Γιατί κάποιοι έθαψαν την ταινία της χρονιάς

Το “Τζόκερ” ξεκίνησε στις ελληνικές αίθουσες στις αρχές του Οκτώβρη και από τότε έχει κάνει ρεκόρ εισιτηρίων. Όλοι μιλάνε για την καθηλωτική ερμηνία του Χοακίν Φίνιξ και για τα κοινωνικά θέματα που θίγει η ταινία σαν να κρατάει καθρεύτη στην κοινωνία μας. Μία ταινία που κάνει το θεατή να κοιτάξει μέσα του αλλά και στο κοινωνικό σύνολο που βρίσκεται, που δείχνει βήμα βήμα πώς ένας άνθρωπος φτάνει στο σημείο να γίνει ο ψυχοπαθής δολοφόνος που ξέραμε από τα κόμιξ και τις προηγούμενες ταινίες της DC. Αν και υπάρχουν οι ξεκάθαρες αναφορές στο σύμπαν του Μπάτμαν, βλέπουμε τον πατέρα του που αντιπροσωπεύει τους “κακούς” πλούσιους, την Γκόθαμ Σίτι σε άθλια κατάσταση και το Άσυλο Άρκαμ, η ταινία δεν απευθύνεται σε φανατικούς κομιξάδες αλλά σε ένα ευρύ φάσμα θεατών. Πράγματι οι κριτικές της ταινίας είναι διθυραμβικές κατά το μεγαλύτερο ποσοστό.

Υπήρχαν όμως και αυτοί που είχαν να πουν λιγότερο όμορφα λόγια για την ταινία που γράφτηκε, κατά το ήμιση, και σκηνοθετήθηκε από τον σκηνοθέτη του “Hangover”. Παρακάτω συλλέξαμε μερικές αρνητικές κριτικές από το διεθνή τύπο, γιατί πάντα υπάρχει ενδιαφέρον να εξετάζουμε και την άλλη όψη του νομίσματος:

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Είδαμε -πρώτοι- τον Joker με κομμένη την ανάσα χθες στο Ολύμπιον

Οι New York Times υποστηρίζουν πως η ταινία “δεν έχει μια συνεκτική άποψη, ή τουλάχιστον ένα επεξεργασμένο θεμα που να βάζει το θεατή σε σκέψεις, μία φανταστική επαφή με τον κόσμο όπως το ξέρουμε. Το Τζόκερ είναι μία άδεια, ομιχλώδης άσκηση αναμασημένης και δευτεροκλασάτης φιλοσοφίας. Συνεπαρμένη με την ιδέα της ίδιας της της αυθάδειας η ταινία τελικά φαίνεται να φοβάται την ίδια της τη σκιά. Μετά βίας δουλεύει ως ταινία κόμιξ, ως μία τανία που μας δείχνει τη “γέννηση” του Τζόκερ. Μας κάνει να αναρρωτιώμαστε πως αυτή η ταινία έιναι δουλειά του Τοντ Φίλιπς που έχει σκηνοθετήσει το “Hangover” και το “Road Trip”, τα οποία τουλάχιστον ήταν αστεία. Είναι δύσκολο να αποφανθούμε εάν η σύγχυση του “Τζόκερ” προέρχεται από μπέρδεμα ή δειλία, αλλά το αποτέλεσμα είναι λιγότερο η απεικόνιση του νιχιλισμού και περισσότερο μια ιστορία για το τίποτα.”

“Η ταινία σου κρατάει την προσοχή μέχρι το σημείο που ο Τζόκερ παίρνει την εκδίκισή του μέσω του λουτρού αίματος στο μετρό”, λέει ο Guardian. “Από εκεί και πέρα, η ταινία χάνει το ενδιαφέρον της με το κουραστικό και αναγκαστικό υλικό για την υποτιθέμενη ενεργοποίηση των αντικαπιταλιστικών και αντι-πλούσιων κινημάτων με πορείες ανθρώπων ντυμένων κλόουν. Η καριέρα του Τζόκερ ως εγκληματία και σίριαλ κίλερ σιγά σιγά ξεφουσκώνει. Φαίνεται πως υπάρχουν επιρροές από ταινίες της εποχής όπως το “King of Comedy” ή το “Taxi Driver”, όμως φτάνει να μοιάζει τόσο με αυτές τις ταινίες όμως σε χαμηλότερη ποιότητα. Οι επιρροές γίνονται πιο εμφανής με το ρόλο του ΝτεΝίρο ως τον παρουσιαστή.Δεν υπάρχει κανένας λόγος ο Τζόκερ του Φίνιξ, με την τρομερή ιστρία, να μην είναι όσο δυναμικός ήταν ο Τζόκερ του Χιθ Λέτζερ, που ήταν μυστηριώδης και χωρίς ιστορία για το πώς δημιουργήθηκε. Όμως ο Λέτζερ ήταν πιο δυναμικός επειδή δεν τον κρατούσαν κάτω όλες οι ρεαλιστικές λεπτομέριες και η υπερβολική ειρωνική νουάρ μεγαλοπρέπεια, και δεν αναγκάστηκε να “κουβαλήσει” μια ολόκληρη ιστορία μόνος του. Το “Τζόκερ” ήταν καλό μόνο στην πρώτη πράξη. Η ταινία με κάποιο τρόπο καταφέρνει να είναι απελπιστικά σοβαρή και πολύ ρηχή ταυτόχρονα”

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Σε 700 λέξεις ολόκληρη η ουσία του Joker

Στο ΤΙΜΕ η κριτική ξεκινάει με μία “επίθεση” στην ηθοποιία του Φίνιξ: “Στο Τζόκερ, ο Φίνιξ παίζει τόσο έντονα που νιώθεις την απελπισία στις φλέβες του. Αλλά η επιθετική αθλιότητα της εκτέλεσής του δεν είναι ολοκληρωτικά δικό του φταίξιμο. Γενικά είναι πολύ καλός ηθοποιός, απλά όχι εδώ. Ο σκηνοθέτης Τοντ Φίλιπς είναι αυτός που έχει το φταίξιμο για την ηλιθιότητα του Τζόκερ. Πιστεύει ότι μας δίνει μια ταινία για την κενότητα της κουλτούρας μας, αλλά τελικά μας δείχνει ένα παράδειγμα αυτής. Η ταινία είναι γεμάτη ψεύτικη φιλοσοφία. Ο Τζόκερ είναι “σκοτεινός” με έναν εφηβικό ηλίθιο τρόπο, αλλά θέλει να μας πείσει ότι μεταδίδει πολιτική και πολιτιστική γνώση. Μέσα στην ταινία ο Άρθουρ λέει  “Όλοι απλά φωνάζουν ο ένας στον άλλο. Κανένας δεν είναι φιλικός πιά”. Ποιος δε νιώθει έτσι στις μέρες μας; Αλλά η παρατήρησ του Άρθουρ είναι από αυτές τις αλήθειες που είναι τόσο αλήθεια που περνάει απαρατήρητη, ένα μήνυμα που και η δεξιοί και οι αριστεροί μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους. Δε σημαίνει τίποτα. Ο Άρθουρ είναι ένα χάλι αλλά εμείς πρέπει να πιστέψουμε πως είναι κάπως σπουδαίος – ένας παρεξηγημένος σοφός.”

Στο New Yorker επίσης αναφέρεται η ταινία ως “άδεια”: “Η θεματική ασυναρτησία του “Τζόκερ” είναι αλληλένδετη με την αισθητική κενότητα. Ο Φίνιξ είτε χορεύει εξωφρενικά με τα εσώρουχά του είτε με το περίλαμπρο κοστούμι του είτε βράζει με οργή, δεν είναι τόσο τρελαμένος όσο αδιάφορος και χωρίς σκηνοθεσία. Αυτό που δίνει είναι μία άδεια από σχεδιασμού περφόρμανς, από φόβο μήπως χάσει το κοινό της.”

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Joker: Η κρυφή οδύνη της κανονικότητας