Φεστιβάλ Δράμας– Με τόλμη και νεανική ευασθησία

Το φετινό φεστιβάλ Δράμας δείχνει αρκετά ανεβασμένο σε ποιότητα ταινιών αφού το σύνολο της εθνικής παραγωγής ήταν σε γενικές γραμμές εξαιρετικό. Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλoς αναδεικνύεται σε έναν δημοφιλή ηθοποιό (τουλάχιστον για τους νεαρούς δημιουργούς των μικρού μήκους ταινιών) καθώς έπαιξε σε έξι από αυτές ενώ η θεματολογία των νέων δημιουργών δεν φοβάται να πιάσει και θέματα ταμπού όπως το μεταναστευτικό ή την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Βλέποντας το σύνολο του ελληνικού διαγωνιστικού γράφουμε τις εντυπώσει μας για τις ταινίες που πραγματικά ξεχωρίσαμε και ελπίζουμε να δούμε στα βραβεία του Φεστιβάλ

A Deux Voix – Η Σόφι και η Φατιμά ζουν στο Βέλγιο. Ή μία στις Βρυξέλλες και η δεύτερη στην Αμβέρσα. Γυναίκες, μητέρες και άνθρωποι, είναι οι δύο όψεις της ίδιας τραγωδίας καθώς η μία έχει παιδί που προσχώρησε στο Ισλαμικό Κράτος ενώ η άλλη έχει παιδί που έπεσε θύμα ενός φρικιαστικό τρομοκρατικό χτυπήματος από φονταμενταλιστές στο Μάελμπεκ, το σταθμό του μετρό στις Βρυξέλλες. Με έναν περίεργο αλλά μαγικό τρόπο οι δύο γυναίκες συνδέουν τις ζωές τους με μια βαθιά εκτίμηση και αγάπη που υπερβαίνει τα τυπικά. Ο τρόπος με τον οποίο η Μάρθα Μπουγιούρη προσεγγίζει ένα δύσκολο θέμα φανερώνει ευαισθησία και ωριμότητα αναδεικνύοντας το σημεία υπέρβασης δύο γυναικών. Μια ταινία πολύ δυνατή για ένα θέμα που ακόμη και σήμερα συνταράσσει την Ευρώπη.

Τέλος Αυγούστου – Η Αμέλια, ένα μικρό 12χρονό κορίτσι, μας αφηγείται εκείνο το καλοκαίρι που ένα τυχαίο γεγονός – μια παράνομη σχέση της μητέρας της –θα την συνταράξουν και θα την κάνουν τα πάρει την απόφαση που θα την οδηγήσει σε μια δική της περιπέτεια κάνοντας την προσωπική της επανάσταση. Στον ανοιχτό χώρο ενός παραθεριστικού τόπου η 12χρόνη παλεύει ανάμεσα στο ρομαντισμό του παιδιού και την απότομη ωριμότητα που πρέπει να αποκτήσει. Μια πολύ τρυφερή ταινία από την Αντζέλικα Κάλτσα που εικονογραφεί το επεισοδιακό καλοκαίρι ενός μικρού κοριτσιού σε όμορφη ασπρόμαυρη φωτογραφία με έντονες σκιές και αντιθέσεις προσπαθώντας να απεικονίσει από την μια την ανεμελιά ενός παιδικού καλοκαιριού και από την άλλη την σκληρότητα που επιφυλάσσει το τέλος του.

Φως εκ Φωτός – Ο Νεριτάν Ζιντζιρία μας αποκαλύπτει τον Άθω μέσα από μια σειρά από φωτογραφίες ενός μονάχου που πέθανε στο Όρος το 1932. Με αφορμή αυτές τις φωτογραφίες ο δημιουργός ξεκινάει ένα ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο παραδίδοντας ένα σπουδαίο ντοκιμαντέρ που από τη μια αναδεικνύει τη σημασία της έρευνας και της τεκμηρίωσης και από την άλλη δημιουργεί έναν απόκοσμο, πνευματικό χώρο μέσα στον οποίο καλύπτει μια τεράστια απόσταση ανάμεσα στο τότε και το τώρα. Ο συνδυασμός των φωτογραφιών και η κινηματογράφηση συνολικά όπως και το ηχητικό τοπίο που δημιουργεί ο σκηνοθέτης μας χαρίζουν μια μοναδική εμπειρία που μοιάζει σαν μια κινηματογραφημένη προσευχή.

Short Draft – Ένας τύπος οδηγάει ένα κόκκινο ταξί, ένα αυτοκίνητο βγαλμένο μέσα από τα 70s (ή τα 80s;) και κάπου στη μέση του πουθενά συναντάει έναν άλλον τύπο όποιος τον υποχρεώνει δια της βίας να τον πάει σε έναν μακρινό προορισμό. Στη συνέχεια οι δύο άντρες θα ενωθούν με ένα περίεργο μυστικό και την συνάντησή τους με ένα μοιραίο κορίτσι. Με εμφανείς τις αναφορές στο σινεμά του Ταραντίνο – άλλωστε ο σκηνοθέτης συμπρωταγωνιστεί με έναν επίσης παράδοξο τρόπο στην ταινία – ο Σπυρίδωνας Παπασπύρου μας χαρίζει μια μικρού μήκους ιστορία με άφθονο χιούμορ και σουρεαλισμό, ένα road movie χορταστικό με νουάρ και αισθησιασμό. Παρά το απότομο φινάλε δίνει μια από τις πιο απολαυστικές ταινίες του φετινού ελληνικού διαγωνιστικού.

Παλίρροια – ένα κορίτσι σε μια παραλία απολαμβάνει τις ομορφιές του καλοκαιριού. Η ανεμελιά όμως διακόπτεται απότομα όταν η θάλασσα ξεβράζει τα πτώματα δύο παράτυπων προσφύγων. Ξαφνικά η παραλία αδειάζει από τουρίστες όμως αυτό το κορίτσι είναι αποφασισμένο να φτάσει την ιστορία μέχρι το τέλος. Ο Γιώργος Μπουγιούκος γράφει και σχολιάζει με πολύ όμορφο τρόπο μια μικρογραφία της Ευρώπης – Φρούριο του σήμερα. Ίσως με κάποιες ηθικοδιδακτικές πινελιές αλλά με απόλυτη πίστη στην ιστορία του αναδεικνύει το κοινωνικό στάτους της Ευρώπης όπως διαμορφώνεται σήμερα.

Midnight Skin – Ο Μανώλης Μακρής επιστρέφει μετά το βραβευμένο Brutalia – Εργάσιμες μέρες σε μια νέα ιστορία που φανερώνει έναν έτοιμο κινηματογραφιστή για το βήμα της μεγάλης μήκους ταινίας και μοιάζει να είναι πιο μεστή και πιο ισορροπημένη. Το στόρι επικεντρώνεται σε μια νεαρή νοσοκόμα που προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ μοναξιάς και κοινωνικής ζωής ενώ στο μεσοδιάστημα βασανίζεται από εφιάλτες που την μεταμορφώνουν σε έναν ευκάλυπτο. Ο Μακρής εκμεταλλεύεται απόλυτα την πρωταγωνίστρια του την Ρομάνα Λομπάτς φορτώνοντας τα πλάνα του με την εκφραστική και υποβλητική της ερμηνεία και μαζί να συνθέσουν μια ιστορία ποιητική και ανθρώπινη που κινείται μεταξύ κοινωνικού ρεαλισμού, ψυχολογίας και φαντασίας.

Αριζόνες – Ο Γιώργος Ηλιόπουλος στις Αριζόνες μας αφηγείται την κρίση ενός νέου που πλησιάζει τα 30. Αποπειράται να αυτοκτονίσει, αποτυγχάνει και κρύβεται στο οικογενειακό εξοχικό στην Μηχανιώνα αφημένος στο χρόνο μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, σαρκάζει με το χρόνο της εθνικής εορτής, επιδιώκει τα δύσκολα αλλά μένει μετέωρος. Κάπως έτσι κινούνται σεναριακά οι Αριζόνες που διαθέτουν μια καταπληκτική ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή τους, τον Γιάννη Παπαδόπουλο, σχολιάζουν ποικιλοτρόπως πότε σαρκαστικά και πότε αλληγορικά τα τεκταινόμενα αλλά και τη θέση μιας χαμένης γενιάς στην Ελλάδα του σήμερα όμως όσο προχωράει η αφήγηση νιώθεις ότι ο ήρωας τους μένει μετέωρος.

Ανορθόδοξος – Δεν είναι και πάρα πολλές οι ευκαιρίες στον ελληνικό κινηματογράφο για να δούμε μια ιστορία για το Βυζάντιο ή αν προτιμάτε για τον ελληνικό μεσαίωνα. Στο παρελθόν τολμηρός πάνω σε αυτό το θέμα ήταν ο Φώτος Λαμπρινός με το Δοξόμπους του ενώ άλλος ένας σκηνοθέτης που επίσης προσέγγισε με το δικό του τρόπο το Βυζάντιο ήταν ο Βαρδής Μαρινάκης στο Μαύρο Λιβάδι του. Στον Ανορθόδοξο έχουμε την ιστορία ενός ανθρώπου που τιμωρείται για ένα ηθικό του παράπτωμα και ακινητοποιείται λοιπόν σε ένα κουβούκλιο στη μέση του πουθενά περιμένοντας στωικά την απελευθέρωση του από τους τιμωρούς του (οι οποίοι τον ξεχνούν). Η ιστορία χωρίζεται σε πέντε κεφάλαια τα οποία προσπαθούν να ισορροπήσουν με διαφορετικό τρόπο και ύφος το καθένα. Η ζωντάνια, το αισθητήριο της επιβίωσης και ο σαρκασμός που υπάρχουν στα τρία πρώτα κάνουν την ταινία πιο ζωντανή και ίσως πιο ενδιαφέρουσα ενώ στα δύο τελευταία αισθάνεσαι μια αμήχανη αποστασιοποίηση από το τελικό πεπρωμένο που επιφυλάσσεται στον ήρωα.

Διάβαση – Δύο ώριμοι άντρες τοποθετούνται ως φυλακές στις δύο πλευρές μιας σιδηροδρομικής διάβασης. Ο ένας ψυχαναγκαστικός και μονίμως επιμελής και ο δεύτερος αφημένος από τη ζωή και λιγάκι ρέμπελος. Κάποια στιγμή ο πρώτος ερωτεύεται μια επιβάτιδα ενός τραίνου. Με ένα τέχνασμα θα αποδράσει από την τυπική και ερημική ζωή της διάβασης για να ζήσει τον έρωτά του ενώ ο ρέμπελος τον περιμένει μέχρι να ανακαλύψει το τέχνασμα. Μια ανθρώπινη, υπαρξιακή και πολύ τρυφερή ιστορία με δύο εκπληκτικούς ηθοποιούς, τους Καραφίλ Σένα και Γιάννη Τσορτέκη, που αγκαλιάζουν τους ρόλους τους.

Το Καλοκαίρι που Παρατήρησα Για Πρώτη Φορά τον Ήλιο να Δύει – ένα αγόρι περνάει ένα καλοκαίρι στο οικογενειακό εξοχικό. Καρπούζια, βόλτες με την κολλητή του και μια γριά «μάγισσα» που κάποια στιγμή η απώλεια της θα τον κάνει να ωριμάσει και να μεγαλώσει κατανοώντας το μυστήριο της ζωής. Μια όμορφη σε εικόνες ταινία – εικόνες που συνθέτουν με ρομαντικό και αθώο τρόπο το παιδικό καλοκαίρι του κεντρικού ήρωα – και δύο χαριτωμένους πρωταγωνιστές που κεντρίζουν το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το υπαρξιακό φινάλε της ιστορίας.