Φέτος όλα, όντως, είναι Δράμα!

Το διεθνές Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας σήκωσε την αυλαία της 47ης έκδοσής του στις 2 του Σεπτέμβρη προβάλλοντας ταινίες, ανοίγοντας συζητήσεις, οργανώνοντας συνεντεύξεις τύπου και προσφέροντας τόσο στους επισκέπτες του όσο και στο σταθερό σινεφίλ κοινό της πόλης της Ανατολικής Μακεδονίας μια ενδοσκοπική ματιά στον εντυπωσιακά ποικιλόμορφο, μοναδικά ευαίσθητο και ανεπιτήδευτα δημιουργικό κόσμο των ταινιών μικρού μήκους.

Για 47η χρονιά, αυτό που δειλά έκανε τα πρώτα του βήματα ως μια εθνικής εμβέλειας πρωτοβουλία της Κινηματογραφικής Λέσχης της Δράμας (και στη συνέχεια διεθνοποιήθηκε το 1995), επιβεβαιώνει εμφατικά την θέση του ως το σημαντικότερο ραντεβού των μικρομηκάδων στην Ελλάδα αλλά και ως έναν από τους πιο εξελίξιμους, φιλόξενους και εξωστρεφείς κινηματογραφικούς θεσμούς της χώρας μας.

Παρότι αυτά θεωρούνται οι ναυαρχίδες του θεσμού και συγκεντρώνουν τα περισσότερα βλέμματα, το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, δεν είναι μόνο τα δύο βασικά διαγωνιστικά του τμήματα (Διεθνές Διαγωνιστικό και Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα). Για περίπου μία εβδομάδα η πόλη ζει και αναπνέει στους ρυθμούς του σινεμά, με ενδιαφέροντα masterclasses, θεωρητικές αλλά και πρακτικές συζητήσεις γύρω από την αξία, την ταυτότητα και το μέλλον των short films, λογοτεχνικά αίθρια, συνεντεύξεις και QnA, «θεραπευτικές» ταινίες και πάμπολλες προβολές από φιλμ μικρού μήκους φοιτητών, σπουδαστών (ένα πραγματικά εξαιρετικό Eθνικό και Διεθνές Σπουδαστικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα), animator, τοπικών δημιουργών, εκπαιδευτικών δράσεων και ό,τι ακόμη μπορεί να βάλει ο νους σου.

Η ανταπόκριση της τοπικής κοινωνίας είναι όπως πάντα τεράστια και η μεγάλη προσέλευση, τόσο θεατών όσο και επαγγελματιών του σινεμά απλά αποδεικνύει τη σημαντικότητα και την πολλαπλών επιπέδων επιδραστικότητα του Φεστιβάλ, το οποίο μεγαλώνει και ωριμάζει χρόνο με το χρόνο. Παραφράζοντας λοιπόν τον γνωστό τίτλο της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη (όντας και το επίσημο σλόγκαν του Φεστιβάλ) μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι «όλα είναι Δράμα!» και φέτος.

To Διεθνές Διαγωνιστικό πρόγραμμα που επιμελήθηκε για 4η συνεχόμενη χρονιά ο σκηνοθέτης Γιώργος Ζώης και πλαισιώθηκε από μια εξαιρετική ομάδα προγραμματιστών, αποτέλεσε κυριολεκτικά ένα κολάζ δημιουργιών από σχεδόν όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, με ταινίες βραβευμένες σε σημαντικά Φεστιβάλ και θεματικές που άγγιξαν κοινωνικές ευαισθησίες, βαθύ συναίσθημα και πολιτικούς προβληματισμούς. Το ορμητικό Clamor της Salomé Da Souza (25’) αιχμαλώτισε τις αισθήσεις μιλώντας για τον αδύνατο έρωτα από δύο ανήλικα πρώτα ξαδέρφια, με φόντο την μεγάλη γιορτή της ταυρομαχίας, σε ένα χωριό της Νότιας Γαλλίας.

Η εικόνα γεμίζει με την ωμή δύναμη των βλεμμάτων του απαγορευμένου ζευγαριού σε ένα φιλμ που προσεγγίζει μια χιλιοειπωμένη ιστορία με εντελώς διαφορετικό τρόπο, μέσα από τη συλλογικότητα των παραδόσεων αλλά και την θαλπωρή μιας ιδιαίτερα δεμένης οικογένειας. Μια άλλη οικογένεια, αυτή του ευαίσθητου Dreams like paper boats του Αϊτινού Samuel Suffren (19’) αναγκάζεται να διαλυθεί, όταν η μητέρα οδηγείται στη μετανάστευση, αφήνοντας ως μοναδική ανάμνηση τις κασέτες που στέλνει όλο και πιο αραιά πίσω στον άνδρα και την μικρή της κόρη, στο Πορ-ω-Πρενς.

Εκφραστικά φωτογραφημένα ενσταντανέ της καθημερινότητας εναλλάσσονται με σουρεαλιστικά στιγμιότυπα μιας ολοένα και πιο αισθητής απουσίας, σε μια ταινία που μιλά ξεκάθαρα (αλλά όχι με διδακτισμό) για την ανθρωπιστική κρίση, την ανθρώπινη εκμετάλλευση και τα συντρίμμια που αφήνει πίσω της μια αναγκαστική απόφαση επιβίωσης.

Αποτίνοντας έναν ιδιόμορφο φόρο τιμής στο La Chinoise του Ζ.Λ.Γκοντάρ, το πειραματικό Αυτό που Ζητάμε από ένα Άγαλμα είναι να μην Κινείται της Δάφνης Χαιρετάκη (31’) (επίσημη συμμετοχή στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών) στοχάζεται με καυστικό χιούμορ πάνω στην αρχαιολαγνεία, την επανάπαυση στις δάφνες του παρελθόντος και την μόνιμη πολιτική εκμετάλλευση της ιστορίας, τη στιγμή που οι μαύρες σελίδες αυτής επιλέγονται να κρύβονται με επιμέλεια.

Ένα success story δυόμιση χιλιάδων ετών που γεμίζει μελαγχολία, μετατρέποντας τελικά όλους μας σε ακίνητα αντίγραφα ενός παρελθόντος που βαραίνει αντί να απελευθερώνει, που καταστρέφει αντί να δημιουργεί, που καταντά μέσο «εθνικής παλινόρθωσης» και τρόπο τιμωρίας των αντιφρονούντων.

Περνώντας στο Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα, το Honeymoon του Άλκι Παπασταθόπουλου (24’) περιγράφει με τρυφερότητα αλλά χωρίς να αποστρέψει το βλέμμα από την βία και την κακοποίηση, τον κρυφό έρωτα δύο τρανς νεαρών ατόμων, της Φαίης και της Σάντρας. Η πρώτη έχει αποφασίσει να φύγει για πάντα από την Ελλάδα και η δεύτερη την συνοδεύει στον σταθμό των λεωφορείων.

Όταν μία (ακόμη) τρανσφοβική επίθεση τις οδηγήσει μόνες τους στη μέση του πουθενά, τα συναισθήματα θα πλημμυρίσουν την οθόνη και οι ορθολογικές αποφάσεις θα πάνε περίπατο μπροστά στην δύναμη του έρωτα. Οι μόνιμα κοντινές λήψεις και η αντιδιαστολή της αγριότητας του περιβάλλοντος με την τρυφερή διάδραση των χαρακτήρων γεννούν ενδιαφέρουσες δημιουργικές αντιθέσεις σε μια ταινία που εξερευνά την queer θεματική της αφενός με ρεαλισμό και αφετέρου με αισιοδοξία και μαχητικότητα. Το Zange της Ίριδας Μπαγλανέα, μέσω μιας εξαιρετικής καλλιτεχνικής διεύθυνσης και με ιδιαίτερη προσοχή στη λεπτομέρεια, αφηγείται την ιστορία δύο μικρών κοριτσιών που ζουν με την έγκυο μητέρα και τον άρρωστο πατέρα τους σε κάποιον απομονωμένο σπίτι στον υδροβιότοπο του Μεσολογγίου.

Το φιλμ μοιάζει να ισορροπεί ανάμεσα στη ζωή που έρχεται και αυτή που φεύγει, ιδωμένο μέσα από την τρυφερή αλλά και αφοπλιστικά ειλικρινή ματιά των δύο κοριτσιών, τα οποία αντιμετωπίζουν το μυστήριο της γέννησης και του θανάτου με ανεπιτήδευτη στωικότητα και αυτή τη μοναδική αμεσότητα που σιγά σιγά χάνεται στην ενήλικη ζωή.

Η Φοίβη της Αργυρώς Σουμέλη (15’) ανιχνεύει την προσπάθεια μιας νεαρής γυναίκας – λίγο πριν το τέλος του προγράμματος απεξάρτησης – να ξανακερδίσει τον μικρό γιό της, μέσω ενός ταξιδιού στις φυλακές όπου κρατείται ο πατέρας του, με την Αθηνά Παύλου-Μπενάζη να παραδίδει μια από τις πιο σπαρακτικές και εκφραστικές ερμηνείες του Φεστιβάλ. Μια ερμηνεία που μοιάζει να συμπληρώνεται παράξενα από τον βουβό θρήνο της νεαρής Γωγούς Κοβάτση, η οποία καλείται διαχειριστεί τον θάνατο ενός συμμαθητής της στο ανεπιτήδευτα συγκινητικό Numb της Δέσποινας Κούρτη (20’).

Το Φεστιβάλ ολοκληρώνεται την Κυριακή, 8 Σεπτεμβρίου με την επίσημη Τελετή Λήξης και την απονομή των βραβείων.