην αποκαλύψω πολλά για την πλοκή και τις προεκτάσεις της σε αυτή τη φάση

Για να φτάσετε όμως σε αυτή την ταινία, πρώτα έχετε διαγράψει μία αξιόλογη πορεία με άλλες δουλειές σας, έχοντας ξεπεράσει  από όσο ξέρω τα 200 φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο . Ήταν μία εύκολη μετάβαση για εσάς σε κάτι άλλο πλέον;

Η μετάβαση, σε επίπεδο καλλιτεχνικό, ήταν κάτι τελείως φυσικό. Ήθελα να κάνω μεγάλου μήκους ταινία, αυτήν τη μεγάλου μήκους ταινία. Αλλά σε πρακτικό επίπεδο, το να κάνεις μια ταινία, ειδικά στην Ελλάδα, είναι μια περίπλοκη, χρονοβόρα και ριψοκίνδυνη υπόθεση.

Μου πήρε 7 χρόνια από την αρχική σύλληψη μέχρι και σήμερα. Σε αυτά τα 7 χρόνια και τι δεν έγινε στον κόσμο και στη δική μου ζωή. Αλλά η επιθυμία μου να κάνω αυτή την ταινία με κράτησε σε εγρήγορση. Προχωράς στα τυφλά με την πεποίθηση ότι αυτό που πας να κάνεις είναι σημαντικότερο από την όποια δική σου δυσκολία.

Πώς νιώθετε που η πρώτη ταινίας σας μεγάλου μήκους έχει ήδη μία τέτοια διαδρομή;

Ό,τι και αν έγινε μέχρι εδώ δεν έχει και μεγάλη σημασία, τώρα που η ταινία θα κυκλοφορήσει. Την αληθινή διαδρομή μιας ταινίας την καθορίζουν οι θεατές.

Η κινηματογραφική καταγραφή μίας κάπως σκοτεινής Αθήνας, πόσο κοντά είναι στην πραγματικότητα της πόλης;

Στην ταινία η Αθήνα δεν είναι μόνο σκοτεινή. Έχει χίλιες – δυο αποχρώσεις, όπως και στην πραγματικότητα. Αυτή είναι η γοητεία της. Υπάρχει τέτοια έλλειψη “συνέπειας” στην πόλη που σε μια μόνο βόλτα, η ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα εναλλάσσονται ραγδαία. Δεν θέλησα να εξιδανικεύσω την Αθήνα. Η Αθήνα δεν είναι μόνο η Πλάκα, ούτε μόνο η Ομόνοια. Και φυσικά, η καταγραφή μιας πόλης σε μια ταινία περνάει από το φίλτρο της μυθοπλασίας. Δηλαδή επιλέγεις τα σημεία αυτά που φέρουν τη φόρτιση που χρειάζεσαι δραματουργικά.

Από τη μία, πρεμιέρα διαδικτυακά στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ και από την άλλη, στο Φεστιβάλ Premiers Plans στη Γαλλία με φυσική παρουσία των θεατών αν όλα πάνε καλά με τα μέτρα. Όλα αυτά, πέρα από την καλλιτεχνική επιτυχία, δίνουν όντως μία ουσιαστική βοήθεια ή ώθηση στην ταινία σας και σε εσάς ως δημιουργό;

Ναι, δίνουν ώθηση. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ακούνε κινηματογραφικό φεστιβάλ και πρεμιέρα σκέφτονται μια γιορτή όπου όλοι φοράνε τα καλά τους, χαίρονται, φωτογραφίζονται και μιλάνε στις κάμερες. Ισχύουν όλα αυτά, αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Το σημαντικό με τις προβολές στα μεγάλα φεστιβάλ είναι ότι την ίδια στιγμή, στην ίδια αίθουσα βρίσκονται άνθρωποι από όλο τον κόσμο, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μπορούν να πάρουν στα χέρια τους την τύχη της ταινίας: διανομείς, χρηματοδότες, εκπρόσωποι καναλιών, δημοσιογράφοι κλπ.

Κανείς δεν κάθεται και περιμένει μια Ελληνική ταινία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη σε έναν συνοικιακό κινηματογράφο της Σουηδίας, για παράδειγμα. Για να φτάσει η ταινία μέχρι εκεί, πρέπει να μεσολαβήσουν διάφοροι άνθρωποι. Και κάποιοι από αυτούς μπορεί να βρίσκονται στην αίθουσα το βράδυ μιας πρεμιέρας. Οπότε, η διάκριση στα φεστιβάλ δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι ένα ενδιάμεσο σκαλοπάτι για να βρει η ταινία το κοινό της εκτός συνόρων.

Στην ταινία περνάει η Ελένη Φουρέϊρα αλλά και ο Λάκης Γαβαλάς.  Πώς έγιναν αυτές οι συνεργασίες;

Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να γίνει ένα Broadway α λα Ελληνικά το 2022 χωρίς την Ελένη Φουρέιρα και το Λάκη Γαβαλά! Ως προς τη συνεργασία μπορώ να πω ότι έγινε πολύ απλά και με φοβερά καλή διάθεση και στις δύο περιπτώσεις. Είναι δυο χαρισματικοί, ταλαντούχοι άνθρωποι και συνειδητοποιημένοι επαγγελματίες, οπότε μπήκανε στη συνεργασία με ανοιχτό μυαλό. Τόσο απλά. Με την Ελένη μας συνέδεε επίσης η Chali (Jennings) που είναι η χορογράφος της ταινίας – και μια εκ των χορογράφων της Ελένης. Με τον Λάκη βρεθήκαμε, τα είπαμε και δεν χρειάζεται να πω κάτι για το χιούμορ του, τo ξέρουμε όλοι.

Επίσης, έχουμε την επιστροφή του Χρήστου Πολίτη όπως μου είπατε, πολλά χρόνια μετά την «Λάμψη». Πώς προέκυψε η επιστροφή του;

Είμαι στ’ αλήθεια ευγνώμων στον Χρήστο Πολίτη για αυτό το δώρο που μου έκανε. Πριν κάποια χρόνια είχα δει ένα απόσπασμα στην τηλεόραση από κάποια εκδήλωση, όπου ένας δημοσιογράφος εντόπισε στο κοινό τον Χρήστο Πολίτη και του ζήτησε να κάνει κάποια δήλωση για την αποχή του από τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Ο Χρήστος Πολίτης είπε ότι δεν σκοπεύει να επιστρέψει στην υποκριτική και έδειχνε τελείως αποφασισμένος. Οπότε όταν ζήτησα από τους συνεργάτες μου στο πρακτορείο Athens Casting να επικοινωνήσουν μαζί του, ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι θα αρνηθεί. Προς τεράστια έκπληξη μου, δέχτηκε να τα πούμε.

Συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για πολλή ώρα. Πέρα από εκπληκτικός ηθοποιός είναι ένα πρόσωπο σπάνιας ευαισθησίας – μάλλον αυτά τα δύο πάνε μαζί. Δεν ξέρω τι είδε σε μένα, στο σενάριο της ταινίας, δεν ξέρω γιατί δέχτηκε. Γιατί πραγματικά δεν είχε λόγο να κάνει μια ‘επιστροφή’, δεν έχει τίποτα να αποδείξει σε κανέναν. Την ‘επιστροφή’ του την θέλαμε και την θέλουμε όλοι εμείς. Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που μου είπε: “Εντάξει, θα το κάνω. Σαν δώρο σε σας” (γιατί ο κύριος Πολίτης μιλάει σε όλους στον πληθυντικό, όσο πρωτάρηδες και αν είναι).

Πώς θα χαρακτηρίζατε τις σχέσεις των ηρώων σας μεταξύ τους στην ταινία σας;

Σχέσεις εξάρτησης, σχέσεις εξουσίας, σχέσεις στοργής, σχέσεις ανεκπλήρωτες, σχέσεις στο μεταίχμιο – ακούγεται λίγο σαν άρλεκιν όλο αυτό; Μπορεί να είναι κιόλας.

Υπάρχει κάποια σκηνή ή ατάκα στο «Broadway» που αγαπήσατε λίγο παραπάνω;

Δεν αγάπησα κάποια σκηνή παραπάνω από τις υπόλοιπες. Αλλά αυτό που με συγκινεί είναι ότι, στην ολοκληρωμένη ταινία, δεν βλέπω πλέον τις ερμηνείες των ηθοποιών αλλά τους χαρακτήρες.

Θα μπορούσατε να κάνετε πραγματικότητα τα όνειρα σας στην Ελλάδα;

Ένα από τα όνειρα μου το έχω κάνει πραγματικότητα και αυτό είναι το “Broadway”. Αλλά καλώς ή κακώς, ονειρεύομαι συνέχεια, οπότε έχω πολύ δρόμο μπροστά. Το θέμα δεν είναι το ‘αν μπορείς να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα στην Ελλάδα’, αλλά το ‘με ποιο κόστος’. Σε αυτή τη φάση ίσως δεν υπολογίζω την ψυχική κούραση, ίσως γιατί δεν με πήρανε τα χρόνια και επειδή, όπως είπα και πριν, θεωρώ τη δημιουργία σημαντικότερη από την χρόνια αϋπνία μου. Αλλά αν κάθε φορά που πας να κάνεις μια ταινία πρέπει να υποθηκεύεις την ψυχική σου ισορροπία καθώς έρχεσαι αντιμέτωπος με τη δυσκαμψία του κρατικού μηχανισμού, τότε κάποια στιγμή θα κλατάρεις και θα την κάνεις – είτε για να κάνεις τις ταινίες σου αλλού, είτε για τα βουνά. Και αυτό που θέλω είναι να μπορώ να συνεχίσω να κάνω ταινίες στην Ελλάδα με τους φοβερά ταλαντούχους ανθρώπους που έχει αυτό το μέρος. Το “Broadway” άλλωστε είναι εδώ.

Ποιο θα μπορούσε να είναι το γεγονός ή η εποχή της Ελλάδας που θα σας κέντριζε το ενδιαφέρον για μία επόμενη ταινία σας ίσως;

Το σήμερα με όλο του τον φουτουρισμό και όλη του τη νοσταλγία.

Broadway | Σκηνοθεσία – Σενάριο: Χρήστος Μασσαλάς | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Κωνσταντίνος Κουκουλιός | Διεύθυνση Παραγωγής: Κατερίνα Σεφερλή, Γιώργος Στεργίου | Σκηνικά: Αννα Γεωργιάδου | Κοστούμια: Μάρλι Αλειφέρη | Χορογραφία: Τσάλι Τζένινγκς | Μοντάζ: Γιώργος Λαμπρινός | Ηχος Δημήτρης Κανελλόπουλος | Πρωταγωνιστούν: Ελσα Λεκάκου, Φοίβος Παπαδόπουλος, Στάθης Αποστόλου, Ραφαέλ Παπάντ, Σαλίμ Τάλμπι και ο Χρήστος Πολίτης | Μια συμπαραγωγή των Neda Film, Blue Monday Productions (Γαλλία) και Digital Cube (Ro) | Σε συμπαραγωγή με Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, ΕΡΤ, CNC, Eurimages, EKOME | Με τη στήριξη του City of Athens Film Office | Ανάπτυξη σεναρίου με τη στήριξη του Sundance Institute | Διεθνείς Πωλήσεις: Le Pacte

Δείτε επίσης: