Extreme σπλάτερ made in SKG. Ναι στην πόλη γυρίζονται και ταινίες τρόμου!

Αν είσαι λάτρης των ταινιών τρόμου τότε αυτό πρέπει να το διαβάσεις!

Ο Δημήτρης Βαβάτσης σπούδασε κινηματογράφο στο Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη. μετά από τέσσερις ταινίες μικρού μήκους στο είδος του τρόμου, μπορούμε να καταλάβουμε ποιο είναι το σινεμά που θέλει και φτιάχνει και να εξελίξει. Αρκεί να δείτε πόση βία, σπλάτερ και απίστευτη βαρβαρότητα κατάφερε να χωρέσει  μέσα σε 28 λεπτά στον όνομα και πράγμα “Σαρκοβόρο” που πλέον είναι διαθέσιμος online. Η τρίτη δουλειά του Δημήτρη Βαβάτση, μετά την «Ευλάβεια» και το «Bloody Lady», προβλήθηκε σε 20 σχεδόν διεθνή και εγχώρια κινηματογραφικά φεστιβάλ, ταξιδεύοντας σε ΗΠΑ, Μεξικό και Αυστρία, εντυπωσίασε και απέσπασε βραβεία.  “Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι το splatter και το exploitation στοιχείο. Δηλαδή η άκρατη χρήση βίας -για να το πούμε πιο απλά- και αίματος όσον αφορά την εικόνα”, λέει ο ίδιος για τις ταινίες του.

Ο “Σαρκοβόρος” απέσπασε μέχρι στιγμής πέντε βραβεία: Στο Athens Fantastic Film Festival: Best Make Up, Best Supporting Actor Periklis Stavrou. Στο Horrorrant Film Festival: Best Greek Short Film και στο Filme International Film Festival: Audience Award, Best Make Up. Η Έλλη Πράντζου μίλησε μαζί του:

Πες μας δυο λόγια για ‘σένα και τις σπουδές σου.

Τελείωσα πριν από περίπου ενάμιση χρόνο το τμήμα κινηματογράφου της σχολής Καλών Τεχνών, εδώ στη Θεσσαλονίκη, με ειδικότητα στη σκηνοθεσία. Στη σχολή έχουμε τις 7 βασικές ειδικότητες κινηματογραφικής παραγωγής. Ηχοληψία, σκηνοθεσία, φωτογραφία, μοντάζ, παραγωγή, σενάριο και σκηνογραφία/ενδυματολογία. Η φοίτηση είναι πενταετής και τα δύο πρώτα χρόνια είναι υποχρεωτικά όλα τα μαθήματα. Μετά το πέρας των δύο χρόνων ακολουθείς μαθήματα επιλογής.

Εδώ στην Ελλάδα θεωρείς πως η εκπαίδευση πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο είναι όντως επαρκής;

Έχουμε μία σχολή τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και όλα τα υπόλοιπα είναι Ι.Ε.Κ. Σίγουρα όπου κι αν επιλέξεις να πας μπορούν να σου δώσουν τις βάσεις κι από ‘κει και πέρα το ψάχνεις κι εσύ ο ίδιος ώστε πάντα να εξελίσσεσαι. Στο θεωρητικό κομμάτι η σχολή είναι αρκετά καλή. Σίγουρα έχει, βέβαια, και κάποιες ελλείψεις αλλά αυτό είναι θέμα πολλών παραγόντων όπως κονδυλίων και χαμηλής παραγωγής της χώρας. Δε γίνονται δηλαδή πολλές ταινίες, δεν υπάρχει μεγάλη απορρόφηση οπότε είναι λογικό ακόμη οι ισορροπίες να μην είναι καλές στο κομμάτι παραγωγής και παιδείας.

Ποιες είναι οι μέχρι τώρα ταινίες μικρού μήκους που έχεις κάνει;

Έχω ως τώρα κάνει τέσσερις ταινίες μικρού μήκους. Η πρώτη έγινε το 2012 (Ευλάβεια), η δεύτερη έγινε το 2013 ( Bloody Lady), μετά ακολούθησε η «Σαρκοβόρος» που γυρίστηκε τέλη του 2014 και βγήκε το 2015 και τώρα, το 2016, γυρίστηκε το «Eye candy». Το καθένα ανήκει σε διαφορετικό είδος κι έχει χαρακτηριστικά από διάφορα υποείδη τρόμου. Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι το splatter και το exploitation στοιχείο. Δηλαδή η άκρατη χρήση βίας -για να το πούμε πιο απλά- και αίματος όσον αφορά την εικόνα. Σε ό,τι όμως αφορά τις τεχνοτροπίες, το περιεχόμενο και τη λογική της κάθε ταινίας, εκεί μιλάμε για διαφορετικά είδη τρόμου.

Θα σε ενδιέφερε να ασχοληθείς και με διαφορετική θεματολογία; Με άλλο κινηματογραφικό είδος;

Σίγουρα θα με ενδιέφερε και αυτό αρκεί να υπάρξει μια ιστορία που να μπορώ εγώ να την αποδώσω καλά με βάση το στιλ μου και το ύφος μου αλλά να θεωρήσω και ότι κάτι έχει να πει αυτή η ιστορία.

Σχετικά με το στιλ και το ύφος σου μπορείς να δώσεις κάποιον προσδιορισμό, έχεις πάρει επιρροές από συγκεκριμένα είδη και σκηνοθέτες;

Ναι, βέβαια, όλο αυτό είναι ένα συνονθύλευμα επιρροών. Από τον ιταλικό τρόμο της δεκαετίας του ’70 (Giallo films), τα αμερικάνικα Grindhouse της δεκαετίας του ’80, τον σύγχρονο τρόμο, τα slasher (από το ’80-’90 και μετά). Αυτές είναι οι βασικές επιρροές μου αλλά από ‘κει και πέρα θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει και το ελληνικό στοιχείο. Αν δηλαδή έκανε τα ίδια πράγματα, με το ίδιο χαμηλό budget, ένας άνθρωπος από τη Χιλή, ενδεχομένως να είχε μια διαφορετική αντίληψη πάνω στην εκάστοτε ταινία. Άλλα χρώματα, άλλες προσλαμβάνουσες, διαφορετικούς χαρακτήρες και ίσως  διαφορετικά θα προσέγγιζε κι ο ίδιος τους χαρακτήρες αυτούς.

Εδώ στην Ελλάδα πολλές φορές έχουμε την εντύπωση ότι οι ταινίες θρίλερ, όταν γίνεται κάποιο σχετικό εγχείρημα εν πάσει περιπτώσει, ισορροπούν σε κάπως λεπτές γραμμές με τον κίνδυνο να καταλήξουν σε παρωδία. Τι πιστεύεις φταίει γι’ αυτό;

Η αλήθεια είναι ότι splatter ταινίες ή ταινίες τρόμου δεν υπάρχουν ελληνικές. Είναι μόνο «Το κακό» και «Το κακό 2» τα οποία νομίζω πως ήταν έτσι κι αλλιώς προορισμένα εξ αρχής να γίνουν παρωδίες. Δεν έχει γίνει κάποια προσπάθεια πιο σοβαρή εδώ στην Ελλάδα σχετική. Όσο για το τι μπορεί να ευθύνεται γι’ αυτό ίσως το ότι οι παραγωγοί δε στηρίζουν εύκολα αυτό το είδος. Προτιμούν την πεπατημένη, κάποιες κωμωδίες ας πούμε, που έχουν μεγαλύτερη προσέλευση κοινού και φοβούνται μια ενδεχόμενη αποτυχία. Πιστεύω όμως ότι πρέπει να γίνει μια στροφή στον τρόμο γιατί καταρχάς παγκοσμίως αριθμητικά τα φεστιβάλ ταινιών τρόμου είναι τα περισσότερα. Νομίζω ότι κόβουν πάρα πολλά εισιτήρια και υπάρχει κοινό ακόμη και στην Ελλάδα, οπότε θα ήταν καλό να γίνει μια στροφή προς το συγκεκριμένο είδος. Τόσο από τη μεριά της παραγωγής όσο κι από τη διανομή. Δυστυχώς όμως οι Έλληνες δύσκολα αλλάζουμε κάτι το οποίο έχουμε διαπιστώσει ότι «περνάει» για να τολμήσουμε το διαφορετικό θεωρώ.

Στη δουλειά σου εσύ τι δυσκολίες έχεις αντιμετωπίσει ως τώρα;

Εμείς αρχικά δεν είχαμε κάποιον παραγωγό. Τα χρήματα τα βάζαμε εμείς οι ίδιοι. Δεν πληρώνεται κανείς, γνωρίζεις κι εσύ πώς είναι. Είμαστε, βέβαια, κύριοι του εαυτού μας και του έργου μας. Υπάρχει μεν μια ιεραρχία σύμφωνα με τις ειδικότητες, ένα όραμα από την πλευρά σεναριογράφου και σκηνοθέτη, αλλά με τη συνεργασία όλων το φέρουμε τελικά εις πέρας. Οπότε όσο αφορά τη λογοκρισία δεν υπάρχει κάποιο κόλλημα. Το μόνο δύσκολο είναι πως δεν υπάρχουν χρήματα όπως είπα και στην αρχή. Βρίσκουμε κάποιες χορηγίες αλλά είναι σε υλικό επίπεδο, όχι χρηματικό.

Σκηνοθέτες που σου αρέσουν και σε έχουν επηρεάσει;

Από Ιταλούς ο Dario Argento, ο Ruggero Deotato, Fulci, Lamberto Bava, Sergio Martino, είναι κάποιοι από τους βασικούς που είχαν εγκαθιδρύσει το Giallo και κατ’ επέκταση δημιουργήθηκε μετά το slasher το αμερικάνικο, απ’ όπου ξεχωρίζω τον Craven που μου αρέσει πάρα πολύ. Από τους πιο σύγχρονους μου αρέσει ο Trier γιατί έχει μια ωμότητα στις ταινίες του με έναν τρόπο που έχει καταφέρει να τις περνάει και σαν πιο εμπορικές. Οπότε καταφέρνει έτσι να φέρει σε επαφή το κοινό με τη σκληρή εικόνα και το underground στοιχείο.

Πες μας τώρα δυο λόγια για τη μικρού μήκους ταινία «Σαρκοβόρος» με αφορμή την οποία συναντηθήκαμε σήμερα.

Είναι ουσιαστικά μια ταινία εκδίκησης, καθαρό revenge story. Όσον αφορά τα είδη μπορώ να το εντάξω στο exploitation και sexploitation που έχει να κάνει καθαρά με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και τη χρήση βίας, με σαδιστικό ενδεχομένως περιεχόμενο που στη συγκεκριμένη ταινία υπάρχει κι ας μην είναι απαραίτητο να συναντάται πάντα στο συγκεκριμένο είδος. Το splatter στοιχείο ήταν επίσης αυτό που ήθελα να αποδώσω κι όλα αυτά στα πλαίσια του θρίλερ. Να υπάρχει δηλαδή μια αγωνία κι ένα σασπένς σε σχέση με την εξέλιξη της ιστορίας, για το που οδεύει ο χαρακτήρας και για ποιο λόγο κάνει αυτά που κάνει. Είναι 28 λεπτά ταινία και γυρίστηκε εδώ στη Θεσσαλονίκη σε τρία locations. Είχαμε κάνει μια καμπάνια στο ίντερνετ κι έτσι καταφέραμε να μαζέψουμε κάποια λίγα χρήματα που μας βοήθησαν στο κομμάτι της παραγωγής. Ένα βασικό της χαρακτηριστικό είναι και το ότι πρόκειται για ταινία home invasion (εισβολή σε ιδιωτικό χώρο).

H ιστορία έχει να κάνει με δύο κουκουλοφόρους που μπαίνουν σε ένα σπίτι με σκοπό να κλέψουν και σκοτώνουν ένα ανδρόγυνο. Τη σκηνή παρακολουθεί το μικρό τους παιδί που είναι κρυμμένο και μεγαλώνοντας έχει βάλει σκοπό να πάρει εκδίκηση. Στην ταινία βλέπουμε αν θα μπορέσει να τα καταφέρει. Βέβαια επειδή το ότι παρακολουθεί το παιδί αποκαλύπτεται στο τέλος είναι λίγο «spoiler» που το αναφέρουμε τώρα, αλλά ίσως στις ταινίες μικρού μήκους να μην υπάρχουν καν «spoiler».

Έχει πάει σε κάποια φεστιβάλ αν δεν κάνω λάθος;

Ναι, έχει πάει σε αρκετά φεστιβάλ, σε 18 περίπου διεθνή αλλά και εγχώρια. Έχει αποσπάσει και πέντε βραβεία. Κοινού, καλύτερης ελληνικής ταινίας μικρού μήκους (στην αντίστοιχη κατηγορία φεστιβάλ), β’ ανδρικού για τον Περικλή Σταύρου και δυο-τρία βραβεία μακιγιάζ. Μας είχε χαροποιήσει πολύ το γεγονός ότι είχε κάποιες πολύ αξιόλογες συμμετοχές σε φεστιβάλ του εξωτερικού, γιατί είναι φεστιβάλ είδους και τα περισσότερα είναι στην Αμερική. Οπότε ανταγωνίζεσαι όλον τον κόσμο και είναι πολύ σημαντικό το να επιλεχθείς να λάβεις μέρος σε κάτι τέτοιο.

Aφίσα: Baba Artworks

Κάτι που να σε δυσκόλεψε;

Ένα δύσκολο κομμάτι ήταν τα εφέ (ψηφιακά και οπτικά) τα οποία χρειάζονται αρκετά χρήματα. Και γενικότερα βλέπω ότι διχάζει κάπως τον κόσμο. Είναι πάρα πολλοί αυτοί που είναι ικανοποιημένοι και χαίρονται, θέλουν να μας γνωρίσουν και ενδιαφέρονται να μάθουν πράγματα για τη δουλειά μας, αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που προσβάλλονται από την εικόνα και το περιεχόμενο. Πάντα θα υπάρχουν και είναι λογικό να υπάρχουν. Εμείς θέλουμε να απευθυνθούμε σε όλους, να κοινωνήσουμε τις ιδέες μας πάνω στην αισθητική του κινηματογράφου και να καυτηριάσουμε κάποια πράγματα που γίνονται στην καθημερινότητά μας. Δυστυχώς θεωρώ μάλιστα ότι στην πραγματική ζωή γίνονται ακόμη χειρότερα πράγματα με ακόμη μεγαλύτερη σκληρότητα και με πιο γλαφυρό τρόπο απ’ όσο τα παρουσιάζουμε εμείς.

Για να σας πω ένα παράδειγμα, όταν είχε βγει ο Σαρκοβόρος και είχαμε κάνει κάποιες προβολές εδώ, υπήρχαν γενικά αντιδράσεις και μου έλεγαν ότι είναι υπερβολικό. Μετά από μια εβδομάδα, λοιπόν, έγινε εκείνο το περιστατικό με το ανδρόγυνο που ήταν μπλεγμένο με ναρκωτικά και ο πατέρας σκότωσε και τεμάχισε το κοριτσάκι κλπ, αν θυμάσαι. Βλέπεις, λοιπόν, τι συμβαίνει στην πραγματικότητα κι όταν εσύ κάνεις μια ιστορία ψεύτικη, βγαλμένη από το μυαλό σου, λένε ότι είσαι ακραίος και προωθείς τη βία. Μακάρι να ήταν όντως όλα υπερβολικά ψέματα και όλοι αυτοί οι σκηνοθέτες που προανέφερα να ήταν δέκα «προβληματικοί» που φαντάζονται τέτοιες καταστάσεις αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι.

Έχεις κάποια νέα δουλειά στα σκαριά;

Σε σχέση με την επόμενη δουλειά, επειδή ακόμη δεν είναι κάτι σίγουρο, θα πω μόνο ότι θα ήθελα να ασχοληθώ με το κομμάτι του σασπένς και τη διαχείριση της αγωνίας του θεατή. Αυτός θα είναι ο στόχος μου γιατί θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Πρέπει να έχεις μια πολύ ώριμη κινηματογραφική γραφή κι είναι πρόκληση για μένα να πω ότι καταφέρνω μέχρι ένα σημείο να κρατάω ζωντανό το σασπένς. Αυτό, λοιπόν, είναι το βασικό στοιχείο που θέλω να υπάρχει κι αυτή τη φορά όχι τόσο η απεικόνιση της βίας. Δε θέλω να σοκαριστεί με αυτόν τον τρόπο ο θεατής αλλά περισσότερο με έννοιες και με αγωνία. Σε προηγούμενες ταινίες στόχευα τόσο σε έννοιες όσο και στην εικόνα. Στον σαρκοβόρο, ας πούμε, κάποια πράγματα που ήθελα να θίξω ήταν το κομμάτι της οικογένειας και της θρησκείας που γενικά είναι ταμπού στη χώρα μας. Οπότε ήθελα να μπούνε όλοι στη λογική ενός ανθρώπου που όταν τυφλώνεται από το αίσθημα της εκδίκησης εφόσον έχει αδικηθεί τόσο πολύ, μπορεί να μη σεβαστεί καν αυτά τα πράγματα.

Θα σκεφτόσουν να φύγεις από τη Θεσσαλονίκη ή και από την Ελλάδα κάποια στιγμή;

Θέλω πολύ αλλά είναι καθαρά οικονομικό το θέμα. Ήδη κι εδώ είναι ζόρικα τα πράγματα. Σίγουρα βέβαια υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες έξω αλλά θεωρώ ότι αν το παλεύεις, το διαφορετικό εφόσον αξιοπρεπές μπορεί να σταθεί. Αν είναι απλώς κάτι το διαφορετικό χωρίς να έχει κάτι να πει, όλοι θα σταθούν στο ότι πρόκειται για κάτι διαφορετικό χωρίς ουσία. Αν όμως δει ο κόσμος ότι κάτι το παίρνεις στα σοβαρά θα σε πάρει κι εσένα στα σοβαρά. Τώρα στη δική μας περίπτωση η έννοια του «σοβαρά» είναι συνυφασμένη με τα φεστιβάλ καλώς ή κακώς.

Γενικότερα πώς βλέπεις να κινείται το κομμάτι του κινηματογράφου στην Ελλάδα; Πολλοί υποστηρίζουν ότι ήδη γίνονται προσπάθειες αξιόλογες ώστε να ξεφύγουμε από την πεπατημένη που λέγαμε πριν η οποία βασίζεται κυρίως σε κωμωδίες κλπ.

Σίγουρα έχει αλλάξει το κινηματογραφικό τοπίο και κυρίως από τον Λάνθιμο και μετά. Εννοείται πως και πριν είχαμε αξιόλογες ταινίες και σκηνοθέτες αλλά το ότι δημιουργήθηκε ένα «νέο ρεύμα», όπως το ονομάζουν πολλοί, είναι κάτι το πολύ θετικό. Υπάρχει δηλαδή μια αλλαγή στο κομμάτι αυτό της τέχνης. Τώρα απλώς κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε ο κινηματογράφος να γίνει πιο «επικίνδυνος» και πιο προκλητικός έτσι ώστε να σχολιάζονται τα θέματα της επικαιρότητας με τρόπο τέτοιο που να αποτελεί για τον θεατή γροθιά στο στομάχι. Να έρχεται δηλαδή αντιμέτωπος απευθείας με αυτό και όχι τόσο να υπονοείται απλώς και μόνο για να μπει σε σκέψεις. Θεωρώ πως αν κάτι το δει κατάματα ενδεχομένως να έχει πιο καθοριστικό αποτέλεσμα σε θέμα συμπεριφοράς.

Ένα πρόβλημα που κάποιοι λένε πως αντιμετωπίζουμε εδώ στην Ελλάδα όσον αφορά τις ταινίες είναι μια τάση μίμησης της νοοτροπίας του εξωτερικού που ίσως σ’ εμάς φαίνεται τελικά παράταιρη. Ίσως γιατί δεν έχουμε πολλές φορές και τα μέσα να υποστηρίξουμε κάποια πράγματα. Όπως για παράδειγμα σε κάποιες ταινίες δράσης. Τι πιστεύεις γι’ αυτό;

Θεωρώ πως αυτό είναι κατά κύριο λόγο ένα πρόβλημα που προκύπτει από το budget αλλά είναι επίσης ένα θέμα και το γεγονός πως εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε τις ίδιες εικόνες στην καθημερινότητά μας. Στην Αμερική, ας πούμε, μπορείς να δεις να πέφτουν κι αυτό που λέμε πιστολίδια, βλέπεις ανθρωποκυνηγητά με ελικόπτερα, περιπολικά κλπ. Εδώ δε νομίζω κανείς από εμάς να έχει δει κάτι τέτοιο σε κεντρικούς δρόμους μιας μεγάλης πόλης.

Πες μας δυο λόγια και για το νέα ταινία μικρού μήκους, το Eye candy.

Είναι μια 8λεπτη ταινία η οποία διαπραγματεύεται ουσιαστικά μια συνθήκη, μια συμφωνία αν μπορώ να το πω έτσι, μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Συναντιούνται σε ένα υπόγειο με σκοπό να παίξουν ένα παιχνίδι με όριο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Θα παίξει στις νύχτες πρεμιέρας στο διαγωνιστικό κομμάτι, το ίδιο και στο horrorquest film festival της Ατλάντα στην Αμερική.

Οι συντελεστές της ταινίας Σαρκοβόρος:

Ηθοποιοί:

Τάσος Μπαρνιαδάκης

Χρήστος Εζίρογλου

Δήμητρα Σιάχου

Ιωάννα Λαμνή

Περικλής Σταύρου

Κώστας Βουρλιώτης

Φιλική Συμμετοχή: Ιάκωβος Μυλωνάς

Παραγωγή: Βαβάτσης Δημήτρης, Αγγελική Αγγελίδoυ, Ιωάννα Πετειναράκη

Σκηνοθεσία: Βαβάτσης Δημήτρης

Σενάριο: Άρης Δεληγιαννίδης

Διεύθυνση Φωτογραφίας/ Color Grading : Βασίλης Χριστοδούλου

Σκηνογραφία: Έλλη Ναλμπάντη

Ενδυματολογία: Ναταλί- Νεφέλη Αδαμοπούλου

Ηχητικός Σχεδιασμός/Foley Artist:Ναταλία Χατζηπέτρου, Σίμος Λαζαρίδης

Μουσική: Μάριος Β. Αποστολακούλης

Μοντάζ: Άρης Δεληγιαννίδης

Οργάνωση Εκτέλεση και Διεύθυνση Παραγωγής: Αγγελική Αγγελίδου, Ιωάννα Πετειναράκη

Ειδικά Εφέ: Πάρης Γρηγοράκης/ Κώστας Καρύδας

Make Up and Special Effects Supervisor: Μελίνα Γλαντζή

Make Up and Special Effects: Βασιλική Γιολάντα Κήτα Ντυλάκ

Σκριπτ: Ναταλία Λαμπροπούλου

Ρακόρ: Βασιλική Κουτσιούμπα

Hair Styling: ΘεανώΖησιάδη

Make Up and Special Effects Assistant: ΛίναΑρβανίτη

Βοηθός Φωτογραφίας: Θεοδώρα Μπόζη

Βοηθοί Σκηνογραφίας: Φανή Ξενουδάκη, Ναταλία Λαμπροπούλου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κώστας Χαλιάσας

Β Κάμερα : Δημήτρης Μουγκός

Σχεδιασμός Τίτλου Αρχής : Σμαρώ Σαχπαζίδου