Hans Zimmer: 10 αγαπημένες μελωδίες ενός κινηματογραφικού συνθέτη

Είναι ένας από τους πλέον δημοφιλείς και αναγνωρίσιμους συνθέτες του Χόλυγουντ εδώ και περίπου 35 χρόνια. Από τον Άνθρωπο της Βροχής μέχρι το Dune η πορεία του Hans Zimmer είναι γεμάτη ταινίες, βραβεία, διακρίσεις και ατελείωτη έμπνευση.

 Αυτή την εποχή κάνει για τρίτη φορά (από το 2018) μια τεράστια περιοδεία σε Ευρώπη και Αμερική παρουσιάζοντας στο κοινό ένα κοντσέρτο με όλες τις αγαπημένες μελωδίες του από το κινηματογραφικό του σύμπαν. Μουσικές και τραγούδια που αγαπήθηκαν και έχουν κάνει χωρίς υπερβολή τον συνθέτη έναν ποπ σταρ, σπάνια περίπτωση για κινηματογραφικό μουσικό.

Gladiator (2000)

Από την κυκλοφορία της ταινίας, ο Μονομάχος έχει κατακτήσει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά των φανατικών ακροατών του. Από το όμορφο και απόκοσμο «Elysium» μέχρι το επικό ορχηστρικό «Honour Him» ο συνθέτης χρησιμοποιεί μια απλή αλλά υπέροχη μελωδία σε όλη τη μουσική του, ωθώντας το Μονομάχο στις τάξεις εκείνων των ταινιών για τις οποίες η μουσική είναι ζωτικό μέρος της επιτυχίας τους. Να σημειωθεί πως για τις ανάγκες αυτού του σκορ ο Τσίμερ συνεργάστηκε με την Λαίζα Τζεραρντ των Dead Can Dance.

Pirates of Carribean (2003)

Ο Τσίμερ συνεργάστηκε με τον Κλάους Μπαντέλτ, από τους αγαπημένους συνεργάτες του για χρόνια, γράφοντας τα κύρια θέματα της ταινίας ως ντουέτο. Παρόλο που οι κριτικοί επέκριναν το έργο των συνθετών για την έλλειψη συνδέσεων με το ιδιαίτερο είδος αυτής της περιπέτειας που συνδυάζει στοιχεία κωμικά, ρομαντικά και δράσης, ο Τσίμερ και ο Μπαντελτ κατάφεραν να δημιουργήσουν μια απολαυστική σύνθεση που είναι ταυτόχρονα επικά όμορφη και παράλληλα αναιδής πατώντας πάνω στον χαρακτήρα του απρόβλεπτου Κάπετάνιου Τζακ Σπάροου.

Thin Red Line (1998)

Το παραγνωρισμένο αριστούργημα στην μουσική διαδρομή του Τσίμερ είναι η συνεργασία του με τον Τέρενς Μάλικ για την Λεπτή Κόκκινη Γραμμή. Ο συνθέτης μπήκε εντελώς ανυποψίαστος στην περιπέτεια της σύνθεσης. Ο Μάλικ απαίτησε από τον Τσίμερ να έχει γράψει όλη τη μουσική του πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα της ταινίας. Επιπλέον ζήτησε από τον συνθέτη να μην χρησιμοποιήσει καθόλου ηλεκτρονική μουσική (ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μουσικά στοιχεία του Τσίμερ). Μέσα από συνεχείς και έντονες διαφωνίες μεταξύ τους ο Τσίμερ έφτασε να γράψει ένα σκορ διάρκειας περίπου 4 ώρες! Στην πορεία ο Μάλικ περιόρισε την διάρκεια της ταινίας στα 170 λεπτά κόβοντας ένα εκτεταμένο μέρος και από τις συνθέσεις του Τσίμερ (και του συνεργάτη του Τζον Πάουελ που είχε αναλάβει να γράψει κάποια συμπληρωματικά μέρη). Παρά το ζόρι της συνεργασίας του με τον Μάλικ ο Τσίμερ έγραψε ένα εξαιρετικό συμφωνικό σκορ συμπεριλαμβάνοντας μέσα ήχους και όργανα από την Άπω Ανατολή και την Πολυνησία ενώ στα φωνητικά προσέθεσε και μια πολυνησιακή χορωδία. Η μουσική ήταν υποψήφια για Όσκαρ ενώ πριν μερικά χρόνια κυκλοφόρησε για πρώτη η ολοκληρωμένη βερσιόν της σε μια συλλεκτική κασετίνα με 4 cd.

Sherlock Holmes (2009)

Ο Τσίμερ υπήρξε και είναι ένας ευρηματικός συνθέτης που δεν σταματάει να ξεσηκώνει ιδέες και να πειραματίζεται με τις μουσικές του κόσμου. Στον Σέρλοκ Χολμς χρησιμοποίησε περίφημα ένα σπασμένο πιάνο παμπ. Η παρτιτούρα του είναι χαρακτηρισμένη για μπάντζο, τσίμπαλο (ένα τραπεζοειδές χορδόφωνο όργανο που χρησιμοποιείται κυρίως από μουσικούς της Ανατολικής Ευρώπης και μοιάζει αρκετά με το δικό μας σαντούρι) και βιολιά. Εν είδει αστείου ο Τσίμερ παρουσίασε το σάουντρακ του στον σκηνοθέτη της ταινίας Γκαϊ Ρίτσι ως «τον ήχο των Pogues (μια κέλτικη μπάντα με στοιχεία πανκ) που συναντάει μια ρουμανική ορχήστρα».

Inception (2010)

Μοιάζει απίστευτο αλλά ο Τσίμερ όπως έχει παραδεχτεί και ο ίδιος βάσισε όλη την μουσική του για την ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν σε μια νότα από το αγαπημένο τραγούδι της Εντίθ Πιάφ «Non, Je Ne Regrette Rien». Αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι υποψήφιος για το Όσκαρ πρωτότυπης μουσικής αλλά δυστυχώς το έχασε. Κι όμως το Inception αποτελεί ένα από εκείνα τα σκορ που ορίζουν την καριέρα του ως κινηματογραφικού συνθέτη.

Dark Knight (2008)

Αν υπάρχει κάτι που να αποτελεί σήμα κατατεθέν στην μουσική τεχνική του Τσίμερ αυτό είναι η ικανότητα του να εξισορροπεί τους ορχηστρικούς και ηλεκτρονικούς ήχους και ο Σκοτεινός Ιππότης δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο συνθέτης παραδέχτηκε ότι του πήρε ένα χρόνο για να ολοκληρώσει τη σκοτεινή παρτιτούρα και περιέγραψε την ταινία του Νόλαν ως ένα από τα πιο απαιτητικά έργα που έχει δουλέψει ποτέ. H εννιάλεπτη σουίτα με τίτλο Why So Serious? που συνέθεσε και με την οποία ξεκινάει η ταινία και συνοδεύει την σκηνή της ληστείας που κάνει ο Τζόκερ στην κεντρική τράπεζα της Γκόθαμ είναι καθηλωτική. Μικρή υποσημείωση πως για τις ανάγκες του Dark Knight συνεργάστηκε με έναν εξίσου ταλαντούχο συνθέτη του Χόλυγουντ, τον Τζειμς Νιούτον Χάουαρντ. Το Dark Knight έφτασε στο top-20 της λίστας με τις δημοφιλείς επιτυχίες του Billboard, βραβεύτηκε στα Grammy ενώ η Ακαδημία έκοψε άδικα το συγκεκριμένο σκορ από τις υποψηφιότητες των Όσκαρ του 2008 καθώς έκρινε ότι μέρος από την σύνθεση και ενορχήστρωση ανήκει και στην ομάδα των συνεργάτών των δύο συνθετών.

Lion King (1994)

Μοιάζει παράδοξο αλλά ο συνθέτης κέρδισε το πρώτο και μοναδικό μέχρι στιγμής Όσκαρ του για ένα animation, το The Lion King (1994) της Ντίσνεϊ. Σε αυτό το σκορ ο Τσίμερ συνδύασε απρόσκοπτα το ήχο της μεγάλης ορχήστρας με την αφρικανική χορωδιακή μουσική των τραγουδιών του Lebo M (συνθέτης εθνικ μουσικής από τη Νότια Αφρική) αλλά και του Elton John.Η Ντίσνεϊ ξανασυνεργάστηκε με τον Τσίμερ για δεύτερη φορά στο live-action remake του Lion King όταν αυτό γυρίστηκε το 2019, με πρωταγωνιστές τον Ντόναλντ Γκλόβερ και την Μπιγιονσέ. Τα animation πιάνουν έναν εκτεταμένο χώρο στην φιλμογραφία του συνθέτη κάνοντας τον αναγνωρίσιμο και εξαιρετικά δημοφιλή στις νεαρές ηλικίες των θεατών αυτών των ταινιών καθώς έχει γράψει μουσική για αρκετά από αυτά: Kung Fu Panda, Spirit, Rango, Prince of Egypt, Madagascar, Shark tale, κλπ.

Interstellar (2014)

Αν υπάρχει ένας σκηνοθέτης με τον οποίο ο Τσίμερ δέθηκε περισσότερο κινηματογραφικά αυτός είναι χωρίς αμφιβολία ο Κρίστοφερ Νόλαν. Οι δύο συνεργάτες επισκέφτηκαν το 2015 μια εκκλησία του Λονδίνου για να ηχογραφήσουν τη μουσική της ταινίας με τη βοήθεια ενός εκκλησιαστικού οργάνου του 1926. Οι αναφορές στο μουσικό σύμπαν του Φίλιπ Γκλας (ειδικότερα στο Κογιανισκάτσι) αλλά και στον Στράους (τον οποίο ο Κιούμπρικ συνέδεσε με το έργο του 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος) είναι σαφείς. Πέρα από αυτές όμως ο Τσίμερ δημιούργησε ένα μουσικό σύμπαν γεμάτο από θρησκευτικό συναίσθημα για μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Βοήθησε με άλλα λόγια την καθαρά ορθή και επιστημονική αφήγηση του αστροφυσικού Κιπ Θορν (πάνω στην οποία βασίστηκε σεναριακά η ταινία) να αποκτήσει μια μεταφυσική και συναισθηματική διάσταση. Το εκκλησιαστικό όργανο βρίσκεται στην κορυφή της μουσικής αφήγησης και συνοδεύεται από 34 έγχορδα, 24 πνευστά και 4 πιάνα, καθώς και μια χορωδία 60 φωνών. Η δουλειά του Τσίμερ στο Interstellar προτάθηκε για Όσκαρ.

As Good as it gets (1997)

Παρά το ότι ο Τσίμερ έχει συνδέσει την καριέρα του με ταινίες δράσης, sci-fi δράματα και ιστορικές περιπέτειες (ιστορίες που έχουν έναν επικό τόνο στο ύφος και την μουσική τους) έχει δοκιμάσει τις δυνάμεις του τόσο στα κοινωνικά δράματα όσο και στις ρομαντική κομεντί. Το As good as it gets του Τζειμς Μπρουκς είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της πτυχής της φιλμογραφίας του συνθέτη αλλά μπορείτε να αναζητήσετε κι άλλα παρόμοια ακούγοντας τα soundtrack που έγραψε πχ στο Spanglish ή στο χριστουγεννιάτικο Holiday και όχι μόνο.

Driving Miss Daisy (1989)

Με την καριέρα του να είναι σε άνοδο μετά τον Άνθρωπο της Βροχής – που αποτέλεσε το εισιτήριο του Τσίμερ για το Χόλυγουντ και κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας – ο Τσίμερ θέλησε στο Σοφέρ της κας Νταίζη να πάει κόντρα στην παράδοση της ορχηστρικής μουσικής. Συνέθεσε λοιπόν ένα σκορ ηλεκτρονικής μουσικής μικρής διάρκειας (μόλις 23 λεπτά) με μοναδικό ζωντανό όργανο ένα κλαρίνο. Το διασκεδαστικό σε αυτή τη σύνθεση είναι ο τρόπος με τον οποίο οικειοποιείται ποπ, ροκ, κάντρι και ελαφρώς τζαζ ρυθμούς με εναλλαγές κωμικών και δραματικών στοιχείων δίνοντας με ακρίβεια το στίγμα της ιστορίας της ταινίας.