Η ταινία των θερινών σινεμά που σπάει ταμεία και ξεγυμνώνει την πατριαρχία

Ο ιταλικός κινηματογράφος μου άρεσε πάντα. Μαζί με τον γαλλικό, μου έδιναν πάντα τρόπους και λόγους να ονειρευτώ. Έτρεχα από παιδί να δω ταινίες στο σινεμά. Όπως έκανα και χθες βράδυ που πήγα στο θερινό για να δω το ασπρόμαυρο “Πάντα υπάρχει το αύριο” της Πάολα Κορτελέζι που σπάει ταμεία αυτή την περίοδο στην Ιταλία.

Ιταλικός νεορεαλισμός ποτισμένος με κωμικά στοιχεία και τραγούδι γυναικείας χειραφέτησης, το “Πάντα υπάρχει το αύριο” είναι μια ταινία με στοιχεία παλιάς μαυρόασπρης ιταλικής κομεντί, κοντά δύο ωρών, που σε ξεβολεύει κάθε φορά που νιώθεις πως ξέρεις τι θα γίνει μετά. Ένα μικρό διαμαντάκι με εξαιρετικά υλικά που τολμάει να σηκώσει ανάστημα και να ξύσει μνήμες σε μια εποχή που στην Ευρώπη μιλάμε πάλι από την αρχή για ελευθερίες, για δημοκρατία, για ανθρώπινη αξία και αξιοπρέπεια.

Η γνωστή ηθοποιός, σκηνοθετεί για πρώτη φορά, και θίγει θέματα όπως η ενδοοικογενειακή βία και η γυναικεία χειραφέτηση με τρόπους ανάλαφρους κάποιες φορές που μάλιστα, κάποιους εγχώριους κριτικούς τους ξίνισε. Η πρόθεση της να μην δώσει σοβαρή διάσταση στη βία που δέχεται η πρωταγωνίστρια αλλά να την πασπαλίσει με νότες μιούζικαλ και κωμωδίας, δείχνει την διάθεση της να περάσει ακόμα και σε αυτό μηνύματα. Η ίδια άλλωστε, έχει δηλώσει πως: «το χιούμορ μπορεί να είναι ένα όχημα για να αφηγηθεί κανείς μια ιστορία που διαφορετικά θα απωθούσε τον κόσμο. Θέλαμε οι άνθρωποι να γελούν όσο είναι στον κινηματογράφο και αργότερα να σκεφτούν μετανιωμένοι “Θεέ μου, δεν έπρεπε να χαμογελάσω με αυτό”».

Η κορύφωση βέβαια, έρχεται στο τέλος με μια μεγάλη ανατροπή που δείχνει καθαρά πως είμαστε όλοι ικανοί να αλλάξουμε το ρου της ιστορίας, αρκεί να πάρουμε την απόφαση και να πάμε…Να αλλάξουμε τη ζωή μας και να πάρουμε τα πράγματα στο χέρι μας. Όπως έκανε η Ντέλια. Μάλιστα, υπάρχει παράκληση από τους παραγωγούς και την σκηνοθέτρια να μην αποκαλύψει κανείς το τέλος!

Ρώμη. 1946. Σε μια φασιστική Ιταλία με νέες ελευθερίες που διακρίνονται διστακτικά και θα φέρουν την δημοκρατία τα επόμενα χρόνια. Ηρωίδα είναι η Ντέλια, νοικοκυρά, σύζυγος, μητέρα, σκλάβα. Δουλεύει ως νοσοκόμα και καθαρίστρια όλη μέρα. Φτιάχνει το σπίτι, μαγειρεύει, μαλώνει τα παιδιά, περιποιείται τον δυνάστη άντρα της που την δέρνει άσχημα κάθε φορά που έχει νεύρα. Μια γνωριμία με έναν μαύρο στρατιώτη του απελευθερωτικού στρατού, μια συνάντηση μ’ έναν παλιό έρωτα, ένα γράμμα που ίσως είναι η ελευθερία της από όλα αυτά. Μοιάζει να μην αργεί το “Ως εδώ”. Η θέση της γυναίκας στην εποχή εκείνη. Η θέση του κυρίαρχου αρσενικού. Η αίσθηση του βωβού κινηματογράφου. Η αντίθεση της μουσικής είναι μερικά από τα στοιχεία που ξεσηκώνουν τον θεατή. Οργή, στεναχώρια, χαμόγελο, γέλιο, ελευθερία…

Ένα ταξίδι για την απελευθέρωση. Αυτό είναι αυτή η ταινία. Μέσα από την ασπρόμαυρη ζωή μίας γυναίκας που δείχνει απόλυτα υποταγμένη και τον δρόμο της για μία άλλη ζωή.

Στην Ιταλία η ταινία έκανε εισπράξεις φαινόμενο 5,5 εκατομμυρίων εισιτηρίων (βρισκόταν στο νούμερο 1 του Box-office για 7 εβδομάδες) με την ακροδεξιά Μελονι να στέλνει συγχαρητήρια στην Κορτελέζι “για το κουράγιο της” παρόλο που η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ιταλίας είναι κατά όλων όσων πρεσβεύει το “Πάντα υπάρχει το αύριο”. Η ταινία ξεπέρασε σε εισπράξεις ακόμα και την «Barbie» και τον «Οπενχάιμερ» και σκαρφάλωσε στο Top 10 των πιο επιτυχημένων ιταλικών ταινιών όλων των εποχών. Κέρδισε το βραβείο κοινού και το βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ της Ρώμης, έξι βραβεία David di Donatello και ψηφίστηκε «ταινία της χρονιάς» από την Ένωση Ιταλών Κριτικών Κινηματογράφου.