Η «κατάρα» του Ιησού: Ποια ήταν τελικά η τύχη των ηθοποιών που ενσάρκωσαν τον ρόλο

Από τότε που ο κινηματογράφος ξεκίνησε να αφηγείται τη ζωή του Θεανθρώπου στην μεγάλη οθόνη, πολλοί πασίγνωστοι ηθοποιοί, αλλά και λιγότερο γνωστοί ντύθηκαν με αυτόν τον «ιερό» μανδύα. Μαζί με τον μανδύα λέγεται συχνά ότι «κουβάλησαν» και την «κατάρα» που ακολουθεί έναν τέτοιο ρόλο.

Ατυχήματα, επαγγελματικές αποτυχίες, πρόωροι και αλλόκοτοι θάνατοι συνθέτουν αυτόν τον μύθο γύρω από τους τολμηρούς ηθοποιούς που «άγγιξαν» κατά μια έννοια τον Ιησού.

Πόση αλήθεια όμως κρύβεται πίσω από τέτοιους ισχυρισμούς και πόσο υπερβολικά και εντυπωσιοθηρικά αποτυπώνονται τέτοιες αφηγήσεις στα μέσα ;

Μέσα από τις περιπτώσεις ηθοποιών που υποδύθηκαν τον Ιησού στον κινηματογράφο, μόνο δύο από αυτές φαίνεται να αγγίζουν την περίπτωση της «κατάρας», της κακής τύχης των ηθοποιών ή γιατί όχι του Νόμου του Μέρφι.

Οι περιπτώσεις του Jim Caviezel και του Έλληνα Αλέξη Γκόλφη 

Ο Jim Caviezel στη ταινία του Mel Gibson «Τα πάθη του Χριστού», πρωταγωνίστησε σε μια από τις πιο δύσκολες από θέμα γυρισμάτων ταινίες του είδους αφού ενσάρκωσε το πιο βασανισμένο Ιησού, κάτι για το οποίο ο σκηνοθέτης τον είχε προειδοποιήσει πριν δεχτεί εν τέλει τον ρόλο. Στην ταινία του 2004, ο Caviezel τραυματίστηκε στο κεφάλι και το πρόσωπο από μια λάθος κίνηση που ο σταυρός στη σκηνή του Μαρτυρίου, που ζύγιζε πάνω από 70 κιλά  έπεσε στο κεφάλι του με αποτέλεσμα να του δημιουργήσει πληγές και μια εξάρθρωση ώμου. Κάτι που ο ίδιος έχει πει σε συνέντευξή του στο Fox είναι ότι το αίμα που είχε σε εκείνη τη σκηνή στο στόμα και το μάγουλό του ήταν το δικό του και όχι μακιγιάζ.

Το μαρτύριο του ηθοποιού όμως δεν τελείωσε στο ατύχημα του με τον Σταυρό, ο Jim στο τελευταίο γύρισμα της ταινίας χτυπήθηκε από κεραυνό «Αυτό μου δημιούργησε χρόνια προβλήματα καρδιάς και χρειάστηκε να υποβληθώ σε πολλαπλά χειρουργεία και φαρμακευτικές αγωγές μέχρι και το 2014, 10 χρόνια δηλαδή μετά το συμβάν», όπως έχει δηλώσει.

Τέλος, μετά από αυτή την βιβλική ταινία δεν φαίνεται να είχε προτάσεις και συμμετοχές σε κινηματογραφικές παραγωγές, ενώ ο ίδιος άλλαξε τρόπο σκέψης μετά από τον ρόλο του Ιησού, ενισχύθηκε η πίστη του και μάλιστα αρνούνταν να υποδυθεί ρόλους που περιλάμβαναν γυμνό.

Περνώντας στην ελληνική περίπτωση του ηθοποιού Αλέξη Γκόλφη, ο Έλληνας Ιησού ή καλύτερα Μανωλιός της σειράς του 1975 «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», μιας τηλεοπτικής αποτύπωσης του σημαντικού λογοτεχνικού έργου του Νίκου Καζαντζάκη ο ηθοποιός δίχασε με την ερμηνεία του, του ασκήθηκε κριτική όπως και εν γένει στο έργο του Καζαντζάκη, αλλά και έντονη επιδοκιμασία από το φανατικό κοινό της σειράς εκείνη την εποχής. Παρολαυτά, μετά την σειρά δεν ακολούθησε μια λαμπρή επαγγελματική πορεία για τον Γκόλφη, ο ίδιος επέλεξε να συνεχίσει με επιχειρηματικά σχέδια στην εστίαση ανοίγοντας δύο μπαρ τα οποία έκλεισαν αφήνοντας τον έρμαιο στα οικονομικά του. Επιπλέον, αντιμετώπιζε μεγάλο πρόβλημα εθισμού στα ναρκωτικά.

Ο πανέμορφος ηθοποιός που λάτρεψε το κοινό και τον παρομοίαζε έντονα με τις απεικονίσεις του Ιησού, κατέληξε να πεθάνει φτωχός και άστεγος στον δρόμο, νικημένος από τις εξαρτίσεις του, ενώ δεν αναζήτησε κανείς το πτώμα του για δύο μήνες μετά τον θάνατό του. Ήταν μόλις 54 ετών.

Μπορεί η ζωή που έκανε να μην είχε καμία σχέση με τον ρόλο που υποδύθηκε στην μικρή οθόνη, το μόνο σίγουρο είναι ότι τον ακολουθεί η «κατάρα του Ιησού» με τις επιλογές ζωής του αλλά και την τραγική του κατάληξη να αποδίδεται από πολλούς στον ρόλο αυτό.

Πόσο βάσιμα όμως είναι όλα αυτά, η επιλεκτική μας μνήμη καμιά φορά μας παίζει παιχνίδια και ίσως τα πράγματα να είναι πιο απλά αν τα δούμε με ψύχραιμη ματιά. Πολλοί είναι οι ηθοποιοί που ενσάρκωσαν τον ρόλο του Χριστού και απόλαυσαν ή απολαμβάνουν ακόμη την επιτυχία μιας λαμπρής καριέρας ή τουλάχιστον μια ήρεμη και υγιή ζωή.

Πιο συγκεκριμένα, ο Willem Dafoe στη ταινία «Ο Τελευταίος πειρασμός, 1988» , o Robert Powell «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, 1977», o Max Von Sydow «The greatest story ever told, 1965», o Christian Bale «Mary, mother of Jesus, 1999» είναι μόνο κάποιοι από τους ηθοποιούς που ο ρόλος του Ιησού όχι μόνο δεν τους έφερε αντιμέτωπους με ατυχήματα και επαγγελματικές ατυχίες, αλλά τους εκτόξευσε και ακολούθησαν ρόλοι με τεράστιες επιτυχίες και βραβεία.

Πολλοί είναι και αυτοί που έπαιξαν τον Χριστό σε μιούζικαλ και παρωδίες για την εποχή όπως ο Victor Garber στο «Godspell, 1973», ένα χίπικου τύπου μιούζικαλ που έφτασε μέχρι το φεστιβάλ Καννών. Ο Graham Chapman, πρωταγωνίστησε ως  βρέφος στη κωμική παραβολή «Η ζωή του Μπράιαν» και τέλος ο Tedd Nelley από το «Jesus Crist Super Star» το μιούζικαλ του περιοδεύει στην Αμερική για δεκαετίες μπορεί να καθήλωσε τον Tedd σε αυτό τον ρόλο, αφού δεν έκανε κάποια άλλη κινηματογραφική επιτυχία, ήταν κάτι που τον έκανε αναγνωρίσιμο και τον καθιέρωσε στη σκηνή του μιούζικαλ, άλλα δεν το λες και κατάρα.

Αυτές είναι τρείς από τις περιπτώσεις που ειδολογικά ξεφεύγει ο ρόλος από το μαρτυρικό και βασανισμένο χαρακτήρα του Ιησού των παραπάνω ταινιών και εισέρχεται το κωμικό στοιχείο κάτι πολύ ευαίσθητο και αμφιλεγόμενο εν προκειμένω που παρ’ όλα αυτά, δεν προκάλεσε στους πρωταγωνιστές μια άδικη μοίρα, γεμάτη εμπόδια- το αντίθετο μάλιστα.

Άρα, η «κατάρα» εάν υπάρχει, μάλλον κατοικεί περισσότερο στις φαντασίες κάποιων και λιγότερο στον κόσμο εκτός σινεμά και σεναρίου. Ο χώρος του θεάματος είναι γεμάτος με ιστορίες επιτυχιών και αποτυχιών- αυτό δεν είναι κάτι νέο ή υπερφυσικό, κανένας ρόλος δεν κουβαλάει καλή ή κακή τύχη, μιλάμε για συμπτώσεις που εν προκειμένω έχουν πάρει θεϊκές διαστάσεις.