Οι ταινίες που αγάπησα το 2014

της Κύας Τζήμου

Χαρακτηριστικό αυτής της κινηματογραφικής χρονιάς; Οι αμέτρητες βιογραφίες. Με κορυφαία και με απόσταση το “FOXCATCHER”. Από τις δυο ταινίες για τον διάσημο μόδιστρο Ιβ Σαιν Λορέν και την πριγκίπισσα Γκρέις του Μονακό στον αμερικανό πεζοναύτη Τζακ Κάιλ (“American Sniper”και από τoυς ζωγράφους Μάργκαρετ Κιν του “Big Eyes” και JMW Turnerτου “Mr Turner” στους επιστήμονες Άλαν Τούρινγκ (“Το παιχνίδι της μίμησης”) και Στίβεν Χώκινγκ (“Η θεωρία των πάντων”), οι βιογραφίες διασήμων πέρασαν στον κινηματογραφικό καμβά διεκδικώντας δάφνες από την κριτική και χρήμα από τα ταμεία. Σε γενικές γραμμές δεν συμπαθώ τις βιογραφίες. Πιστεύω ότι εγκλωβίζουν τον σκηνοθέτη σε ακαδημαϊκή οπτική και τον ηθοποιό σε ερμηνεία μίμησης, αλλά αυτή είναι η προσωπική μου άποψη και δεν μπορώ να αρνηθώ ότι το είδος μας έχει χαρίσει και διαμάντια, όπως και φέτος. Σήμερα το πρωί ανακοινώθηκαν και οι νικητές των Χρυσών Σφαιρών. H Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου (Hollywood Foreign Press Association) στο πλαίσιο της 72ης τελετής έδωσε τις Χρυσές Σφαίρες και ξεχώρισε ως καλύτερη δραματική ταινία το “Boyhood”, καλύτερο σενάριο το “Birdman”, καλύτερη κωμωδία το “Grand Budapest Hotel”.

Ιδού η δική μου λίστα για τις ταινίες που είδα το 2014, χωρίς να κρατώ καμιά σειρά προτεραιότητας….

1. Λεβιάθαν / Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ – 141′, Ρωσία

Ίσως η καλύτερη ταινία που είδα φέτος στο φετινό Φεστιβάλ της πόλης. Ο Ζβιάνγκιτσεφ έχει αποδείξει από την πρώτη του ταινία την δεινότητά του στη διαχείριση θεμάτων που έχουν να κάνουν με την οικογένεια και τις σχέσεις, τη θρησκεία, στην επαρχιακή Ρωσία. Το 2003 σκηνοθέτησε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία “Η επιστροφή”, η οποία απέσπασε το Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας και βραβεύτηκε ως η Ευρωπαϊκή Αποκάλυψη της Χρονιάς στα Ευρωπαϊκά Κινηματογραφικά Βραβεία. Η επόμενη ταινία του, “Η αποξένωση”, συμμετείχε στο Διαγωνιστικό των Καννών το 2007, όπου απέσπασε το Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού (Κονσταντίν Λαβρονένκο). Πέρσι στο Φεστιβάλ είδαμε την ταινία του “Ελένα”. Με το «Λεβιάθαν» κτίζει άλλο ένα καθηλωτικό δράμα, την πιο ολοκληρωμένη του ταινία, ένα κράμα θεματικών που τον είχαν απασχολήσει στις προηγούμενες ταινίες του. Σχέση πατέρα-γιου, σχέση του ζευγαριού εγκλωβισμένου σε κοινωνικές συμβάσεις, η καθοριστική εμπλοκή της τοπικής Μαφίας, ο αλκοολισμός –σχεδόν αναπόφευκτος στην αχανή παγωμένη Ρωσία-, το σύστημα και το κατηγορώ προς την εκκλησία. Με εξαιρετική μαεστρία αλλάζει τον ρυθμό και το ύφος της ταινίας πολλές φορές κατά τη διάρκειά της, μεταπηδώντας από το πεσιμιστικό δράμα στο μαύρο χιούμορ με μια ευκολία που μόνο η ίδια η ζωή μας έχει αποδείξει ότι μπορεί να το κάνει. Όλα αυτά με φόντο μια ξεχασμένη παραλιακή κωμόπολη και ένα ξεβρασμένο γιγάντιο σκελετό που παραπέμπει στο βιβλικό τέρας του τίτλου. Παρόλο που ο Ζβιάγκιντσεφ δεν είναι αγαπητός στην κρατική μηχανή του ρωσικού κράτους κατάφερε να είναι η φετινή πρόταση της Ρωσίας στα ξενόγλωσσα Όσκαρ. Και ελπίζουμε να το πάρει.

2. Boyhood / Μεγαλώνοντας του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τους Πατρίτσια Αρκέτ, Ίθαν Χοκ, Έλαρ Κολτρέιν, Λόρελεϊ Λινκλέιτερ

Αδιαμφισβήτητα η πιο ειλικρινής και απλή αλλά όχι απλοϊκή ταινία του 2014. Χωρίς κορώνες, τραγικές ανατροπές και τη δημιουργία extreme συνθηκών, η καλύτερη ταινία μέχρις στιγμής του Λινκλέιτερ (δεν είμαι ορκισμένη φαν των midnight ταινιών του) φτιάχτηκε σε 39 μέρες στη διάρκεια 12 χρόνων αφού η ταινία ακολουθούσε την ενηλικίωση του πρωταγωνιστή του παράλληλα με την ιστορία της Αμερικής. Χιούμορ, αισιοδοξία, γέλιο, κλάμα, απογοητεύσεις, ελπίδες, έρωτες, φιλίες… το νόημα της ζωής μπορεί και να είναι πιο απλό από ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε. Αργυρή Άρκτος Σκηνοθεσίας στην 64η Μπερλινάλε.

3. Σε Λάθος Χρόνο / Locke του Στίβεν Νάιτ με τους Τομ Χάρντι και τις φωνές των Ρουθ Γουίλσον, Άντριου Σκοτ, Τομ Χόλαντ, Ολίβια Κόλμαν, Μπιλ Μίλνερ, Μπεν Ντάνιελς

Ποιος είναι αυτός ο Στίβεν Νάιτ, σκέφτηκα 10 λεπτά αφότου είχα γίνει ο συνοδηγός του Τομ Χάρντι μέσα στο αυτοκίνητό του, καθισμένη άνετα στο διπλανό κάθισμα. Αργότερα θυμήθηκα πως ήταν ο σεναριογράφος του «Βρώμικα Όμορφα πράγματα» και «Επικίνδυνες Υποσχέσεις», πράγμα που είχα ξεχάσει μπροστά στο βάρος των σκηνοθετών τους, Στίβεν Φρίαρς και Ντέιβιντι Κρόνεμπεργκ. Επίσης πέρσι ήταν σκηνοθέτης και σεναριογράφος της σειράς «True Detective». Το Locke δεν βασίζεται σε κάποια εξαιρετική ιστορία, θα έλεγα πως την λες και λίγο κλισέ την ιστορία του, δεν έχει σεναριακές ανατροπές, διαθέτει έναν μόνο ηθοποιό και ένα μόνο σκηνικό, το σαλόνι ενός αυτοκινήτου. Πώς τα καταφέρνει να σου μείνει αξέχαστο; Είναι ένα μυστήριο. Είναι ίσως το μέλλον του σινεμά και είναι εδώ για να σου θυμίσει ότι ο κινηματογράφος δεν χρειάζεται περίπλοκες ιδέες, επικά πλάνα και στυλιζαρισμένα σκηνοθετικά τρικ για να σε εντυπωσιάσει. Χρειάζεται απλά έναν μάγκα σκηνοθέτη και έναν εξαιρετικό ηθοποιό για να μεγαλουργήσει. Διευθυντής φωτογραφίας ο Κύπριος Χάρης Ζαμπαρλούκος, που βρέθηκε στη λίστα του Variety με τους 10 κινηματογραφιστές που πρέπει κανείς να παρακολουθεί το 2006. Το ταξίδι με τον Ιβάν Λοκ θα το θυμάστε για πολύ καιρό μετά.

4. Λευκός Θεός/ Fehér isten / White God του Κορνέλ Μουντρούτσο με τους Ζόφια Πσότα, Σάντορ Ζότερ, Λίλι Μονόρι, Λίλι Χόρβαθ, Λάζλο Γκάλφι, Έργουιν Νάγκι

Η έκπληξη του φετινού φεστιβάλ ήταν η ταινία έναρξης που μας επανασύστησε έναν από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους Ούγγρους σκηνοθέτες. Μια ταινία «γροθιά στο στομάχι» με την κλασική έννοια, μια ταινία που δεν χαρίζεται σε κανέναν, πόσο μάλλον στον θεατή. Η επανάσταση θα έρθει και θα είναι βίαιη και χωρίς έλεος. Η τέχνη είναι ο μόνος σύνδεσμος του ανθρώπου με τον πολιτισμό που έχει θυσιαστεί προ πολλού στο βωμό της εξουσίας. Το δίκιο του αδύνατου μπροστά στον ανίκητο και αλλαζόνα Λευκό Θεό είναι η αλληγορία που κρύβεται πίσω από την ιστορία ενός κοριτσιού και ενός σκύλου που εγκαταλείπεται στα χέρια αδίστακτων εκμεταλλευτών. Η «βόμβα» της αγανάκτησης θα σκάσει στα μισά της ταινίας αλλά η δράση και το σασπένς ξεκινούν απ΄το πρώτο λεπτό κάτω από μια ευφάνταστη, καινοτόμα και λειτουργική σκηνοθετική ματιά, που σε εκπλήτει με την δυναμική της. Η μάχη δεν διεξάγεται πια ανάμεσα στον άνθρωπο και στον σκύλο αλλά ανάμεσα στον δυνατό και στον αδύνατο. Επίσημη πρόταση της Ουγγαρίας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας 2015.

5. Ida του Πάβελ Παβλικόφσκι – Πολωνία

Ο Παβλικόφσκι έκανε ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα με το «Τελευταίο Καταφύγιο» του 2000 αλλά η επόμενη ταινία του ήταν απογοητευτική. 14 χρόνια μετά, όμως, παραδίδει μια 80λεπτη ώριμη και στιβαρή ταινία, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό στην κινηματογράφηση τα εξαιρετικά ασπρόμαυρα κάδρα, που συμπυκνώνει την ιστορία της σύγχρονης Πολωνίας μέσα από την ιστορία δυο γυναικών που ψάχνουν τις ρίζες τους αλλά και την χαμένη τους ταυτότητα μαζί με μια ολόκληρη χώρα που έγινε για πολύ καιρό το πεδίο σύγκρουσης μεταξύ πολιτικής και θρησκείας και της πεισματικής άρνησης του -συνεχώς συγκρουόμενου κατά τα άλλα- δίπτυχου κομμουνισμός – καθολικισμός απέναντι σε οποιαδήποτε δυτική μοντερνικότητα. Η παλιότερη γενιά φαίνεται να είναι πολύ αργά για να διασωθεί, ενώ η πίστη τελικά επικρατεί απέναντι σε έναν κόσμο περίπλοκο και σχεδόν ακατόρθωτο να τον διαχειριστείς. Στη δεκαετία του ’60, όπου διαδραματίζεται η ταινία, η ελπίδα έχει πεθάνει προ πολλού. Επίσημη συμμετοχή της Πολωνίας στα ξενόγλωσσα Όσκαρ και Χρυσό Λιοντάρι. Η Ida που εκθειάστηκε και από την αμερικανική κριτική δύσκολα θα φύγει χωρίς το χρυσό αγαλματάκι από την Απονομή.

6. Foxcatcher του Μπενέτ Μίλερ Με τους Στιβ Καρέλ, Μάρκ Ράφαλο, Τσάνινγκ Τάτουμ, Σιένα Μίλερ

Καλή ταινία το “Capote” αλλά το ξέχασα την άλλη μέρα. Με το “Moneyball” ανέβηκε αρκετά σκαλιά στην εκτίμηση μου. Κυρίως γιατί ο Μπενέτ Μίλερ με κράτησε στην καρέκλα μου με ένα θέμα που δεν με γοητεύει ιδιαίτερα. Το “Foxcatcher” με έπιασε απροετοίμαστη. Ελάχιστες ταινίες το καταφέρνουν πια. Ίσως η πιο εμπνευσμένα σκηνοθετημένη αμερικανική ταινία που είδα φέτος. Κύριε Μίλερ μου ξαναθυμίσατε τη σημασία του να είσαι σκηνοθέτης με τον καθοριστικό τρόπο που ελάχιστοι σκηνοθέτες έχουν μείνει να μας το θυμίζουν. Οι Στιβ Καρέλ και Μαρκ Ράφαλο και ίσως και ο Τσάνινγκ Τάτουμ (παρόλο που ολοφάνερα δεν διαθέτει τη στόφα του ηθοποιού αλλά άμα έχεις καλό σκηνοθέτη τελικά όλα τα μπορείς), θα φτάσουν σίγουρα στα Όσκαρ χάρη σε έναν πραγματικά χαρισματικό δημιουργό που ολοφάνερα είχε το απόλυτο κοντρολ στην παραμικρή λεπτομέρεια. Μια σκοτεινή, περισσότερο ευρωπαϊκής ατμόσφαιρας, παρά με αύρα αμερικανικού ανεξάρτητου σινεμά, ταινία που προτιμά μια πιο χαλαρή δομή. Το Foxcatcher είναι ένα κινηματογραφικό διαμάντι, επεξεργασμένο στην εντέλεια με εμμονή στη λεπτομέρεια, που δίνει το τελευταίο χτύπημα στο αμερικάνικο όνειρο. Και λέω τελευταίο γιατί πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί κάποιος να ξεπεράσει αυτήν την τόσο αριστοτεχνικά υπολογισμένη και ισορροπημένη ταινία πάνω στην θεματική που τόσο αγάπησε το αμερικάνικο σινεμά.

7. The Drop / Η Συγκάλυψη του του Μίκαελ Ρόσκαμ με τους Τομ Χάρντι, Τζέιμς Γκαντολφίνι, Νούμι Ράπας, Ματίας Σενέρτς

Ένα θα πω. Τομ Χάρντι. Δεν ηταν έρωτας με την πρώτη ματιά αλλά με άριστες επιλογές και συνεχή εξέλιξη έφτασε να έχει αυτή τη στιγμή την πρώτη θέση στη λίστα μου με τους καλύτερους σύγχρονους ηθοποιούς. Ο Χάρντι δεν θα «πέσει» ποτέ στις ερμηνευτικές υπερβολές ενός Πατσίνο, είναι αλλού η δύναμη της ερμηνείας του. Σε ένα βλέμα, μια κίνηση, μια σιωπή… Αντίθετα με την πρηγούμενη ταινία όπου η σκηνοθεσία κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα, το The Drop βασίζεται περισσότερο στο σενάριο και στους ηθοποιούς του και παρόλο που δεν θα την κατατάξεις ποτέ στις μεγάλες ταινίες της χρονιάς, θα την αγαπήσεις από το πρώτο λεπτό. Το σενάριο του Ντένις Λεχέιν, μπορεί να μην είναι τόσο περίπλοκο όσο το «Σκοτεινό Ποτάμι» και ο Μάικλ Ρόσκαμ μπορεί να μην είναι ο Κλιντ Ίστγουντ (παρόλο που περιμένουμε πολλά από αυτόν στο μέλλον) αλλά μην κάνετε τον κόπο να την συγκρίνετε με καμιά. Απλά ακολουθήστε την και δεν θα σας προδώσει από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό.

8. Interstellar του Κρίστοφερ Νόλαν με τους Μάθιου Μακόναχι, Τζέσικα Τσαστέιν, Ματ Ντίλον, Κέισι Άφλεκ, Aν Χάθαγουεϊ

Προβληματίστηκα αρκετά για την εισαγωγή της ταινίας στη λίστα. Προσπάθησα να βρω τους λόγους για τους οποίους θα μπορούσες να την εντάξεις στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Ανακάλυψα ότι είναι πολλοί. Όπως πολλές είναι και οι παγίδες τις οποίες δεν καταφέρνει να αποφύγει (οι περισσότερες συναισθηματικές σε βαθμό μελό). Τελικά αποφάσισα ότι αυτή η ταινία που θα μπορούσε σαφώς να κρατήσει μια μεγαλύτερη οικονομία στην αφήγηση (γιατί δεν ήταν «2001: Οδύσσεια του Διαστήματος») αξίζει να εισχωρήσει στη λίστα μου επειδή κυρίως περιλάμβανε μια εξαιρετικά δυνατή ιστορία -μέσα στην ιστορία- που ήταν πραγματικά συγκλονιστική. Ήταν το κομμάτι που διαδραματίζεται στον πλανήτη όπου βρίσκεται μόνος ο Δρ Μαν / Ματ Ντέιμον. Ένα συγκλονιστικό επεισόδιο για τη ζωή και το θάνατο, για τη μοναξιά και την ανάγκη για επιβίωση που τελικά επικράτησε μέσα μου πέρα και πάνω από όλα. Ίσως μια ταινία από μόνη της μέσα στο πλαίσιο μιας μεγαλύτερης και ελαφρώς χαοτικής ταινίας (βασισμένης σε ένα βασικό θέμα που το λες και μη κινηματογραφήσιμο) που προσπαθεί να χωρέσει πολλά καρπούζια σε μια δαχτυλήθρα και της αξίζουν εύσημα μόνο και μόνο για τις στιγμές που τα καταφέρνει. Συν του ότι ο Νόλαν μπορεί να σερβίρει ακόμη και φύκια για μεταξωτές κορδέλες (και εδώ δεν έχει σαν πρώτο υλικό τα φύκια σε καμία περίπτωση). Από το καστ ξεχωρίζω τους χαρισματικούς Κέισι Άφλεκ και την Τζέσικα Τσαστέιν, οι υπόλοιποι έπονται.

9. Kraftidioten / In Order of Disappearance του Hans Petter Moland με τους Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Μπρούνο Γκάντζ

Το νοβηγικό crime film είναι απλά η πιο απολαυστική ταινία της χρονιάς, άψογη από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, βγάζοντας ασπροπρόσωπη και φέτος την Σκανδιναβία στο είδος της μαύρης κωμωδίας που τόσο καλά ξέρει να διαχειρίζεται. Μεταπηδώντας με τεράστια ευκολία από το δράμα στην κωμωδία, καταφέρνει να διαχειριστεί με χιούμορ και σβελτάδα θέματα όπως η εκδίκηση, η σχέση πατέρα-γιου, οι μετανάστες, η μαφία και φυσικά η ζωή και η ψυχολογία των κατοίκων μιας απομακρυσμένης και μονίμως χιονισμένης επαρχίας της Νορβηγίας. O Νορβηγός Hans Petter Moland δεν είναι άγνωστος στο ελληνικό κοινό. Η ταινία του “Ένας κάπως ευγενικός άνθρωπος/A somewhat Gentle man” είχε πάρει το βραβείο κοινού Fischer στο 51ο Φεστιβάλ. Στα φεστιβάλ του κόσμου είναι πασίγνωστος και βραβευμένος πολλαπλά. Σχεδόν μόνιμος πρωταγωνιστής, ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ πρωταγωνιστεί και σ΄αυτήν την ταινία, σηκώνοντας το βάρος άλλης μιας αβίαστης εξαιρετικής ερμηνείας. Η φετινή ταινία του ταξίδεψε επίσης στα φεστιβάλ του κόσμου μαζεύοντας βραβεία, ενώ ήταν υποψήφια στη φετινή Μπερλινάλε. Εύγε!

10. Whilplash του Νταμιέν Σαζέλ με τους Μάιλς Τέλερ, Μελίσα Μπενουά, Τζ. Κ. Σίμονς

Δεν έχει καμιά σημασία να σας αρέσει η τζαζ μουσική ή τα ντραμς. Το μικρό ανεξάρτητο διαμαντάκι ήταν σίγουρα μια αριστοτεχνικά δομημένη ταινία με εξαιρετικό δέσιμο σε σεκάνς του αστικού τοπίου με τη μουσική και μια ισορία τόσο δυνατή και άγρια που εκπλήττει αρκετές φορές στη διάρκειά της. Ένας 19χρονος ντράμερ που λατρεύει τον σπουδαίο Μπάντι Ριτς και δεν κοιτάει τον κόσμο στα μάτια και ένας καθηγητής μύθος, που πιστεύει ότι τα ταλέντα πρέπει να περάσουν δια πυρός και σιδήρου για να μεγαλουργήσουν αναμετριούνται επί 100 περίπου υπέροχα λεπτά στην οθόνη. Απλά εξαιρετικοι οι Τζ. Κ. Σίμονς (καθηγητής) και Μάιλς Τέλερ (μαθητής). Καταχειροκροτήθηε στις Κάννες και στο Σάντανς όπου κέρδισε και το βραβείο κοινού. Απλά δείτε το, δεν περιγράφεται.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

*Να σημειώσω ότι δεν έχω δει ακόμη το “The Birdman” του αγαπημένου Ιναρίτου για το οποίο πρέπει να ομολογήσω κρατώ μεγάλο καλάθι, αλλά δεν μπορώ να το συμπεριλάβω στην δεκάδα μου πριν το δω. Οι υπόλοιπες μεγάλες ταινίες της χρονιάς δεν συμπεριλήφθηκαν στη λίστα η κάθε μία για τους δικούς μου λόγους. Το “The Grand Budapest Hotel” γιατί όσο καλά κι αν κάνει αυτό που κάνει ο Γουές Άντερσον θέλω επιτέλους να δω και κάτι διαφορετικό από αυτόν. Το “Δυο μέρες, μια νύχτα” γιατί δεν πέρασε τον πήχη της καλής Νταρντενικής ταινίας, αναμενόμενης από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, που αν δεν διέθετε μια πάντα εξαιρετική κι αγαπημένη Μαριόν Κοτιγιάρ ίσως και να την ξεχνούσα την άλλη μέρα. Η “Χειμερία Νάρκη” του Τσεϊλάν γιατί παρόλο που παρέδωσε μια τρίωρη διόλου ανιαρή ταινία που είχε πολλά να πει και να δείξει, εξαιρετικές ερμηνείες και φωτογραφία, υπέπεσε σε τόσα κινηματογραφικά κλισέ που τελικά δούλεψαν εις βάρος της οικονομίας της αφήγησης. Ειδική μνεία στο “Adieu la language” του Γκοντάρ που παρέδωσε ένα κινηματογραφικό δοκίμιο σε μια κινηματογραφική γλώσσα που μόνο οι μεγάλοι auteurs μπορούν να μιλήσουν και να σε εκπλήξουν (ευχάριστα αυτή τη φορά). Στο “Μaps to the Stars” του Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ με την Τζούλιαν Μουρ να “κάνει παπάδες” για δεύτερη φορά φέτος (το άλλο είναι το “Still Alice”, μεγάλο φαβορί για τα Όσκαρ, που της χάρισε σήμερα μια Χρυσή Σφαίρα) και τον Καναδό Κρόνεμπεργκ να ξαναβρίσκει τον καλό του εαυτό μετά το πομπώδες “Cosmopolis”, που πραγματικά μίσησα. Ένα κατά τα άλλα εξαιρετικό σχόλιο για το Χόλιγουντ μέσα από μια “άγρια” ιστορία που μόνο αυτός θα μπορούσε να συλλάβει και να διαχειριστεί. Το “Παιχνίδι της μίμησης” ήταν μια στοιχισμένη, ακαδημαϊκή βρετανική ταινία που δεν κατάφερε να ξεπεράσει το ιστορικό της πλαίσιο, παρά μόνο σε ελάχιστες στιγμές (το ίδιο και το “The Theory of Everything”). Περισσότερο κλίνω προς τις έτερες βιογραφίες, το “Mr. Turner” του Μάικ Λι και το “Big Eyes” του Τιμ Μπάρτον, που κι αυτές όμως θα τις τοποθετούσα στις θέσεις 14 και 15 ίσως. Και κάτι ακόμα που χαρακτήρισε τη φετινή χρονιά. Φέτος η Ευρώπη επανεκίνησε τη μυθολογία του γουέστερν με το δανέζικο “The Salvation” και το αυστριακό “The Dark Valley”, σαν απάντηση ίσως στο αμερικάνικο “The Homesman” του Τόμι Λι Τζόουνς, μια καλοδουλεμένη ταινία με ένα αναπάντεχο θέμα με το οποίο η μυθολογία του γουέστερν ελάχιστα έως καθόλου έχει ασχοληθεί. Και τις τρεις αυτες ταινίες τις συστήνω ανεπιφύλακτα, ακόμη κι αν το “The Salvation” έχασε λίγη από την ψυχή του στο βωμό της στυλιζαρισμένης σκηνοθεσίας. Σκόπελο που κατάφερε να ξεπεράσει με άνεση το αυστριακό “The Dark Valley” καταφέρνοντας έναν συνδυασμό άψογης κινηματογράφησης, καλλιτεχνικής διεύθυνσης και φωτογραφίας, χωρίς να προδώσει την ιστορία που παρέμεινε και το δυνατό σημείο της ταινίας μέχρι το τέλος. To αυστριακό νεογουέστερν σάρωσε τα αυστριακά και τα γερμανικά βραβεία και ήταν η επίσημη υποψηφιότητα της Αυστρίας στα Όσκαρ, αλλά δεν κατάφερε να εισχωρήσει στην τελική εννιάδα.